คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : DREAM + EP08 100%
แล้ววันอาทิย์ที่ผมเฝ้ารอ็มาถึ ผมมอัวเอในระ ปัผมที่ปิาไป้าน้า วันนี้ผมใส่อนแทเลนส์แทนแว่น ผมเลยไม่่อยินหน้าัวเอเท่าไหร่ แ่าารประเมินัวเอ้วยสายาอันเียบแหลม (มั้) ผมว่าผมอยู่ในโหมที่พอะทำให้ใรที่เินผ่าน้อเหลียวหลันะรับ
บ้าะมั นี่ผมไปเอาวามมั่นใมาาไหนวะ
ผมว้าหมวแ๊ปึ้นมาสวมแล้วเินออไปาห้อ พีู่ีถึับหยุยืนมอผมั้แ่ศีรษะรปลายเท้า มอแบบนี้มัน็เินสิรับ
“พี่ไม่ไ้าฝาใ่ไหม นายไม่ไ้ใส่แว่นริๆ รี๊ ทำไมูหล่อึ้นนานี้ เอ แ่ัวหล่อแบบนี้ นัใรไว้ล่ะี้” พีู่ีถามแล้วยิ้มยียวน
“เพื่อนรับ”
“นนั้นน่ะ แ่เพื่อนริิ” ผมไม่เ้าใที่พี่พู “นทีู่ัวเล็ๆ หน้าาเหมือนน้อหมาไ ใรเหรอ อ๊ะ นั่น หน้าแ หูแ เฮ้ย นี่นายเินริๆ เหรอเนี่ยเฮุน” พีู่ีรูเ้าหาแล้วบีบแ้มผมเบาๆ อย่าเอ็นู ท่าทาื่นเ้นอพี่ทำให้ผมเินหนัว่าเิมหลายเท่า ผมแล้ีหน้านิ่แล้วันมือพี่ออ
“เ็บนะรับ”
พีู่ียิ้มริ่ม “ถ้าอบ็รุเลยิ”
“นั่นเพื่อนนะรับ”
“อนนี้เพื่อน ่อไปอาะไม่นี่นา ฮ่าๆ” ผมทำเป็นเบือนหน้าไปมออย่าอื่น ผมไม่อยาให้พี่เห็นใบหน้าแๆ อผมอนนี้ แ่็้าไปแล้วล่ะมั้รับ พีู่ียิ้มแล้วบบ่าผมเบาๆ “ใสู้หน่อย เอ้อ แ่อย่าผลีผลามไปบอเาโ้ๆ ล่ะว่าอบ ไม่ั้นบเห่แน่ๆ นาย้อสัเูทีท่าอน้อหมา่อน”
ผมมวิ้ว “ยัไรับ”
“ไม่ยาหรอ ็แบบ ลอเอาใเาู่อนไ ทำัวีับเาให้มาว่านอื่นๆ แล้วสัเูว่าเามีท่าทียัไ ถ้าเาไม่พอใหรือพยายามีัวออห่า ็่อยๆ เฟัวเอออมา”
“พูเหมือน่ายเลยนะรับ”
“เอาน่า ยัไม่ไ้ลอเินหน้าเลย อย่าเพิ่ถอยสิ” ็มันยานี่รับ “เี๋ยว หันหน้ามาูหน่อย เฮ้ย ทำไมใส่อนแทเลนส์สีเทาอ่ะ”
ผมนึถึเหุาร์เมื่อสอวัน่อนึ้นมาทันที ‘เอาแบบไม่มีสีนะรับ’ ผมมั่นในะว่าผมพูแบบนั้นับพี่นาย แถมพี่นายยัทวนถามอีรอบ้วย ผมเลยไม่ไ้รวูว่าเาหยิบอนแทเลนส์สีอะไรใส่ถุให้ พอมาถึบ้านปุบผม็โยนถุอนแทเลนส์เ็บในู้เสื้อผ้าปับ เห็นมันอีที็อนะใส่นี่ล่ะรับ
เอร์ไพรส์มา
“ผิพลาทาเทนินิหน่อยรับพีู่ี”
“ว้าว นี่ือวามผิพลาเหรอ เท่มาเลยนะเนี่ย”
