คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : บทนำ นิยายยังคิดไม่ออกว่าจะแต่งไรต่อ
"กรี๊ดดดด!!! อ๊ากกก!!! ช่วยด้วย "เสียงร้องระงมของผู้คนท่ามกลางสงครามอันร้อนระอุ ที่นำทัพโดยแม่ทัพอันแสนเหี้ยมโหด เนื่องจากแผ่นดินนี้โชคดีที่มีเธออยู่จึงสงบร่มเย็นมายาวนานเพราะ
ไม่ว่าจะสงครามไหนหากนำโดยแม่ทัพผู้นี้ กองทัพนั้นไม่มีวันพ่ายอย่างแน่นอน เธอมาพร้อมกับสมญานามแม่ทัพมังกรโลหิต มีคำเล่าลือมากมาย ว่าในอดีตเธอสามารถปราบมังกรดำได้ตั้งแต่เยาว์วัย เพราะมีพลังมนต์ดำติดตัวมาแต่กำเนิด แต่ก็ไม่มีผู้ใดอาจพิสูจน์ว่าเป็นความจริงหรือไม่ มีเพียงความจริงที่ว่าเธอคือตัวอันตรายอันดับต้นๆของโลก และเป็นตัวอันตรายอันดับหนึ่งของโลกเหนือ...
"ทะ ท่าน โปรดไว้ชีวิตข้าเถิด ขะ ข้ายังมีคนในครอบครัวที่รอข้าอยู่"เสียงสั่นพยายามอ้อนวอนหญิงสาวผู้งดงามเบื้องหน้า
"เหรอ"แต่เสียงนั้นไม่เคยส่งไปถึงหัวใจของหญิงสาวคนนี้แม้แต่น้อย เธอตวัดดาบปลิดชีพสิ่งมีชีวิตเบื้องหน้าราวกับผักปลา และยังคงมุ่งหน้าไปยังตัวปราสาทของขุนนางผู้ทรยศชาติอันเป็นเป้าหมายของสงครามขนาดย่อมนี้
ดวงตาคมสวยตวัดไปมองผลงานเบื้องหน้า เทพธิดาแห่งสงครามยิ้มพึงพอใจกับผลงานของตน จบงานครั้งนี้เธอคงได้รางวัลอย่างงามจากองค์กษัตร์เป็นแน่ อยุดคิดได้เพียงครู่หนึ่ง เธอก็ควบม้าคู่ใจทะยานเข้าสู่ตัวปราสาทแสนงดงาม บัดนนี้ถูกย้อมเป็นสีแดงฉานจากเลือดของผู้โชคร้ายมากมาย
"พะ พวกเจ้า หากว่าใครพาข้าหนีไปได้ข้าจะให้รางวัลอย่างงาม ข้าจะให้ทุกอย่างเลยนะ เพียงพาข้าหนีไป"ขุนนางแสนเขลาที่คิดทรยศชาติบ้านเมืองเนื้อตัวสั่นเทาแต่ปากยังคงลั่นวาจาต่อรองกับเหล่าทหารมือดีที่รายล้อมรอบตัวภายในห้องนอนแสนโอ่อ่าหรูหรา
แอ๊ดดดด
เสียงจากการเปิดประตูหรูบานยักษ์เรียกความสนใจจากทุกชีวิตที่อยู่ในห้อง แต่ขุนนางชะตาใกล้ขาดกลับยังคงพูดจาหาหนทางเอาชีวิตรอดทุกขณะ ไม่ทันได้สนใจมัจจุราจแสนงดงามที่มารับดวงวิญญาณไปลงนรกถึงที่
เท้างามเดินเข้ามาในห้องอย่างใจเย็น ดวงตาจับจ้องไปยังขุนนางทรยศท่ามกลางเหล่าทหารที่เธอฝึกมากับมือ เธอร่ายเวทเบาบางใต้ร่างของเป้าหมาย และเมื่อจบคำสุดท้ายก็เกิดโซ่หนามเลื้อยขึ้นมารัดตัวคนทรยศอย่างช้าๆ
"อ๊ากกกก โอ๊ย ช่วยข้าด้วย ช่วยด้วยๆ"เวทคำสาปโซ่หนามเลื้อยขึ้นมารัดตัวขุนนางจนเลือดไหลเปราะพื้นทำให้ขุนนางผู้โชคร้ายกรีดร้องอย่างทรมาน ดวงตาตี่ๆหันมาขอความช่วยเหลือจากแม่ทัพมังกรดำดั่งร้องขอต่อชีวิต
"ช่วยงั้นรึ ไหนว่ามาสิ"ริมฝีปากบางกรีดยิ้ม พร้อมรอฟังข้อเสนอ ถ้าหากขุนนางผู้นี้จ่ายหนักกว่ากษัตริย์เธอก็อาจจะยอมยื่นมือมาช่วยเจ้าหมูสกปรกเบื้องหน้านี้ก็เป็นได้
"ขะ ข้าจะให้สมบัติกับเจ้าหกส่วนเท่าที่ข้ามี ทะ ท่านโปรดช่วยข้าด้วยเทิด"
"อืม แค่หกส่วนเหรอ ไม่พอหรอก"
"งะ งั้นเก้าส่วนเลยเอ้า"
