คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Chapter III : ...ความเย็นชาของเจ้า ทำให้ข้าไร้ซึ่งทางเลือกอื่น...
Philtre
Chapter III ...ความเย็นชาของเจ้า ทำให้ข้าไร้ซึ่งทางเลือกอื่น...
มินโฮหัวเราะฮึ บัดเศษใบไม้ที่ติดศีรษะออกหลิกตัวหันกลับมามองร่างเล็กที่เพิ่งเดินเข้ามาถึง
“นึกว่าเจ้าจะกลัวเป็นเต่าหัวหดในกระดองเสียแล้ว”
คำต่อว่าถูกกล่าวขึ้นหลังจากที่ตนมานอนรออีกฝ่ายอยู่นานสองนาน
“ไม่สงสัยเลยว่าทำไมเจ้าถึงมาช้า ก็ขาสั้นซะขนาดนั้นคงจะก้าวเท้าไม่ทันใจ”
คนถูกว่ากัดฟันกรอดอยากจะเถียงใจแทบขาดว่าเกิดมาขาสั้นเองจะให้ทำไงได้ แต่ติดอยู่ที่ต้องทำสมาธิไม่เช่นนั้นอาจจะท่องมนต์ผิดพลาดได้
“เถียงไม่ได้ใช่มั้ยล่ะเจ้าเตี้ย ไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นคนของตระกูลลี ท่าทางไม่ให้ซะเลย ถ้าบอกว่าเป็นลูกสาวขุนนางข้าว่าน่าเชื่อกว่าอีก”
...อย่าให้ถึงทีข้าล่ะไอ้ปีศาจปากมอม...
...จะด่ากลับให้หน้าหงายเลยทีเดียว...
“ข้าจำได้ว่าท่านเชิญมาข้ามาประลองนะ อ้อ! อีกอย่างข้านึกว่าผู้นำตระกูลเชวจะนิสัยน่าชื่นชมกว่านี้ซะอีก ไม่น่าเชื่อว่าท่านจะเป็นผู้นำของเหล่าปีศาจได้เช่นกัน”
...เจ้าเด็กปากยังไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม!!...
...ระวังจะตายแบบไม่รู้ตัว!!...
“ถ้าเช่นนั้นจะเริ่มกันเลยดีไหมล่ะ?”
“ไม่ขัดข้อง เป็นไรไหมถ้าข้าจะขอเริ่มก่อน”
ร่างเล็กเอ่ยขออนุญาต
“เชิญเลยขอรับ” น้ำเสียงชวนโมโหถูกส่งมาให้ได้ยินอีกครั้ง แทมินจึงไม่ลังเลที่จะเริ่มลงมือกับคนตรงหน้านี้
“ในพันธะสัญญาของสรรค์ เทพมังกรลมทิศตะวันออก กิเลนขาวจงจองจำปีศาจร้าย!!”
เส้นใยคล้ายเชือกโผล่ออกมาจากยันต์สีเหลืองที่เด็กหนุ่มดึงออกมาจากชายแขนเสื้อหวังเข้ารัดตรึงร่างของผู้นำตระกูลปีศาจ แต่ก็ไม่สามารถกระทำเช่นนั้น เพราะมินโฮเพียงยกนิ้วขึ้นมาดีดครั้งเดียว เชือกที่แทมินเสกออกมาก็สลายกลายเป็นผุยผงในทันที
ดวงตาสวยฉายแววตื่นตระหนก ขนาดเส้นเชือกเวทที่ตนใช้เวลาร่ำเรียนเป็นเดือนกลับถูกทำลายลงอย่างง่ายดาย ประสาอะไรกับบทเวทง่ายๆที่คิดจะใช้กับผู้นำเชวนาม ‘มินโฮ’ คนนี้
...เจ้ายังมีสิ่งนั้นอยู่นะแทมิน...
...น้ำมนต์ของเจ้าไม่เคยทำให้เจ้าผิดหวังไม่ใช่รึ...