ผม้อีใใ่ไหมรับ ผมยิ้มมุมปาให้พี่แล้วับทสนทนาล “ไป่อนนะรับเี๋ยวสาย”
“้า อให้สนุนะ”
“รับ”
สอาพาผมออมานอบ้านอย่าเร่รีบ ผมนั่รถเมล์ไปลแถวบ้านแบฮยอน้วยหัวใที่เ้นเร็วว่าปิเล็น้อย ทั้ื่นเ้นและรู้สึัวลในเวลาเียวัน แ่็รู้สึี้วยนะรับ เป็นรั้แรที่ผมรู้สึพิเศษับนนหนึ่มานานี้ นิที่ว่าอยาเอหน้าเาทุวัน อยาใ้เวลาร่วมับเา มันเป็นเรื่อที่อธิบาย่อน้ายา แ่ผมิว่าใร็ามที่อยู่ในสถานาร์แบบนี้ะเ้าใ
ผมยืนรอแบฮยอนอยู่ที่ป้ายรถเมล์ประมาห้านาทีแบฮยอน็มาถึ เาเินมาหาพร้อมรอยยิ้ม วันนี้เาสวมเสื้อยืสีเหลือับาเยีนาเ่า ภายนอแบฮยอนูเป็นผู้ายเท่ๆ นหนึ่ที่ใรเห็น็อื่นมไม่ไ้ ะมีแ่ผมมั้รับที่มอว่าเาน่ารั
แบฮยอนันหมวแ๊ปที่บบัสายาึ้น านั้นระบายยิ้มาๆ ส่มาให้พร้อมแววาอ่อนโยนที่ำลั้อนึ้นมามอผม น่ารัแบบนี้ ะให้เรียเป็นอย่าอื่นไม่ไ้แล้วล่ะรับ
“โทษทีนะ ที่้า รอนานไหม” นัวเล็เอ่ยถาม สายายัับ้ออยู่ที่หน้าผม
“ไม่นานหรอ ันมาถึ่อนนายแป๊บเียวเอ”
“อืม ั้น็ ไปันเถอะ” เาพู แ่ทว่าลับยืนนิ่มอผมอยู่นานนผมรู้สึประหม่านิหน่อย “ามันมาเลย” เพียแวบเียวริๆ ที่ผมเห็นแววาอแบฮยอนเปล่ประายระยิบระยับ อนนี้หัวใผมพอโเหมือนฟออาาศ ผมยิ้มแล้วพยัหน้าให้เา
นัวเล็พาผมเินไปามรอเล็ๆ ที่สามารถเินทะลุไปยัถนนอีฝั่ไ้โยใ้เวลาไม่ถึสอนาที ผมวนแบฮยอนุยเรื่อทั่วไปและารสอบลาภาที่ใล้ะมาถึ
“นายไ้ทบทวนเนื้อหาที่เรียนบ้าหรือยั”
แบฮยอนเยหน้าึ้นมามอแล้วยิ้มให้ผม “ว่าะเริ่มอ่านแล้วล่ะ”
อา รอยยิ้มน่ารัแบบนี้นานๆ ทีะไ้เห็น ผมยมือึ้นปิปาัวเอเพราะรู้สึีนทำัวไม่ถู นัวเล็เลิิ้วเหมือนสสัยารระทำอผม ผมรีบเอามือลแล้วถาม่อเพื่อลบเลื่อนอาารประหม่าอัวเอ
“อยามาิวับพวเราไหม”
“อยา”
“วนอินับมินอมา้วย็ไ้ พี่อี้ิับพีู่โฮะิวให้ทุวันอัารและวันพฤหัส เอันที่ห้อสมุหลัเลิเรียน แ่ถ้านายไม่ว่าริๆ ันิวให้วันอื่น็ไ้ เพาะนายนะ” ผมพู่อน้าเร็วนนัวเล็หลุำ ประโยหลัผมใพูเพราะอยาูปิิริยาอแบฮยอน แ่เาลับหัวเราะนี่สิ
ทว่าอยู่ๆ แบฮยอน็หยุเิน เาหันมา้อผม้วยวาหวาน่ำ ให้าย อนนี้หัวใผมมันเ้นโรมรามเหมือนนวิ่มาแล้วห้าร้อยิโลเมร
“พูแบบนี้...”
“...”
