ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : -โรคประหลาด-
หลังจากเกิดเหตุการณ์กับรูบี้ ซอลก็วิ่งมาที่ๆหนึ่งในสวนสนุกโคตรๆ ปาร์ค ซึ่งเป็นที่ๆผู้คนไม่ค่อยเดินผ่านนัก
"นี้...ฉันทำอะไรลงไป. ฉันด่าเพื่อนรักของฉัน! ฉันทำร้ายเพื่อนรักของฉัน!! ฉันทำไปได้ไง!!! ฉันเชื่อคนพวกนั้นมากกว่าที่จะเชื่อเพื่อนรักของตัวเอง ฉันนี่มันโง่เสียจริง! ไปเชื่อพวกเขาได้ไงกัน ฉันต้องไป..ฉันต้องไปขอโทษเขา." ซอลพูดกับตัวเองอย่างเครียดจัดและรีบวิ่งออไปจากสวนสนุกนี้ และมุ่งหน้าไปหาเพื่อนรักของเขา..รูบี้
ณ คลินิค มองเยอราบี(ไรท์ช๊อบบบ..ชอบชื่อนี้ ><)
"อาการของรูบี้เป็นยังไงบ้างครับ.อาม็อง"เชร็คถามลุงที่อยู่เหมือนหมอแต่ใส่ชุดสีฟ้า เอ๋???ไม่ต้อง งง หรอก เพราะคนใส่เสื้อสีฟ้านั่นแหละ คือหมอม็อง หรือ อาม็อง เป็นหมอประจำตระกูลของรูบี้ เขาอัจฉริยะมาก แต่ชอบทำตัวแปลกๆไม่ค่อยเหมือนคนทั่วไป (ฉันเห็นด้วยตั้งแต่ใส่เสื้อสีฟ้าแล้วแหละ)
"ถ้ามาช้ากวานี้จะมีอาการเหมือนที่เขียนกระดานดำแน่ๆ"อาม็องพูดพลางจดยิกๆบนสมุดของเขา
"อะไรเหรอครับอาการที่เขียนกระดานดำ"เชร็คทำหน้างง
"ช็อก"อาม็องตอบขณะยังจดยิกๆอย่างไม่หยุดยั้ง(มุขสวยน่ะแจ๊)
"อ๋อๆครับ ว่าแต่..โรคนี้มันโรคอะไรล่ะครับ"
"เอิ่ม..โรคนี้คือโรคคัมพ์เลสโธซ(55+แต่งเอง)เกิดน้อยมากในโลกใบนี้เป็นอาการที่เคยได้รับการกระทบกระเทือนทางสมองอย่างรุนแรงและอาการจะหนักขึ้นเรื่อยๆตามช่วงอายุ"อาม็องอธิบายและ..ยังคงจดยิกๆอยู่
"ห้ะ!!. เอิ่ม..แล้วมีทางจะหายขาดจากโรคนี้ไหมครับ"เชร็คถามหน้าเหวอสุดๆแต่ยังน่ารักเหมือนโดเรมอนเลย
"มีน่ะ.โรคนี้เม็ดเดียวก็หายแล้ว"อาม็องตอบและยอมเงยหน้ามาคุยกับเชร็ค
"งั้นก็ดีสิ.ว่าแต่ยาเม็ดนั้นอยู่ไหนล่ะครับ" เชร็คเริ่มมีกำลังใจขึ้นมา
"ฉันให้กับ...ใครไม่รู้ ฉันจำไม่ได้แต่ยาเม็ดนั้นมันคล้ายมุก"อาม็องบอกอย่างไม่แคร์ใคร จนเชร็คเริ่มท้อแต่..
"ไม่เป็นไรครับ ผมจะหาเอง เพื่อชีวิตเพื่อนของผมครับ"เชร็คพูดจบ อาม็องก็ออกจากห้องนี้ไป
"ฉันต้องหาให้ได้!"
.
..
