คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Chapter IV : เจ้าหึงข้าใช่ไหม? ที่พูดเมื่อกี๊แสดงว่าหึงข้าใช่ไหม?
Philtre
Chapter IV “เจ้าหึงข้าใช่ไหม? ที่พูดเมื่อกี๊แสดงว่าหึงข้าใช่ไหม?”
“คีบอม!”
“ท่านพี่?”
เสียงหวานเอ่ยน้ำเสียงบางเบาด้วยกลัวว่าเหล่าคนรับใช้ที่อยู่ห่างออกไปไม่ไกลนักจะรีบวิ่งเข้ามาดู แล้วพบเห็นพี่ชายต่างมารดามายืนอยู่เบื้องหน้าตนเช่นนี้
“เกิดเรื่องกับมินโฮ เจ้าต้องรีบไปบ้านทเวมาซาลีกับพี่เดี๋ยวนี้”
ร่างบางพยักหน้ารับก่อนจะเข้าจับกุมแขนพี่ชายเพื่อจะให้อีกฝ่ายไปเป็นคนนำไป
“เกิดอะไรขึ้นกับเขา?”
“เจ้านั่นอยู่ดีๆ ก็บอกจะไปหาลี แทมิน พี่ห้ามแล้วก็ไม่ฟัง จะเข้าไปที่นั่นก็ไม่ได้ ตาแก่ลีนั่นกางอาณาเขตไว้ เลยต้องรีบมาพึ่งเจ้า”
“ทำไมเขาถึงได้วู่วามอย่างนั้นนะ”
จงฮยอนไม่ตอบเพียงแต่บอกให้รีบไป
“ที่รักของข้า ในที่สุดเจ้าก็ออกมาหาข้าจนได้”
“เจ้าบ้า!!! ปล่อยข้าเดี๋ยวนี้นะ ไม่งั้นเจ้าได้เห็นดีแน่!!!” แทมินขืนตัวพยายามดิ้นให้หลุดพ้นจากอ้อมกอดแข็งแกร่งที่ถือวิสาสะเข้าโอบ
“ไม่ปล่อย!!!”
“ใครเป็นที่รักของเจ้า ปล่อยข้าเดี๋ยวนี้นะ!!”
เรียวแขนเล็กสะบัดไปมาหวังให้หลุดจากการกอดรัดของอีกฝ่าย “ข้าบอกให้ปล่อย!!”
สิ้นคำตวาดอ้อมแขนแข็งแกร่งก็คลายออกเปิดโอกาสให้ร่างเล็กนั้นพลิตัวหนีออกมา แต่ก็ไม่วายถูกคว้าข้อมือไว้
“แทมิน เจ้าไม่รักข้าแล้วรึไร?”
“มันเกิดอะไรขึ้น มันต้องมีอะไรผิดพลาดแน่ๆ เจ้าควรจะโกรธแค้นข้าไม่ใช่รึไง แล้วนี่ผีร้ายตนใดเข้าสิงเจ้าถึงได้มาทำท่าทางรักข้าเสียมากมายเช่นนี้ เชว มินโฮ”
ความเงียบงันของร่างสูงทำให้แทมิน เริ่มรู้สึกคลายกังวลลง
“ข้าไม่รู้ ข้าร้แต่เพียงว่า ใจของข้าถวิลหาแต่เจ้า ลีแทมิน”
“ถวิลหาแทมิน? ท่านไปโดนสิ่งใดร่วงหล่นใส่หัวมารึไร เชว มินโฮ” ชายชราเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงดูถูก “เราเหล่าตระกูลลี รู้สึกเสื่อมเสียเกรียติที่ถูกปีศาจเช่นท่านมาทำเยี่ยงนี้กับลูกหลานตระกูลลี!”
ชายชราเอ่ยท่องคาถาชั่วครู่เปลวไฟดวงใหญ่ก็ปรากฏขึ้นในวงมือ แต่เพียงแค่มินโฮยกมือขึ้นมาก็ดับลงไปอย่างง่ายดาย
“ท่านปู่ใหญ่!!”
