คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : เวียโรคาน่า
บทนำ
"นี่มันอะไรกัน"เสียงเล็กแหลมของโมจิเด็กสาว ผมยาวสีแพลตตินั่มบลอน ผิวขาวอมชมพู กล่าวออกมาอย่างเย็นยะเยือก เมื่อเห็นสภาพบ้านที่สวยงาม บัดนี้กลายเป็นเศษไม้กองๆกัน ราวกับขยะกองโตหลากสีสัน สวนดอกไม้ที่บรรจงปลูกไว้หลายเดินก็โดนเหยียบย่ำทำลายซะจนเละเทะ แต่หลังจากที่เธอได้อ่านข้อความที่เขียนหวัดๆ มั่วๆ ตามสไตล์คนเขียนที่เขียนมาแบบส่งๆ วางเรี่ยราดอยู่หน้าประตูบ้าน แล้วยิ่งปวดหัวจากความที่ว่า
" ถึงโมจิน้องรัก ตอนนี้พี่กับ น้องคาลต้องรีบหนีเจ้าหนี้(ที่มันจะไล่ฆ่าอยู่รอมร่อ)ไปก่อน เพราะเธอยังไม่กลับบ้านสักที พี่เลยเก็บของหนีไปอยู่ที่อื่นก่อนชั่วคราวน้องไม่ต้องห่วงพวกเรานะ แต่ว่าพี่ขอเตือนไว้ก่อนว่าอย่าโดนมันจับได้แล้วกัน เพราะฝ่ายนั้นเค้าบอกว่าอยากได้น้องๆไปขาย งั้นเอาตัวรอดให้ได้ไปก่อน อนาคตมีเงินแล้วค่อยตามหาพวกเราน๊า จุ๊บๆ"
"ไอ้เจ้าคนไร้ความรับผิดชอบ ทิ้งฉันไว้อย่างนี้ได้ยังไง!!!"ฉันควรจะทำยังไงดี ที่อยู่ก็ไม่มี เงินฉันก็มีอยู่แค่ ห้าบาท ญาติๆก็ไม่มี สวยก็ไม่สวย แถมจ๊น จนอีกต่างหาก เพราะตั้งแต่เด็กเราก็อยู่กับพี่มาตลอดพอถามถึงพ่อ แม่ มันก็หลบหน้าหลบตา ทำเป็นเปลี่ยนเรื่องไม่ยอมตอบคำถาม แต่ช่างมันเถอะ ตอนนี้เราต่างหากที่ต้องคิดเรื่องอนาคต จะทำยังไงดี ไปเป็นขอทานดีมั้ย หรือเนียนๆไปอยู่บ้านรับเลี้ยงเด็กกำพร้า หางานในตลาดมืด ไม่ได้ๆ อะไรก็ไม่ได้
ขณะที่ฉันบ่นๆ อยู่กับชีวิตอันแสนจะ ลำเค็ญ กระดาษแผ่นหนึ่งก็ปลิวมาแปะหน้า
ประกาศ จากโรงเรียน เวียโรคาน่า
ขอต้อนรับนักเรียนชาวมนุษย์ ทุกๆท่าน โรงเรียนของเรากำลังรับสมัครเด็ก นักเรียนทุนจากโรงเรียน ทางโรงเรียนจะส่งทุนค่าเรียนให้จน จบมหาวิทยาลัย ที่พักและการอุปโภค บริโภค ทางโรงเรียนจะเตรียมไว้ให้ เพียงแค่ กรอกใบสมัครนี้ แล้วหยดเลือด ลงบนกระดาษ (โปรดเตรียมของส่วนตัวให้เสร็จก่อนที่จะหยดเลือดลงบนกระดาษ)
ฟรี!! อ๊ายยยย ในที่สุดฉันก็เจอทางออกจาก อา มันช่างเป็นทางที่แสนสวยงาม ประดับประดาไปด้วยคำว่า ฟรี ตอนนี้ในหัวของฉันมีแต่คำว่าฟรีอยู่เต็มไปหมด ถึงแม้ว่ามันจะเขียนอะไรแปลกๆ แต่สำหรับ น้องฟรี? พี่จัดให้เสมอ ตอนนี้ฉันจึงไปเก็บของพร้อมไปกับ น้องฟรี อย่างมีความสุข
ฮึๆ ตอนนี้ฉันพร้อมแล้ว ที่จะไปแต่......ฉัน ....... ฉันไม่กล้ากรีดเนื้อหนังอันแสนเนียนนุ่มบริสุทธิ ผุดผ่อง ราวกับหนังก้นเด็กของตัวเองนะเซ่ มันต้องเจ็บแน่ๆ ใช่แล้วมันคงต้องเจ็บสุดๆ ฉันจะไปกล้าทำได้ยังไง ทำไงดี ทำยังไงดี เพื่อน้องฟรีครั้งนี้พี่ไม่กล้า ก็ลองนึกภาพสิตอนที่กรีดมันต้องเจ็บ นู๋มิเอาค่ะ
แต่จู่ๆ กระดาษปริศนาแผ่นนั้น ก็ปลิวว่อนมาบาดนิ้วของฉัน จนเลือดปริติดกระดาษไป วินาทีต่อมากระดาษก็เรืองแสง สลายเป็นละอองเล็กๆ มาเกาะทั่ว ร่างกายของฉัน แล้วทุกอย่างก็กลายเป็นสีดำสนิท.....
"ยินดีต้อนรับ มนุษย์เอ๋ย"เสียงนุ่มทุ้มชวนฟัง ลอยแว่วมา ทำให้ฉันตื่นจากการหลับไหล ใบหน้าของชายหนุ่มนั้นช่างงดงามชวนน่าหลงใหล ผมสีทองเป็นประกาย ดวงตาสีฟ้าเรียวรี มองมาทางฉัน ฉันเริ่มรู้สึกตัวก็กวาดตา สำรวจทั่วห้อง เล็กๆ และเตียงที่ฉันนอนอยู่ อย่าง งงๆ เพราะเมื่อกี๊ยังอยู่หน้าบ้าน ชายหนุ่มดูเหมือนจะรู้จึงบอกเธอไป
"ชั้นคือที่ปรึกษา ของเธอ มีอะไรสงสัยถามชั้นได้ ตอนนี้เธอ คือนักเรียนที่เป็นมนุษย์ เพียงหนึ่งเดียวในเวียโรคาน่า เธอมีหน้าที่เพียงอย่างเดียวคือไม่ให้ นักเรียนภายในโรงเรียนจับได้ว่าเธอ คือมนุษย์ หากโดนจับได้ เธอจะถูกไล่ออกจากโรงเรียน มีอะไรจะถามอีกหรือไม่" เขาพูดมาพรวดพราดราวกับน้ำป่าไหลหลากลงหุบเหว แต่ทำให้ฉันตาสว่างกับคำว่า ไล่ออก
"ช่วยอธิบาย หลายๆอย่าง ให้ละเอียดอีกรอบได้รึเปล่า"หลังจากที่ฉันพูดจบ เขาก็ส่งสายตาประมาณว่า นี่ยังไม่เข้าใจอีกเหรอ ฉันคงเข้าใจนะเพิ่งตื่นมามองหน้ากันได้ไม่ถึงนาที ถ้าเข้าใจเนี่ยฉันคงไม่ขอหรอก
"งั้นเธอเอาไอ้นี้ไปอ่านแล้วกัน"พูดจบชายหนุ่มก็โยนหนังสือเล่มยักษ์มาให้เธอ"งั้นชั้นไปก่อนนะ"เขากล่าวลาแล้วเดินออกไปจากห้องหน้าตาเฉย
ฉันเอื้อมมือไปเอาหนังสือที่เขาวางไว้ หน้าปกนั้นเป็นลายดอกกุหลาบสีแดงสด ท่ามกลางลวดลายหนามสีดำ ชื่อเวียโรคาน่าที่รัก โหชื่อก็เลี่ยนชะมัด และเมื่อเปิดไปก็เจอกระดาษสีดำที่เขียนด้วยตัวหนังสือสีขาว สลับแดง ฉันขี้เกียจอ่านเลยอ่านแค่ลวกๆ
แต่ว่าเธอจะรู้มั้ย.......
