ห้องทดลองโค้ด

ลำดับตอนที่ #1 : NW Online

ฉันเป็นผู้หญิง แต่ แพ้ผู้หญิง

           ฉันเป็นนักเรียน ที่แสนขี้เกียจ

           นอกเกม ฉันเป็นผู้หญิง ในเกมฉันเป็นเจ้าชาย

           ฉันมีอาชีพลับ คือนักเก็บขยะ

           ฉันมีน้องสองคน และ ฉันเป็นบราค่อนนนนนนนนนนน

           ฉันเป็นพวกโลว์เทคโนโลยี แต่ตรูเล่นเกมเก่งกว่าเทพทรู

 ตัดข้างบนออก

           ในยามเช้าอันสดใสของนักเรียนระดับชั้นมัธยมปลายชื่อดังแห่งหนึ่ง

          “นายรู้หรือยังเรื่องที่กิลด์อควาเทียร์เป็นพันธมิตรกับกิลด์เหมียวเหมียวน่ะ”เสียวเจี๊ยวจ๊าวเมาท์มอยประจำวันเริ่มขึ้นตั้งแต่เช้า โดยขาเมาท์คือไอ้หนุ่มหน้ามนผู้ชื่นชอบการเล่นเกมออนไลน์โลกเสมือนเป็นชีวิตจิตใจ

          “โห จริงดิ๊! กิลด์อควาเทียร์ที่ว่ามีแต่สาวๆ สวยๆ เพียบกับกิลด์เหมียวเหมียวที่มีสาวน้อยน่ารักเผ่าสายพันธุ์แมวเยอะๆ น่ะเหรอ”เพื่อนรักของเขาตาลุกวาวเมื่อนึกถึงผู้เล่นของทั้งสองกิลด์ที่เลื่องชื่อลือชาด้านความสวยและน่ารัก

          “จริงสิ เปิดอ่านบอร์ดข่าวสารตอนนี้ก็ได้ ตอนนี้กลายเป็นข่าวเด็ดแซงข่าวผู้เล่นอันดับหนึ่งประจำปีไปแล้ว”เพื่อนอีกคนที่เพิ่งเข้ามาแทรกในวงเปิดสมาร์ทโฟนให้เพื่อนของเขาอ่าน

          “นี่ไงรูปท่านสายน้ำสุดสวยจับมือกับท่านเหมียวโมเอะ”เขากดขยายภาพในจอให้เห็นรูปของหญิงสาวผมสีฟ้าสดใสยาวถึงกลางหลังในชุดที่แม้จะมิดชิดแต่ก็ยังเผยสัดส่วนแสนเย้ายวนบางจุด แต่ที่ชวนดึงดูดที่สุดคงเป็นดวงตาโตเรียวรีสีฟ้าดูงดงามน่าหลงใหลกำลังจับมือกับเด็กสาวที่มีจุดเด่นคือหูแมวสีขาวที่ตัดกับผมสีชมพูมัดรวบเป็นทรงทวินเทลประดับด้วยโบอันใหญ่ ดวงตาของเธอเป็นสีชมพูเข้มเข้ากับใบหน้าเล็กๆ กับผิวขาวอมชมพูดูสุขภาพดีในชุดฟูฟ่อง

          “เอร๊ย หัวใจไอ้เต๋อคนนี้มันละลายไปกับเวทสายน้ำของหัวกิลด์อควาเทียร์แล้วนะครับเนี่ย”เพื่อนคนหนึ่งทำหน้าตาเพ้อฝัน

          “แต่ฉันยอมโดนท่านเหมียวโมเอะขยี้ด้วยส้นรองเท้าเล็กๆ นั่นดีกว่า”ส่วนคนข้างๆ มันก็ตาเป็นรูปหัวใจไปแล้ว

          “หนวกหูโว้ย! ทำไมพวกแกมาเมาท์กันที่โต๊ะฉันอยู่ได้ทุกวันวะ!! โต๊ะอื่นมีตั้งเยอะเสือกไม่ไป”เสียงตะโกนปนงัวเงี่ยดังขึ้นกลางวง เจ้าตัวโงหัวทุยๆ ยุ่งๆ ขึ้นมาแล้วเหลือบตามองคุณเพื่อนรอบตัว