ร่างเล็กรีบถลาเข้าไปกั้นร่างระหว่างคนเป็นปู่กับจ้าวปีศาจ เพราะมองรูปการแล้ว ต่อให้ขนกันมาทั้งตระกูลก็คงจะสู้กับอีกฝ่ายแทบไม่ได้
“ต้องการอะไรกันแน่ เชว มินโฮ! ท่านต้องการสิ่งใดจากข้า!?”
“ต้องการอะไรกันแน่ เชว มินโฮ! ท่านต้องการสิ่งใดจากข้า!?”
คีบอมที่หอบหายใจถี่ระรัวกับการถูกพาหายตัวมาโดยพี่ชายต่างแม่ จ้องมองคนคนสองคนที่ยืนเผชิญหน้ากันด้วยใจที่เต้นรัว
...มินโฮ เกิดอะไรขึ้นกับท่าน?...
…ไหนเคยพร่ำบอกว่าเกลียดตระกูลลีหนักหนา....
…แล้วนี่อะไร? ท่านกำลังต้องการอะไร?...
“ข้าต้องการเจ้า ลี แทมิน”
คีบอมยกมือขึ้นปิดปากเพื่อกลั้นเสียงอุทานที่อาจเกิดขึ้น น้ำตาที่อยากจะไหลก็ให้ไหลไม่ได้ ความเจ็บปวดจากคำพูดของคนที่รักถูกกักขังไว้ในจิตใจให้เจ็บปวดอยู่ร่ำไป
“ซิเนริมคิม...”
ร่างบางหันมองคนเรียกก่อนจะก้มหน้าลง เพราะอีกฝ่ายกำลังวิ่งเข้ามาหา
“ท่านจินกิ”
“ท่านมาทำอะไรที่นี่คีบอม ตอนนี้ เชว มินโฮ อยู่ที่นี่ มันอาจไม่ปลอดภัยสำหรับเจ้า”
“ข้ามากับพี่ชาย...” เสียงหวานเอ่ยตอบ ในใจหวั่นไหวด้วยกลัวอีกฝ่ายจะรู้ความจริงที่คนทั่วไปก็รู้กันไปทั่วอยู่แล้ว “...คิม จงฮยอน”
คิม จงฮยอนหันมาเผชิญหน้ากับ จินกิทันทีที่ได้ยินเสียงคีย์เรียกชื่อ แล้วไพล่มองไปยังเสี้ยวหน้าหวานที่ยืนประจันหน้ากับเพื่อนรักอย่างไม่หวั่นเกรง
...ลี แทมิน...
...สิ่งใดกันที่ทำให้ เชว มินโฮ หลงใหลในตัวของเด็กน้อยผู้นี้...
“ต้องเป็นฤทธิ์ของยาเสน่ห์แน่ๆ” แทมินกล่าวพร่ำกับตนเองขณะรื้อตู้หนังสือออกมา ม้วนตำราจำนวนมากหล่นกองกับพื้นเสื่อ ร่างเล็กชะงักก่อนจะวิ่งออกไปนอกห้องแล้วมองหาพี่ชายที่คงอยู่ที่ไหนซักที่กับ คิม คีบอม
“เห็นพี่จินกิไหม?!”
ร่างเล็กเอ่ยถามสาวใช้คนหนึ่งที่ผ่านมาก่อนจะได้คำตอบที่ศาลาริมน้ำ
“ขอให้ คิม คีบอม ยังอยู่”
...และขอให้สิ่งที่ข้าคิดไว้มันผิด...
“ท่านพี่!”
