คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter II : ข้าแค่อยากเจอเขา
Philtre
Chapter II “ข้าแค่อยากเจอเขา”
เสียงดังครึกโครมในห้องใหญ่ก่อนจะตามมาด้วยเสียงวี้ดว้ายของเหล่าสาวงามที่วิ่งกรูกันออกมาอย่างพร้อมเพียง ก่อนจะหยุดหอบหายใจกันเป็นแถวเมื่อเจอกับผู้เป็นใหญ่อีกคน
“เกิดอะไรขึ้น?”
“ท...ท่านมินโฮเมาแล้วอาละวาดอีกแล้วเจ้าค่ะ” หญิงสาวคนหนึ่งเอ่ยบอกนางหอบหายใจระรัวภาพขวดเหล้าที่ถูกปาเฉียดใบหน้านางไปเพียงนิดยังทำให้อกสั่นขวัญหายอยู่เลย
“แล้วใครเอาเหล้าให้มันกิน?”
“ข้าเจ้าค่ะ กรี๊ด!!”
สาวงามหลายคนถึงกับสะดุ้งสุดตัวเมื่อศีรษะของสาวงามที่ออกรับว่าเป็นคนนำเหล้าไปให้ เชว มินโฮดื่มถูกดาบฟันออกจากศีรษะโดยฝีมือของปีศาจนามคิม จงฮยอน
“ท่านจงฮยอนเจ้าคะ” สาวงามคนหนึ่งวิ่งตรงมายังร่างสูงของจงฮยอนอย่างรวดเร็ว
“อะไร”
“ท่านมินโฮเรียกหาเจ้าค่ะ”
“เดี๋ยวข้าเข้าไป ...ฝากจัดการด้วยล่ะ”
ร่างสูงว่าก่อนจะเดินตรงไปยังห้องของเพื่อนรัก
สาวงามหลายคนถอนหายใจด้วยความโล่งอก ก่อนจะหันมาหนักใจกับสิ่งที่ร่างสูงฝากจัดการ
...เชว มินโฮ น่ากลัวเรื่องเจ้าอารมณ์
แต่คิม จงฮยอนน่ากลัวในเรื่องความเยือกเย็นเด็ดขาด...
...ใครล่ะที่น่ากลัวกว่ากัน...
ม้วนกระดาษใบเล็กถูกคลี่ออกอ่านชั่วครู่ ก่อนจะถูกม้วนเก็บแล้วนำไปเผากับเชิงเทียนที่ถูกจุดไว้ในห้องกว้าง
“นางเขียนมาเช่นไรบ้าง”
จินกิถามคนที่เพิ่งเผากระดาษใบนั้นไป
“ข้านึกว่าท่านแอบอ่านมันไปแล้วซะอีก” ร่างเล็กว่าก่อนจะเอ่ยตอบ “ท่านซินเนริมชองบอกว่าตอนนี้ยังหาน้ำตาให้ข้าไม่ได้ ต้องรอต่อไปอีกหน่อยท่านจะรีบเร่งหาให้”
“แล้ว... ยาของพี่ล่ะ”
“ใกล้เสร็จแล้วครับ เหลืออีกแค่ไม่กี่อย่าง”
“หรอ?...”
“ท่านพี่เป็นอะไรรึเปล่าครับ?” แทมินทัก “น้ำเสียงไม่ค่อยดีเลย”
“ปัญหาหัวใจน่ะล่ะ ตอนนี้พี่ก็หวังจะพึ่งแต่ยาของเจ้าเท่านั้นแทมิน” ร่างสูงว่าพลางคลี่พัดบังใบหน้าที่ลอบยิ้มได้ใจ เมื่อเห็นใบหน้าฮึดสู้ของน้องชาย
“ข้าจะรีบปรุงยาให้เสร็จโดยเร็วครับ”
“ท่านแทมินเจ้าคะ...” เสียงสาวใช้ในบ้านร้องเรียกจากหน้าห้อง ร่างเล็กหันไปมองอย่างแปลกใจ
...ปกติเวลาคุยกับท่านพี่จะไม่มีเรื่องขัดจังหวะนี่นา...
“มีอะไรหรอ?”
