ห้องเก็บของหมายเลข 1

ลำดับตอนที่ #9 : มังกรรันทด

           มังกรเป็นหนึ่งในสิ่งมีชีวิตอันสูงส่ง มีพลังมากมายมหาศาล สมองอันชาญฉลาดและความสามารถอันมากมาย พวกเรานั้นมักอยู่กันอย่างสงบสุขไม่ชอบยุ่งกับเผ่าอื่นๆ มากนักเพื่อเลี่ยงปัญหาแต่นั่นทำให้เราแลดูลึกลับน่าค้นหามากกว่าเดิมเสียอีก ถึงแม้ว่าข้านั้นจะมีความคิดเห็นต่างอยู่ในใจเช่นนี้อีกมากมายก็มิอาจปริปากกล่าวไปได้ถึงแม้ว่าตัวข้าก็เป็นมังกรเช่นกัน…

           ตัวข้ามีนามว่าเฟย์ มังกรสุดห่วยที่ไม่เคยจะทำอะไรได้ดีเท่ากับกลุ่มมังกรตนอื่นๆ เท่าไหร่นัก ตั้งแต่เล็กจนโตพวกเขามักจะล้อข้าว่าห่วยตั้งแต่รูปลักษณ์ยันพลังเวทมนต์และกำลังกาย การสานสัมพันธ์ คงจะมีเพียงสิ่งเดียวที่พวกเขาไม่เคยล้อข้าคือวิชาที่ใช้สมองล้วนๆ หรือพวกทักษะทางศิลปะพวกเขามักจะเงียบและสลายตัวไปดั่งแบคทีเรียที่โดนลมพัด แต่ยิ่งวันที่พวกเขาโตขึ้นพวกเขาก็เริ่มเลิกรากระทำพฤติกรรมเหล่านี้เพราะตัวข้านั้นไร้ปฏิกิริยาเกินไปและพวกเขาได้เหยื่อใหม่ๆ คือมังกรน้อยที่เข้ามาร่ำเรียนยังที่แห่งนี้

           อ้อ ข้าลืมบอกไปว่าพวกเรามังกรวัยเยาว์ต้องเข้าร่ำเรียนยังสถานศึกษาเพื่อฝึกฝนและรับความรู้ไว้ใช้ชีวิตในภายภาคหน้าและเป็นการคัดเลือกมังกรระดับแนวหน้าที่แสนเก่งกาจไปยังพระราชวังอันแสนยิ่งใหญ่เพื่อรับใช้ชาติอย่างภาคภูมิเป็นหนึ่งในใบเบิกทางสู่อำนาจโดยง่าย สถานที่นี้เรียกว่าโรงเรียนซึ่งทั่วอาณาจักรมังกรก็มีอยู่มากมาย ตัวข้อเองนั้นก็โชคดีหน่อยที่ได้เรียนในโรงเรียนดีๆ ตามคุณหนูในคฤหาส์ที่ข้าเคยอาศัย พวกเขาเป็นชนชั้นสูงจึงมีสิทธิส่งลูกหลานมาร่ำเรียนยังที่แห่งนี้ได้อย่างง่ายดายโรงเรียนที่ว่านี้มีนามว่าแกรนดราเรียโรงเรียนสำหรับลูกผู้ดีตีนแดงและมังกรน้อยอัจฉริยะทั้งหลาย

            ทว่าว่าข้านั้นกลับแปลกหมู่ที่สุด ที่แปลกนั้นคือข้าเป็นมังกรที่ห่วยได้บรรลัยโลกมากจนอาจารย์วิชามังกรวิทยาอยากจะนำตัวข้าไปศึกษาถึงการที่อาจจะเป็นวิวัฒนาการย้อนหลังของมังกรก็เป็นได้…

             ฮึบ! ขาลุกขึ้นจากต้นไม้แล้วบิดตัวคลายความเมื่อยล้าตามตัว จากนั้นกระโดดลงไปข้างล่าง ตรงไปยังห้องกรรมการนักเรียนเพื่อรับโทษตามความผิดที่ข้านั้นโดดเรียนบ่อยเกินไป ก็ข้าไม่ชอบวิชาพละและวิชาป้องกันตัวนี่นาจึงแทบจะไม่เข้าเรียนจนอาจารย์บัตต์ที่สอนจนเกือบลืมข้าไปแล้วด้วยซ้ำ

             ห้องกรรมการนักเรียนนั้นอยู่ตรงกลางของโรงเรียนแกรนดาเรียพอดิบพอดีเพราะบริเวณนั้นถูกจำกัดให้เป็นตึกวิชาการ บริเวณส่วนกลางนี้จะมีการรักษาความปลอดภัยอย่างเข้มงวดเข้ายากออกยากถึงขั้นมีรั้วกันจากโรงเรียนอีกที ข้างในนี้เลยนับว่าเป็นทั้งสถานที่ศักดิ์สิทธ์และดูลึกลับสำหรับนักเรียนธรรมดาด้วยเหตุผลที่ว่าผู้ที่สามารถเข้ามาดำรงตำแหน่งที่นี่ได้คือมังกรที่มีความสามารถมากๆๆ ถึงถูกเลือกเข้ามาแล้วพอจบไปพวกเขามักถูกทาบทามจากคนใหญ่คนโตหรือพระราชวังให้เข้าทำงานกันอย่างเนืองแน่น

