ลำดับตอนที่ #9
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : เข้าสู่แผนที่2 3/3
ณ ห้องเรียนของรูบี้
"ทำไมซอลต้องทำอย่างนั้นด้วยเนี้ยยย!!!" รูบี้ตะโกนออกมาจนทำให้
เพื่อนในห้องหันมามองตามๆกัน แล้วซอลลาก็เดินเข้ามาในห้อง
"แกจะตะโกนทำไมเนี่ย.เดี่๋ยวอาจารย์มาได้เป็นเรื่องอีกหล่ะ"
"แล้วแกไปทำอย่างนั้นทำไม ฉันล่ะเครียดดดด" รูบี้บ่นแล้วทำคิ้วชนกัน
"แกไม่ต้องเครียดเรื่องฉันหรอก..แต่ฉันมีเรื่องให้แกช่วยน่ะ รับรองแกได้
เครียดเป็น2เท่าแน่ๆ"
"นี่.ฉันไม่เคยเห็นเพื่อนของใครเขาขยันหาเรื่องปวดหัวมาให้กันเลยน่ะ.
จะมีก็แต่แกนั่นแหละ'ซอลลา'..ว่าแต่เรื่องอะไรล่ะ" รูบี้ก้มหน้าแล้วเอามือ
กุมขมับทั้งสองข้างท่าทางคงเครียดจริงๆ
"คือ..เลย์เขามีปัญหาหน่ะ ที่บ้านพักของเขาไฟไหม้ เขาเลยไม่มีที่อยู่อาศัย" ซอลอธิบายพร้อมกับส่งสายตาเศร้าให้รูบี้
"แล้ว..มาบอกฉันทำไม?"
"โถ่...แก. ที่บ้านแกห้องโคตรจะเยอะเปิดเป็นโรงบาลได้เลยด้วยซ้ำ แกจะไม่ให้เขาไปอยู่ซักหน่อยเหรอ"
"นี่ยัยซอล.แกเป็นบ้าหรือไง ฉันเป็นผู้หญิงน่ะ จะให้ผู็ชายที่พึ่งรู้จักไม่นานมาอาศัยที่บ้าน มันไม่ดีหรอก"
"นาาาา.น้ะะะ -^_^-" ซอลลาอ้อนรูบี้อย่างน่ารักๆเพราะเคยใช้ได้ผลกับรู้บี้มาแล้ว
"ก็ได้.นี่เห็นแก่แกน่ะ ยอมทำได้ขนาดนี้ แต่...ฉันไม่ให้เขามาอยู่ฟรีๆหรอก" รูบี้พูดเสร็จแล้วยิ้มอย่างมีเลศนัย
"แกคิดจะทำอะไรหน่ะ" ซอลถามหน้าหวอ
"ก็ไม่มีไรมาก ก็แค่ช่วยนู่นช่วยนี่เป็นค่าตอบแทน"
"แกคิดแค่นั้นจิงๆเหรอ?"
"อือ.หรือแกจะให้ฉันคิดมากกว่านั้นก็..."
"ไม่ต้อง! อาจารย์มาแล้วเราหยิบหนังสือมาเตรียมกันดีกว่า"
....ฉันรู้ว่าแกคิดยังไงกับเลย์ ฉันแค่แกล้งแซวแกเล่นๆหน่ะ เห็นรอยยิ้มแกแล้วฉันมีความสุขจังเลย 'ซอลลา' ^///^
"ทำไมซอลต้องทำอย่างนั้นด้วยเนี้ยยย!!!" รูบี้ตะโกนออกมาจนทำให้
เพื่อนในห้องหันมามองตามๆกัน แล้วซอลลาก็เดินเข้ามาในห้อง
"แกจะตะโกนทำไมเนี่ย.เดี่๋ยวอาจารย์มาได้เป็นเรื่องอีกหล่ะ"
"แล้วแกไปทำอย่างนั้นทำไม ฉันล่ะเครียดดดด" รูบี้บ่นแล้วทำคิ้วชนกัน
"แกไม่ต้องเครียดเรื่องฉันหรอก..แต่ฉันมีเรื่องให้แกช่วยน่ะ รับรองแกได้
เครียดเป็น2เท่าแน่ๆ"
"นี่.ฉันไม่เคยเห็นเพื่อนของใครเขาขยันหาเรื่องปวดหัวมาให้กันเลยน่ะ.
จะมีก็แต่แกนั่นแหละ'ซอลลา'..ว่าแต่เรื่องอะไรล่ะ" รูบี้ก้มหน้าแล้วเอามือ
กุมขมับทั้งสองข้างท่าทางคงเครียดจริงๆ
"คือ..เลย์เขามีปัญหาหน่ะ ที่บ้านพักของเขาไฟไหม้ เขาเลยไม่มีที่อยู่อาศัย" ซอลอธิบายพร้อมกับส่งสายตาเศร้าให้รูบี้
"แล้ว..มาบอกฉันทำไม?"
"โถ่...แก. ที่บ้านแกห้องโคตรจะเยอะเปิดเป็นโรงบาลได้เลยด้วยซ้ำ แกจะไม่ให้เขาไปอยู่ซักหน่อยเหรอ"
"นี่ยัยซอล.แกเป็นบ้าหรือไง ฉันเป็นผู้หญิงน่ะ จะให้ผู็ชายที่พึ่งรู้จักไม่นานมาอาศัยที่บ้าน มันไม่ดีหรอก"
"นาาาา.น้ะะะ -^_^-" ซอลลาอ้อนรูบี้อย่างน่ารักๆเพราะเคยใช้ได้ผลกับรู้บี้มาแล้ว
"ก็ได้.นี่เห็นแก่แกน่ะ ยอมทำได้ขนาดนี้ แต่...ฉันไม่ให้เขามาอยู่ฟรีๆหรอก" รูบี้พูดเสร็จแล้วยิ้มอย่างมีเลศนัย
"แกคิดจะทำอะไรหน่ะ" ซอลถามหน้าหวอ
"ก็ไม่มีไรมาก ก็แค่ช่วยนู่นช่วยนี่เป็นค่าตอบแทน"
"แกคิดแค่นั้นจิงๆเหรอ?"
"อือ.หรือแกจะให้ฉันคิดมากกว่านั้นก็..."
"ไม่ต้อง! อาจารย์มาแล้วเราหยิบหนังสือมาเตรียมกันดีกว่า"
....ฉันรู้ว่าแกคิดยังไงกับเลย์ ฉันแค่แกล้งแซวแกเล่นๆหน่ะ เห็นรอยยิ้มแกแล้วฉันมีความสุขจังเลย 'ซอลลา' ^///^
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น