“ท่านปู่มีเรื่องจะคุยกับเจ้าได้หรือไม่”
เสียงทุ้มใหญ่ดังมาจากหน้าประตูทั้งแทมินและจินกิแทบถลาไปเปิดประตูออก
“ไม่ต้องๆ ปู่เข้าเองได้”
เจ้าของเสียงว่าก่อนจะเลื่อนประตุเปิดออก ชายชราท่าทางแข็งแรงเดินเข้ามาในห้องอย่างคุ้นเคยก่อนจะเดินมายังเด็กหนุ่ม 2 คนที่หมอบอยู่กับพื้น
“สวัสดียามเย็นขอรับท่านปู่ใหญ่!” สองเสียงกล่าวพร้อมเพียง
“นี่ไม่ใช่เวลาประชุมเสียหน่อย เรียกปู่ก็พอ ท่านปู่ใหญ่มันฟังดูแก่”
“ครับท่านปู่” จินกิกล่าวพลางถอนหายใจอย่างโล่อก มีเพียงแทมินที่ทำเพียงสีหน้าเรียบเฉย
“มีธุระอะไรกับหลานหรอครับท่านปู่” ร่างเล็กเอ่ยถาม
“อ่ะ นี่ของเจ้า” ชายชรายื่นม้วนกระดาษสีดำส่งให้” จอซึงจามา(ยมทูต) เพิ่งนำมาให้เมื่อครู่ บอกหัวหน้าตระกูลเชวส่งมาให้ ... มันคงไม่เกี่ยวกับเรื่อง เชว มินฮา ใช่ไหม”
ร่างเล็กรับม้วนกระดาษมาคลี่ดู ใบหน้าเล็กปรากฏความหวั่นใจก่อนจะม้วนกระดาษคืนรูปแล้วส่งให้ผู้เป็นพี่อ่านบ้าง แต่ฉับพลันที่ม้วนกระดาษนั้นถูกมือของจินกิก็ปรากฏเปลวไฟเผาไหม้ม้วนกระดาษไม่เหลือแม้แต่เถ้าถ่าน
“คงถูกลงอาคมไว้” ท่านปู่กล่าวสรุป “แล้วจดหมายว่าเช่นไรบ้าง”
“...เรื่องของเดโกบิมินฮารู้ถึงหัวหน้าเดโกบิเชวคนปัจจุบัน ฝ่ายนั้นเขาส่งสาสน์ท้าให้หลานไปสู้เพื่อกู้ศักดิ์ศรีของตระกูลเชวในคืนเดือนมืดนี้ ถ้าหลานไม่ไปตระกูลเชวจะนำพรรคพวกมาทำลายตระกูลลีของเราไม่ให้เหลือแม้แต่ชื่อ...”
“......”
ชายชรารับฟังอย่างใจเย็นก่อนจะเซล้มลง โชคดีที่จินกิเข้ารองรับได้ทัน
“ท่านปู่ครับ!!”
“ไม่เป็นไรๆ ปู่ผิดเองแทมินที่ส่งเจ้ากับจินกิไปทำหน้าที่ที่เกินตัว จนสร้างความหายนะให้แก่หลานและตระกูลลีเช่นนี้”
“สรรค์ลิขิตแล้วครับท่านปู่” แทมินเอ่ยออกมาบางเบา “เมื่อเช้าท่านย่ามาบอกหลานเรื่องเทียนชีวิต หลานทราบดีว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป...”
“ปู่จำไม่ได้ว่าเคยสอนเจ้าเรื่องทำนายอนาคต แล้วหลานรู้ได้เช่นไรว่าสิ่งใดจะเกิดขึ้นในวันข้างหน้า?”
“หลาน...”
“แล้วหลานจะไปตามคำท้าของหัวหน้าเชวเขาหรือไม่ล่ะ”
“ไปครับ เดโกบิมินฮาถึงเป็นเดโกบิตระกูลเชว แต่สร้างความเดือดร้อนให้ชาวบ้าน ผิดข้อตกลงที่เคยสัญญากันไว้ หลานจะอธิบายเรื่องนี้ให้หัวหน้าตระกูลเชวฟัง”
“แล้วถ้าเขาไม่รับฟังล่ะแทมิน” จินกิกล่าวถามด้วยความกังวล
“กำลังจะใช้ต่อเมื่อจำเป็นครับ” ร่างเล็กตอบ “และข้าเชื่อว่าคนที่เป็นผู้นำต้องมีเหตุและผล และต้องไม่เอาตนเองเป็นที่ตั้ง”
“เป็นไงบ้าง” ร่างสูงเอ่ยถามเพื่อนของตน แต่สิ่งที่ได้กลับมาคือม้วนกระดาษใบหนึ่ง “อะไร?”
“จดหมายจากเขา” จงฮยอนบอก
“ว่า?”