"ไม่ มันไม่พออยู่ดี ทรัพย์สมบัติของเจ้าทั้งตัวก็ยังไม่เท่าเงินรางวัลที่ข้าจะได้อยู่ดี งั้นจงตายเสียเถอะ"พอพูดจบเธอก็กำมือกลางอากาศทำให้โซ่หนามรัดตัวขุนนางทรยศจนร่างแหลกไม่มีชิ้นดี เลือดสาดกระเซ็นเปราะไปทั่วทั้งห้อง แต่กลับไม่โดนตัวของเธอแม้แต่น้อย เหล่าทหารที่ชินกับเหตุการณ์เดิมๆก็ยืนสงบนิ่งรอค่ำสั่ง แต่ทหารที่เพิ่งเคยมาเข้าร่วมสงครามพากันสะดุ้งโหยงและพะอืดพะอมกับภาพเบื้องหน้า บางคนถึงกับเป็นลมไปเลยก็มี
"เก็บหัวของมันไป และสั่งถอนทัพได้"เสียงหวานสั่งนายทหาร แล้วขึ้นควบม้ากลับอาณาจักรทันที
สามวันต่อมา
บัดนี้พระราชวังหลวงกำลังคึกคักเตรียมจัดงานเลี้ยงฉลองที่สามารถล้มล้างขุนนางทรยศได้หมดไปจากแผ่นดิน สาวใช้ต่างก็วิ่งวุ่นจัดเตรียมงานไปทั่ว ประชาชนต่างก็ยินดีกันถ้วนหน้า ทุกหย่อมหญ้าต่างก็มีความสุข เว้นเพียงแต่ในห้องทรงงานของพระมหากษัตริย์ผู้ที่ปกครองดินแดนแสนสงบสุขแห่งนี้
"เอ้า นี้คือหัวของคนทรยศที่เจ้าต้องการ"มือบางของแม่ทัพมังกรดำโยนถุงสีแดงสดที่ภายในมีศีรษะไร้ชีวิตมากมาย
"เก็บ"สิ้นเสียงคำสั่งสั้นๆ ก็มีคนเข้ามาเก็บถุงสีแดงนั้นไป กษัตริย์วิซลองผู้เยือกเย็นหันหน้าขึ้นมาสบตากับร่างบางแสนเย้ายวนแต่แสนร้ายกาจและเหี้ยมโหด
"ตอนนี้ใคร "วิซลอง
"ข้ามิคาเอล ตอนนี้ข้าครองร่างอยู่"
"อืม แล้วลูซละ นางทำอะไรอยู่"
"นางหลับอยู่ ท่านเข้าเรื่องเถอะ ครั้งนี้ข้าขอกล่องสีดำนั่นแล้วกัน"สิ้นเสียงวิซลองก็ยกกล่องข้างตัวยื่นให้มิคาเอล ที่ตอนนี้เผยสีหน้าพึงพอใจ
" ก็เอาไปสิ"วิซลองกล่าวด้วยน้ำเสียงหน่ายๆ แต่ครั้งนี้เขาแสยะยิ้มน้อยๆแถมมาด้วยเพียงเสี้ยววิ"ไม่ลองเปิดดูเลยละ มิคาเอล"เขากล่าว
"ท่านพูดมาขนาดนี้ ข้าไม่เปิดไม่ได้ซะแล้ว งั้นเปิดเลยนะ"มิคาเอลที่ดีใจกับของใหม่จนสูญเสียความเยือกเย็นไป ไม่ได้สังเกตุพฤติกรรมแปลกๆของวิซลอง กษัตริย์เบื้องหน้า
มือบางเมื่อปลดล็อกตัวนอกแล้วดึงฝากล่องขึ้น หน้าก็ซีดและพยามโยนกล่องให้ห่างจากตัวแต่ก็ไม่ทัน ใบหน้าเล็กหันหน้าขึ้นมาสบตากับวิซลองด้วยความอาฆาตแค้นเพราะกล่องที่เขาให้เธอมานั้นเป็นกล่องเคลื่อนย้ายมิติที่จะส่งผู้เปิดไปยังที่ที่ไกลแสนไกล เธอทั้งแค้นใจตัวเองที่ไม่น่ามีนิสัยเสียที่เวลาดีใจมักจะลืมทุกสิ่ง จนสูญเสียความระมัดระวังไป
"แก ไอ้วิซลอง จงจำไว้ชั้นจะกลับมาเอาเลือดหัวแกออกให้ได้ ชั้นจะทำลายอาณาจักรของแกให้สิ้น ชั้นขอสาบาน"เธอกัดฟันพูดด้วยความแค้นเคืองและเจ็บใจที่ตอนนี้แทบจะทำอะไรไม่ได้เลย และยังถูกจัดการฝ่ายเดียว แถมยังมีอีกคนที่ติดร่างแหไปกับเธออีกด้วย
กล่องสีดำขยายขึ้นใหญ่และกลืนกินหญิงสาวเข้าไป ใบหน้าของเธอนั้นไร้ซึ่งความหวาดกลัว มีแต่ความแค้นเคืองที่ส่งมาทางสายตาเป็นสิ่งสุดท้ายที่วิซลองเห็นจากเธอ
"งั้น ก็ขออวยพรให้แล้วกันนะ และลาก่อน แม่ทัพมังกรเลือดเย็น แม่ทัพที่น่าสงสาร..."คำท้ายๆ วิซลองพูดเสียงเบาเหมือนกระซิบ ตอนนี้กล่องสีดำนั้นได้กลืนกินและส่งเธอไปยังที่แห่งนั้น ที่ที่ท่านเทพได้กำหนดไว้เพื่อเธอทั้งสองเป็นที่เรียบร้อย
"ท่านเทพทั้งสอง ข้าหวังว่าท่านคงจะไม่ทำอะไรที่รุนแรงกับนางหรอกนะ"
"แน่นอน ด้วยเกียรติ์แห่งเทพข้าบอกได้เลยว่านางจะมีชีวิตที่มีความสุข อย่างแน่นอน..."เสียงกระซิบตอบผ่านมาพร้อมกับสายลมที่พัดผ่านไป
ความคิดเห็น