“ถ้าันสำััวผิึ้นมาะยุ่นะ” นพูอมยิ้ม แ้มลมๆ ปราสีมพูึ้นาๆ พระเ้า! แบบนี้มันหมายวามว่ายัไรับ
ผมระบายยิ้ม มอหน้านัวเล็อย่าเอ็นู พลันนั้นเอที่แบฮยอน้มหน้าุๆ ลมอพื้นถนน นน่ารัเวลาทำอะไร็น่ารัไปหมนะรับ ผมยแนึ้นพาบ่าเ้าน้อหมาัวน้อยแล้วฮัมเพลเบาๆ โยไม่ไ้พูอะไรอี ผมีใมาที่แบฮยอนไม่รัเียผม
เราเินึ้นเนินไปอีไม่ี่เมร็ถึบ้านแบฮยอน เาพาผมเินเ้าไปทาประูเล็้าน้า านั้นเินลัเลาะไปามสวนอไม้และแปลผัสวนรัวที่สามารถนำไปทำอาหารไ้ บ้านสวยั ผมิเมื่อเินเ้าไปในบ้านแบฮยอน บ้านหลันี้ถูแ่สไล์ยุโรป ูหรูและแ่าาบ้านสไล์เาหลีแท้ๆ มา
“แบ ื่อเทาับพวเพื่อนๆ ะมาถึอนไหนเหรอ”
นัวเล็ลี่ยิ้ม “พวนั้นเบี้ยวเรา”
“ะั้น” ผมหัวเราะ ยมือึ้นเาท้ายทอย แสว่าวันนี้ะมีแ่ผมับแบฮยอนสินะ
“แบฮยอน...ลู” เสียอ่อนโยนอผู้หินหนึ่ัึ้น เธอเินออมาาที่ไหนสัที่พร้อมรอยยิ้ม บนใบหน้าถูแ้มสีสันแบบพอีๆ อีทั้ผมสั้นที่รับับใบหน้าทำให้เธอูน่าเรามึ้น ผมมอุสีำเ้ารูปอเธอแล้วรู้สึอบเป็นพิเศษ เสื้อผ้าุนี้้อออแบบมาโยเพาะแน่ๆ ีไน์แบบนี้ผมไม่เยเห็นที่ไหนมา่อนเลย
หรือผู้หินนี้ ือเป็นแม่อแบฮยอน
“รับป้าิม” ไม่ใ่แฮะ
“ุพ่อให้ไปพบที่ห้อรับรอ้ะ”
“รับ เี๋ยวผมามไป”
ป้าิมหันมายิ้มให้ผม ผมยิ้มอบแล้วโ้ให้เธอ ยิ้มอป้าิมเป็นยิ้มเย็นที่ทำให้ผมรู้สึเร็นอธิบายไม่ถู บรรยาาศแบบนี้วนให้ไม่เป็นัวอัวเอเลย ผมิพลามอามหลัป้าิมไป
“นั่นแม่อพี่านยอลน่ะ” เมื่อเห็นว่าผมยัอยู่ แบฮยอนึอธิบายเพิ่มเิม “พี่านยอล็ือนที่เราะัานวันเิให้เาไ และป้าิม็ือพี่สาวอพ่อันเอ เ้าใหรือยั”
“อืม”
แบฮยอนยิ้ม เาเินนำผมไปห้อรับรอที่พ่อเาหรือผู้อำนวยารโรเรียนมัธยม F รออยู่ อนนี้ผมบอไ้ำเียวว่าเร็และทำัวไม่ถูเอาะเลยรับ ผมวาามอไปรอบๆ บ้าน วามว้าอบ้านหลันี้เทียบไ้พอๆ ับบ้านผมำนวนสี่หลัรวมัน
“ื่นเ้นเหรอ” นัวเล็หันมาถาม แ่เห็นแววาอ่อนโยนอเา ผม็อุ่นใึ้นมาแล้วล่ะ
“นิหน่อยน่ะ”
“พ่ออาะูเป็นทาารไปหน่อย แ่นายไม่้อลัวนะ” แบฮยอนบอะเลี้ยวไปที่ห้อๆ หนึ่ “รูแ่ๆ มัะเป็นันแบบนี้แหละ”
ผมำที่แบฮยอนพู “พ่อนายยัไม่แ่สัหน่อย”
“เหรอ”
แบฮยอนเินผ่านประูที่เปิอยู่เ้าไปในห้อรมุมสุอทาเิน ผมเินามเ้าไป พยายามทำัวใหู้ีที่สุเท่าที่ะทำไ้ แ่พอเห็นนัยน์านิ่ๆ อผู้อำนวยารัแล้วผมถึับยิ้มเฝื่อน พ่อแบฮยอนในุลำลอูสบายๆ นั่เอนหลัพิพนัโฟา ใบหน้าปรารอยริ้วรอยามวัย
“มาแล้วเหรอ นั่่อนสิ”
แบฮยอนนั่ลบนโฟาเี่ยว้านวามืออผู้อำนวยารั้วยท่าทาสบายๆ เาหันมามอผมแล้วพยัหน้ารายๆ ประมาว่านั่ลสิ ผมึนั่ลบนโฟาเี่ยวที่อยู่้าเาอีที้วยท่าทาสบเสี่ยม
“นี่เพื่อนผมรับ โอ เฮุน”
แ่ไ้ยินื่อผม ผู้อำนวยารถึับยิ้มว้า “พ่อีในะที่เห็นพวเราเป็นเพื่อนันไ้ แถมยัไปไหนมาไหน้วยันอี พ่อภูมิใในัวลูมานะแบฮยอน”
“รับ” แบฮยอนยิ้มภูมิใ วามีประายวิบวับ “วันนี้ผมวนเฮุนมา่วยัานวันเิให้พี่านยอล้วยนะรับ พ่ออนุาใ่ไหม”
“ริเหรอเฮุน”