           ดวงตาสีดำจ้องเขม็งผ่านเลนส์แว่นตา แล้วสะดุ้งเมื่อหันสบตากับคนๆ หนึ่ง เธอคนนั้นใช้สายตาที่คมประดุษใบมีดจ้องกลับ

           “ก็เธออยู่ใกล้ผู้หญิงไม่ได้ฉันกับพวกนายเต๋อเลยมากันให้ไง”หนึ่งในกลุ่มที่เป็นผู้หญิงตัวเป็นๆ คนเดียวที่สามารถเข้าใกล้บุคลคนมีปัญหา เดินเข้ามาใกล้แล้วหยิกแก้มคนขี้เซาให้ตาสว่าง

           “โอ๊ย เจ็บๆๆ”

           “เจ็บก็สำนึกไว้ด้วยว่าเพื่อนสนิทกลุ่มนี้ของเธอมันรักเธอแค่ไหน ทุกวันนี้เธอเองก็แทบจะไปไหนไม่ได้เพราะโรคกลัวผู้หญิงปัญญาอ่อนอะไรนั่น ดูซิ เป็นผู้หญิงแท้ๆ แต่ดันกลัวผู้หญิง ฉันบอกให้เข้ามารักษาในเกมดูก็ไม่เล่น ทุกคนเลยมาช่วยกันเป่าหูให้แกอยากเข้าไปซักครั้งไงยัยมานะ”เมื่อเธอบีบแก้มขาวๆ จนพอใจแล้วจึงปล่อยมือออกมาขยี้หัวมันเล่นต่อ

            มานะถึงกับน้ำตาเล็ดด้วยความเจ็บจากแรงบีบพลังช้างของซันเดย์ เพื่อนสาวเพียงหนึ่งเดียวในปฐพียกเว้นญาติพี่น้อง ที่สามารถอยู่ร่วมชีวิตกันมาเป็นสิบๆ ปีได้โดยที่มานะไม่แสดงอาการใดๆ ประดุษว่าเจ้าหล่อนคือสาวดุ้-

             “ไม่ ฉันไม่เล่นหรอกนะ ฉันไม่อยากแย่งมั่นเล่นเกม”มานะพูดเสียงอ่อย พร้อมกับลูบๆ ผมที่โดนขยี้จนฟูฟ่องแล้วเอาน้องชายมาอ้าง

             “แล้วเงินที่ไปแข่งล่ะ เอาไปไว้ไหนหมดห๊ะ!”ส่วนอีกคนเริ่มหงุดหงิดเมื่อได้ฟังเหตุผลที่ฟังไม่ขึ้น เพราะเครื่องเกมราคาถูกสุดเก็บเงินค่าขนมซักเดือนสองเดือนก็ซื้อได้แล้ว ยิ่งคนตรงหน้าเป็นพวกไม่ค่อยใช้เงินและมีเงินเก็บเป็นของตัวเองอยู่แล้วด้วย

             “ก็มินเค้าว่าถ้าฉันสอบแข่งคณิตได้ เค้าจะดีใจมากถ้าฉันได้เงินรางวัลไปซื้อโทรศัพท์ให้…”เสียงเริ่มอ่อยลงเรื่อยๆ

             “ฉันว่าเธอควรจะนึกถึงความสุขของตัวเองบ้างก็ดีนะ หรืออย่างน้อยๆ ก็ดูแลตัวเองซะบ้าง จะได้ไปพบจิตแพทย์เพื่อบรรเทาอาการกลัวผู้หญิงหรือไม่ก็อาการบ้าน้องตัวเอง”เต๋อพอเห็นว่าซันหรือซันเดย์ เริ่มจะกลายร่างเป็นนางยักษ์ก็รีบบอกให้จิ้งกับเนสลากออกไปสงบสติอารมณ์ก่อน ส่วนที่เหลือไม่ค่อยสนิทกันก็แยกกันไปเรียบร้อย