ปลอบใจตัวเองให้ฮึกเหิม แล้วยิ้มให้กับคู่ต่อสู้ที่ยืนยิ้มราวกับรอว่าตัวเขาจะมีอะไรใหม่ๆให้เล่นอีกรึไม่
“แค่นี้เองหรอทเวมาซาลี”
ดวงตานั้นหรี่ลงก่อนจะกลายเป็นสีแดงราวกับเลือด และเอ่ยคำเวทที่ใช้ปลิดชีวิตปีศาจนอกลู่มามาก แต่วันนี้มันจะให้สังหารคนที่บังอาจฆ่าน้องสาวของเขาตาย
ดวงไฟเวทสีดำที่เกิดจากความชั่วร้ายพุ่งตรงเข้าใส่ร่างเล็กอย่างรวดเร็ว แทมินรีบกลิ้งตัวหลบ แต่ก็เกือบไม่พ้นเมื่อชายเสื้อคลุมถูกเปลวไฟเผาไหม้ไปเสียส่วนหนึ่ง
...เกือบไปแล้วซิ...
“หลบเก่งนี่” ร่างสูงเอ่ยชม “แต่ไม่รู้ว่าจะหลบต่อไปได้นานแค่ไหน”
จบคำเปลวเพลิงสีดำสองคู่ก็ถูกส่งมาจากมือของมินโฮ
สีดำที่เกิดจากอารมณ์โกรธแค้น...
อารมณ์ของปีศาจที่ชั่วช้า...
“ท่านกำลังโกรธ!” ร่างเล็กที่หลบอยู่หลังต้นไม้ตะโกนบอก “จิตใจของท่านกำลังจะเปลี่ยนท่านผู้นำเชว!”
คำพูดของทเวมาซาร่างเล็กกระแทกเข้าจิตใจของร่างสูงอย่างแรง เปลวเพลิงที่มือถูกดับลง
...ใช่...
...ถ้าเขาโกรธพลังของเขาก็จะเป็นสีดำ...
...ซึ่งมันคือสีของปีศาจที่ชั่วร้าย...
“ขอบคุณที่เตือนสติข้า แต่อย่าคิดว่าข้าจะให้อภัยเจ้าเรื่องมินฮา!”
ฉับพลันเปลวไฟสีฟ้าก็ถูกส่งมาให้แทน เพราะว่าแทมินนั้นวิ่งออกมาจากต้นไม้ โชคดีที่มาโดนส่วนไหนของร่างกายเล็กนั่น
...อีกนิดเดียวแทมิน...
...เข้าไปให้ใกล้กว่านี้หน่อย...
มือเล็กข้างหนึ่งล้วงเข้าใต้เสื้อคลุมกำขวดน้ำมนต์เล็กไว้แน่น อีกมือก็ร่ายมนต์ป้องกันไว้อย่างต่อเนื่อง ในใจหวังเพียงแค่จะมีอะไรซักอย่างมาเบื่องเบนความสนใจของคู่ต่อสู้ให้ไม่ทันตั้งตัวซักนิด น้ำมนต์ขวดนี้จะได้ทำงานของมันเสียที
...แค่อะไรบางอย่าง ที่จะเรียกความสนใจ...
“มินโฮ!”
เสียงเรียกชื่อของเขาดังมาจากที่ใกล้ๆ ทำให้ร่างสูงเผลอละความสนใจจากร่างเล็กนั้น จึงเป็นการเปิดโอกาสของแทมินที่จะใช้น้ำมนต์ในการจัดการร่างสูงนั้น
น้ำจำนวนมากที่อยู่ในขวดน้ำมนต์ใบเล็กถูกสาดใส่เข้าด้านหลังของมินโฮอย่างเต็มที่
“อ๊ากกกกก!!!!”
มือหนายกอ้อมไปทางด้านหลัง ความร้อนจากน้ำนั้นไม่ได้ทำอะไรผิวด้านนอกของเขา แต่มันกลับทำให้ข้างในร้อนซะยิ่งกว่าโดดไฟแผดเผาเสียอีก
“ข้ามาช้าไปใช่ไหม?” จงฮยอนเอ่ยถามกับตัวเอง จ้องมองสภาพของเพื่อนรักที่ดิ้นทุรนทุรายลงกับพื้น ก่อนจะหันไปมองผู้กระทำที่กำลังยืนตกใจกับผลงานน้ำมนต์ของตัวเองด้วยความตื่นตระหนก
“เป็นอะไรรึไม่ทเวมาซาลี?”
ใบหน้าหวานหันมาทางเขาอย่างช้า ดวงตากลมโตฉายแววตกใจ ก่อนจะเอ่ยบอกเขาเสียงแผ่วเบา
“...ท่านควรจะห่วงสหายของท่านมากกว่า...”
“เพื่อนของข้าจะเป็นยังไงบ้าง?”
