คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : SF MARKJIN / my cat jinyoung part 1
MY CAT JINYOUNG
SF MARKJIN
โลอผม่าาโลอพวุโยสิ้นเิ
โลอุอาะเลี้ยน้อแมวน้อหมาเป็นสัว์เลี้ยแ่โลอผม
“ินยออ่า”
ผมะโนเรียออไป
ในสวนสาธาระยาม่ำืนแบบนี้ลับทำอสำัหาย ไม่น่าเลย
ประมาทแบบนี้เลย ถ้าหายไปะทำยัไ อนนี้อีฝ่ายะปลอภัยมั้ย
“ินยออา” ผมะโนอีรั้
เสียรอบแรบในพุ่มไม้ึูวามสนใผม
“ินยอนั่นนายรึเปล่า”
ผมเินเ้าไปใล้พุ่มไม้เี้ยนั้น
“เ้านาย”
เสียใสานรับลับออมา
“ินยออา”
ผมเรียอีรั้เพื่อให้แน่ใ
“เ้านายยย”พ้นเสียใสๆ็มีมนุษย์รึ่แมวระโออมาาพุ่มไม้นั้น มนุษย์รึ่แมวมีร่าายที่เป็นมนุษย์ทั่วไปเพียว่ายัมีหูแบบแมวและมีหา ไม่เิมนุษย์หมาป่าเพราะ มนุษย์ที่เป็นแบบนี้ไมุ่ร้าย ไม่ไ้มีแ่แมว แ่ยัมีหมาและระ่ายอี เหมือนแ็สันอแบมๆ และระ่ายยัษ์แบบยูยอม
“นายหายไปไหนมา” ผมถามเสียุใส่อีน
“อโทษรับ” เ้าแมวินยอทำหน้าหอย
“แล้วนี่ทำไมัวมีแ่แผลแบบนี้
นอีแล้วใ่มั้ย
ันไม่น่าปล่อยให้นายอยู่บ้านลำพัเลย
ให้ายสิ”
ผมพูอย่าไม่สบอารม์นั
เป็นห่วลัวะเิเรื่อไม่ีึ้น
“ผมแ่ไล่ับระรอ” ินยอทำหน้าสำนึผิ าลมโ้อนึ้นมอผม
“บอแล้วใ่มั้ยว่าอย่าไล่ับสัว์เล็ๆัวอื่นอี” ผมุเารอบที่ล้านับเรื่อพวนี้ ินยอไม่เยไม่เื่อฟัแ่บารั้เาแ่วบุมสัาาัวเอไม่ไ้ นั่น็เป็นเหุผลทที่ผมวบุมัวเอไม่ไ้เหมือนันที่ะไมุ่ ไม่ว่าเา
“ผมอโทษรับ” เสียใสๆเอ่ย้วยเสียสั่นเรือ
ไหล่เล็ๆนั่นสั่นเทา
น้ำาหยเล็ๆไหลลพื้น
“ันเป็นห่วนายรู้มั้ย”
ผมึัวเาเ้ามาอ
ัวอเายิ่สั่นเมื่ออยู่ในอ้อมอผม
อโทษที่เป็นห่วนายมาไปนะินยอ
ผมเินูเาลับบ้าน่อนะพาไปอาบน้ำ
สิ่สำัสำหรับนที่ะเลี้ยแมว(ินยอ)
้อที่ 1 แมวไม่ถูับน้ำ
“ินยออ่า อย่าหนีสิ”
ผมพูะที่ถือผ้าเ็ัวเินามินยอเพื่อหวัพาเาไปอาบน้ำ
“แมวไม่อบน้ำ ุ็รู้!” เาวาใส่
ทุรั้ที่ะพาไปอาบน้ำ้อโมโหทุทีสิน่า
“แ่นายสปร เลอะบ้านหมแล้ว”
ผมี้ราบรอยเท้าอเาที่เประเปื้อนพื้นบ้าน
“ผม็ทำวามสะอาบ้านนี้หนิ
ุะไปเือนร้อนอะไร” อารม์อเาพุ่พล่านยามที่ไ้เห็นพื้นเลอะๆ ินยอรัวามสะอาว่าสิ่อื่นใ แ่็ไม่ไ้่วยทำให้เายอมอาบน้ำไ้่ายึ้น
“ูหานายสิ เลอะะาย”
ผมี้ไปที่หาเ้าเศษห้าเล็ๆเาะิามพวหาอเา ินยอะมีวามสุเวลาเห็นนหาสวยๆอัวเอและนั่น็เป็นวามสุอผมเหมือนัน
“อ่า...... “ เาราในลำอ้วยวามหุหิ
“ถ้าไม่อาบน้ำืนนี้็นอนนอห้อ
ันไปอาบน้ำละ”
ผมเินหันหลัลับปล่อยให้ินยอหุหิับัวเอและหาที่เลอะๆอยู่แบบนั้น