“รับผู้อำนวยาร” ผมยิ้มแล้วมอสอพ่อลูสลับันไป
“รูฝาแบฮยอน้วยนะเฮุน ถ้าแบฮยอนทำอะไรไม่เ้าท่า็ปรามๆ เาหน่อย เ็นนี้อบเล่นอะไรพิเรนทร์ๆ ลอ” นเป็นพ่อพูแล้วหัวเราะอบใ ผิับลูที่นั่ทำหน้าบึ้ึ
“ผมเป็นเ็ีอพ่อแล้วนะรับ”
“ถ้าแม่อยู่้วย ป่านนี้ลูโนแม่ีแ้มไปแล้วแบฮยอน ฮะๆ” ผมยิ้มเมื่อเห็นท่าทาเหมือนเ็อแบฮยอน
ั้แ่มาถึ ผมยัไม่เอแม่แบฮยอนเลย แม่เาไม่อยู่บ้านเหรอ ไว้่อยถามทีหลั็ไ้มั้
“ยัไ็ฝาลู้วยนะ วันานพ่ออยู่้วยไม่ไ้”
“อ้าว ทำไมล่ะรับพ่อ”
“พ่อมีสัมมนาที่่าัหวัน่ะ ้อเินทาบ่ายนี้แล้ว” ผู้อำนวยารบอ้วยสีหน้าเหนื่อยๆ
“ไปวันมะรืนไม่ไ้เหรอรับ”
“ถ้าไ้็ีสิ ฮะๆ”
“เ้าใแล้วรับ ั้นผมับเฮุนอัวไปเรียมาน่อนนะรับ เินทาปลอภัยรับพ่อ” แบฮยอนบอแล้วลุึ้นยืนโยไม่รอให้ผู้อำนวยารอนุา ูเป็นู่พ่อลูที่รัันมาเลยนะรับ ผมโ้ให้ผู้อำนวยาร้วยท่าทาสุภาพแล้วเินามแบฮยอนออไปนอห้อ พ่อแบฮยอนไม่น่าลัวอย่าที่ิแฮะ
ลอ่วบ่ายอวันนี้ แบฮยอนับผม่วยันเรียมสถานที่โยนำอแ่มามายหลายแบบมาแปะและห้อยระโยละยาไปทั่วมุมห้อ ผมำเมื่อเห็นนัวเล็พยายามระโโยนลูโป่ที่มีลิเอร์้าในึ้นไปบนา่ายที่อยู่สูเือบิเพาน และผม็ถูมอ้อน้วยสายามๆ ทันที
ไม่ไ้ๆ ผม้อทำแ้มเพิ่มสิ
ผมถลาเ้า่วยนัวเล็โยารับัวเายึ้นลาอาาศ เ้าน้อหมาัวน้อยถึับร้อลั่นเสียหล้วยวามลัว แ่มีเหรอผมะยอมให้เา ผมยิ้มว้า ยนัวเล็ึ้นนั่บนบ่าอย่าทะนุถนอม เาเบาว่าที่ผมิไว้มาเลยแฮะ
“อร้อล่ะ ปล่อยันลเถอะ” นถูยร้ออเสียอออ้วน
น่ารัแบบนี้มันอแล้ไม่ไหวริๆ “ันำลั่วยนายอยู่นะ”
“ไม่เอาๆ ไม่เล่นแบบนี้เ่”
“นาย้อโยนลูโป่เ้าไปในา่ายให้ไ้่อน ันถึะปล่อย” ผมบอ ใเินไปเินมาเพื่อวนประสาทนนัวเล็้อใ้แน้ายอแนผมไว้แน่นเหมือนลูลิ
“อ๊า ็ไ้ๆ”
“ีรับ”
แบฮยอนัวเร็ เาเล็ลูโป่ไปที่า่าย พยายามใ้สมาธิอย่าหนันผม้อลั้นหัวเราะไว้ ไม่อย่านั้นเาะโรธผมแน่ๆ
“ไ้ยั” ผมแล้ถาม รู้ทั้รู้ว่าเายัไม่ไ้โยน
“เี๋ยวสิ”
“ถ้าไม่รีบโยน ันะวิ่แล้วนะ”
“เฮ้ย อย่านะ ะโยนแล้วๆ” สิ้นเสียแบฮยอน ลูโป่ลูนั้น็ลอยลไปบนา่าย เสียร้อีใัมาานัวเล็ ผมยิ้มีใไปับเาพลามอลไปที่พื้น
“ฮ่าๆ แบ ยัเหลืออีั้หลายลูแน่ะ”
“ไม่เอาแล้ว ันะล ปล่อยสิปล่อย”
“ปล่อย็ไ้” ผมยอมแ่โยี ผมวาแบฮยอนลแล้วมอเา้วยสีหน้าวนๆ “แล้วะทำยัไับลูโป่ที่เหลือล่ะ”
นถูถามทำหน้ายู่ “บันไ”
“ฮ่าๆ ไม่้อๆ เี๋ยวันัารเอ” ผม้มลหยิบลูโป่ึ้นมาหนึ่ลู แล้วโยนมันึ้นไปบนา่ายโยมีแบฮยอนมอามพลาอ้าปาหวอ เามอผมอย่าทึ่ๆ นผมโยนลูโป่ึ้นไปบนา่ายรบทุลู
“ทำไมไม่ทำแบบนี้ั้แ่แร”
นถามเินมาใล้แล้วอผมเบาๆ สอที ผมยิ้ม รวบมือเล็ที่ใ้ผมไว้แล้วทำท่าเหมือนะั แบฮยอนัมือลับพลาเม้มปาแน่นเหมือนไม่พอใ
“นี้แล้”
ผมถึับหลุหัวเราะใบหน้าบึ้ึอแบฮยอน “แล้มา ็แล้ลับ ไม่โ”
แววาแบฮยอนหม่นล เาำลันึถึวามทรำแย่ๆ อัวเออยู่แน่ๆ วินาทีนั้นเอที่หน้าผมาและรู้สึร้อนรนในใึ้นมา อยาะีปาัวเอให้แะมั แพูแบบนั้นออไปไ้ยัไวะเฮุน
“อโทษ ันไม่ไ้ั้ใ”
“...”