“ข้าไม่รู้... รู้แต่เพียงว่าถ้าเป็นเดโกบิหรือปีศาจร่างกายของมันจะสูญสลายทันที แต่สำหรับเพื่อนของท่าน ...ข้าไม่รู้”
“แต่ตอนนี้เขาดูทรมานมากๆ”
แทมินทอดสายตามองความทรมานของร่างสูงที่เมื่อครู่เป็นคู่ต่อสู้ของตน ความรู้สึกผิดก่อเกิดขึ้นในใจทันที ช่างต่างกับชายที่ยืนดูถูกเขาอยู่เมื่อไม่นานนี้จริงๆ
“อ๊าาากกก!!”
“มินโฮ!” จงฮยอนร้องเรียกเพื่อนที่ดูทรมานมากกว่าเดิมความเจ็บปวดพลางทำท่าจะเข้าไปช่วย แต่ถูกท่อนแขนเล็กยกขึ้นห้ามไว้
“ข้าขอน้ำซักถังหนึ่ง ใหญ่ๆ”
แม้จะไม่เข้าใจว่าทำไม แต่ด้วยเวทมนตร์ที่มีจงฮยอนจึงสามารถนำน้ำถังใหญ่มาได้ในเวลาไม่นาน
“ได้น้ำแล้ว”
“ราดไปที่ตัวเพื่อนท่าน ยิ่งเยอะยิ่งดี”
จงฮยอนพยักหน้าเข้าใจ และพอจะรู้แล้วว่าทำไมร่างเล็กนี้ถึงสั่งให้เขาหาน้ำมาให้
...มันก็ไม่ต่างจากที่คีย์ทำให้เขาหรอก....
น้ำจำนวนมากถูกราดลงบนตัวมินโฮซ้ำแล้วซ้ำอีก จนอาการทุรนทุรายของร่างที่กองอยู่บนพื้นดินคลายลง แทมินจึงได้เอ่ยขอผ้าผืนใหญ่จากจงฮยอนอีกครั้ง
“ข้าจะช่วยพาเขากลับไปส่งที่ปราสาทตระกูลเชว”
“ทำไมเจ้าถึงช่วยมินโฮ?” จงฮยอนเอ่ยถามขณะที่กำลังช่วยร่างเล็กยกร่างของมินโฮขึ้นมาพยุง
“ข้าไม่ได้มีความแค้นอะไรกับเขา และอีกอย่างเขาก็ไม่ใช่เดโกบิ...”
คำตอบของร่างเล็กทำให้จงฮยอนเผยรอยยิ้มออกมา
...อย่างน้อย ลี แทมิน ก็เป็นคนที่ดีคนหนึ่ง...
“ข้าฝากหน่อยนะจิอก”
เสียงหวานเอ่ยกับอีกาเวทเบาๆ แต่สำหรับคนที่อยู่ห่างออกไปไม่ไกลนัก มันช่างชัดเจนเหลือเกิน
“จริงอยู่ที่ว่าเจ้ามีเชื้อสายของตระกูลคิม แต่การติดต่อกับจิอกนี่มันไม่ใช่วิถีของคนทรงเลยซักนิดนะ คิม คีบอม”
คนถูกทักหันกลับมามองผู้ทักที่มาแอบฟัง แต่ใบหน้าและแววตานั้นไม่ได้แสดงสิ่งใดออกมา
“มันเป็นสิ่งที่ข้าได้จากสายเลือด”
...ความเย็นชาของเจ้า ทำให้ข้าไร้ซึ่งทางเลือกอื่น...
จินกิยิ้มเล็กน้อยก่อนจะยื่นแก้วน้ำให้ “นี่เป็นน้ำที่ข้าได้มาจากซิเนริมชอง นางบอกว่ามันช่วยรักษาอาการปวดหัวได้ ช่วงนี้เจ้าปวดหัวอยู่ไม่ใช่หรอ?”