“แทมิน! เจ้ามาก็ดีแล้วพี่มีเรื่องจะปรึกษาพอดี” มือใหญ่คว้าแขนน้องชายให้เข้ามาใกล้ พาเดินกลับไปยังซุ้มม้านั่งริมน้ำที่อีกคนเพิ่งจะลากลับไป
“เรื่องยาเสน่ห์น่ะ มันมีปัญหาอะไรรึเปล่า? ทำไมคีบอมไม่เห็นจะอยากรักพี่เลย เขาก็ยังเฉยชากับพี่เหมือนเคย”
ได้ฟังดังนั้นสิ่งที่ได้คาดคิดไว้แล้วได้แต่หวังว่ามันจะไม่เป็นดังคาดก็กลับทำให้ความหวังอันน้อยนิดพังลง “ข้าว่ามีเรื่องผิดพลาดกับยาของเราแล้วล่ะ…”
“ยาสลับกัน!!??”
ร่างเล็กพยักหน้ารับทั้งใบหน้าซีดเซียว ถ้าสิ่งที่ผู้เป็นพี่ชายเล่ามาทั้งหมดมันเป็นเรื่องจริงเป็นไปได้ว่ายาของทั้งสองคนได้สลับกัน “ถ้าสิ่งที่ เชว มินโฮ เป็นอยู่ตอนนี้มันเป็นผลจากยาเสน่ห์ข้าต้องแย่แน่ๆเลย ท่านพี่”
“...แล้วที่คีบอมโดนน้ำมนต์เจ้าไม่เป็นอะไรแน่นะ”
“ถ้าแย่หน่อยก็อาจจะไม่มีกลิ่นไอปีศาจอย่างที่เคยเป็นอยู่ และถ้าดีพลังซินเนริมก็อาจจะเพิ่มขั้น แต่ข้านี่ซิท่านพี่ที่แย่กว่า” แทมินบ่น “วันดีคืนดีเจ้านั่นบุกมาหาข้าถึงบ้านเราอีกอย่างวันนี้ มีหวังอยู่ไม่สุขกันทั้งตระกูล”
“คีบอมของข้าไม่เป็นอะไรมากก็ดีแล้ว”
“ท่านจะไม่ห่วงใยน้องตัวเองเลยหรือพี่จินกิ” ร่างเล็กพ้อ ก่อนจะเดินออกมาปล่อยให้พี่ชายพร่ำเพ้อถึงแต่คนรัก
.
.
.
“ข้าจะทำเช่นไรดีท่านย่า”
ร่างเล็กเงยหน้าขึ้นมาถามหญิงชราทันทีที่เล่าเรื่องทุกอย่างจนจบ
“เรื่องนี้คนที่ผิดที่สุดคือจินกิ โตจนป่านนี้แล้วเรื่องของหัวใจทำเองยังไม่ได้ ซ้ำยังสร้างเรื่องให้ใหญ่โต ส่วนเรื่องที่เกิดกับ เชว มินโฮ ก็ต้องรอน้ำตาซิเนริมอีกครั้ง แต่ครั้งนี้คงยากกว่า...” มืออันอบอุ่นลูบบนกลุ่มผมหอมไปมาพร้อมกับรอยยิ้มที่ส่งให้เสมอมา
ร่างเล็กถอนหายใจก่อนจะซบหัวลงกับตักผู้เป็นย่าอีกครั้ง “...หลานไม่อยากเป็นเหมือนท่านพี่ทงเฮ ป่านนี้จะเป็นเช่นไรบ้างก็ไม่รู้ เทียนก็ใช้ไม่ได้...”
“หลานรักอย่ากังวลไป ทงเฮจะต้องปลอดภัยดี เขามีความสุขอยู่แล้ว ถ้าทงเฮมาเห็นหลานเป็นเช่นนี้เขาก็คงจะบอกกับหลานว่าให้ยิ้มไว้”
แทมินหลุดหัวเราะเล็กน้อยก่อนจะลุกขึ้น “หลานจะไปหอหนังสือ ท่านย่าช่วยพูดกับท่านปู่ใหญ่ให้ด้วยนะขอรับ”
“จ้ะ ย่าจะไม่บอกให้ท่านปู่รู้เรื่อง”
สายตากร้าวจ้องมองร่างเล็กบางที่เดินออกจากห้องไป หลังจากแอบฟังคำพูดในห้องแสนเนิ่นนาน
คีย์ไปหาจงฮยอน...