“ันลืมิไปเลยว่า...”
แบฮยอนยมือึ้นห้ามไม่ให้ผมพู่อ เาหันหลัให้ ผมเ็บแปลบที่อ้ายทันที ผมมอไหล่บาที่ำลัสั่นไหว้วยหัวใเ้นถี่ น้อหมาเป็นนเนิทิฟนานี้เลยเหรอ
“แบ ันรู้สึผิริๆ นะ”
“...”
ผมบรามแน่น รู้สึัวลใเพราะลัวว่านัวเล็ะโรธผมเ้าริๆ แ่ทว่า อยู่ๆ แบฮยอน็ปล่อยเสียเสียหัวเราะออมานผมเริ่มทำัวไม่ถู ผมไปหมแล้ว สรุปว่าเาโรธผม หรือเาำลัแล้ผมอยู่ันแน่ ผมไ้ำอบที่ัวเออยารู้เมื่อแบฮยอน่อยๆ หันหน้ามา
น้อหมายิ้มแ่ ยมือสอ้าึ้นมาูสอนิ้ว “ิ้วๆ นโนแล้”
“แล้เหรอ” ผมทวนำ ใบหน้าที่เื่อนสนิทเมื่อรู่แปรเปลี่ยนเป็นรอยยิ้ม ถ้าเาแล้ผมแบบนี้อีผม้อิ้นายแน่ๆ
“ใ่ แล้ไ สนุี”
ผมสาวเท้าเ้าหาแบฮยอนอย่าหมั่นเี้ยว นที่ำลัยิ้มหน้าบานเมื่อรู่ถึับร้อเสียหล เาพยายามิ้นหนีแ่ไม่ทัน ร่าบาถูผมยึ้นพาบ่าแล้วแบไปทั่วห้อ สอแนฟาลที่หลัผม้ำๆ แ่น้ำหนัที่ฟาลมาเบามา ผมยิ้มพอใเมื่อรู้ว่าแบฮยอนอ็ลัวผมเ็บเหมือนัน
“นายะเลิแล้ันไ้หรือยั” ผมถาม ิ้มนิ้วลไปบนเอวแบฮยอนอย่านึสนุ
“ฮ่าๆ เลิแล้ว เลิแล้ว เลิแล้วริๆ”
“สัาไหมล่ะ”
“ไม่ ฮ่าๆ”
เห็นไหมล่ะรับ นเ้าเล่ห์แบบนี้ไม่มีทาเลิแล้ผมไ้หรอ ผมปล่อยแบฮยอนลบนโฟา ั้ใะเินไปหยิบ้อนพลาสิมาีนัวเล็ แ่ทว่าาที่พันันเป็นเลียวทำให้ผมเสียหลั
“เฮ้ย” ผมับแบฮยอนร้อึ้นพร้อมัน
แ่เหนือารวบุม ผมล้มลไปบนโฟาโยศีรษะระแทลไปบนแผ่นอแบฮยอนอย่าแร นัวเล็ร้อโอโอย้วยวามเ็บ ผมรีบันัวึ้น ร่อมร่าแบฮยอนไว้เพราะลัวว่าเาะหนัและเ็บไปมาว่านี้ และัหวะที่ผมำลัะเอ่ยปาอโทษ วาอเราผสานันพอี
บ้าะมั ผมพยายามทำหน้าให้นิ่ที่สุเท่าที่ะทำไ้ แ่อยู่ใล้แบฮยอนแบบนี้แล้ว เหมือนผมะวบุมัวเอไม่ไ้ ึั ึั วามเียบทำให้ผมไ้ยินเสียหัวใอเราเ้นเป็นัหวะเียวัน
“เ็บมาไหม” ผมถาม พยายามไม่ใส่ใใบหน้าเหมือนลูหมาที่ำลั้อมอมา อทนไว้เฮุน อย่าทำอะไรนอเหนือไปานี้เ็า
“็เ็บอยู่แหละ”
“อโทษนะ”
“อืม ไม่เป็นไร”
ผมมอลึเ้าไปในวาแบฮยอน บาอย่าในใเหมือนถูปลล็อ แบฮยอนไม่ไ้หลบาผม เา้อผมลับแล้วอมยิ้ม ไม่ไหวแล้ว...นายน่ารัเินไปแล้วแบฮยอน
“แบ”
“หือ”
“ัน ันิว่า...”