           สรุปง่ายๆ ใครได้ตำแหน่งในนี้อนาคตไกลแน่นอน

           สำหรับผู้อื่นคงอยากจะมาเดินเล่นแถวนี้สักครั้งในชีวิตเพราะที่นี้มีทั้งความสวยงามของสิ่งก่อสร้างและการจัดสวนที่งดงามดั่งสรวงสวรรค์ ยังไม่พอเพียงเท่านั้นเนื่องจากยังมีเหล่าสุดยอดหัวกะทิหน้าตาไม่ธรรมดาอยู่เยอะแยะจนเรี่ยราด

            เหล่ามังกรนั้นจะดูว่าใครหน้าตาดียังไงมีอยู่สองร่างคือ ร่างหลักซึ่งเป็นร่างมังกรจะมีการพิจารณาจากความมันวาวและสีของเกร็ด ลักษณะรูปร่าง และที่สำคัญคือเขาเพราะเขาคือหนึ่งในส่วนสำคัญที่เป็นพลังให้กับมังกร หากมีรูปร่างสวยงามและยิ่งเรืองแสงตามธาตุประจำกายมากเท่าใดแสดงว่ายิ่งแข็งแกร่ง ต่อมาเป็นร่างจำแลงมนุษย์ซึ่งเป็นรูปแบบยอดฮิตของเหล่าอมนุษย์ทั้งหลายเนื่องด้วยขนาดที่พอเหมาะและเพื่อการแฝงตัวอย่างง่ายที่สุด ร่างนี้เกณฑ์ตัดสิน เพียงดูรูปลักษณ์กันไปตรงๆ แต่จะดูไม่ออกว่าใครพลังเยอะหรือน้อย

            ที่แน่ๆ คือที่บริเวณตึกวิชาการแห่งนี้ถึงจะให้หน้าตาแย่สุดก็ยังเกินคำว่าธรรมดาไปหลายขุม

           ข้าเดินเหม่อมาจนถึงห้องที่พวกเขาส่งจดหมายมานัดเอาไว้ เปิดเข้าไปจนเป็นเรื่องธรรมดาสำหรับขาจรที่แวะเวียนมาเป็นครั้งคราวแล้วมองสำรวจ ไม่มีใครอยู่ในห้องเลยเดินเขาไปนอนต่อที่โซฟาหรูอย่างเนียนๆ

           เวลาผ่านไปไม่นานประตูก็ถูกเปิดออกด้วยกรรมการนักเรียนสองสามคน ทำให้ข้าลืมตาขึ้นแล้วลุกมานั่งแทน

           “สวัสดีค่ะคุณเฟย์ วันนี้ที่ดิฉันเรียกคุณมาเพื่อตักเตือนถึง พฤติกรรมการหนีเรียน$%^&*()”น้ำเสียงไพเราะดุจกระดิ่งแก้วบ่นไฟแลปตั้งแต่พบหน้า ดวงหน้างดงามของมังกรฟ้าอย่างเกรซอลตีหน้ายักษ์ใส่ให้ดูอย่างไรข้าก็ว่านางก็ยังคงงดงามอยู่ดี

             “เอาน่าๆ เกรซอลอย่าต่อว่าเฟย์ให้มากนัก เจ้าก็รู้ว่าเด็กคนนี้ไม่ค่อยจะแข็งแรง”มังกรหนุ่มข้างๆ เกรซอล เอ่ยห้าม

             “หยุด! อย่าห้ามข้าอีกต่อไปเบล เพราะนางทำให้ชื่อเสียงของโรงเรียนตกต่ำมามากแล้วนะ เป็นแค่กาฝากยังทำตัวอย่างนี้ ต่อไปคงไม่มีแม้แต่ที่ซุกหัวนอน”เกรซอลตวาดลั่น โดยลืมนึกไปว่ายังมีข้านั่งอยู่ตรงนี้ คำพูดทุกคำที่นางกล่าวออกมาหาใช่ความจริงไม่เพราะนั่นเป็นเพียงสิ่งที่นางได้ยินมา ใช่ ข้ารู้ว่าตัวข้ามันไม่ดีพอที่จะมีค่าให้ยอมรับแต่ข้าก็มิเคยทำให้ใครเดือดร้อน

              หัวใจของข้าสั่นไหวไปชั่วครู่เพียงเพราะไม่คิดว่าผู้ที่มีปัญญาเลิศล้ำเช่นนาง มีทุกอย่างครบพร้อมมีครอบครัวอันอบอุ่นจะยังคงเชื่อในสิ่งที่ตนไม่เห็นและยังกล่าววาจาดูถูก ดูแคลนผิดกับวิสัยของผู้ดี

            ข้าถอนหายใจอย่างปลงตก ควรจะชินได้แล้วสิกับถ้อยคำดูถูกในที่แห่งนี้ ไม่ต้องไปเก็บมันมาคิดให้มากนัก ชีวิตข้า ข้าก็รู้ดีที่สุด

           “ถ้าพวกท่านจะเรียกข้ามาเพื่อมาดูคณะกรรมการนักเรียนทะเลาะกัน เช่นนั้นข้าคงต้องขอตัวไปเรียนต่อ”ข้าลุกขึ้นแล้วรีบสับข้าก้าวออกไปอย่างรวดเร็วทิ้งให้พวกเขาทะเลาะกันไปเรื่อยๆ โดยไม่รู้ว่าตัวข้านั่นแอบออกมาจากที่แห่งนั้น

             ข้าเดินเลยออกมาจากอาคารส่วนกลาง ผ่านอาคารเรียนที่ควรจะเข้าไปนั่งเรียนตามปกติไปเพราะหมดอารมณ์ที่จะมานั่งฟังเรื่องน่าเบื่อๆ ที่รู้อยู่แล้ว จนมาถึงที่ที่ข้า