            “แต่น้องฉันน่ารักมากเลยนะ ถึงแม้ว่ามั่นจะไม่ค่อยชอบฉัน”คนเสียงอ่อยเมื่อครู่หายไปในพริบตาเมื่อซันถูกลากออกไป แล้วกลับมาสู่โหมดปกติ

             “เพราะมั่นมันอายไงที่มีพี่แบบเธอ เชื่อฉันเถอะว่าถ้าเธอยังไม่รีบเปลี่ยนตัวเองตอนนี้อีกหน่อยพอมินโตขึ้นได้เดินตามรอยมั่นไปอีกคนแน่”เต๋อพูดให้มานะที่นึกภาพตามถึงกับทำหน้าเหยเก น้ำตาเริ่มมาคลอจนตาไหววูบ

             ไม่นะ เจ้าชายน้อยที่แสนน่ารักของฉันกำลังเจริญรอยตามน้องมั่นงั้นเหรอ?

             “แล้วต่อมาน้องของเธออาจจะตัดพี่ตัดน้องกับคนแบบเธอก็ได้นา”เมื่อเห็นว่าเพื่อนติดกับเต๋อก็เริ่มใส่ไฟเข้าไปอีก

            มานะที่มโนภาพตามเริ่มหน้าซีด

             “ผมเกลียดคนอย่างพี่ที่สุด” ใบหน้าคมเข้มที่แสนคุ้นเคยผุดขึ้นมาในจินตนาการของเธอ เหตุการณ์ครั้งหนึ่งที่มุ่งมั่นน้องรักเคยตวาดกร้าวใส่เมื่อครั้งก่อน

             “ผมก็เกลียดมานะด้วย วันหลังอย่ามาอยู่ใกล้มินนะ”ต่อมาก็มีเสียงอีกเสียงดังขึ้น เป็นมินิหรือมินเจ้าชายน้อยหัวแก้วหัวแหวนของเธอนั่นเองที่ทำหน้าตารังเกียจใส่

               ตัวเธอเมื่อนึกเหตุการณ์ที่จะเกิดขึ้นก็เจ็บปวดหัวใจดวงน้อยๆ ในอกข้างซ้ายล่างนิดๆ ราวกับโดนน้องรักทั้งสองถือมีมากระซวกเล่น จนหน้าชาไปหมด

              ถึงแม้ว่าอันหลังจะเป็นมโนภาพและจินตนาการ แต่ใครจะไปรู้วะ ว่ามันจะเกิดหรือไม่เกิดขึ้นก็ได้แต่พอลองคิดตามเธอก็นึกถึงมุ่งมั่นน้องชายคนแรกที่ตอนเด็กนิสัยคล้ายๆ กับมินิ พอโตมาก็ต่อต้านเธอซะงั้น…

              ซึ่งมินโตมาอาจจะเป็นแบบมุ่งมั่นก็ได้ยิ่งอยู่บ้านเดียวกันอยู่แล้วด้วย ซักวันมินอาจเดินเข้าฝั่งมุ่งมั่นแล้วต่อต้านเธอเองอย่างที่เต๋อว่าก็เป็นได้

              “เออว่ะ แล้วฉันจะทำไงดีเต๋อ”คนที่ติดกับทำหน้ากระวนกระวาย อยู่ไม่เป็นสุข

              “งั้นลองมาเล่นNW Online ดูไหม น้องเธอก็เล่นนี่นา”เต๋อทำหน้าเหมือนมารร้ายที่เผยรอยยิ้มเจ้าเลห์เมื่อคนตรงหน้าเริ่มคล้อยตามขึ้นเรื่อยๆ

               “ตะ แต่ว่าน้องมินก็…”มานะพยายามหาข้ออ้างแต่ก็ทำให้นึกถึงมโนภาพเมื่อครู่ที่ผุดขึ้นมา “งั้นฉันจะลองเก็บไปคิดดูก็ได้”