โห มีรูปประกอบด้วย พลิกไปดูหน้าอื่นต่อดีกว่า
ว่าตั้งแต่ที่เธอเปิดหนังสือเล่มนั้นชีวิตของเธอจะกลับเข้าสู่เส้นทางเดิมที่ควรจะเป็น.......
จะว่าไปหนังสือนี่ก็น่าอ่านดีนี่นา คืนนี้อ่านก่อนสักบทดีกว่า
เธอจะรู้บ้างมั้ย......
ตอนที่ 1 เพื่อนจ๋า
เวียโรคาน่า คือ ชื่อของกุญแจที่ใช้เปิดประตูข้ามภพ ภพนั้นมีทั้งหมดหกภพ สร้างโดยก็อดหรือพระเจ้า ภพแรกนั้นคือภพมนุษย์ ภพนี้จะถูกปิดกั้นจากภพอื่นๆโดยมนุษย์ จะไม่สามารถรับรู้ถึงภพอื่นๆได้ แต่จะมีเพียงส่วนน้อยที่สามารถติดต่อกับภพอื่นๆ
ภพที่สองภพแห่งสวรรค์ ที่อยู่อาศัยของเหล่าเทพน้อยใหญ่ และอยู่ใกล้ชิดกับพระเจ้ามากที่สุด ว่ากันว่าภพนี้มีความสวยงามที่สุด จนภพอื่นๆมิอาจเทียบได้
ภพที่สามภพปีศาจ ภพที่ปกครองโดยเจ้าแห่งปีศาจ ในภพแห่งนี้จะมีสภาพความเป็นอยู่ที่แสนโหดร้ายที่ไม่อาจบรรยาย หากเป็นเพียงมนุษย์ ก็ขอเตือนไว้ว่าอย่าก้าวไปเหยียบภพนี้อย่างเด็ดขาด
ภพที่สีภพแม่มด หรือภพกลาง ถูกปกครองโดยเหล่าสภาพ่อมด แม่มด และในภพนี้ยังเป็นที่อยู่อาศัย ของสิ่งมีชีวิตหลากหลายเผ่าพันธุ์ ทั้งเทพ ปีศาจ อมนุษย์ และอีกมากมาย จึงกลายเป็นศูนย์กลางของเผ่าพันธุ์ โดยภายใต้กฏที่ว่าทุกตนที่อยู่อาศัยให้ใช้ร่างมายารูปแบบมนุษย์ และที่นี่เป็นก็คือที่ตั้งของโรงเรียนเวียโรคาน่า
ภพที่ห้าภพนรก สถานที่จองจำ ของทุกๆเผ่าพันธุ์ โดยเรียงลำดับความโหดร้าย ตามความผิดที่ได้ก่อเอาไว้มากมาย และภพสุดท้ายภพที่หก ภพที่ยังเป็นปริศนา ดินแดนที่ยังไม่มีผู้ใด เคยรู้จัก
เช้าวันต่อมา
อ๊ากกกก ฉันมาอยู่ในที่ที่เป็นศูนย์รวมสัตว์ประหลาดไปแล้วเหรอ มันมีจริงรึเปล่า ตอนนี้ถึงได้มาเห็นกับตา เมื่อฉันลองเปิดหน้าต่างไปก็เจอ อะไรบางอย่างที่ไม่อาจ ระบุได้บินผ่านไป และยังมีแม่มดขี่ไม้กวาด ยูนิคอน อะไรต่างๆนาๆที่อยู่ในนิทานมีซะครบเซ็ต จากที่อ่านหนังสือเมื่อวาน ก็นึกว่าเป็นแค่นิทานขำๆ แต่ที่ไหนได้ของ เรื่องจริงหมดเลยนี่หว่า
จึก!! อะไรบางอย่างที่คล้ายๆ เครื่องบินกระดาษลอยเข้ามาจากหน้าต่างมาปักหัวฉัน
สวัสดีนักเรียนใหม่ คุณโมจิเรีย คลากส์ ทางเราส่งชุดนักเรียน และอุปกรณ์การเรียนมาพร้อมกับตารางสอน และแผนที่ในโรงเรียนสำหรับนักเรียนมาให้ ส่วนเรื่องอาหารคุณสามารถเลือกรับประทานได้จากห้องอาหารของทางโรงเรียน หากต้องการอะไรเพิ่มเติมให้เก็บคาน่า แล้วติดต่อแลกเปลี่ยนที่ห้องดำเอง และวันนี้โรงเรียนยังไม่เปิดเรียน จึงสามารถออกนอกโรงเรียนได้ และทางเราขอขอบคุณที่คุณให้ความร่วมมือมาเป็นส่วนหนึ่งของ เวียโรค่าน่าเกม(บุคคลากรในโรงเรียนจะเป็นฝ่ายเดียวกับคุณไม่ต้องห่วงว่าจะโดนจับได้เร็วๆนี้หรอก )
พอฉันอ่านจดหมายจบ ก็มีละอองแสงมากองรวมๆกับตรงหน้าฉันและกลายเป็น ของกล่องใบยักษ์ที่มีชุดนักเรียน อุปกรณ์การเรียนต่างๆ และที่สำคัญชุดนักเรียนมัน มัน มันเป็นชุดนักเรียนชายนะสิ แถมยังมีกระดาษเขียนติดไว้ว่าเพื่อความปลอดภัยของคุณทางเราทราบมาว่า ในโรงเรียนของเรานั้นมีเจ้าหนี้ของคุณอยู่ เราจึงปรับเปลี่ยนข้อมูล เล็กน้อยเพื่อตัวคุณเอง เล็กน้อยบ้านอาแปะเอ็งสิ เปลี่ยนจากผู้หญิงให้เป็นผู้ชายเลยเรอะ
แต่อะไรเกมๆนะ ใช่เรื่องที่ไอ้หนุ่มหน้าหล่อเมื่อวานพูดรึเปล่า ว่าถ้าโดนจับได้จะถูกไล่ออก เย้ในที่สุดฉันก็ไม่ได้อยู่คนเดียวแต่ฉันมีครูเป็นพวกแล้ววววว แทบจะร่ำไห้ เท่าที่อ่านตารางเรียน ฉันจะอยู่ห้อง E รึเปล่า ทำไมมันอยู่ห้องท้ายๆจังฟะ ฉันไม่ได้โง่นะ ออกจะฉลาดนะ สอบได้เกรดเฉลี่ยสี่จุดศูนย์ ทุกเทอมจนเพื่อนๆอิจฉา แต่ก็ช่างมันเหอะเรียนฟรีเป็นพอ
