ห้องเก็บของหมายเลข 1

ลำดับตอนที่ #10 : พลัววิเศษ

        “ไปโรงเรียนก่อนนะครับ”เสียงทุ้มจากเด็กหนุ่มที่ตัวเล็กกว่าวัยกล่าวขึ้นที่หน้าประตูบ้านหลังใหญ่แสนโอ่อ่า ไม่มีเสียงตอบรับจากบุคคลข้างในอีกเช่นเคยทำให้เขาเริ่มจะชินชากับความไม่เสมอภาคภายในครอบครัวที่อยู่อาศัยมาเกือบทั้งชีวิต แล้วก็เดินไปตามเส้นทางลัดเพื่อไปยังโรงเรียนใกล้บ้าน

         เขาหันไปดูเวลาจากนาฬิกายักษ์กลางเมืองที่มีอยู่มากมายหลายขนาด ไม่ว่าจะอยู่มุมไหนก็ดูเวลาได้ทุกทิศทาง นาฬิกาเหล่านั้นลอยอยู่กลางอากาศได้โดยไม่มีเสาหรือเชือกคอยรั้งหรือค้ำจุนแต่ก็ไม่ร่วงหล่นลงมาตามแรงโน้มถ่วงสิ่งเหล่านี้ดูเป็นเรื่องปกติในเมืองใหญ่ที่เขาอยู่อาศัยแต่เป็นสิ่งที่แปลกประหลาด หายากและนาพิศวงสำหรับคนต่างเมือง ที่ไม่ค่อยจะได้พบกับสิ่งเหล่านี้ในชีวิตประจำวัน

         เข็มยาวที่เริ่มเคลื่อนเข้าใกล้เลขสิบสองทำให้เขาต้องเร่งฝีเท้ายิ่งขึ้น แต่มันก็ช้ากว่ารถยนต์หรูหราที่ขับผ่านไปอย่างรวดเร็ว เมื่อมองผ่านกระจกก็เห็นเด็กสาวและเด็กชายนั่งอยู่บริเวณเบาะหลังอย่างสุขกายสบายจิต ทั้งสองคนนั้นเป็นเด็กแฝดสายเลือดเดียวกับเขาแต่ชีวิตนั้นต่างกันราวฟ้ากับเหว

         เด็กหนุ่มเลิกสนใจเด็กทั้งสองแล้วรีบวิ่งผ่านประตูรั้วที่กำลังจะปิดลงได้อย่างทันถ่วงที พ่วงด้วยสายตาพิฆาตของครูปกครองและครูพละมาสองคู่ เขารีบกระโดดข้ามขั้นบันไดแล้วรีบเข้าห้องพอดีกับเวลาที่ครูเช็กชื่อพอดีจากนั้นก็นั่งลงไปยังที่ที่นั่งใกล้ประตูหลังท้ายแถว แม้ว่าเขาจะตัวเล็กแต่ว่าก็ต้องทำตามกติกาของห้องที่ต้องจับฉลากที่นั่งประจำเดือน

         คุณครูแมรี่เริ่มสอนตามปกติ เสียงของคุณครูนั้นราวกับเสียงกล่อมจากเทพธิดาที่ชวนให้คนทั้งห้องเคลิ้มหลับแถมวิชาแรกของวันนี้ดันเป็นวิชาประวัติศาสตร์ ยิ่งทำให้ง่วงขึ้นไปอีกแต่ในขณะนั้นกลับมีบางอย่างถูกโยนมากระทบหัวเขาเบาๆ ทำให้ตื่นขึ้นมา

         มันเป็นก้อนกระดาษที่คนในห้องใช้ส่งข้อความลับกันไปมา แต่คราวนี้กลับมีข้อความมาถึงเขาซึ่งเป็นเด็กที่ไม่ค่อยจะมีปฎิสัมพันธ์กับใครมากนัก ซึ่งน่าจะส่งมาผิดที่ผิดทางเสียมากกว่าพอหันหน้าไปทางคนส่งเขากลับพยักหน้ายืนยันแล้วขยับปากว่า ‘ของเอ็งนั้นแหละ’

          เขาเปิดอ่านข้อความที่ส่งมาแล้วขมวดคิ้วยุ่งทันที ข้อความสั้นๆ ที่บอกมาเพียงให้ไปรอที่หลังอาคารหนึ่งตามเวลาที่บอกไว้ พร้อมกับไม่บอกชื่อคนนัดทำให้รู้สึกหนักใจขึ้นทันที

                         ก็อาคารหนึ่ง…มันอาคารที่ชอบใช้นัดตีกันนี่หว่า…

          เขาขยำมันทิ้งทำกับว่าเหมือนไม่เคยอ่านข้อความที่ส่งมาแล้วฟุบหลับ

          เวลาบ่ายสามโมงครึ่งเป็นเวลาเลิกเรียนของโรงเรียนแห่งนี้ เสียงเตือนหมดเวลาดังขึ้นทำให้เด็กๆ ที่ร่าเริงสดใสรีบวิ่งแปร๋นออกมาจากห้องอย่างรวดเร็ว