“ใครกันช่างพูดมาก”
“ตอนเช้าข้ามาหาเจ้าแต่เด็กหน้าเรือนบอกว่าเจ้าไม่สบายเลยยังนอนพักผ่อนอยู่ในห้อง ข้าเลยกลับไปก่อน”
“ขอบคุณสำหรับความหวังดี” มือบางยื่นรับแก้วน้ำที่ร่างสูงส่งมาให้แต่ดูเหมือนจะพลาดไปน้ำที่ควรจะได้ดื่มกลับราดรดเต็มท่อนแขนเรียว
“ข้าขอโทษ” คนที่ซุ่มซ่ามรีบเอ่ยปากขอโทษ ร่างบางเพียงแต่ส่ายหน้าบอกไม่เป็นไรก่อนจะหยิบผ้าผืนบางมาเช็ดน้ำที่เจิ่งนองเต็มพื้น
“ท่านกลับไปก่อนเถอะ อีกเดี๋ยวข้าต้องซ้อมรำแล้วอีกไม่นานก็จะถึงเดือนสิบแล้ว”
คนรู้ตัวว่าถูกไล่ พยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะเดินออกไปพลางสัมผัสขวดแก้วเล็กว่างเปล่าใต้แขนเสื้ออย่างปิติ
“ฟื้นแล้วรึ”
จงฮยอนเอ่ยทักหลังจากที่เห็นมินโฮเดินออกมาจากห้องนอนที่ร่างสูงนั้นใช้พำนักรักษาอาการบาดเจ็บอยู่
“ข้าอยู่ที่ไหน?”
“ถามแปลกๆ ก็คฤหาสน์ของเจ้าไง ท่านผู้นำเชว มินโฮ” จงฉยแนเอ่ยทวนให้
“แล้วแทมินล่ะ เขาอยู่ที่ไหน?”
“เจ้าเพ้ออะไร? แทมินไหน ถ้าหมายถึง ลี แทมิน คนที่ปราบเจ้าได้ลงล่ะก็ คงจะอยู่ที่บ้านตระกูลลีน่ะล่ะ” จงฮยอนตอบก่อนจะเอ่ยปากห้าม “แล้วเจ้าเลิกไปท้าแทมินสู้ซะที น้ำมนต์ของเจ้านั่นเอาเจ้าซะแย่เลย”
“ข้าจะไปหาแทมิน...”
“ไปทำไม!? อ้าว เฮ้ย!” จงฮยอนหมายจะห้ามแต่ก็ไม่ทันเมื่อมินโฮนั้นดีดนิ้วเพียงครั้งเดียวก็หายตัวไปทันที
...แย่แล้ว!!...
สถานที่เดียวที่มินโฮจะไปมีทีเดียวคือบ้านตระกูลลีที่เพิ่งถูกกล่าวถึง จงฮยอนจึงไม่รีรอที่จะรีบตามไปในทันที
“แทมินเป็นอะไรรึเปล่า?”
ใบหน้าหวานหันกลับมามองพี่ชายก่อนจะส่ายหน้าช้าๆ “ไม่เป็นอะไรครับ”
“เอ้า! ชาจากบ้านซิเนริมคิม หอมหวานดีพี่เลยเอามาฝากเจ้า” จินกิยื่นถุงที่บรรจุใบชาส่งให้กับน้องชาย
“ท่านพี่ไปหาซิเนริมคีบอมอีกแล้วรึ?”
“ใช่”
“เหมือนเดิม?”
“อือ...” จินกิกล่าวรับ “ผลสุดท้ายเจ้าก็ช่วย คิม จงฮยอนพา เชว มินโฮ ไปส่งซินะ”
“ครับ ความจริงแล้วข้า...”
เสียงฝีเท้าที่วิ่งตึงตังมาจากนอกห้อง ทำให้คนสองคนที่กำลังสนทนาต้องพลันหยุดลง พร้อมๆกับเสียงเรียกจากหน้าห้อง
“ท่านแทมินเจ้าคะ เกิดเรื่องใหญ่แล้วเจ้าค่ะ” ฟังจากน้ำเสียงที่ตื่นกลัว ยิ่งทำให้ให้รู้ว่าเรื่องใหญ่ที่ว่าคงจะต้องใหญ่พอควร
“เรื่องอะไร?!” ร่างเล็กรีบลุกขึ้นไปเปิดประตูออกถาม ไม่ต่างกับผู้เป็นพี่ชายที่รีบตามออกมาเช่นกัน
“ผู้นำตระกูลเชว เชว มินโฮ มาขอพบท่านแทมินเจ้าค่ะ ต..แต่ท่านปู่ใหญ่ไม่อนุญาต ตอนนี้กำลังสู้กันอยู่ ท่านย่าใหญ่จึงให้ข้ามาเรียนให้ท่านแทมินทราบ”
“เขามาทำอะไรที่นี่?” แทมินเอ่ยถามกับตัวเองด้วยความแปลกใจ
“หรือจะไม่ยอมรับผลการประลองเมื่อวานนี้”
“ให้ข้าเข้าไปหาแทมินเดี๋ยวนี้!”