ในห้องของฉันนั้น ก็ไม่ใช่เล็กๆ ซะทีเดียว มีทั้งห้องเล็กๆ อีกประมาณสามสี่ห้อง และเมื่อลองออกไปสำรวจดูข้างนอก แล้วเดินไปดูเรื่อยๆ สิ่งที่ทำให้ฉันตกใจก็คือฉันได้บ้านเป็นหลัง มาอยู่เดี่ยวๆ กลางสวนป่าในโรงเรียนที่แยกตัวมาอยู่ห่างๆ โอ้ สวรรค์นี่สินะขาขึ้นของชีวิต ฉันมีบ้านแล้วว
ฉันเดินไปสำรวจทั้งโรงเรียน เวียโรคาน่า ที่นี่แบ่งเป็นหกโซนกว่าฉันจะเดินครบ ขาก็แทบจะหลุด มีทั้งหอพัก โรงอาหาร ห้องสมุด อาคารเรียน โคลอสเซียม และสนามหญ้าสวยๆ ที่เหลือเป็นป่าที่แสนกว้างใหญ่ที่ถูกกั้นล้อมรอบด้วยรั้วเหล็กหนามสีดำมะเมี่ยม
" ช่วยด้วยค่ะ ช่วยด้วย "ฉันได้ยินเสียงตะโกนขอความช่วยเหลือก็ รีบวิ่งไปตามเสียง แล้วก็เจอกลุ่มผู้ชาย ที่กำลังยืนล้อมเด็กผู้หญิงตัวเล็ก ที่ตะโกนขอความช่วยเหลืออยู่ ด้วยจิตใจอันแสนดีงามของโมจิคนนี้ ก็ปรี่เข้าไปหาอย่างรวดเร็ว
"มาอยู่นี่เองเหรอ หาตั้งนาน"ฉันเดินเข้าไปแทรกกลางกลุ่ม แล้วรีบเนียนๆดึงเด็กผู้หญิงคนนั้นมาด้วย"ปะ กลับกันเถอะ"แล้วยังคงแต่งเรื่องทอแลต่อ แต่ดูเหมือนว่าผู้ชายพวกนั้นจะไม่ยอมปล่อยง่ายๆ จู่ๆก็มีมือปริศนามากระชากแขนฉันกลับไปอย่างแรง
"นี่แก อย่ามาเจือกเรื่องชาวบ้านได้มะ หน้าตาก็ไม่สวยไปไกลๆเลยแปะ"เจ้ากุ๊ยเบอร์หนึ่งพูดให้ฉันเจ็บถึงใจกับคำว่าไม่สวย ใช่เซ่ ฉันมันไม่สวยแล้วมันยังไงอาม่าแกเห็นแล้วกินข้าวไม่ลงเรอะ สมัยนี้คนสวยต้องสวยมาจากใจย่ะ(ข้ออ้างของคนไม่สวย)
"แกก็เหมือนกันแหละ หน้าตาอย่างกับตูดหมา"ฉันตอกกลับแบบที่มันว่าฉันบ้างเป็นไงๆ เจ็บอะดิ๊
"ชั้นไม่ใช่ตูดหมานะเฟ้ย แวร์วูฟต่างหาก รู้จักรึเปล่า เดี๋ยวพ่อจับกินซะ ปากหาเรื่องขนาดนี้"เจ้ากุ๊ยคนเดิมยังคงตอบแบบ ไม่เจ็บไม่คัน กับคำด่าของฉันเลย แถมยังมาขู่กันอีก
"ไม่รู้อะ ฉันจะพาเพื่อนฉันกลับ"พอพูดจบฉันก็ลากแขน เธอมาอีก
"แต่ชั้นยังไม่ให้กลับ "น้ำเสียงเย็นยะเยือกของร่างสูง หน้าตาหล่อเหลา สายตาคมกริบเหมือนเหยี่ยว มองมาที่ฉัน ทำให้ขนลุกชูชัน
"ใครสน"ฉันยังคงยืนยันที่จะลากแขนของหญิงสาวออกมาต่อไปเรื่อยๆ
"ฮึ เธอน่าสนใจดีนะ หน้าตาก็..... เหมือนกับลูกหนี้ของชั้นคนหนึ่งเลยหละ"เฮ้ย เมื่อกี๊ มันบอกว่าฉันเป็นลูกหนี้มันเรอะ เอาแล้วไง ยัยโมจิเอ๊ย มาวันแรกก็ เจอเจ้าหนี้เลยเรอะ ซวยจริงๆ
"อะไร้ ใครติดนง ติดหนี้ไม่มีๆ ปะ พวกเราไปกันเถอะ"ขณะที่ฉันกำลังจะเดินต่อ แต่จู่เธอก็ ชักแขนของตัวเองกลับแล้วพูดว่า"ขอบคุณมากนะค่ะ ที่ช่วยแต่ตอนนี้ไม่ต้องแล้วหละ"เธอพูดจบ ก็มีชายหนุ่มในชุดพ่อบ้าน กระโดดมาข้างหน้าของเธอ
"ฉันจัดการพวกเขาได้ไหม"เธอถามคุณพ่อบ้าน
"เชิญเลยครับคุณหนู ตอนนี้โรงเรียนปิดอยู่ ไม่น่าจะมีใครเห็น"เขาตอบกลับด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล
จากนั้นหญิงสาวก็แวป หายไป นี่พูดจริงนะ แวปหายไปเลยไปอยู่ข้างหลัง เจ้ากุ๊ยที่หาว่าฉันไม่สวย ในจังหวะตอนที่มันพูดพอดี
"ฮึ ยัยนก เอาปีกของเธอมาซะเถ....อ๊ากกกกก!!!"จู่ๆ แขนของมันก็บิดเบี้ยวอย่างน่ากลัว เสียงร้องโหยหวนของมันทำให้ฉันรู้ได้เลยว่ามันเจ็บขนาดไหน
"แก บังอาจมาว่าเพื่อนของฉัน เพื่อนคนแรกของฉันว่าไม่สวยเหรอ นี่แนะๆ"เด็กหญิงยังคงโจมตีอย่างรวดเร็วไปเรื่อยๆ จนมันกระอักเลือดออกมา และเธอยังไปโจมตีพวกที่เหลือต่อ จนไปถึงเจ้าหนี้ของฉัน แต่อะไรเพื่อนๆนะ
คุณเจ้าหนี้ก็ไม่อยู่เฉย กำหมัดที่มีไอสีแดงต่อยไปที่ ท้องน้อยของเด็กหญิง แต่เธอก็สะบัดปีกมาป้องกันตัว แต่ว่าทำไมฉันถึงดูทันละ เมื่อกี๊ยังเห็นแค่รางๆเองนี่นา ช่างเหอะ เด็กหญิงกรีดปีกไปที่แขนของชายหนุ่มอย่างรวดเร็วและรุนแรง จนเกิดแผลเป็นทางยาว แล้วเธอก็สอยคางแล้วต่อด้วยต่อยรัวๆ โหแม่คุณ ตัวเล็กนิดเดียวแต่โหดซะ....