               “งั้นก็ดี ถ้าเกิดเล่นเมื่อไหร่ก็ไปหาพวกฉันได้นะฉัน เอ้า เอาไปกระดาษรายชื่อของพวกเราในเกม”เต๋อยื่นกระดาษแผ่นเล็กๆ ที่เขียนชื่อของทุกคนไว้ให้มานะ

               “ทุกคนจะรอเธออยู่ในเกมตลอดนะ ติดต่อมาเมื่อไหร่ก็ได้”จิ้งที่จู่ๆ โผล่มาเกาะหลังมานะพูดต่ออย่างอารมณ์ดี คำพูดนั้นแฝงความคาดหวังของเพื่อนๆ ให้เกิดความหนักใจของคนฟัง

               “ช่ายพวกฉันสี่คน เต๋อ จิ้ง เนสกับซันจะรอเธออยู่ในเกมนะ อย่าลืมไปหาพวกเราด้วยล่ะ”เนสอีกคนเดินเข้ามาตบไหล่มานะ

               “มาเล่นด้วยกันซักครั้งในเกมดูเถอะนะ ถือว่าฉันหวังดีกับแกมากแค่ไหนยัยมานะ ทุกคนเค้าอยากให้แกหายจากโรคบ้าบอทั้งปวงจะแย่อยู่แล้ว”ซันเดย์ที่สงบสติอารมณืได้แล้วเดินเข้าพูดตรงหน้ามานะ แล้วสบตาให้คนฟังรู้สึกได้ถึงความห่วงใยของเพื่อนๆ ที่ส่งผ่านมา

                 ในตอนเย็นเมื่อถึงเวลาเลิกเรียนเธอก็รีบวิ่งออกไปจากห้องคนเรียนเป็นคนแรก ซึ่งเป็นเรื่องปกติที่คนทั้งห้องต่างก็รู้กันว่าเจ้าตัวมันรีบไปรับน้องหัวซุกหัวซุนด้วยความเต็มใจถึงแม้ว่าโรงเรียนประถมจะตั้งอยู่ห่างออกไปหลายกิโลเมตรพร้อมกับคอยหลบหลีกมนุษย์เพศแม่ทุกเพศทุกวัย

                ด้วยพลังแห่งบราค่อนอันยิ่งใหญ่เป็นแรงขับเคลื่อนให้มานะวิ่งด้วยความเร็วสูงผิดกับตอนที่สอบวิชาพละที่วิ่งช้าราวกับหอยทากวิ่งบนลู่สนามกีฬา ไม่ว่าจะน้ำท่วม แผ่นดินไหว ไฟไหม้บ้านเธอคนนี้ก็จะเป็นคนแรกที่วิ่งโร่เข้าไปหาคนในครอบครัวอยู่ก่อนเสมอ

                 จนมาชะลอความเร็วเมื่อใกล้ถึงโรงเรียนประถม เธอพยายามปัดผมเผ้าและจัดเสื้อผ้าให้ดูดีขึ้นเพื่อที่จะไปรับเจ้าชายน้อยของบ้าน

                “พี่มานะ ทางนี้ๆ”เสียงของคนๆ หนึ่งดังขึ้นเรียกเธอให้ไปหา เมื่อหันไปก็พบกับหนุ่มน้อยผมสีน้ำตาลอ่อน ดวงตาสีน้ำตาลกลมโตราวกับลูกกวางป่าในชุดนักเรียนเด็กประถมโบกมือ หยอยๆ กวักให้เดินมาหา

                “จ้า พี่มาแล้ว”ส่วนมานะก็ทำหน้าแช่มชื่นพร้อมกับสลัดภาพลักษณ์ที่ดูไม่ดีทิ้งเปลี่ยนมาเป็นคุณพี่แสนดี ความเหนื่อยจากการเรียนมาทั้งหายวับเมื่อได้เห็นหน้าแก้วตาดวงใจแล้วยังเรียกเธอให้ไปหาอีกด้วย