“ตระกูลลีเร่งขอน้ำตาของซิเนริมต่างๆ เพื่อนำมาทำน้ำมนต์ สงสัยจะไว้ใช้กับเจ้า”
“ฝันไปเถอะ แค่น้ำมนต์ที่ทำมาจากน้ำตาของซิเนริมแก่ๆรึ จะทำอะไรข้าได้”
“อย่าประมาทน่ามินโฮ ลี แทมิน น่ะปรุงยาเก่งที่สุดตั้งแต่ที่ตระกูลลีมีมา ถึงจะอ่อนเรื่องการใช้เวทมนตร์ไปหน่อยก็เถอะ”
“ข้าก็ไม่ได้ประมาทซักหน่อย แต่ข้าเกรงว่าลีแทมินจะกลัวหัวหดจนไม่มาตามนัดน่ะซิ”
กล่าวจบอีกาดำตัวใหญ่ก็บินเข้ามาทางหน้าต่าง มือใหญ่ของมินโฮยื่นออกมาให้เจ้านกนั้นเกาะ ก่อนจะเอ่ยถาม
“มีข่าวรึจิอก?”
เจ้าอีกาผงกหัวลงเล็กน้อยก่อนจะยื่นขาข้างขวาให้ผู้เป็นนาย มินโฮดึงเอาม้วนกระดาษเล็กที่ถูกผูกติดกับขานกออกมาดู
“จากไหน?” จงฮยอนกล่าวถาม
“จอซึงทาจาที่เราส่งไปมอบสาสน์ให้ลี แทมิน เขียนมาบอกว่า ลี แทมิน ตอบรับคำท้าที่ข้าส่งไป
“คืนเดือนมืด... ก็อีก 2 วัน”
“เจ้าคิดว่าใครจะชนะ ปีศาจตระกูลสูงส่งที่อายุ 100 กว่าปี กับเด็กปรุงยาตระกูลลีอันต่ำต้อยอายุเพียง 17 ปี” มินโฮกล่าวถามก่อนจะเผากระดาษในมือแล้วโบกมือไล่นกกาให้ออกไป
“ข้าไม่สนว่าเจ้าจะชนะหรือแพ้ แต่ถ้าเป็น ‘เขา’ ต้องคิดว่าเจ้าชนะแน่นอน” จงฮยอนตอบก่อนจะมองดูม้วนกระดาษใบเดิมที่มือ
ในห้องปรุงยาส่วนตัวของ ลี แทมินนั้นเต็มไปด้วยสมุนไพรหลากชนิด บางส่วนถูกเก็บไว้ในตู้ลงกลอนแน่นหนาเป็นเป็นยาพิษและยาที่ปรุงยาก บางส่วนเป็นส่วนผสมที่หายาก และหม้อน้ำเดือดหลายใบกำลังส่งกลิ่นและสีแตกต่างกันไป ร่างเล็กของแทมินหมุนตัวไปมาโดยรอบ พลางสังเกตหม้อแต่ละใบอย่างถี่ถ้วน
“ใช้ไม่ได้ นี่ก็ไม่ได้ นี่ก็ใช้ไม่ได้ๆ” ร่างเล็กพร่ำไปเรื่อยจนมาหยุดอยู่ที่หม้อใบหนึ่งซึ่งมีน้ำสีฟ้าใสอยู่ด้านใน “อือ อันนี้ล่ะใช้ได้แน่”
แทมินหยิบขวดแก้วเล็กมาก่อนจะค่อยๆ เทน้ำยาสีฟ้าใสใส่ขวดแก้วอย่างใจเย็น และปิดจุกขวดเมื่อเหลือพื้นที่ในขวดใบเล็กเพียงเล็กน้อย
“ทีนี้ก็เหลือเพียงแค่น้ำตาซิเนริม” มือเล็กวางขวดแก้วลงบนผืนผ้านุ่มก่อนจะเก็บลงในตู้กระจก ข้างๆ มีขวดแก้วใบเล็กขนาดเท่ากัน เพียงแต่ของด้านในจะสลับสีไปมาทุก 7 นาที
...ปึก...
ทันทีที่ปิดตู้กระจกลง แผ่นกระดาษใบเล็กที่ถูกแปะหน้าขวดที่เปลี่ยนสีไปมาก็ถูกพัดไปเพราะแรงลมจาการปิดตู้ ไปอยู่กับขวดที่มีน้ำสีฟ้าใส โดยที่แทมินนั้นไม่ได้รับรู้เพราะถูกตามให้ไปพบท่านปู่ใหญ่
ในกระดาษใบเล็กนั้นมีข้อความสั้นๆ เข้าใจง่ายเขียนอยู่
...ของพี่จินกิ...