ตอนนี้เด็กหญิงเป็นฝ่ายได้เปรียบ เธอเตะตัดขาชายหนุ่มจนเขาล้มลงและใช้เท้ากด หน้าอกเอาไว้จนเขากระอักเลือดฉันทนดูไม่ได้แล้ว แค่มันมาหาเรื่องกะจะเอาให้ตายเลยรึไง ฉันไม่อยากก่อบาปที่ทำให้คนตายนะ
"พอเถอะ หยุดเดี๋ยวนี้นะ"ฉันรีบวิ่งไปลากตัวเด็กหญิงออกมา แต่เธอก็ดิ้นๆพราดๆ แล้วเอาปีกมาปัดฉันจนมันบาดที่แขน
"ไม่นะ ไม่ๆๆๆ ฉันขอโทษ เธออย่าทิ้งฉันไปเลยนะ ฉันไม่ได้ตั้งใจ"เธอพูดอย่างกระวน กระวายด้วยความกลัว กลัวว่าเพื่อนผู้หญิงคนใหม่ของเธอจะทิ้งเธอไปอีก
"ไม่เป็นไรหรอก ขอแค่เธอหยุดก็พอ อย่าทำร้ายใครก็พอ แล้วฉันนะ ก็ไม่ไปไหนหรอก"ฉันสวมบทเป็นคนดีปลอบเธอไป แล้วก็เดินไป ดูอาการเจ้าหนี้คุงต่อ ทั้งตัวสภาพสะบักสะบอม นอนแบบไร้เรี่ยวแรง และหายใจถี่ๆ
"เฮ้ นายเป็นอะไรมากมั้ย"ฉันถาม
"ไม่ต้องมายุ่ง ยัยขี้เหร่ไปไกลๆเลยไป๊"เขาไล่ฉันแบบเจ็บๆ
"ปากนายอย่างนี้ แสดงว่ายังพอไหวสินะ อ่ะ ฉันเอาไอ้นี้ให้"พูดจบฉันก็ล้วงพลาสเตอร์ในกระเป๋ากางเกงที่มีอยู่แค่อันเดียว ยัดใส่มือเขา มันเป็นลายหมีละ น่ารักดี
"นี่เธอให้ชั้นเหรอ"เขามองของที่อยู่ในมือ อย่างอึ้งๆ เพราะสมัยนี้ไม่ว่าใครก็เห็นแก่ตัว แต่เธอกลับมาช่วยเหลือเขา และยังเอาพลาสเตอร์ให้เขาอีก ทั้งๆที่เธอเป็นลูกหนี้ของฉันเนี่ยนะ
"ก็ใช่นะสิ ถ้าฉันไม่เอาให้นายแล้วฉันเอาให้ใครหะ เอาให้หมาเรอะ"เออใช่ ฉันเกือบลืมไปว่าฉันต้องทำตัวป็นผู้ชาย เพราะฉะนั้นต้อง
"เอ่อ ฉันลืมบอกพวกคุณไป ฉันเป็นผู้ชายนะชื่อโมจิ อยู่ห้อง D ยินดีที่ได้รู้จัก "ฉันพูดแล้วก็จับมือ เขาทั้งสองทำหน้าอึ้งๆ
แล้วก็แนะนำตัว
"ฉันชื่อเคเนดี้ มายลอฟ มาจากแดนวิหค ห้อง D เรียกฉันว่าแคนดี้ก็ได้นะ"เธอพูดอย่างร่าเริง
"ชั้นชื่อ โยเอล เยกอร์ ห้อง D นายเป็นผู้ชายจริงๆเหรอ"เขาถามอย่างสงสัย เมื่อกี๊เหมือนฉันจะเห็นเขาหน้าแดงนะ แต่แค่นิดหน่อยสงสัยเลือดคงคั่ง บนใบหน้า
"แน่นอนสิ ฉันเป็นผู้ชาย"ฉันตอบอย่างหนักแน่น แต่รู้สึกเหมือนเห็นเจ้าหนี้คุงทำหน้าสลดนิดๆ อีกละ เขาเป็นอะไรมากรึเปล่ารึว่า ท้องผูก
ฮึๆ เวลานี้เรื่องที่ฉันนั้นเป็นมนุษย์ผู้หญิงยังเป็นความลับอยู่ แต่เรื่องที่เป็นผู้หญิงคงจะปิดยาก แต่ตอนนี้ยังดีอยู่ที่หน่ม หน้มของฉันยังไม่โตซักเท่าไหร่ ก็อายุเพิ่ง สิบสี่เองแต่ชั้นที่ฉันเข้าเรียนดันเป็นของ พวกที่อายุสิบห้าเรียน ช่างเหอะอายุมันเป็นเพียงตัวเลข ไม่ต้องไปสนใจ
"นี่เซโร่ นายนะช่วยรักษาเจ้าพวกนี้ด้วยนะ"แคนดี้หันไปสั่งคุณพ่อบ้านสุดหล่อ เขาเดินไปหาพวกที่โดนอัดแล้วก็สร้างไอสีฟ้า ส่งไปยังผู้ที่บาดเจ็บจากนั้นแผลก็ค่อยๆหายอย่างรวดเร็ว นี่มันคืออะไรกันนะ
ฉันเห็นพวกที่อยู่ที่นี่ใช้กันบ่อยๆ ดูสะดวกชะมัด ฉันอยากมีบ้างจัง แต่ฉันเป็นมนุษย์จะมีแบบพวกเขารึเปล่ายังไม่รู้เลย
จากนั้นแคนดี้ก็ลากฉันออกมา พร้อมกับบอกว่าอยากกินขนม เลยเดินนำหน้าไปที่โรงอาหารสุดหรู ฉันเลยเนียนๆถามเรื่องที่ฉันสงสัยไปด้วยเลย
"เมื่อกี๊เธอทำไม ไม่สู้ตั้งแต่ครั้งแรกที่พวกนั้นมารังแกเธอละ"
"ก็ตามกฏของที่นี่ห้ามใช้ร่างจริงและก่อวิวาทนะสิ ติดทัณฑ์บนฉันก็ซวยพอดีสิ"อืมนั่นสิก็ว่าทำไมเจอแต่พวกปีศาจแต่เหมือนคนซะหมด
"นี่แคนดี้แล้ว เกมเวียโรค่าน่าคืออะไรเหรอ"
"อ๋อ นายเพิ่งมาเข้าเรียนเลยไม่รู้สินะ มันคือเกมที่เอาไว้เก็บแต้มคาน่า ซึ่งแต้มคาน่าสามารถเอาไปอัพเกรดย้ายหอพักให้ดีขึ้น หรือแลกอะไรต่างๆนาๆที่โรงเรียนมีอะนะ แต่จริงๆก็ใช้เงินซื้อก็ได้ ถ้าไม่อยากเก็บ ราคานะแพงลิบลิ่วเลย แล้วการเก็บแต้มไม่ได้มีแต่การเล่นเกม ยังมาจากการที่เราไปทำภารกิจ ของทางโรงเรียน การประลอง การสอบวัดความสามารถ