“ว่า...” แบฮยอนเลิิ้วถาม วาเป็นประายอเาทำให้นมออย่าผมเหมือนำิ่ลไปในห้วทะเลลึ หมัน ลึนานี้ผมว่ายึ้นไปไม่ไหวแล้วล่ะรับ
“ัน”
“ัน?”
“ันอบนาย” พูบ ผมันัวลุึ้นยืนแล้วยมือึ้นุมหน้าอย่าทำอะไรไม่ถู แย่แล้ว ผมลืมที่พีู่ีบอไ้ยัไ ‘ใสู้หน่อย เอ้อ แ่อย่าผลีผลามไปบอเาโ้ๆ ล่ะว่าอบ ไม่ั้นบเห่แน่ๆ’
ผมลัว ทำไี ทำยัไี ผมพยายามิหาวิธีแ้ไสถานาร์ แ่ิยัไ็ิไม่ออ สมอผมไม่ทำานแล้ว มันื้อไปหม เฮุน นี่มันโลวามรินะเว้ย มันไม่ใ่วามฝันเหมือนรั้่อน ถ้าพลาแล้วมันพลาเลยนะเว้ย ิบหายแล้ว ทว่านัวเล็ที่เียบมาพัให่ลับพูในสิ่ที่ผมาไม่ถึ
“ัน็อบนายนะ”
ผมะั อาารเหมือนถูน็อ้วยน้ำเย็น ผมมึนราวับนถูี เมื่อี้ แบฮยอนพูว่าอะไรนะรับ ผมเผยอปาึ้นเพราะไม่ิว่าประโยที่ัวเอไ้ยินเมื่อี้ะหลุออมาาปาแบฮยอน เาหมายวามแบบนั้นริหรือเปล่า บาทีผมอาะิไปเอ็ไ้
“นายว่าไนะ” ผมถาม้ำ้วยหัวใเ้นถี่
“เฮ้ย” แบฮยอนร้อเสียเบา “เรื่อแบบนี้ใรเาพูัน้ำสอล่ะ” ผมมอแบฮยอนที่หน้าแลามไปนถึใบหู ผมยิ้ม หัวใที่เหี่ยวเาอผมถึับพอึ้นเหมือน้นไม้ไ้น้ำ ผมไม่ไ้ฝันไปใ่ไหม
ผมับแบฮยอนมอหน้าันอย่าสื่อวามหมาย แววาอเาสะท้อนทุอย่าออมาหมนผมลั้นยิ้มไว้ไม่อยู่ หัวใวนี้เหมือนไ้รับารรัษา วามสุนี้มันเยเินเอื้อมถึสำหรับผม แ่อนนี้ผมัะแน่ใแล้วล่ะรับว่าอะไร็เิึ้นไ้
แบฮยอนหยุยืนอยู่หน้าเปียโน เาลี่ยิ้ม นั่ลบนเ้าอี้แล้ววามือลบนแป้นเปียโน ท่วท่าอนัวเล็ูน่าหลใหลยิ่ึ้นเมื่อเารีนิ้วเรียวลไปบนแป้น แววาเ็มไป้วยวามสุ ให้ผมมอเาทั้วัน ็ไม่เบื่อ
โน้ัวแรัึ้น สะผมไว้ราว้อมน์
หลัานั้นทุอย่ารอบัวผม็เปลี่ยนไป
******************************
แม้แ่ในฝัน ผม็ยัเป็นสุ
ผมับแบฮยอนแอบหนีัสมินที่่วนอยู่ับารรวูสมุนไพรออมาาปราสาท วันนี้ท้อฟ้าปลอโปร่ เป็นเ้าที่สใสมาวันหนึ่ พวเราเินเลียบไปามลำธารโยไม่ลืมสัเบริเวป่าโยรอบ ถ้าผมำไม่ผิ เหมือนเย์เนับัสมินะเยบอไว้ว่าที่นี่มีโร ใ่ และผม็เยโนธนูอโรป่ามาแล้วรั้หนึ่
เราุยันเรื่อยเปื่อย หยอล้อันเล่นบ้าามประสาเพื่อนที่รัันมา
หลัาเินมาสัพั ผมเหลือบเห็นสะพานไม้ที่น่าะว้าประมาเมรรึ่ทอผ่านไปอีฝั่อลำธาร ผมับแบฮยอนมอหน้าัน ไม่มีใรพูอะไร แ่ัเนแล้วว่าพวเราัสินใเิน้ามไปอีฝั่เมื่อเห็นรอยยิ้มและแววาเป็นประายอันและัน
แบฮยอนใ้ิ่ไม้ที่เาเ็บึ้นมาีเียนลไปบนสะพาน ูผ่านๆ ไม่น่าะมีอะไร แ่ถ้าสัเีๆ ะเห็นำว่า ‘เราะเินไป้วยัน’ และ ‘เราะไม่ทิ้ันใ่ไหม’ เป็นประโยาๆ บนพื้นสะพาน