...มันไม่ใช่เรื่องแปลก
แต่ที่แปลกคือจงฮยอนมาหาคีบอมถึงตำหนักคนทรง!
“ท่านพี่...”
คีย์เชื้อเชิญให้ร่างแกร่งนั่งลงหลังจากที่กล่าวปลอบใจเหล่านางกำนัลหน้าห้องที่ตกอกตกใจกับการมาของปีศาจ คิม จงฮยอน พี่ชายต่างมารดา ของ คิม คีบอม
“ข้ามีเรื่องหนึ่งที่ต้องบอกเจ้า” น้ำเสียงทุ้มกล่าวเคร่งเครียด คีย์เอ่ยถามว่าใช่เรื่องของมินโฮหรือไม่แต่ ก็เปล่ามันกลับเป็นเรื่องของเขาเอง
“ครั้งล่าสุดที่ข้าเจอเจ้า... ที่บ้านของลี แทมิน ...ข้าไม่ได้กลิ่นอายปีศาจจากตัวเจ้าเลยซักนิด”
“ท่านพี่หมายความเช่นไร?...” น้ำเสียงของคีย์แผ่วเบาถึงแม้จะรู้ว่ามันหมายถึงอะไร แต่ก็อยากให้แน่ใจในคำตอบ
“ต่อไปนี้เจ้าห้ามไปหาข้าหรือใครที่นั่นอีก เจ้าไม่ใช่เสี้ยวปีศาจอีกแล้ว คิม คีบอม”
“มันเป็นเพราะพี่ที่ทำให้เจ้าต้องเดือดร้อน” ลี จินกิ เอ่ยขอโทษก่อนจะเหลือบมองม้วนกระดาษในมือเล็กของแทมิน
“การสละส่วนน้อยเพื่อรักษาส่วนมากไม่ใช่เรื่องที่เดือดร้อนเกินไปสำหรับข้า”
แทมินส่งม้วนกระดาษให้จินกิก่อนจะเร่งจัดการเก็บข้าวของที่จำเป็นต่อไป มือใหญ่คลี่ออกอ่านอีกครั้ง ข้อความที่ เชว มินโฮ ส่งมามันช่างน่ากลัวและน่าสนใจเหลือเกิน
‘...ถึงเหล่าพ่อเฒ่าแม่เฒ่ากระตูลลี
แค่เพียงส่ง ลี แทมิน ผู้น่ารักนั้นมาแต่งงานกับข้า ข้าสัญญาว่าจะไร้เรื่องปีศาจรบกวนใจพวกเทวมาซาทั้งหลายเป็นเวลา 100 ปี มิเช่นนั้นพวกเจ้าจะได้กลับสู่ผืนดินก่อนคืนพรุ่ง เชว มินโฮ’
ข้อความในจดหมายที่ก่อให้เกิดคำถามมากมายว่าเหตุใดที่ทำให้ เชว มินโฮ ต้องใจเด็กด้อยความสามารถอย่าง ลี แทมิน เช่นนี้ ก่อนจะเกิดการประชุมขึ้นอย่างรวดเร็วและก็เป็นไปตามคาดทุกคนยกเว้นท่านปู่ใหญ่แห่งตระกูลลียอมรับข้อเสนอนั้น
‘หลานข้าไม่ใช่เครื่องบรรณาการ!’
‘พวกเราก็ไม่ได้อยากให้เป็นเช่นนั้น แต่เพื่อความสงบสุขเราจำเป็นต้องยอม’ หลายคนพยายามโน้มน้าวพร้อมอ้างเหตุผลร้อยแปดจนสุดท้ายท่านปู่ลีก็ต้องยอมแพ้เมื่อข่าวเรื่องนี้ล่วงรู้ไปถึงองค์จักรพรรดิ คำสั่งด่วนจึงเกิดขึ้นองค์จักรพรรดิรับสั่งให้ ลี แทมิน เตรียมตัวให้เรียบร้อยก่อน 5 โมง และจะมีรถม้าไปส่งถึงชายป่าที่อยู่ใกล้เขตแดนของ เชว มินโฮ ที่สุด
“เจ้าจะเป็นอย่างพี่ดงเฮรึเปล่า?”