แต่เกมเวียโรคาน่า จะมีระดับติดไว้ถ้าเคลียร์เกมได้ก็ได้แต้มตามระดับ ตอนนี้เกมใหม่ที่กำลังมาแรง ก็คือเกมซ่อนหา พามนุษย์ไปส่งไงหละ"โห เกมใหม่มาแรงซะด้วย หาฉันแล้วเอาไปส่ง นี่ถ้าฉันอยากได้คาน่า ฉันไม่เดินไปเสนอตัวเองไม่ดีกว่าเหรอ
เฮ้อชีวิตฉัน จะเจออะไรดีๆบ้างงงงงง
เมื่อถึงเวลาเย็นพวกเราก็แยกกันกลับที่พัก แต่เมื่อฉันเดินกลับมาถึงบ้าน ก็เห็นไฟเปิดสว่างไสว แล้วยังมีกลิ่นอาหารหอมๆ ลอยมาแตะจมูกอีก หรือว่าบ้านของฉันจะมีคนอยู่อีก
เมื่อฉันเปิดประตูเข้าไปก็เจอกับชายที่ฉันเจอเป็นคนแรก เขายังคงดูหล่อเหลาเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน แต่ที่แปลกก็คือครั้งนี้เขากลับพาใครอีกหลายตนมาด้วย คนแรกที่ฉันเจอเขามีผมสีดำสนิท ดวงตากลมโตเป็นประกาย ผมตัดสั้น ผิวขาวอมชมพู ใส่เสื้อคลุมสีดำตัวใหญ่
"นั่งก่อนสิ โมจิ" ฉันเดินไปนั่งตามที่เขาบอกเขา ดูเป็นคนที่อบอุ่นและน่ารัก เขามีชื่อว่าชุนและยังเชิญให้ฉันทานอาหารเย็นฝีมือของมิกิ หรือก็คือคนหน้ามึนนั่งอยู่ที่หัวโต๊ะ เขามีผมสีม่วงขอบตาล่างออกคล้ำ ทำหน้าง่วงอยู่ตลอดเวลา แต่คนๆและฉันก็ได้รู้ชื่อของเจ้าคนที่เห็นฉันน่ารำคาญ คนที่ฉันเจอคนแรกที่มาภพนี้ก็คือเรวินซ์ เขายืนอยู่ที่เดิมไม่ขยับ แล้วมองมาทางโต๊ะอาหารตลอดเวลา หรือว่าเขาหิว?
"เรวินซ์ นายก็มาทานอาหารเย็นด้วยกันสิ"ฉันชวน
"ใช่แล้วนายก็มาทานด้วยกันสิ มิกิทำอาหารอร่อยมากนะ"ชุนชวนด้วยอีกคน
"ไม่ละครับ ท่านผู้อำนวยการ"ฮะ อะไรนะ ไอ้เด็กหน้าใสใจละอ่อน นี่เหรอผู้อำนวยการ ไม่จริง ฉันแทบสำลักข้าวอันแสนอร่อย
"ทำไมละ ประธานนักเรียนมิกิจัง เค้ายังนั่งเลย"ฮะ อีกแล้วเหรอ ภาพลักษณ์หลอกตาอีกแล้ว มันเป็นถึงประธานนักเรียน ไหงทำอาหารเก่งอย่างงี้
"ทีนายยังเป็นครูเลย มานั่งทานด้วยกันเถอะ"ฮะ มุกเดิมซ้ำอีกแล้วเหรอ มันเป็นครูไปอีกตนด้วยเรอะ
"เข้าเรื่องเลยแล้วกันนะ"ท่าน? ชุนกล่าวเปิดหลังจากที่พวกเราทานอาหารเสร็จ
"ผมขอยินดีต้อนรับสู่เวียโรค่าน่าและคุณ โมจิทางพวกผมจะช่วยให้คุณด้วยวิธีการต่างๆ เพื่อ ที่จะไม่ให้คุณโดนจับได้ แต่ถึงแม้ว่าพวกเด็กๆจะจับคุณได้พวกเค้าจะไม่มีวันทำภารกิจสำเร็จหรอก เพราะว่าพวกนักเรียนคง เอาคุณมาส่งให้ผมรับทราบไม่ได้ง่ายๆ ผมนะใช่ว่าจะเจอตัวง่ายๆนะ มีแต่มิกิจังเท่านั้นแหละที่หาผมเจอ"
ฉันพยักหน้าเพื่อรับทราบเย้ ฉันมีตัวช่วยเยอะแยะเลย ได้อยู่ฟรีอีกนานแน่นอนฮิๆ
"แต่จุดประสงค์จริงๆ ของพวกเราก็คือการอยู่ร่วมกันกับมนุษย์ ก็คือทางโลกแม่มดมีโรงเรียนอยู่มากมายแต่ เพื่อทดสอบว่าโรงเรียนนั้นๆ จะมีคุณภาพแค่ไหน จึงให้ทุกๆโรงเรียนแอบเอามนุษย์มาเรียนร่วมกับนักเรียนที่นี่ จนจบการศึกษา แล้วถ้าหากคุณไม่ตาย ไม่ลาออก ไม่หายสาบสูญหรือไม่โดนกิน ก็ถือว่าผ่านเกณฑ์ แต่ถ้าไม่ผ่านก็ต้องยุบโรงเรียน"
มิน่า ฉันถึงได้เรียนฟรี นี่สินะเหตุผลงั้นต่อไปนี้เอาชีวิตให้รอดเป็นพอ
"โมจิ ปัญหาก็คือคุณไง"
"อ้าว ทำไมละคะ"
"คุณอ่อนแอเกินไป เพราะฉะนั้นตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป มิกิจัง และเรวินซ์จะมาสอนพิเศษเพิ่มเติมให้เธอนะ"
"เอ๋/ฮะ/เฮ้ย!!! "พวกเราอุทานพร้อมกันสามคน
"แสดงว่าตกลงสินะ งั้นผมไปก่อนนะ บ๊ายบาย"ชุนโบกมือลาแล้วก็หายไป อย่างไร้ร่องรอย