ผมนอนแ่น้ำอุ่นอยู่ในอ่า ไ้นอนแ่น้ำอยู่แบบนี้ทำให้สมอโล่ึ้นเยอะ
ลิ่นหอมๆาเทียนอโรม่าลอยอบอวลปนับไอน้ำในห้อ
“เ้านายรับ”
ินยอในสภาพไม่ไ้ใส่เสื้อผ้าอะไรเลยเินมานั่ยอๆับพื้น้าๆอ่า
“อือ ว่าไ ะอาบน้ำหรอ”
ผมหันหน้าไปมอ
แ้มสีาวนวลอินยอึ้นสีแระเรื่อเพราะวามร้อนาไอน้ำ
“เ้านายอาบน้ำให้หน่อยสิรับ”
เานั่มอผม้วยสายาเว้าวอน
บาทีผม็้อทำเป็นใแ็เพื่อให้เายอมอาบน้ำ่ายๆในราวถัไป
“ไม่ละ นายสปร ันอาบน้ำสะอาแล้ว”
ผมหันหน้าลับมามอเพาน ินยอลุึ้นเ็มวามสู
“เ้านายใร้าย ั้นผมไม่อาบ”
แ่ฟัเสีย็รู้ว่าเ้าัวไม่สบอารม์นาไหนที่โนัใ ้อที่ 4 ินยอไม่อบเวลาถูัใ
“”ไม่อาบ็นอนนอห้อ”
ผมพูใเพิ่มไฟโมโหในัวเา
“ฮึ่ยยย เ้านาย!” เามอมา้วยสายา่าย่อาราเา อนแน่ๆ
มอแบบนี้
“แล้วแ่เลยนะ”
ถ้าเริ่มแล้ว็้อเอาให้สำเร็
วันนี้ผมะให้ินยออาบน้ำเอให้ไ้
ถึัวผมแทบะเปื่อย็ไม่เป็นไร
“รู้แล้วละหน่า”
เาพูพลาเปิฟับัวอาบน้ำ
น้ำใสๆไหลออมารัวเาอนนี้ทั้นหาและหูลู่ลามทิศทาารไหลอน้ำ ผมนอนมออย่าภูมิใ ถ้าวันไหนันไม่อยู่นายูแลัวเอไ้
“เ่มา” ผมพูออไป ้อที่ 5
ินยออบฟัำม
ยิ่ม็เหมือนฟอสบู่ยิ่เพิ่มึ้น
นายอาบน้ำเ่มาๆเลยินยอแ่นายำลัพลานเิน่าสบู่อันอยู่นะรู้มั้ยนเ่ ผมไ้แ่พูในใ
“ไละ สะอาพอยั”ำพูประประัหลุออมาาปาเาไม่าสาย ผมวัมือเรียให้เาลมาแ่ในอ่า้วยัน น่าแปลือรั้นี้เ้ายอมลมาอย่าว่าาย
“เป็นแผลเ็มเลยนะ”
ผมพูะำลัสำรวรอบๆัวอเา เานิ่เียบไม่พูอะไร แผลเล็ๆามอ
้อมือและแนอเา เิาารที่โนพุ่มไม้นั้นเี่ยว พรุ่นี้ผมะไปเผามันทิ้
“อย่านอีนะ”
ผมอเาา้าหลั
อนนี้ผมนั่แ่น้ำในสภาพที่ินยอำลันั่หันหลัอยู่ระหว่าาผม
“อื้อ” เาอบ
“็อื้อลอไม่เห็นทำไ้สัที”
ผมูบลบนไหล่เล็ๆอเา
“เ้านาย็รู้นี่รับ”
เสียอเาอ่อนลทันที
“ันเป็นห่วนายมานะรู้ไหม”
ผมระิบ้าหู
่อนลุึ้นาอ่าน้ำ
“รู้แล้ว”
ินยอ้มหน้าหลบาผม แ้มาวๆนั่นเปลี่ยนเป็นสีแั
“รีบึ้นมาละ เี๋ยวไม่สบาย” ผมพู่อนเินออาห้อน้ำไป สัพัินยอ็เินามออมา
เาสามารถัแนัวเอให้ลับมาเรียบร้อยเหมือนเิมไ้ไม่ยา่อนะระโึ้นเียลิ้ไปลิ้มาบนเียนุ่มๆอยู่แบบนั้น
“วันนี้เ้านายไปทำานเป็นไบ้ารับ” ำถามประำวันอินยอ เาอยารู้อยาเห็นับสิ่ที่ผมทำ านที่ผมเอ
นที่ผมุย้วย
ไม่ใ่ำถามที่สัแ่ว่าถามไปที
แ่เาใส่ใับมันเาฟัผมเล่าเรื่อราวนบ่อนที่ผลอยหลับไปในอ้อมอผม ัวอเ้าู้ไปมาอยู่ใ้ผ้าห่ม
แม้บารั้ินยอะนอนในำแหน่ที่ยามาๆสำหรับารนอนอผมเ่น
นอนเบียผมนผมไม่สามารถนอนท่าอื่นไ้นอานอนอเาไว้แบบนั้นนถึเ้า บาทีเา็เอาัวมาุระหว่าาผมแล้วหลับไปะนอนูทีวี ินยอัวิับผมแทบะลอเวลาที่ ผมอยู่บ้านเป็นเหมือนส่วนหนึ่อันและันไปแล้ว