ต่อตอนต่อไปน่ะ ^///^ (โรคหน่ะเค้าคิดเองไปหาตามเภสัชไมเจอหรอกบอกก่อนเลย)
"นี้...ฉันทำอะไรลงไป. ฉันด่าเพื่อนรักของฉัน! ฉันทำร้ายเพื่อนรักของฉัน!! ฉันทำไปได้ไง!!! ฉันเชื่อคนพวกนั้นมากกว่าที่จะเชื่อเพื่อนรักของตัวเอง ฉันนี่มันโง่เสียจริง! ไปเชื่อพวกเขาได้ไงกัน ฉันต้องไป..ฉันต้องไปขอโทษเขา." ซอลพูดกับตัวเองอย่างเครียดจัดและรีบวิ่งออไปจากสวนสนุกนี้ และมุ่งหน้าไปหาเพื่อนรักของเขา..รูบี้
ณ คลินิค มองเยอราบี(ไรท์ช๊อบบบ..ชอบชื่อนี้ ><)
"อาการของรูบี้เป็นยังไงบ้างครับ.อาม็อง"เชร็คถามลุงที่อยู่เหมือนหมอแต่ใส่ชุดสีฟ้า เอ๋???ไม่ต้อง งง หรอก เพราะคนใส่เสื้อสีฟ้านั่นแหละ คือหมอม็อง หรือ อาม็อง เป็นหมอประจำตระกูลของรูบี้ เขาอัจฉริยะมาก แต่ชอบทำตัวแปลกๆไม่ค่อยเหมือนคนทั่วไป (ฉันเห็นด้วยตั้งแต่ใส่เสื้อสีฟ้าแล้วแหละ)
"ถ้ามาช้ากวานี้จะมีอาการเหมือนที่เขียนกระดานดำแน่ๆ"อาม็องพูดพลางจดยิกๆบนสมุดของเขา
"อะไรเหรอครับอาการที่เขียนกระดานดำ"เชร็คทำหน้างง
"ช็อก"อาม็องตอบขณะยังจดยิกๆอย่างไม่หยุดยั้ง(มุขสวยน่ะแจ๊)
"อ๋อๆครับ ว่าแต่..โรคนี้มันโรคอะไรล่ะครับ"
"เอิ่ม..โรคนี้คือโรคคัมพ์เลสโธซ(55+แต่งเอง)เกิดน้อยมากในโลกใบนี้เป็นอาการที่เคยได้รับการกระทบกระเทือนทางสมองอย่างรุนแรงและอาการจะหนักขึ้นเรื่อยๆตามช่วงอายุ"อาม็องอธิบายและ..ยังคงจดยิกๆอยู่
"ห้ะ!!. เอิ่ม..แล้วมีทางจะหายขาดจากโรคนี้ไหมครับ"เชร็คถามหน้าเหวอสุดๆแต่ยังน่ารักเหมือนโดเรมอนเลย
"มีน่ะ.โรคนี้เม็ดเดียวก็หายแล้ว"อาม็องตอบและยอมเงยหน้ามาคุยกับเชร็ค
"งั้นก็ดีสิ.ว่าแต่ยาเม็ดนั้นอยู่ไหนล่ะครับ" เชร็คเริ่มมีกำลังใจขึ้นมา
"ฉันให้กับ...ใครไม่รู้ ฉันจำไม่ได้แต่ยาเม็ดนั้นมันคล้ายมุก"อาม็องบอกอย่างไม่แคร์ใคร จนเชร็คเริ่มท้อแต่..
"ไม่เป็นไรครับ ผมจะหาเอง เพื่อชีวิตเพื่อนของผมครับ"เชร็คพูดจบ อาม็องก็ออกจากห้องนี้ไป
"ฉันต้องหาให้ได้!"
.
..
ต่อตอนต่อไปน่ะ ^///^ (โรคหน่ะเค้าคิดเองไปหาตามเภสัชไมเจอหรอกบอกก่อนเลย)
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น