"แล้วจะเอายังไงกันดีนายจะสอนตอนไหน"เรวินซ์พูดข้ามหัวฉันไป
"นายสอน ยัยนี่ปีนี่ ปีหน้าตาฉัน"พวกเขาพูดกัน เหมือนไม่เห็นช้านนนน
"ไม่เอาชุน นายต้องสอนก่อน ฉันให้หินนางฟ้าเลยเอ้า"เอ๊ะ อะไรคือหินนางฟ้า
"งั้นก็ได้ แต่นายอย่าเบี้ยวนะ"เขาพูดกันสองคนและสุดท้ายก็เหลือเพียงแค่ฉันกับนายมิกิ แต่มันเป็นรุ่นพี่นี่ ช่างมันเถอะเรียกมิกินี่แหละ
"ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ชั้นจะเป็นครูสอนพิเศษให้เธอ อะเอานี่ไป"พอเขาพูดจบ ก็โยนตารางสอนเวลาเรียน มาให้
"งั้นชั้นไปละบาย"
โหรอบตัวฉันเนี่ยมีแต่คนหน้าตาดี แต่มีนิสัยเป็นเอกลักษณ์ เฉพาะตัวสูงมากทั้งนั้นเลยเนอะ เอาเถอะวันนี้เหนื่อยแล้ว ไปนอนดีกว่า zzzzzz
ตอนที่ 3 ไปเรียนกันเถอะ
"นี่ฉันต้อง ใส่ชุดนี้จริงๆเหรอ"ฉันถาม
"ถ้าไม่ใส่แล้วเธอจะใส่อะไร"ชุนตอบ
เฮ้อ นึกถึงเมื่อวานที่ฉันได้ชุดนี้มา ถึงตอนนี้จะใส่แล้วนะทำไม มันทะแม่งๆ ฉันทำตามที่ชุนบอกว่าให้รวบผมไปมัดไว้ ที่เหลือชุดจะจัดการให้ ตอนแรกก็งงๆ แต่พอใส่แล้วนี่สิหน้าอกไม่เหลือแม้แต่มิลเดียว ราบเรียบสม่ำเสมือ
หญิงสาวเดินออกจากบ้านเล็กของตัวเองมาอย่างช้าๆ ก็พ้นเขตป่า ก็เห็นนักเรียนจำนวนมากทยอยเดินเข้ามาในโรงเรียน ในชุดนักเรียนที่เรียบร้อย แต่ว่ามัน มัน มันทำไมไม่เหมือนกับชุดของฉันเลยฟะ ทำไมกางเกงของฉันมันสั้นถึงเข่า แต่กางเกงชาวบ้านเค้ามันยาวแทบจะแทรกดินอยู่แล้ว
ฮึ้ย ไอ้เจ้า ผ.อ. บ้า แกเอาชุดอะไรมาให้ฉันใส่เนี่ย
ขณะที่เธอเดินไป ยังห้องเรียนด้วยความหงุดหงิด ก็มีนักเรียนมากมายชายตา มองอยู่ห่างๆ แต่เจ้าตัวดันไม่รู้สึกตัวเลยนะสิ แต่สิ่งที่ทุกคนมองก็คือ เข็มกลัด D ที่ติดอยู่ครงหน้าอกแบนๆ ของเด็กชายหน้าหวานผู้หญิงก็ไม่ใช่ ผู้ชายก็ไม่เชิง
จู่ๆ แคนดี้ก็กระโดด มาเกาะหลังอย่างแรง จนหน้าของฉันแทบจะจูบดิน
"อรุณสวัส โมจิ นายกินข้าวเช้ามารึยัง ฉันหิวอะ เราไปกินกันเถอะ"โถแม่คุณฉันยังไม่ได้พูดอะไรก็ลากไปละ
"กินมาแล้ว"ฉันตอบไปตามความจริง ใครมันจะกินข้าวรอบสองกันละ
"งั้นนาย ไปส่งฉันหน่อยนะ น้า"แหมมีอ้อน แน่นอนว่า ฉันใจอ่อนอยู่แล้ว
ขณะที่พวกเรา เดินทางไปโรงอาหาร นักเรียนคนอื่นๆ ก็หันมามองจนคอแทบหัก บ้างก็แอบดู ไม่ให้เห็น เอ ทำไมนักเรียนพวกนี้ มองมาทางเราหว่า ฉันว่าฉันหน้าตาอัปลักษณ์ จนน่ามองขนาดนั้นสักหน่อย(หน้าตาอัปลักษณ์ มันน่ามองเรอะ)
"นี่ แคนดี้ ทำไมถึงนักเรียนพวกนั้น ถึงมองมาทางเรา แปลกอะ"
"ก็ เพราะนาย นายเป็นนักเรียนห้อง D และฉันก็เป็นนักเรียนห้อง D ยังไงละ แต่ตอนนี้ส่วนใหญ่คงมองแต่นาย เพราะนายน่ารัก และนายเป็นนักเรียนใหม่" แคนดี้ตอบ
แค่ห้องเนี่ยนะ ห้องเรียนที่ฉันอยู่ มันมีอะไรมากกว่า ชาวบ้านรึไง แล้วอะไร ทำไมฉันถึงน่ารัก ตั้งแต่เกิดมาเพิ่งมีคนชมนะเนี่ย ปลื้มปริ่ม จนน้ำตาแทบไหล
"เอ๋ ห้องของพวกเรามันมีอะไรงั้นเหรอ แล้วเมื่อกี๊ ทำไมถึงบอกว่าฉันน่ารัก"ใช่แล้วๆ อย่าเพิ่งหลงคำยอ ฉันไม่ได้บ้ายอนะ
"ก็ห้องของพวกเราย่อมาจาก Dangerous ไง เป็นศูนย์รวมของพวก ตัวอันตราย ไม่ก็เก่งเกินชาวบ้าน ไม่เก่งจริงไม่ได้อยู่ห้องนี้หรอก แล้วก็นะ นายนะ ถึงตอนนี้หน้าตาจะไม่เท่าไหร่ แต่อนาคตนะ ใช่เลย"เธอตอบพร้อมกับเคี้ยว ขนมหนึบหนับ
อนาคต งั้นเหรอ ทำไมเธอถึงบอกว่าอนาคต รู้ได้ยังไงกัน แล้วทำไมฉันถึงได้ ถึงได้ไปอยู่ห้องนั้นกัน ทั้งๆที่เป็นแค่มนุษย์ ไร้พลัง
ทำไมนะ.......
