ห้องทดลองโค้ด

ลำดับตอนที่ #2 : ยินดีต้อนรับกลับสู่บ้านของเรา

        “ ยินดีต้อนรับเข้าสู่New World Online ปีที่3 นะคะทุกท่าน เอาล่ะคุณนักผจญภัยทั้งหลายพร้อมที่จะล็อกอินเข้าสู่โลกใหม่ของเรากันหรือยังเอ่ย?”เสียงใสของพิธีกรสาวดังขึ้นท่ามกลางผู้เล่นมากมายในห้องโถงที่หรูหรา ทุกๆ คนที่อยู่ ณ ที่แห่งนี้กำลังรอที่จะเข้าเกมหลังจากที่อัพแพทใหม่อย่างตื่นเต้น เว้นเพียงแต่คนๆ หนึ่งที่ยื่นเอ๋อรับประทานอยู่นอกวง

         “พร้อมแล้ว!!!”เสียงเฮลั่นจากผู้เล่นทั่วทุกสารทิศในห้องโถงดังไม่แพ้เสียงไมค์ของพิธีกรสาวตอบกลับยิ่งยืนยันว่าทุกคนพร้อมเต็มร้อย

           มานะเมื่อล็อกอินเข้าสู่เกมออนไลน์โลกเหมือนที่ไม่ได้เข้ามานาน ก็สติดับวูปไปครู่หนึ่งแล้วถูกส่งมายังที่นี่ทันทีแบบไม่ทันได้ตั้งตัว หันซ้ายหันขวาก็พบแต่ผู้เล่นคนอื่นเต็มไปหมดแล้วพอพิธีกรสาวพูดอะไรบางอย่างพวกนี้ก็เฮลั่นยิ่งทำให้เธอมึนเข้าไปอีก

            แต่มึนได้สักครู่ก็ถูกส่งไปยังอีกที่หนึ่งอย่างรวดเร็ว เธอถูกส่งต่อมายังห้องเล็กสีขาว มีเก้าอี้ไว้ให้นั่งรอตัวหนึ่งมานะก็รีบถ่อสังขารไปนั่ง

             “ทำไมมันเวียนหัวได้ขนาดนี้วะ”เจ้าตัวบ่นแล้วหลับตาเพื่อให้พยายามปรับตัวทั้งๆ ที่มันไม่ได้ช่วยอะไรด้วยซ้ำ

             “โอ๊ะ! ดูซิว่าใครกลับมา มานีย่าสุดหล่อของเรานี่เอง”พนักงานของบริษัทที่ปกติต้องไปประจำจุดสร้างตัวละครแต่วันนี้กลับถูกย้ายมาหาผู้เล่นเก่าแก่ของเกมที่รู้จักกันมานานก็ทักทายกันอย่างสนิทสนม

             “ฉันชื่อมานีเฉยๆ ไม่ต้องมาเติมย่า ว่าแต่ทำไมพนักงานบริษัทอย่างพี่ถึงมาหาฉันได้ล่ะ”มานะหรือชื่อของเธอคือมานีในเกมตอบอย่างหัวเสีย

              “ก็ผู้เล่นยุคดึกดำบรรพอย่างเธอนะซิ ไม่ได้เข้าเกมมานานคงไม่ได้รู้อะไรกับเกมในยุคปัจจุบันแล้วเธอก็ยังเป็นผู้เล่นหลักของเกมด้วยจะให้เข้าเกมไปแบบไม่รู้อะไรเหมือนชาวบ้านมีหวังเกมฉันคงวุ่นวายเหมือนคราวก่อนที่เกือบล่มทั้งทวีป”พี่พนักงานในชุดสูทเสยผมสีแดงเพลิงของตัวเองแล้วดีดนิ้วเรียกโต๊ะเก้าอีกมาเพิ่มให้ตัวเองเพื่อให้สะดวกแก่การนั่งสนทนา

             “มีอะไรก็ว่ามา”มานีตอบห้วนๆ เพราะอาการเวียนหัวเริ่มทำให้ตาลาย

             “ตอนนี้เกมของเราปรับความเร็วของเวลาให้เร็วขึ้นกว่าเดิมแล้ว เวลาหนึ่งวันในเกมเท่ากับหนึ่งชั่วโมงของเวลาจริงโดยประมาณ ให้เดาว่าที่เธอเวียนหัวคงเป็นเพราะปรับตัวไม่ทัน ที่ทุกคนเค้าไม่เป็นอะไรกันเพราะการเร่งความเร็วมันค่อยๆ เร่งทีละนิด ซึ่งปกติถ้าออนไลน์ในโลกเสมือนเป็นประจำคงไม่อาการหนักขนาดนี้”พี่ชายผมแดงเคาะโต๊ะเรียกค้อนประจำตัวออกมา

               ป๊อก! เสียงเคาะเบาๆ จากค้อนไม้สีดำประดำลายรดน้ำสีทองสวยตรงศีรษะคนหมดสภาพให้ฟื้นขึ้นมาจากการปรับตัวอย่างรวดเร็ว

              “เป็นไงบ้าง รู้สึกดีขึ้นบ้างไหม?”เป็นคำถามที่ไม่ต้องการคำตอบเท่าไหร่นัก ดูจากสีหน้าที่ดีขึ้นกับอาการระริกระรี้มีกำลังวังชาของมานีย่าไม่บอกก็รู้ว่าอาการทุเลาลงแล้ว

              “ขอบใจมาก พี่สุ”มานีพอหายจากอาการวิงเวียนก็ปรือตามองสำรวจพี่ชายที่เปลี่ยนไปจากเมื่อก่อนมาก แต่ก็ยังดีที่พี่แกยังทักทายกันเหมือนเคย

               “ต่อเลยนะ เนื้อเรื่องของเกมไม่ค่อยเปลี่ยนจากเดิมเท่าไหร่แค่เพิ่มรางวัลค่าหัวบอสประจำดันเจี้ยนลับกับบอสกิจกรรมพิเศษ ส่วนตัวละครของเธอทางบริษัทพี่มีข้อเสนอให้ทำงานพิเศษเป็นบอสลับหรือตัวละครดำเนินเนื้อเรื่องเกมได้เป็นกรณีพิเศษ ว่าไงสนใจไหม”สุริยะเสนองานให้กับคนตรงหน้า

               “ไม่ล่ะ