                 “พี่มานะ มินอยากได้เครื่องเล่นเกมออนไลน์แต่อายุมินยังไม่ถึง คุณลุงคนขายเค้าบอกว่าถ้าอยากเล่นให้เอาผู้ปกครองมาเล่นคู่กันอ่า”มินพูดพร้อมกับชี้เข้าไปในร้านขายเครื่องเล่นเกมหลากชนิด แต่มีเครื่องเล่นเกมออนไลน์โลกเสมือนตั้งอยู่เด่นเป็นสง่าในตู้กระจกหน้าร้าน

                  ส่วนมานะถึงกับชงักเมื่อนึกถึงคำพูดราวๆ นี้จากเพื่อนในตอนเช้า

                 “พี่มานะ มาเล่นกับมินได้หรือเปล่าครับ มินอยากเล่นมากๆ เลย เพื่อนของมินก็เล่นกันหมดเหลือแค่มินคนเดียวเอง”มินกุมมือของพี่สาวขึ้นมา แล้วส่งสายตายกลมโตออดอ้อนคนตรงหน้าที่ตอนนี้สติเริ่มหลุดลอยเมื่อถูกน้องชายอ้อนจนใจอ่อนยวบตอบตกลงไปโดยไม่ทันคิด

                  “ก็ได้ครับ ถ้าน้องมินอยากเล่นเดี๋ยวพี่ไปเล่นเป็นผู้ปกครองให้”สุดท้ายสองพี่น้องก็พากันเดินเข้าร้าน

                  “ยินดีต้อนรับครับคุณลูกค้า ”พนักงานในร้านรีบออกมาต้อนรับเป็นอย่างดี

                 “ขอเครื่องออนไลน์ที่ดีที่สุดในร้านสองเครื่องครับ”มินก็ไม่รอช้าให้เสียเวลาไปมาก รีบสั่งของอย่างรวดเร็วเพื่อที่จะได้เล่นเกมกับเพื่อนๆ ให้เร็วขึ้น “พี่ครับ เอาแผ่นเกมNW Onlineลงเครื่องด้วยเลยนะครับ”

                   “พี่คะ เอาเครื่องออนไลน์กับแผ่นเกมอย่างละหนึ่งก็พอ ส่วนแผ่นเกมขอแบบแถมกล่องสมบัติระดับB ให้น้องลงทะเบียนคนเดียวค่ะ”มานะรีบพูดแทรกก่อนที่พี่พนักงานจะดำเนินการ

                   “อ้าว พี่มานะทำบอกพี่พนักงานอย่างนั้นล่ะ”มินทำหน้างงใส่

                   “มินไม่รู้เหรอ ว่าพี่มีอยู่แล้วเครื่องหนึ่ง”มานะรับอธิบายให้น้องฟังเพราะกลัวว่าน้องรักจะเข้าใจผิด “แต่ว่าพี่ไม่ได้ใช้งานมันมานานแล้ว”

                   “งั้นพี่ก็น่าจะบอกผมไว้ก่อน เห็นไหมว่าเกือบเปลืองเงินซื้อสองเครื่องแล้ว”มินยู่ปากใส่ แต่ในสายตาคนหลงน้องไม่ว่ามินจะทำหน้าแบบไหนก็ดูดีไปหมดทำให้แอบเคลิ้มกับท่าทางตำหนิของมิน

               “งั้นเดี๋ยวมินไปลงทะเบียนเกมกับเครื่องออนไลน์ก่อน พี่มานะรอมินอยู่นี่นะ”เจ้าตัวเล็กวิ่งไปที่เคาน์เตอร์ ทิ้งเธอไว้ให้อยู่คนเดียว

                พอต้นเหตุแห่งการขาดสติวิ่งไกลออกไปแล้ว ทำให้สติสตังของมานะเริ่มกลับมาอีกครั้งพร้อมกับการด่าตัวเอง

               “ เวรแล้วไง ดันเผลอตอบไปว่าจะเล่นกับน้องมิน ตอนนั้นน่าจะตั้งสติให้ดีกว่านี้แต่ว่าพอเห็นสายตาออดอ้อนแล้ว เฮ้อ… ”เธอถอนหายใจยาวเมื่อระลึกเรื่องเรื่องราวในเกม

