คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : PROLOGUE - 100%
PERFECT MATCH
“ยอูโว้ย!”
“...”
“ไอ้แว่น! ไอ้เ็แว่น!”
เสียมนุษย์พี่ัแทรเ้ามาในแ้วหู ผมเหลือามอฝับัวที่อยู่เหนือหัวประมาสามสิบเนิเมรอย่านึรำา ไร้วามยุิธรรม...ส่วนสูที่วระเป็นอผมถูยัเยียให้พี่ านยอล พี่ายแท้ๆ อผมไปหมสิ้น เลีย!
“มึเสร็ยั ูปวี้” เสียทุบประูห้อน้ำั ปึ ปั ามหลัมาไม่หยุ
ผมว้าผ้าเ็ัวที่พาอยู่บนราวแวนมาพันรอบเอวและอสวนอย่าัรำา านั้นเินออไปาห้อน้ำพร้อมหยน้ำเย็นเ็มัว
“ห้อน้ำ้าล่า็มี” ผมบอเสียเรียบะ้อนสายามอพี่านยอลหูา “วนีนแล้วพี่น่ะ” ถึะเห็นหน้าพี่านยอลไม่ัเพราะไม่ไ้ใส่แว่น แ่ผมรู้หรอว่าพี่านยอล้อำลัียิ้มว้าไปนถึใบหูแน่ๆ
“ูไม่ไ้วนีน ริ...รี๊...”
“ถ้าเื่อพี่ ัน้อเอาะหล่ำปลีมาทำสมอแล้วว่ะ” ผมบอแล้วันเปรเินินให้พ้นทา แ่นแล้วนเล่าร่าสู็ยืนนิ่เป็นแท่นหินไม่ยอมยับเยื้อนไปไหน “ะวนีนอีนานไหม ไหนบอปวี้ไม่ใ่ไ?”
“หายปวแล้ว”
ผมยมือึ้นออ ้อหน้าพี่านยอลอย่าเือใ “ไม่แล้ันสัวัน ไ่มัน็ไม่ออไ่เป็นยีราฟหรอ” ผมถอนหายใแล้วเินผ่านพี่านยอลที่ำลัหัวเราะเหมือนผีบ้าหน้ามึนอยู่้าหลั
หลัาแ่ัวเสร็เรียบร้อย ผมึเินลไป้าล่าเพื่อหาอะไรินรอท้อ่อนไปเรียน ผมับพี่านยอลย้ายออมาอยู่บ้านพัใล้ับโรเรียนและมหา’ลัยที่พวเราเรียนอยู่ บ้านหลันี้เป็นบ้านหลัเล็ๆ ้านบนมีสอห้อนอน หนึ่ห้อน้ำ ส่วน้าล่ามีหนึ่ห้อรัว หนึ่ห้อนั่เล่นและหนึ่ห้อน้ำ
“มึเหลือีเรียลใหู้้วยนะแว่น” พี่านยอละโนลมาาบนบ้าน ผมไม่อบ เรียมัีเรียลที่เหลืออยู่หนึ่ส่วนใส่ามให้พี่านยอล แ่พอนึถึใบหน้ายียวนโรวนประสาทอเา ผมเลยแ้เผ็้วยารเทีเรียลที่เหลือทั้หมรวมถึนมือีหนึ่ล่อให่ใส่ามัวเอ ูๆ ไปผมแม่็เหมือนโระละเหมือนัน หึ! อให้โี!
บ้านพัหลันี้อยู่ในอยที่่อน้าลึ ว่าะเินออไปถึหน้าปาอย็ใ้เวลาเือบสิบนาทีแล้ว แถมอนเ้าแบบนี้ไม่่อยมีอินายะ้วย ผมยิ้มมุมปาพลาเี้ยวีเรียลอย่าเพลินใ วันนี้็ีเรียลเหมือนทุวัน แ่รสาิ่าันลิบลับ ผมแ่ามใบโในอ่าหลัินเสร็ านั้นถือระเป๋านัเรียนเินออมาาบ้านอย่าผู้นะ
ผมไม่บอื่อัวเอแล้วันเพราะุรู้ัื่อผมแล้ว แ่ทีุ่อาะยัไม่รู้ ผมยัเป็นเ็ ม.ปลาย อยู่นะรับ เพิ่ะึ้นเร 12 มาไ้หนึ่เือนเอ ผมมีเพื่อนสนิทนหนึ่ื่อแบฮยอน ท่าทาหมอนี่ออสาวๆ หน่อย ไม่รู้เหมือนันว่ามันเป็น...หรือเปล่า? แ่ที่แน่ๆ ผมน่ะ แมนเ็มร้อยนะรับ
Rrrr Rrrr
ผมยโทรศัพท์ึ้นมาูแล้วรับ “รับ…”
[ูบอให้มึเหลือีเรียลไว้ใหู้ไม่ใ่เร๊อะ!] เสียำราม้วยวามโรธอพี่านยอลัลอออมาาลำโพ ผมยิ้มริ่มแล้วอบออไปอย่าเรียบๆ
“อ้าว ันไม่ไ้ยินว่ะพี่”
[อ...แหล...]
