ห้องเก็บของหมายเลข 1

ลำดับตอนที่ #8 : บทนำดาว

              “ผมมารับตามที่สัญญาไว้แล้วนะครับเจ้าหญิงของผม”เด็กหนุ่มรูปงามแสนสง่าเขาเข้ามาทางหน้าต่างที่ฉันใช้มองท้องฟ้ามาตลอด ดวงตาของเขาเปล่งประกายดั่งดวงดาวแสนเศร้าสร้อยสะท้อนใบหน้าของฉัน มือเรียวเอื้อมมาจูงฉันออกไปเบาๆ ความรู้สึกเหล่านี้ช่างคุ้นเคยยิ่งนักแต่ใยจึงนึกไม่ออกทั้งที่พึ่งเคยพบเขาครั้งแรกแต่กลับรู้สึกเหมือนเราผูกพันกันมานแสนนาน…

                ความอุ่นร้อนที่ส่งผ่านการจับมือทำให้หัวใจเต้นแรงแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เขาพาฉันออกไปจากห้องที่ฉันอยู่มาตั้งแต่จำความได้ โลกภายนอกที่ฉันได้แต่คอยฝันว่าซักวันจะได้ออกมา ฉันเดินตามเขาไปเรื่อยๆ กระทั่งท้องฟ้าใกล้รุ่งสางทางเดินเริ่มมีการเปลี่ยนแปลงกลายเป็นทางเดินท่ามกลางความมืดมิดแต่พื้นที่เหยียบอยู่เป็นเหมือนสะพานสีน้ำเงินที่มีลวดลายของท้องฟ้ายามค่ำคืนประปรายด้วยดวงดาวมากมาย

              “คุณเป็นใครหรือคะ”เมื่อฉันถามออกไปก็รู้สึกผิดอย่างมาก เพราะคำถามของฉันนั้นทำให้ใบหน้างดงามเรืองรองหมองหม่นดูเจ็บปวด ทำไมกัน ทำไมฉันถึงรู้สึกปวดใจอย่างบอกไม่ถูก