“ใ่ ันะไม่ทิ้นาย ันสัา”
รอยยิ้มาๆ ปราบนใบหน้านัวเล็ เาใ้เท้าลบประโยนั้นแล้วูมือผมไปอีฝั่อสะพาน อยู่ๆ สายลมอ่อนอันเย็นเยียบ็พัมาระทบร่าพวเรา นอ่อนในายผมลุูัน เมื่อี้มันอะไรันน่ะ ผมิแ่ไม่ไ้ใส่ในัแล้วหันไปมอแบฮยอน พลันนั้นเอที่หัวใผมระุวูบ แบฮยอนหายไปไหน
ผมมอไปรอบๆ ใอไม่ีเมื่อเห็นเพีย้นไม้ใบห้า
ร่อบ แร่บ
ผมมอไปามเสียอย่าื่นัวและหวาหวั่นในเวลาเียวัน แ่เมื่อเห็นใบหน้ายิ้มแป้นอนัวเล็ที่ำลัยาึ้นาเศษไม้ ผม็แทบอยาะพุ่เ้าไปหาแล้วับมาลโทษ
“เล่นอะไรแบบนี้ มันไม่สนุเลยนะแบ”
นถูว่าทำหน้าเื่อน ปาบ่นอุบอิบ “็นึว่ามันะสนุนี่หว่า”
ผม้อแบฮยอนแทนโ้อบเป็นำพู นอบแล้ถึลับเาศีรษะแรๆ เินมาหาผม ใบหน้าสลลอย่าเห็นไ้ั แบฮยอนหยุยืนอยู่รหน้าผมแล้วยนิ้ว้อยึ้นมา
“่อไปะไม่เล่นแบบนี้แล้ว”
“...”
“ีัน นะ”
ทำไมผม้อแพ้รอยยิ้มและน้ำเสียอออ้อนอเาแบบนี้ลอเลยนะ เฮ้อ ผมเี่ยว้อยนัวเล็แล้วึเาเ้ามาอแน่น
“รู้ไหม ถ้านายหายไปันะเป็นยัไ”
“เป็นยัไเหรอ”
“ายทั้เป็นล่ะมั้”
นัวเล็โอบแนึ้นอผมบ้า เาหัวเราะ แ่มันลับลายเป็นเสียหัวเราะที่ฟัแล้วไพเราะับใมาสำหรับผม
หลัานั้นไม่นาน พวเรา็เินไปามทาเล็ๆ ที่สอ้าทาเ็มไป้วย้อนรว อยู่ๆ ผม็นึถึนิทานเรื่อหนูน้อยหมวแึ้นมา หรือแบฮยอนที่อยู่ับผมอนนี้ะเป็นหมาป่าวะ ผมเหลือบไปทาแบฮยอนที่เินมนมไม้ไปเรื่อย
แมันหลอนไปแล้วเฮุน
“นั่น บน้นไม้มีบ้าน้วย” แบฮยอนร้อบอ เาี้ไปบน้นไม้ให่้วยท่าทาื่นเ้น บนนั้นมีบ้านอยู่หลัหนึ่ริๆ ้วย ผมหลุบาลมอบันไลิั้แ่ั้นแรแล้วไล่สายาไปเรื่อยๆ นถึั้นสุท้าย สำรวบ้านหลันั้นอย่าผิวเผิน
เป็นบ้านทีู่มีสไล์และสวยมา ูๆ แล้วในบ้านน่าะมีเรื่ออำนวยวามสะวไม่่ำว่าสามิ้น พอิมาถึรนี้แล้วผมถึับเบิาว้า
“นี่เราอยู่ยุไหนันแน่” ผมร้อถาม้วยวามใ ้มลมอเสื้อผ้าอัวเอที่อนนี้ไม่ใ้ผ้าลินินเนื้อบาเบาแล้ว แบฮยอนูใไม่่าไปาผม เาลูบเสื้อผ้าที่สวมอยู่แล้ว้อนสายาึ้นมามอผม แววาเ็มไป้วยำถาม
“เิอะไรึ้นับเรา”
“ันไม่รู้”
ผมอบ เลื่อนสายาาเสื้อผ้าสไล์อินเียน่าโนส์ไปยับริเวโยรอบ อะไรวะ ผมไ้แ่ร้อถามอย่ามึน อนนี้ผมับแบฮยอนไม่ไ้อยู่ในป่า แ่เป็น่ายหรือแมป์อะไรสัอย่าที่มีนพลุพล่าน เฮ้ย! ผมไปหมแล้ว ฝัน้อนฝันเหรอ หรือผมื่นแล้ว หรือยัไวะ
“นั่นอินนี่” ผมเบนสายาไปมอามที่แบฮยอนี้มือไป อินที่อยู่ในุแบบเียวันับพวผมวิ่ผ่านลุ่มนไปหามินอ ื่อเทา และโอมยอ