                “คราวนี้คงทำได้แต่ทำใจฝืนเข้าไปอย่างเดียวแล้วสินะ”ยกมือขึ้นนวดขมับเบาๆ  แล้วเดินเข้าไปหาน้องมินที่ลงทะเบียนเสร็จแล้วรอให้ตู้เงินอย่างมานะเดินเข้าไปจ่ายเงินเรือนหมื่นเพื่อน้องโดยเฉพาะ

                 จากนั้นทั้งสองพี่น้องก็เดินกลับบ้าน โดยมีมินคอยจ้ออย่างตื่นเต้นเกี่ยวกับเกมออนไลน์ ใบหน้าของคนน้องดูยิ้มแย้มสดใสอยู่ตลอดเวลาผิดกับคนพี่ที่เริ่มจะหน้าซีดๆ แล้วคอยปาดเหงื่อตามไรผม

                  “พี่มานะ ทุกครั้งที่มินล็อกอินต้องมีพี่ล็อกอินพร้อมกันทุกครั้งและตลอดเวลาด้วย ถ้าเกิดว่าพี่ออกจากเกมก่อนมิน มินก็ต้องถูกส่งออกมาด้วยคนเพราะงั้นถ้าพี่จะเข้าหรือออกเกมเมื่อไหร่พี่ต้องส่งข้อความมาบอกมินก่อนนะ”มินสั่งเสียงเข้ม ก่อนที่จะถึงบ้านจากนั้นก็รีบวิ่งเข้าบ้านไปเพราะเห็นว่าเครื่องออนไลน์มาส่งแล้ว

                   “เวลาตายของฉัน ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ แล้วสิ เฮ้อ”ส่วนคนที่ถูกทิ้งได้แต่พึมพำซ้ำไปซ้ำมา จนถึงห้องของตัวเอง

                    มานะเดินไปยังตู้เสื้อผ้าของเธอที่เป็นบานเลื่อนหลายบาน แต่ก็เดินเลยไปยังฝาไม้สีดำบานสุดท้ายแล้วกดเข้าไปเบาๆ หนึ่งที ผ่านไปไม่กี่วินาทีแผ่นไม้ก็ค่อยๆ เอนออกมาเป็นกล่องยาวสีดำที่คนนอนได้คนหนึ่ง

                  “สวัสดีตอนเย็นค่ะ คุณปยุดา”เสียงตอบรับจากเครื่องออนไลน์แบบพิเศษดังขึ้นเมื่อเจ้าของของมันเริ่มเปิดใช้งาน

                   “โหลดข้อมูลเกมNew  World Onlineทั้งหมดมา แล้วเดี๋ยวซักประมาณทุ่มครึ่งฉันจะล็อกอิน”มานะสั่งแล้วเดินออกไปทำกิจกรรมกับครอบครัวในบ้าน ทิ้งให้เครื่องออนไลน์เอนตัวกลับเข้าไปยังช่องลับ…

                     ในขณะนั้น ทางด้านของมินิ หรือมินที่ติดตั้งเครื่องออนไลน์ของตัวเองเสร็จแล้วก็รีบวิ่งออกมาจากบ้านแล้ววกเข้าไปยังบ้านข้างๆ ที่อยู่ติดกัน

                “มอ เรียก ซอ ตอนนี้ มอ ซื้อเครื่องออนไลน์แล้วให้ มอ1 เป็นผู้ปกครองให้ได้แล้วนะ”มินทำตัวพรางไปกับพุ่มไม้เก็บกระซิบเรียกใครบางคน

                 “ซอ ตอบ มอ ดีมาก ในที่สุดแผนการของพวกเราก็สำเร็จไปหนึ่งขั้น แม้จะเป็นเพียงก้าวเล็กๆ ในตอนนี้แต่อนาคตเรายังต้องช่วยกันอีกมาก”เสียงกระซิบของอีกคนตอบออกมาจากหลังหน้าต่างห้องที่อยู่ติดกับสวน