“ไว้่อยหาอะไรินนะพี่หูา” ผมล้อเลียนใบหูที่าออมาราวับใบพัอพี่านยอลำๆ แล้วัสายไป ทว่าระหว่าเินไปยัป้ายรถเมล์ อยู่ๆ โรห้าร้อยที่ไหนไม่รู้วิ่มาล็ออผมไว้า้านหลั ผมเบิาโ้วยวามใ นะโมัสสะ นะโมัสสะ นะโมัสสะ มันมีอาวุธหรือเปล่าวะ ำถามอผมระ่าึ้นเมื่อนเมาเลื่อนมีพมาใล้อหอยผมเรื่อยๆ
ลิ่นแอลอฮอล์โยเะมู ผมพยายามเหลือบมอนร้าย้วยหาา แ่็นะ แทนที่ะมอเห็นหน้า ผมลับไ้รับเพียลิ่นปาุๆ อมันมาแทน
เหม็นิบหาย แม่ไปินาอุรัอุัเน่ามาหรือไวะ? ผมิในใ และัหวะนั้นเอเสียทุ้มหวานอใรบาน็ัึ้น และนั่นยิ่ทำให้แรบริเวอผมหนัึ้นไปอี
“ปล่อยน้อเาะ!”
“ไม่ปล่อยเว้ยยย ทำไม้อปล่อยว้าาา”
้อปล่อยเพราะูเ็บอหอย...และหายใไม่ออยัไล่ะไอเวร! ผมสบถ่านเมาพลามอผู้ายผมทอที่ยืนห่าออไปประมาสาม้าว เหมือนเยเอที่ไหนมา่อนเลย ผมินลืมเ็บอไปั่วะ
“ถ้าแปล่อยน้อเา ันะให้เินแไปื้อเหล้าเลยเอ้า”
มันะไ้ผลเหรอ? ผมเหลือบมอพี่เาแล้วนึสสารัวเอึ้นมาับใ ทว่าำอบที่หลุออาปานเมาทำเอาผมแทบยืนเ
“ะ...าให้เท่าไหร่?”
“สอร้อย” พี่เาบอพลาล้วลไปในระเป๋าาเ
“สอร้อย!” นเมาะโนพลาอผมแรึ้นอี
“โอ้ย เ็บนะโว้ย!” ถ้าพี่ิะ่วยผม้วยวิธีนี้ พี่เรียมโลศพเผื่อ้วยเลยีว่าว่ะ ผมเหลือบมอพี่เาอย่า้อารวาม่วยเหลือเพราะเริ่มหายใไม่ออแล้ว ถ้าายรนี้ลายเป็น่าวให่มาแน่ๆ แถมยัายแบบศพไม่สวยอี่าหา
“เอ้าๆ ห้าร้อย!”
“่อยน่าฟัหน่อย” นเมาพูแล้วหัวเราะ่อนะลายแรรอผม “แ่อเพิ่มอีร้อยหนึ่ไ้ไหม? เผื่อพรุ่นี้้วยไ”
พี่ผู้ายผมทอถอนหายใแล้วยื่นธนบัรสีม่วับแเ้มมาให้นเมา “แ่แ้อปล่อยน้อเา่อนนะ ถ้าแไม่ปล่อย เิน้อเาหายใไม่ออแล้วายึ้นมา แะไม่ไ้ินเหล้าอีลอีวิเลยนะเว้ย”
นเมาไม่โ่อยาที่ิ “ถ้าปล่อยู็ไม่ไ้เินื้อเหล้าสิวะ”
พี่ผมทอเริ่มอออาารโมโห สัพัพี่เา็เหลือบมอมาที่ผมพลาทำาระุๆ หลายที พี่เา้อารสื่ออะไรหรือเปล่าวะ ผมทำหน้าอึนเพราะไม่รู้ริๆ ว่าพี่เา้อารอะไร นระทั่พี่เาทำท่าใแล้วร้อึ้นเสียหลพลาี้ไปทา้านหลัผม
“ำรวมา!!”
พี่ผมทอวิ่มาหาแล้วระาผมออไปาารวบุมอนเมา นั่นเอทำให้ปลายมีพแลบบา้าลำอผม...แ่มัน็แ่เล็น้อย
“หลอูเร๊อะ!”
พี่ผมทอพาผมวิ่เ้าไปในอยที่อยู่ถัาบ้านพัผมไปหนึ่อย เราวิ่หน้าั้ไม่ิีวิเพราะลัวนเมาปามีใส่ หัวใผมเ้นรัวอย่าที่ไม่เยเป็นมา่อน ทว่าวิ่ไปไ้สัพัพี่เา็หยุแล้วหันไปมอ้านหลั
“มันไม่ามมาแล้ว...แฮ่ๆ” ร้อบอพลาหอบหายใถี่
ผมถอนหายใอย่าโลอ “อบุมารับพี่”
“อืม ไม่เป็นไร” พี่เายิ้มมุมปา “แยันรนี้เลยแล้วัน อย่าลืมไปทำแผลที่อ้วยล่ะ”
“ะ...รับ”
ความคิดเห็น