“มันเป็นเพียงความผิดพลาดที่เราต่างก็ไม่ตั้งใจให้เกิด เรื่องที่เกิดกับพี่ทงเฮมันจะไม่ซ้ำรอยกับเรื่องของข้า” มือเล็กผูกทบผ้าให้เรียบร้อยก่อนจะเอ่ยบอกต่อ “ทันทีที่ส่วนผสมของยาแก้เสร็จ ข้าจะฆ่าเขาเสีย”
“ท่านปู่สั่งเจ้า?”
แทมินไม่ได้บอกคำตอบเพราะเสียงเรียกขานชื่อพร้อมเอ่ยนามพระจักรพรรดิดังขึ้นที่หน้าประตูใหญ่ ร่างเล็กเอ่ยลาจินกิแล้วไล่ไปตามเหล่าคนที่มารอยืนส่งอยู่ด้านหน้า แทมินเข้าสวมกอดท่านย่าที่ร้องไห้ปริ่มจะขาดใจพร่ำบอกว่าตนจะไม่เป็นไร จะส่งข่าวกลับมาเรื่อยๆไม่ต้องเป็นห่วงก่อนจะเดินขึ้นรถม้าที่จอดรอเทียบท่า
“....ลาก่อน....”
เสียงม้าร้องที่ดังลั่นแทนความเงียบที่แทมินเคยชินหลังจากนั่งรถม้ามานานนับชั่วโมงบ่งบอกได้ว่ามีบางสิ่งที่ปกติเกิดขึ้นด้านนอก
“เกิดอะไรขึ้น?”
ทันทีที่ร่างเล็กก้าวลงจากรถม้าร่างของชายที่ยืนขวางอยู่หน้าคนขับที่กำลังตกใจกลัวอยู่นั้นก็หันมาทักทายเขา
“สายันต์สวัสดิ์ ลี แทมิน ข้า คิม จงฮยอน เป็นตัวแทนของ เชว มินโฮมารับเจ้าไปยังที่พำนักแห่งใหม่”
แทมินหันไปมองคนขับรถม้าก่อนจะบอกกล่าวให้กลับไปดวงตากลมมองรถม้าที่ลับสายตาไปก็หันมาสบสายตากับ คิม จงฮยอน พลางสูดหายใจเข้าลึก “ข้าพร้อมแล้ว”
ร่างเล็กเห็นรอยยิ้มบางปรากฏบนใบหน้าคมก่อนมือหนาจะยื่นเข้ามาใกล้แล้วดึงเขาเข้าไปกอด ดวงตาเล็กปิดแน่นก่อนจะถูกกระแสลมพัดผ่านไปมาอย่างรวดเร็ว
“...ถึงแล้ว” น้ำเสียงทุ้มกระซิบข้างหูทำให้แทมินถึงกับใบหน้าแดงก่ำเพราะลมหายใจร้อนที่รดหู “เก่งนี่ที่ไม่อ้วกเหมือนคนอื่นที่เคยเจอ”
แทมินไม่ได้เอ่ยตอบอะไรเพราะมัวแต่ตกตะลึงกับความใหญ่โตของที่อยู่ของ เชว มินโฮ ตัวบ้านใหญ่โตกว้างเสียงยิ่งกว่าพระราชวังขององค์จักรพรรดิที่เขาเคยไปเยือนเสียอีก บริเวณกลางบ้านมีสระดอกบัวที่กว้างใหญ่มองเห็นปลาตัวเล็กใหญ่ว่ายผ่านไปมา เลยออกไปไม่ห่างนักเป็นสวนต้ไม้ใหญ่ที่แผ่กิ่งก้านสาขาดูร่มรื่นชุ่มชื่นเสียเหลือเกิน จงฮยอนเหลือบมองร่างเล็กก่อนจะเอ่ยบอก “แต่ก่อนมันก็ไม่ได้ดูสวยขนาดนี้หรอก ก็เหมือนที่อยู่ของปีศาจทั่วไปแหล่ะที่มืดมนหม่นหมอง แต่เพราะเจ้าหรอกนะมินโฮถึงได้ลุกขึ้นมาบูรณการใหม่ สวยจนข้าคิดไม่ถึงจริงๆ”