นี่มันเรื่อริหรือแ่วามฝันันแน่
“แบ นายอยาึ้นไปมวิวบนบ้าน้นไม้ไหม” ที่ถามไม่ใ่เพราะอยาึ้น วามริผมลัววามสูะาย แ่รู้อะไรไหมรับ สถานาร์ที่เออนนี้ทำให้โรลัววามสูอผมลมาอยู่อันับที่สอ
ผม้อารเวลาทบทวนอะไรบาอย่าบนบ้าน้นไม้ริๆ
“อยาสิ” นัวเล็บอ แววาประายวิบวับ
“แล้วะรออะไรล่ะ”
สิ้นเสียผม แบฮยอนปีนึ้นไปบนบันไลิ้วยท่าทาสนุสนานทันที ผิับผมที่้อทำใ่อนแล้ว่อยๆ ปีนามเาึ้นไป
ในที่สุ ผม็ปีนึ้นมาถึบ้านบน้นไม้นไ้ ผมพยายามบัับาัวเอที่ำลัสั่นพั่บๆ ให้หยุสั่น นนัวเล็ที่ลอบมออยู่่อนหัวเราะ๊า ใ่สิ นไม่ลัววามสูไม่มีวันเ้าใหรอ
“ไม่้อลัวหรอ มีันอยู่ทั้น”
ผมเอนหลัพิระเบียไม้ ปรายามอเ้าอประโยเมื่อรู่พร้อมรอยยิ้ม แ่มีเาอยู่ ผม็ไม่้อารใรอีแล้ว แ่มีน้อหมาัวน้อยอยแล้ โลที่ึมเาอผม็สใสึ้น แล้วแบบนี้ ผมะยัมอใรไ้อีล่ะ
“เออ เมื่อี้เห็นทำหน้าเรีย มีอะไรหรือเปล่า”
ถ้าแบฮยอนไม่พู ผมลืมเรื่อนั้นไปแล้ว ผมยัไหล่ ไม่รู้ะเริ่ม้นบทสนทนายัไ นลำบาไปถึแบฮยอนที่เหมือนะทำหน้าสล
“เพราะันหรือเปล่า”
“ฮื่อ ไม่ใ่” ผมำหน้านบาน แล้ว็อยื่นมือไปยีผมเาไม่ไ้ แบฮยอนเปาลมออมาาปาแล้วใ้สอมือปัๆ ผมัวเอให้เ้าทร นอะไร็ไม่รู้ ยิ่อยู่ใล้ยิ่น่ารัึ้นเรื่อยๆ
“ถ้าไม่ใ่ัน แล้วนายเรียเรื่ออะไร”
“นายไม่สัเเหรอ” ผมถาม ทอสายามอไปรอบๆ “ทุอย่ามันไม่เหมือนเิมแล้ว”
“สัเ แ่เราเปลี่ยนแปลอะไรไม่ไ้นี่”
“...”
“หรือนายรู้ ว่า้อทำยัไ” ็ริอแบฮยอน ผมเปลี่ยนแปลอะไรไม่ไ้ ผมทำไ้แ่เินไปามวามฝันเรื่อยๆ
“นายไม่ลัวเหรอ”
แบฮยอนหัวเราะอีรั้ “นายเยบอันเอนะ นี่แ่วามฝัน”
“...”
“นายอย่าเอาวามฝันับเรื่อริมาปนันสิ เฮุน อนนี้เราอยู่ในวามฝันนะเว้ย อะไร็เิึ้นไ้ทั้นั้นแหละ ปล่อยวาะ ฮะๆ”
ผมล้อยามที่แบฮยอนพู ใ่ มัน็แ่วามฝันป่ะวะ ผมปรับอารม์ให้อยู่ในโหมที่สบึ้น แบฮยอนยับเ้ามานั่ใล้ๆ เาเอนัวลมาอิไหล่ผมแล้วุนศีรษะันไหล่ผมหลายทีแล้วหัวเราะ ผมรู้ว่าเาำลัพยายามทำให้ผมอารม์ีึ้น และทุรั้ที่เาทำแบบนี้ มันยิ่ทำให้ผมหลเามาึ้นที
“ฮะๆ ั๊ี้นะ” ผมหัวเราะ เอนศีรษะลไปบ้า
แบฮยอนับมือผมึ้นมาุม เาใ้นิ้วเียน้อวามสั้นๆ ว่า ‘만나서 기뻤어요’ ลไปบนฝ่ามือผมแล้วทอสายมอไปสุอบฟ้า ผมยิ้ม รู้สึถึน้ำาที่ปริ่มไหล ประโยนั้นอ่านว่า ‘มันนาอ ีปออโย’ ที่แปลว่า ีใที่ไ้เอ
“ีใที่ไ้เอเหมือนัน” ผมระิบบอ เหม่อมอไปไลสุลูหูลูา
ความคิดเห็น