“แทมิน พี่ได้น้ำตาจากซิเนริมชองมาแล้ว อ้าว? ไปไหนเสียล่ะ?” จินกิมองไปรอบห้องเล็ก แต่ก็ไม่พบคนที่หาอยู่จึงได้เอ่ยถามสาวใช้หน้าห้อง
“แทมินไปไหน?”
“ท่านปู่ใหญ่เรียกให้ไปนั่งสมาธิที่ห้องบรรพบุรุษก่อนจะออกเดินทางไปป่าโมเกเจ้าค่ะ”
“งั้นหรอ แล้วแทมินฝากอะไรไว้ให้ข้ารึเปล่า”
ม้วนกระดาษใบเล็กถูกยื่นส่งให้
มือใหญ่รับไปเปิดอ่านก่อนจะเดินกลับเข้าห้องปรุงยาอีกครั้ง
‘…ยาของท่านพี่จะเป็นยาสีใสที่ปลี่ยนสีไปมาทุกเจ็ดนาที อ้อ! แล้วก็มีชื่อของท่านติดอยู่ ถ้าท่านพี่มาแล้วช่วยฝากหยดน้ำตาซิเนริมลงในขวดที่มียาสีฟ้าใสอยู่ด้วย ถ้ามันไม่เปลี่ยนสีก็รีบแจ้งข้าโดยด่วน
แทมิน....’
“ยาของข้า...” จินกิเอ่ยพลางเปิดตู้กระจกออก ขวดแก้วใบเล็กสองใบวางใกล้กัน ซ้ำทั้ง 2 ใบก็มีน้ำสีฟ้าใสคล้ายกันบรรจุอยู่ เด็กหนุ่มเกาหัวแกรกๆ ก่อนจะสังเกตเห็นป้ายชื่อที่ติดอยู่ข้างๆ ขวดแก้วใบหนึ่ง
“ส่วนนี่ของแทมิน...” จินกิล้วงหยิบขวดใบเล็กในสาบเสื้อออกมา ภายในมีน้ำจำนวนน้อยนิดบรรจุอยู่ ร่างสูงบรรจงหยดน้ำทั้งหมดลงในขวดแก้วที่เป็นของแทมิน ฉับพลันที่น้ำหยดสุดท้ายหยดลงน้ำมีฟ้าใสก็แปรเปลี่ยนสีไปมาอย่างรวดเร็ว จากแดงเป็นเขียว จากเขียวเป็นเหลือง จากเหลืองเป็นส้ม ไปเรื่อยๆ ก่อนที่สีทั้งหลายจะวิ่งวนมารวมกันกลายเป็นน้ำสีใสราวน้ำบริสุทธิ์
“สวยงามจริงๆ น้ำมนต์สูตรใหม่ของแทมิน....” เด็กหนุ่มชมก่อนจะหยิบขวดยาของตนขึ้นมาดูบ้าง “เลยเจ็ดนาทีแล้วยังไม่เปลี่ยนสีอีกหรอเนี่ย?”
“จวนจะได้เวลาแล้วยังไม่ไปอีกรึไงกันมินโฮ”
จงฮยอนเอ่ยทักเมื่อเห็นเพื่อนร่างสูงยังคงนั่งกินสุราเคล้านารี ทั้งที่อีกไม่ถึงชั่วยามก็จะได้เวลาที่นัดประลองกับ ลี แทมิน แล้ว
“เจ้าคิดว่าข้าจำเป็นจะต้องเดินไปรึ”
แป๊ะ!
เสียงดีดนิ้วดังขึ้นเบาๆ ก่อนจะปรากฏร่างสูงมายืนข้างเพื่อน “เพียงข้าดีดนิ้ว...”
แป๊ะ!
ร่างสูงปรากฏท่ามกลางเหล่าหญิงสาวที่แทบจะไร้อาภรณ์ปิดกาย
“ข้าไปที่ไหนก็ได้ดังใจ”
เหล่าหญิงสาวต่างพากันหัวเราะคิกคัก หลายคนเอียงตัวหลบการจู่โจมจากริมฝีปากของร่างสูงผู้เป็นใหญ่ในตระกูลเชวขณะนี้
“จิอกมารายงานข้าว่า ลี แทมิน เดินทางออกจากบ้านตระกูลลีแล้ว อีกไม่เกินครึ่งชั่วยามก็คงจะถึง”
“สงสัยน้ำมนต์จะเสร็จแล้ว ข้าขอไปทดลองหน่อยละกันว่าจะทำให้ผิวข้าถลอกแค่ไหน” มินโฮกล่าวพลางกลั้วหัวเราะ “ข้าไปก่อนนะสาวๆ”
แป๊ะ!