แทมินตั้งใจจะเอ่ยถามถึงเจ้าของที่อยู่ แต่แรงกอดรัดที่เข้ามาจากด้านหลังพร้อมกับหน้าเสียงทุ้มที่กระซิบข้างใบหูก็ทำให้เข้าใจดีว่า เชว มินโฮ อยู่นี่แล้ว “มาแล้วหรอที่รักของข้า”
“ปล่อยข้าเดี๋ยวนี้” น้ำเสียงเล็กกล่าวรอดไรฟัน
เชว มินโฮ คลายอ้อมกอดลงก่อนจะเอ่ยด้วยท่าทางเหมือนเด็กเอาแต่ใจไร้ความเป็นผู้นำสูงสุดของเหล่าปีศาจอย่างสิ้นเชิง “เจ้าไม่รักข้าแล้วหรอ?”
จงฮยอนเผลอขำทำให้ดวงตากลมของแทมินตวัดมองทันที “ข้าไม่รู้หรอกนะว่าทำไมเจ้าบ้านี่ถึงได้รักเจ้าขึ้นมา แต่ดูเหมือนเขาจะหลงเจ้าหัวปลักหัวปลำเลยล่ะ ข้าขอตัวก่อน”
“ไปซะได้ก็ดี ข้าจะได้มีเวลาอยู่กับที่รักของข้า” เสียงทุ้มเอ่ยบอกต่อหลัง ก่อนจะเอ่ยชวนพร้อมดึงร่างเล็กเดินตามเข้าไปในห้องที่มินโฮได้สั่งให้เหล่าคนรับใช้ตกแต่งไว้
“ข้าไม่รู้ว่าเจ้าจะถูกใจรึเปล่า แต่ข้าก็ไม่รู้จะแต่งห้องแบบไหนให้เจ้าชอบดี” มินโฮชี้ให้แทมินดูห้องหับที่ถูกทำความสะอาดใหม่ทั้งหมดแนะนำเหล่าคนใช้และพาเดินไปยังห้องนอน
“เจ้าคิดจะทำอะไร!?” แทมินถามทันทีเมื่อเห็นห้องที่มินโฮพามาดูเป็นห้องสุดท้าย
“ข้าคิดว่าเจ้าเดินทางมาคงจะเหนื่อยเลยอยากให้เจ้าพักผ่อน”
ร่างเล็กถอนหายใจก่อนจะไล่ร่างสูงให้ออกนอกห้อง “แล้วข้าจะนอนที่ไหน?”
“ห้องของผู้หญิงที่เจ้าแนะนำให้ข้ารู้จักไง มีเป็นร้อยทำไมไม่ไปนอนล่ะ!” ว่าแล้วก็ปิดประตูลั่นแว่วเสียงมินโฮเอ่ยด้วยความดีใจอยู่หน้าห้องไม่ยอมเงียบซักที
“เจ้าหึงข้าใช่ไหม? ที่พูดเมื่อกี๊แสดงว่าหึงข้าใช่ไหม? งั้นข้าจะไล่พวกนางออกไปให้หมดเลย~”
“เจ้าบ้า... ข้าเกลียดเจ้าต่างหาก ทำยังไงข้าถึงจะออกไปจากที่นี่ได้นะ”
ความคิดเห็น