เหอะๆ ตอนนี้ฉันรู้แล้ว ทำไมฉันถึงได้อยู่ห้องเรียนนี้ ตั้งแต่ได้เห็นหน้าเจ้าเรวินซ์ ไม่สิต้องอาจารย์เรวินซ์สินะ พวกเขาคงต้องการให้ฉันอยู่ใกล้ๆ กับสิ่งที่ปกป้องฉันได้ เลยจับฉันมายัดห้องนี้กันดื้อๆ เลยสินะ
แล้วก็เรื่องที่ยัยแคนดี้ เห็นอนาคตอีกอีก ฉันเพิ่งรู้มาว่า เธอเป็นราชธิดาองค์ที่สาม ของเผ่าวิหกศักดิ์สิทธิ์ เก่งที่สุด พลังเยอะที่สุด และโหดร้าย กว่าพี่น้องตนอื่นเลยถูก ส่งมายัง เวียโรคาน่า มีพลังในการหยั่งรู้อนาคต แต่ไม่ยอมใช้ให้เป็นประโยชน์ซะงั้น
สำหรับห้องเรียนที่พิเศษ ทางโรงเรียนจึงสร้างที่เรียนพิเศษให้แยกมาเดี่ยวๆ มีทั้งหมดหกห้องเพราะ มีหกระดับชั้น ที่นี่มีทั้งโรงอาหาร สนามหญ้าและอื่นๆอีกให้ครบครัน ที่นี่เหมือนกับโรงเรียนเล็กๆที่อยู่ในโรงเรียนใหญ่ๆ เลยละ
"เอาละ พวกแก วันนี้ทำตัวดีๆกันหน่อย เรามีนักเรียนใหม่เพิ่มมาอีกตน เข้ามาสิ"เรวินซ์กล่าวจบ ก็เรียกฉันเข้าไป
"ที่นั่งริมหน้าต่าง ด้านหลังสุด เป็นของเธอนะ ไปนั่งซะไป๊" โห ฉันได้ที่นั่งตัวเอกเป๊ะ เลย แต่ทำไมห้องเรียนนี้มันเงียบเหงาจัง ฉันแทบไม่เห็นใครมานั่งเรียน เลยมีแค่สามสี่คนที่มาเรียน ที่เหลือก็โล่ง
วันนี้ไม่ได้เรียนอะไรมากเท่าไหร่ เรวินซ์ก็แค่เช็กชื่อแล้วก็ปล่อย ฉันกับแคนดี้เลยมานั่งคุยกันในห้องเรียน เพื่อฆ่าเวลา
"โมจิ นายมาจากที่ไหน เป็นเผ่าพันธุ์อะไรเหรอ" เอาละซิซวยแล้ว ฉันจะตอบว่าอะไรดี ต้องทอแลอีกแล้วเหรอ
"ฉันจำไม่ได้หรอก ตัวฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าฉันมาจากไหน เป็นตัวอะไร ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันแล้วก็ไม่อยากนึกถึงมันด้วย"ฉันพูดด้วยน้ำเสียงสั่นๆ ทำแววตาเศร้า เอาให้เหมือนกับคนเป็นโรคอัลไซเมอร์ระยะสุดท้าย ฉันนี่แสดงเก่งจริงๆ
"นายคงเจอ เรื่องร้ายๆมาสินะ ฉันขอโทษที่ถามนะ"แคนดี้ทำหน้าเศร้าไปด้วย ดีนะที่เธอมองไม่เห็นอดีต มีหวังจบเห่แน่
"แต่ว่าทำไมห้องเรียนเรา นักเรียนมีน้อยจัง "ฉันแกล้งถามไป
"ก็ เพราะ เจ้าพวกนั้นมันไม่สนใจเรียนนะสิ บอกว่าไม่สนุกกัน"เสียงทุ้มดังมาจากด้านหลัง ของฉันตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ เขามาอยู่ตรงนี้ตอนไหนกัน
พอฉันหันหน้าไป ก็เจอกับชายหนุ่มผมสีคาราเมล ดวงตาสีเขียว ใส่แว่นหนา ผิวสีน้ำนมตอบฉันอย่างอารมณ์ ดี
"สวัสดี ผมชื่อเกียร์ ทีดราก้อน เผ่าพันธุ์มังกรเลือดผสมนะ"เขาแนะนำตัว แล้วยิ้มให้ฉัน
"ฉัน โมจิ ไม่ทราบเผ่าพันธุ์"
"แก จะมาหาเรื่องฉันอีกรึไงหา"อ้าว ไหงยัยแคนดี้ว่า เขาไปอย่างนั้นนน เขามาดีๆแกถามตีเลยเรอะ
"แหมๆ วันนี้แค่อยากมาทำความรู้จักกับเพื่อนใหม่เอง โมจินะเค้าหน้าตาคล้ายเพื่อนสมัยเด็กของผมเลยละ"เกียร์ยังคงยิ้ม"เค้านะออกจะนิสัยดี ผมก็อยากได้คนดีๆเป็นเพื่อนเหมือนกันนะยัยเตี้ย"
"แก ว่าใครเตี้ยหา ฉันยังไม่โตต่างหาก"แคนดี้เริ่มโต้ตอบรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ
"เธอไง"เขาตอบเสียงเรียบ แล้วหันมาพูดกับฉันต่อ
"แต่ถ้าหากคุณทำให้พวกเค้ามาเรียนได้ คุณจะได้คาน่า พิเศษด้วยนะ"
"จริงเหรอ ทำไมฉันไม่เห็นรู้เลยละ"แคนดี้
"ไปอยู่หลังเขามาสินะ เลยไม่รู้เนี่ย"เกียร์
"พอเลยทั้งคู่อย่าพูดมาชวนตีกันตอนนี้เลย"เฮ้อ ปากขยันหาเรื่องกันจริง
"นี่ โมจิ เราไปล่าตัวพวกนั้นกันเถอะ"อ้าวๆ ฉันจะไปลากมันมาได้ยังไง ฉันเป็นแค่มนุษย์เองนะ
"ใช่ๆ ไปกันเถอะ ผมก็ไม่มีอะไรทำอยู่แล้ว"เกียร์เสริม
ฉันชั่งใจอยู่หลายนาที ก่อนจะตอบตกลง ยังไงก็ว่างอยู่แล้ว ห้องเรียนอย่างนี้ก็สงบเกินไป ฉันไม่ชอบ พวกเราสามตนเดินไปยังหอพักพิเศษ เริ่มจากการหาตัวหัวหน้าห้อง เพราะฉันได้ยินมาว่า ถ้าหากพาตัวหัวหน้ามาได้ก่อนที่เหลือก็จะตามา
"มีใครอยู่ บ้างงงง"แคนดี้ตะโกนใส่หน้าประตูห้อง "ก๊อกๆๆๆๆ"และยังเคอะประตู รัวๆ
"ออกมาเรียนกันเถอะๆ"แคนดี้ยังคงตะโกนต่อไป
ขณะที่เพื่อนทั้งสอง กำลังหาวิธีที่ให้เจ้าของห้องออกมา จู่ๆ รอบตัวของฉันก็กลายเป็นสีดำสนิท ฉันมองเห็นแต่เพียงแค่ตัวเอง