                 “มอ ตอบ ซอ แต่ว่ามันแปลกๆ อยู่นะที่ มอ1 บอก มอ ว่ามีเครื่องออนไลน์อยู่แล้ว”มินยังคงรายงานสถานการณ์ต่อไป

                  ซ่า! ในขณะที่ ซอ กำลังจะถามต่อ มินก็โดนคุณป้ารดน้ำใส่เต็มๆ ทำให้ลุกขึ้นยืนอย่างตกใจ

                  “ว้าย! ตาเถรตกกระโถน นั่นน้องมินิไปทำอะไรตรงนั้นจ๊ะลูก”คุณแม่บ้านที่มารดน้ำต้นไม้บังเอิญรดน้ำใส่สายลับที่แอบสุ่มอยู่ในต้นไม้จนตัวเปียกโชก

                  “เอ่อ มินมาเล่นซ่อนแอบกับพี่ซันเดย์ครับ แล้วมาซ่อนอยู่ตรงที่แม่จันมารดน้ำพอดี เลยโดนโดนแม่จันรดน้ำใส่แทนต้นไม้ซะแล้ว แฮะๆ”เขารีบหาข้ออ้างอย่างรวดเร็ว ทำให้ซันเดย์ที่กำลังแอบฟังอยู่โล่งอกไปเปราะหนึ่ง

                 “อ้าวหรือจ๊ะ งั้นเข้ามาเช็ดตัวในบ้านก่อนไหมเดี๋ยวป้าให้แม่บ้านเอาชุดใหม่มาให้”คุณแม่จันท่านก็ช่างใจดีเหลือเกิน แต่ว่ามินก็ออกมาจากบ้านนานแล้วอีกเดี๋ยวทุกคนคงรู้ตัวคงต้องรีบกลับก่อนที่ มอ1 รู้ตัวว่าน้องเล็กแอบติดต่อกับซันเดย์

                 “ไม่เป็นไรครับ เพราะมินต้องรีบกลับบ้านแล้วเดี๋ยวคนที่บ้านจะเป็นห่วง งั้นมินกลับก่อนนะครับแม่จัน”มินยกมือไหว้ ก่อนจะรีบวิ่งฉิวออกไปไม่ทันให้แม่จันของซันเดย์ได้ซักถามอะไรต่อ

                 “เฮ้อ เด็กสมัยนี้ใจร้อนกันจริงๆ เลย”แม่จันพูดกับตัวเองแล้วหันมารดน้ำต้นไม้ในสวนต่อ

                   ส่วนซันเดย์ปิดหน้าต่างแล้วตั้งข้อสงสัยเกี่ยวกับเพื่อนรัก ว่าทำไมถึงบ่ายเบี่ยงที่จะเข้าเกมมาตลอดและยังทำเหมือนไม่มีเครื่องเล่นเกมพอที่จะเล่นกัน?

                     เมื่อถึงเวลามานะก็เดินมาหามินแล้วบอกว่าจะขอเข้าเกมก่อน เพราะมินยังทำการบ้านไม่เสร็จ เจ้าตัวเล็กก็ไม่ได้สนใจนักเพราะมัวแต่รีบทำการบ้าน

                     เธอเดินกลับมายังเครื่องเกม กดแผ่นไม้เบาๆ ให้เครื่องเอียงลงมา

                    “เพื่อน้อง ฉันทำได้โว้ย!”มานะพูดให้กำลังใจตัวเองเบาๆ แต่ก็มีกำลังใจที่จะกลับเข้าไปยังที่นั่นเพิ่มขึ้นมาหน่อยนึง  จากนั้นก็กดรหัสเปิดเครื่องแล้วลงไปนอนตามความเคยชินเหมือนในอดีต…

                     เครื่องออนไลน์เลื่อนปิดทางเข้าเมื่อเจ้าตัวหลับตาลง จากนั้นก็ค่อยๆ เคลื่อนตัวเอียงขึ้นกลับเข้าช่องลับ