ทุรั้่อนออไปทำานผม็้อหอมแ้มนิ่มๆอเา่อนออไป
ลับมาถ้าเานอนหลับอยู่ผม็ะไม่ปลุแ่นั่รอนว่าเาะื่นมาิน้าวเย็น้วยัน
เวลาเาอยาออไปเินเล่นแม้มันะึแ่ไหนผม็ามใ หนัสือเล่มไหนที่เาอยาอ่านผม็ามหานว่าะเอ เพื่อินยอ
แมวน้อยอผม
่วเวลาแบบนั้นอแมว
“อื้ออ... อื้ออออ”
ินยอราเสียสั่นอยู่มุมห้อเาเป็นแบบนี้มาพันึแล้ว เินไปรอบๆห้อแล้วส่เสียแบบนั้น
สัพั็เินลับมาให้ผมลูบพยายามเอาัวมาถูไถผม แล้ว็ทำหน้าไม่สบอารม์ แล้ว็วนมาอีรอบ
“ไปหาุหมอมั้ยินยอ” ผมพู
“อื้ออ ... อื้ออออ”
เาราไม่หยุ
ใอผมเสียเมื่อเห็นหน้าเาเริ่มไม่สู้ีนั เาหมุนัวไปมาบนพื้น
อยู่แบบนั้นนผม้อโทรเรียสัว์แพทย์นสนิทอย่าแบอมมาูอาาร
“อืม
ไม่ไ้เป็นอะไรมาหรอแ่เป็น่วผสมพันธ์หน่ะ” เาพูึ้น
“ห้ะ? ผสมอะไรนะ?”
ผมถามลับไปไม่ใ่ว่าไ้ยินไม่ัแ่แ่อยามั่นใว่าที่ไ้ยินนั่นถูหรือไม่
“ผสมพันธุ์ไ หาัวเมียมาสิ” แบอมพู้วยสีหน้าเรียบเย
“ะบ้าหรอ
ทำแบบนั้นไ้ไ ินยอ็มีหัวในะ”
ผมพูออไป
“นายรู้มั้ยว่านายพูเหมือนที่แบมแบมพูับันอนที่บอให้หาัวเมียมาให้แ็สันเลย ็แ่สัว์เลี้ยหน่า” เาพู
“ไอลุไม่มีหัวใไปไหน็ไปเลย
ินยออันหน่ะ
ู่วรับวามรั
เา้อเลือู่้วยัวอเาเอ”ผมโมโห
โมโหที่แบอมพูราวับว่ามันเป็นเรื่อธรรมาอสัว์เลี้ย ผม็พยามเ้าใ
แ่ินยอไม่ใ่แบบนั้นเา็มีหัวใ
อนนี้ินยอสบลแล้ว
หลับลในอ้อมอผมอีรั้
ันะปล่อยนายไปเอู่อนายยัไีนะ
ำถามมามายเิึ้นในหัว
ปล้วหลัาที่เาเอู่อเาละ
แล้วะยัไ ผม้อาับเาไปลอาลรึเปล่า ผมหลับไปและสะุ้ื่นอีรั้ เมื่อินยอส่เสียราแบบนั้นึ้นมาอี ทรมานน่าู
เาอผมแน่น
“ะ้อไม่เป็นไรนะินยอ”
ผมระิบบอเา
“อื้ออ เ้านาย.... “ เาราอบ
แ้มอเาึ้นสีแระเรื่อ
ปาบาๆอเาถูันมีสีแเ้ม
เหื่อที่ไหลออมาท่วมัวแบบนั้นทรมานมา
“นายะ้อผ่านืนนี้ไปให้ไ้นายะ้อไม่เป็นไร” ผมลูบแ้มเนียนๆอเา
สิ่ที่ผมทะนุถนอมมา้อมาเอับอะไรแบบนี้เหมือนใผมำลัะสลายอนที่เห็นินยอทรมาน
“ะ...เ้านาย
่วยผมหน่อยนะรับ”
เาพยามพู้วยเสียะุะั
“หมายวามว่าไ”
ผมถามลับไป ผมไม่ใ่นประเภทที่เห็นว่าารมีอะไรับรึ่มนุษย์แบบนี้เป็นเรื่อผิแ่ว่า็ไม่ใ่ับินยอ
“แู่บผม ูบผม็ไ้” าลมโอเามอมา้วยสายาอออ้อน
“แ่ว่า...”
ำพูอผมถูลืนลไปในปาอเา
ผมยอมให้เาทำแบบนั้นนถึเ้า
ผมปิเสธไม่ไ้ว่าถ้าอแู่บมันะไ้แู่บเพราะว่าสภาพอเราสอนในอนนี้เปลือยเปล่า ไหล่เล็ๆยับึ้นลามัหวะหายใ ผมูบลบนไหล่นั้น่อนะออไปทำธุระ้านอ
to be continue
ความคิดเห็น