"เกิดอะไรขึ้น แล้วที่นี่มันที่ไหนกันเนี่ยยยยย" ฉันแทบจะสติแตก อะไรกันแค่มาพาคนไปเรียน ไหงกลายเป็นอย่างงี้
มือปริศนา ตวัดมาเกี่ยวเอวฉันไปนั่งบนตักของใครบางคน ลมหายใจอุ่นๆของเขาเป่ารดต้นคอของฉัน แต่เมื่อฉันจะหันหน้าไปดู เขาก็เอื้อมมือ มาปิดตา ของฉันไว้
"สวัสดีสาวน้อย ในที่สุดเธอก็โตขึ้นมาเยอะเลยนะ"เอ๊ะ ทำไมเขาถึงพูดเหมือนรู้จักฉันเลยละ
"ทำไ... อุ๊บ"ขณะที่ฉันกำลังจะถามเขากลับ มืออีกข้างของเขาก็มาปิดปากของฉันเอาไว้
"ไหนดูซิ พลังของเธอตื่นข้ามารึยัง"เขาเอามือไล้ไปตามต้นคอของฉัน
"หยุดเดี๋ยวนี้ เลโอ"เสียงที่คุ้นเคยลอยมาจากที่ไกลๆ เอเสียงนี้เหมือนเคยได้ยินที่ไหนนะ มันคุ้นมากๆ
"คุณอีกแล้วเหรอ ทำไมชอบมาขัดผมจัง"เลโอพูดงอนๆ
"ปล่อย ให้เธอออกไป แล้วนายนะ ไปเรียนได้แล้ว "เขากล่าว
"โถ่ จะปิดไว้ทำไมกัน ยังไงสุดท้ายเธอก็ต้องรู้อยู่ดี"
"ไม่ยังไม่ได้ "
หลังสิ้นเสียงนั้นสติของฉันของหายไป แต่พอตื่นมาอีกที ฉันกลับมานอนบนตัก ของชายหนุ่มหน้าเรียว ริมฝีปากหยักได้รูปสีชมพูระเรื่อ ผมสีน้ำเงินเข้ม ตอนนี้กำลังเล่นเกมส์อย่างเมามัน แต่พอเขารู้ตัวว่า ฉันตื่นแล้ว ก็
โน้มตัวลงมา ใบหน้าของเราใกล้กันมาก จนจมูกแทบจะติดกัน
"ว่าไง ยัยตัวเล็กตื่นแล้วเหรอ"
"นายว่าใครตัวเล็กกัน หา"
"เดี๋ยวก่อนสิ เดี๋ยวก่อน ฉันมีนิทานเรื่องหนึ่งอยากจะเล่าให้เธอฟังก่อน"
"ฉันไม่ได้อยากฟังซักหน่อย"
แต่ว่าเขาก็ไม่ได้สนใจใยดีอะไรกับฉัน อยากเล่าก็เล่าขึ้นมา
"กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว เวียโรคาน่าเป็นกุญแจที่เอาไว้เปิดประตูภพ พระเจ้าเห็นว่ากุญแจนั้นใช้ง่ายเกินไปจึงทำให้กุญแจมีชิวิตจิตใจ ต่อมาหลายพวกต่างแย่งชิงมัน จนเกิดสงคราม ความเกลียดชัง ความเคียดแค้นต่างก็เกิดขึ้นมาเพราะเวียโรคาน่า
เวียโรคาน่านั้นเสียใจ จึงได้ขอให้พระเจ้ามอบพลัง พลังที่จะหยุดยั้ง สิ่งที่เกิดขึ้น พลังที่จะทำให้ไม่มีใครเจ็บปวดเพราะตัวมันเอง พระเจ้าก็ได้มอบพลังนั้นให้ โดยมีเงื่อนไขว่า ทุกๆอย่างจะจบ โดยที่เธอนั้นต้อง..../ หยุดเล่าเดี๋ยวนี้นะ"
ขณะที่เลโอเล่าก็มีคนขัดขึ้นมา เขาทำเสียงฮึดฮัดไม่พอใจ แต่ก็จำยอม เพราะคนที่มาไม่ใช่ใครที่ไหน แต่เป็น ชุน ผู้ที่ถืออำนาจใหญ่ที่สุดในโรงเรียน
"นายอย่าเพิ่งสร้างปัญหาให้ผมได้มั้ย เมื่อกี๊ก็เพิ่งไปตกลงกับพวกแม่มดมาเหมือนกัน"
"แล้วฝ่ายนั้น ว่ายังไงกันบ้าง"เลโอถามชุนต่อ
"ตอนนี้ อย่าเพิ่งพูดอะไรให้มากเลย รีบเอาตัวโมจิไปส่งที่บ้านพักของเธอก่อนเถอะ"แล้วชุนก็กลายเป็นละอองสีดำ สลายไปอย่างช้าๆ
"เอางั้นก็ได้"เขาอุ้มฉัน ในท่าเจ้าหญิง เฮ้ยมันมาไม้ไหนกัน เจ้าคนนี้
"ปล่อยๆ ฉันเดินเองได้ "ฉันบอกให้เขาปล่อยฉันลง เมือ่ใกล้ถึงประตู ก็เพิ่งนึกขึ้นมาได้ ว่าเพื่อนของฉันทั้งสองคนต่างก็อยู่ข้างนอกยิ่งให้เห็นไม่ได้ไป เดี๋ยววาย กันใหญ่ ฉันเลยกัดแขนเขาไป
งับ!!
กัดไม่เข้า ไม่มีแม้แต่รอยฟัน ทำไมละ ทำมายยยยย ตอนนี้ก็ใกล้ถึงประตูอยู่แล้ว เขากำลังจะเปิดมันออกแล้วววว
ฉันหลับตาปี๋ เตรียมรับชะตากรรม ที่จะเกิดขึ้น
"นี่เธอจะหลับตาอีกนานมั้ย" เอ๋ ทำไมเป็นเสียงของ มิกิ แล้วฉันก็ได้กลิ่นอาหารของ แสนอร่อยของเขาลอยมา
"อ้าว ทำไมฉันมาอยู่ที่นี้ได้"แต่พอลืมตาดู ฉันก็ยังโดนอุ้มอยู่เลย เมื่อกี๊ยังอยู่ในห้องอยู่เลยไม่ใช่เรอะ
"จะกอดกันอีกนานมั้ย เลี่ยนชะมัด"มิกิ
เลโอวางฉันลงบนโซฟาอย่างนุ่มนวล แล้วก็โบกมือลาฉัน ก่อนที่จะเดินออกไป พอทุกอย่างอยู่ในความสงบ มิกิก็เริ่มกัดฉัน
"เธอไปไหนมา ให้อาจารย์รอเนี่ย มันใช้ได้ที่ไหนกัน ...." ฉันเงียบรอรับคำด่าต่อไปจนเขาหยุด จากนั้นเขาก็บอกให้ฉันออกไปข้างนอก เพราะจะเริ่มสอนพื้นฐาน หลายๆอย่างให้เริ่มจากกำลังกาย ในวันนั้นฉันต้องวิดพื้น และวิ่งรอบโรงเรียนอยู่หลายรอบ จนฉันแทบสลบ แล้วยังบอกให้ฉันทำอย่างนี้ทุกๆ วันอีกด้วย
เฮ้อ ลำบากจริง........
ความคิดเห็น