เสียงทุ้มต่ำของมินโฮกล่าวบอกชายชราที่กางเขตป้องกันไว้รอบบ้าน ทำให้เขาไม่สามารถเข้าไปหาบุคคลที่ต้องการได้
“ไม่!!”
เมื่อเด็กหนุ่มที่ดูหน้าตาแล้วคาดว่าอายุคงไม่ต่างจากจินกิหลานชายของตนมากนักแต่ความจริงแล้วคงมากกว่าตนอีก กล่าววาจาไม่เคารพมา เสียงที่ตอบกลับไปจึงแข็งกร้าวเกินปกติของตน “ผลการต่อสู้ก็ออกมาแล้ว ท่านยังต้องการอะไรอีกผู้นำเชว?”
“ข้าต้องการ ลี แทมิน!”
“คงจะไม่ได้ ลี แทมิน ไม่ได้อยู่ที่นี่”
ร่างเล็กที่รีบวิ่งออกมารีบหลบเข้าข้างในเมื่อได้ยินประโยคดังกล่าวจากปู่ของตน
...ข้างนอกนั่นมีเรื่องอะไร...
“ตาแก่จอมโกหก! ข้าเห็นอยู่ว่า ลี แทมิน อยู่ด้านใน แต่เจ้ากางอาณาเขตอย่างนี้ข้าจึงเข้าไปเอาที่รักของข้าไม่ได้”
...ที่รัก?...
“เจ้านั่นมันพูดถึงอะไร”
.
.
.
“เจ้าหมายถึงใคร?”
“ลี แทมิน” เสียงทุ้มบอกชัดถ้อยคำ ทำเอาชายชราถึงกับขมวดคิ้วเครียด ไม่ต่างจากอีกสองคนที่ลอบมองออกมาจากในบ้าน
“เจ้านั่นมันโดนยาเสน่ห์รึยังไงนะ” จินกิกล่าวกับผู้เป็นน้องชาย
“ต้องมีอะไรผิดพลาดซักอย่างแล้ว” ร่างเล็กพึมพำก่อนจะสาวเท้าหมายจะเดินออกไปประจันหน้าด้วยตัวเอง แต่ก็ถูกมือแกร่งของจินกิคว้าไว้
“อย่าเพิ่งออกไปตอนนี้ ที่ท่านปู่ใหญ่รับหน้าเองคงจะไม่อยากให้เจ้ายุ่งจริงๆ”
คำพูดของจินกิ ยิ่งเรียกความกังวลให้เกิดขึ้น
“เจ้าหมอนั่นมันเก่ง ที่ข้าชนะได้ก็เพราะว่าเจ้านั่นเผอเรอ” คนตัวเล็กเผยออกมา “อาจจะเก่งกว่าท่านปู่ใหญ่ซัก 10 คนก็ได้”
คนอายุเยอะกว่าหน้าเครียด พลางรู้สึกได้ว่าอาณาเขตที่กางกั้นไว้อ่อนกำลังลงเรื่อยๆ
“คงจะจริงอย่างที่เจ้าว่า”
สิ้นคำคุยคน 2 คนที่ยืนหลบก็รีบวิ่งไปหาท่านปู่ใหญ่ที่กำลังยืนคุยกับผู้นำหนุ่มของตระกูลปีศาจ
“ท่านปู่!”
ท่านปู่ที่ถูกเรียกหันมามองเจ้าเด็กดื้อ 2 คนอย่างตกใจ ใครกันที่วิ่งโร่ไปบอกให้เจ้าเด็กพวกนี้มา ต่างจากคู่กรณีที่มองคนร่างเล็กที่วิ่งตามอีกคนมาด้วยแววตาดีใจ
“กลับไป!”
หันกลับไปไล่ แต่ลมที่พัดผ่านทำให้หันกลับมามองแล้วพบว่า เชว มินโฮ หายไปจากด้านหน้าตนแล้วพร้อมๆกับอาณาเขตที่ถูกทำลายลงอย่างง่ายดาย
“ที่รักของข้า ในที่สุดเจ้าก็ออกมาหาข้าจนได้”
คนถูกเรียกที่รักตัวแข็งทื่อด้วยความตกใจ จึงเปิดโอกาสให้คนร่างสูงเข้าสวมกอดอย่างแนบแน่น ไม่ต่างจากคนสองคนที่ยืนมองด้วยความตกใจไม่ต่างกัน
...มันต้องมีอะไรผิดพลาด!...
ความคิดเห็น