ร่างสูงของมินโฮหายไปจากห้องกว้าง เหลือเพียงเหล่าปีศาจสาวที่ส่งสายตามาทางจงฮยอนด้วยความยั่วยวน
“ข้าไม่สนพวกเจ้า” เสียงทุ้มบอกกล่าวก่อนจะเดินออกไป สาวๆหลายนางถึงกับหน้าเสียที่ทำยังไงก็ยั่ว คิม จงฮยอน คนนี้ไม่ได้ซักที
“เขาไปแล้วรึท่านพี่”
น้ำเสียงหวานถามมาจากด้านหลัง จงฮยอนหันมองผู้เป็นน้องต่างมารดาตนก่อนจะพยักหน้า
“ใช่ ข้าบอกเจ้าแล้วไม่ใช่หรอคีย์ ว่าอย่ามาที่นี่”
“ข้าแค่อยากเจอเขา”
น้ำเสียงหวานตอบบางเบา
“แล้วเจ้าคิดว่าเขาอยากเจอเจ้ารึ คิม คีบอม?”
“...”
“เพราะเจ้าเป็นน้องข้า และข้ารู้นิสัยของ เชว มินโฮ ดี ข้าจึงไม่อยากเจ้ารักเขา”
“ท่านก็รู้ว่าข้า ‘รัก’ เขาไม่ได้อยู่แล้ว”
“นั่นก็เพราะหน้าที่ของเจ้าไม่ใช่รึ?”
คีย์เป็นน้องชายต่างมารดาของเขา หญิงสาวตระกูลซิเนริมที่เป็นที่ต้องใจบิดาของเขาได้ให้กำเนิดน้องชายที่มีสายเลือดที่ศักดิ์สิทธิ์และต่ำช้ารวมกัน จงฮยอนรู้สึกห่วงน้องชายไม่น้อยที่ต้องทำตามที่ผู้พ่อบอกทุกอย่างแม้ว่ามันจะเป็นสิ่งที่คีย์ไม่เคยต้องการ
“ข้าไม่ได้มาเพื่อฟังคำสอนของหน้าที่ ข้ามาเพื่อบอกข่าว”
“ข่าวอันใดที่ทำให้ซิเนริมอย่างเจ้าต้องถ่อมาถึงที่นี่?”
“น้ำตาซิเนริมถูกส่งถึงมือทเวมาซาแทมินแล้ว ทเวมาซาแทมินคงจะผสมน้ำมนต์เรียบร้อยแล้ว”
“มินโฮบอกว่าแค่น้ำตาซิเนริมทำอะไรเขาไม่ได้อยู่แล้ว”
“งั้นหรอ? งั้นท่านพี่ลองดูน้ำนี้หน่อยซิ” มือบางส่งขวดใบย่อมที่บรรจุน้ำให้ “...ลองราดตัวดู หรือจะลองดื่มดูก็ได้”
ร่างสูงรับขวดแก้วใบเล็กนั้นมาก่อนจะลองใช้ราดที่หลังมือแทนการดื่มตามคำบอก
“อึกก!”
มือใหญ่ที่เคยแข็งแรงปวดร้าวราวกับถูกบางอย่างชอนไชมาจากด้านใน เหงื่อมากมายผุดขึ้นบนใบหน้าคมคาย ดวงตาคมจ้องไปยังหน้าน้องชายที่ใช้น้ำอีกขวดที่มีมากกว่าราดซ้ำลงอีกทีแม้จะมากกว่าน้ำเมื่อครู่กว่าเท่าตัวอาการที่เกิดขึ้นเมื่อครู่จึงเริ่มจางหายไป
“น้ำตาซิเนริมข้าแอบขโมยมาจาก ลี จินกิ เมื่อเช้า นี่ขนาดแค่หยดเดียว แถมยังผสมน้ำไปตั้งเยอะ แล้วท่านคิดดูซิ ถ้ามินโฮโดนเข้าไปจะเป็นเช่นไร?”
คำพูดของคีบอมสร้างความตระหนกให้กับร่างสูงก่อนจะออกปากไล่น้องชายให้รีบกลับ ก่อนที่จะมีใครมาเห็นถึงจะเป็นน้องชายแต่ก็เป็นลูกครึ่งมนุษย์กลัวจะไม่รอดพ้นปีศาจที่ไม่ยอมรู้ฐานะตัวเอง แล้วรีบรับปากว่าจะหาทางไปยังที่ประลองของทั้งสองนั้นโดยเร็วที่สุด
...หวังว่าจะทัน...
ความคิดเห็น