Oh! no this my Love แผนรักแผนร้าย พิชิตใจจอมป่วน

ลำดับตอนที่ #2 : การกลับมา

  พักเที่ยง
"ไปกินข้าวกันมั๊ย?" เสียงของเลย์
"นายชวนใครนะ?" เสียงรูบี้
"ในห้อง มีเราอยู่2คน ถ้าไม่ให้ชวนเธอจะให้ฉันชวนใครล่ะ รูบี้" เลย์พูดยิ้มน้อยยิ้มใหญ่
"อ่อ..แล้วทำไมนายมาชวนฉันล่ะ ทั้งๆที่นายก็มีเพื่อนไม่ใช่เหรอ?"รูบี้พูด(แนวกวน)
"ไม่รู้เหมือนกัน ฉันเห็นหน้าเธอแล้วรู้สึกหัวใจฉันมันสั่นยังไงไม่รู้ ^////////^" เลย์พูดหน้าแดงแจ๋เล๊ย
 ตึกตัก ตึกตัก
เฮ้ย!เสียงอะไร เสียงหัวใจฉันเหรอ? จะดังทำไมหยุดเดี๋ยวนี้น๊าาาา
"จริงหรออออ" รูบี้ลากเสียง
"ถ้าไม่จริง หัวใจเธอจะเต้นดังทำไมขนาดนี้" เลย์พูดแบบมีเลศนัย
"นี่นายได้ยิ..อุ๊บส์" รูบี้บี้พูดไม่ทันจบก็เอามือปิดปาก ดีน่ะที่ปิดปากทัน จะพูดทำไมให้เสียโง่เนี้ย
"ฉันล้อเล่นนาาา ตกลงไปกินข้าวกันม่ะ" เลย์พูดแนวอ้อน แบบคาวาอิ้เลย
"ขอบใจน่ะ แต่คงไม่หรอก พอดีฉันพักกับเพื่อนฉันน่ะ" รูบี้ปฏิเสธ เพราะกลัวว่ารอยยิ้มของเลย์ จะทำให้เธอเสียฟอร์มไปมากกว่านี้
"งั้น.ก็ชวนเพื่อนเธอมาด้วยดิ" เลย์พูดอีก ตกลงนายจะบังคับฉันไปถึงไหนนนน แต่เสียใจน่ะ ฉันไม่ใช่นางเอกหนังย่ะ
"เพื่อนฉันไม่ชอบอยู่กับ'คนแปลกหน้า'นะ" รูบี้เน้นชัด ในฐานที่ทำให้เธอเกือบเสียฟอร์ม
"โด่...เสียดายจัง ว่าแต่..สองคนนั้นไปไหนล่ะ" เลย์ถามอีก สงสัยอัลไลหนั๊กหนาเนี้ย
"ซอลเข้าห้องน้ำส่วนเชร็คเอางานไปส่งครูนะ" รูบี้ตอบเรียบๆ เพราะเธอเริ่มเบื่อกับการตอบคำถามของเลย์
"งั้น. ฉันไปก่อนน่ะ หวังว่าเราสองคนคงได้'รูจักมากกว่านี้'น่ะคับ" เลย์พูดทิ้งท้ายก่อนเดินจากไป แต่ในขณะเดียวกันรูบี้กลับรู้สึกขนลุกซู่ซ่าเลย
"ที่นายพูดแบบนี้..หมายความว่าอะไร" รูบี้บ่นพึมพำด้วยความสงสัย
  5 นาทีผ่านไป
"มาแล้วจ้าาา" เสียงซอลดังมาเจื้อยเเจ้ว
"มาแล้วเหมือนกันค่าบบบ" เสียงเชร็คที่วิ่งตามซอลมาแบบติดๆ
"ว่าแต่เมื่อกี่บี้คุยกับใครนะ"เชร็คถาม
"อ่อ คุยกับเลย์น่ะ"รูบี้ตอบ
"จิงเหรอ!เลย์พูดว่าอะไรอ่า" ซอลถามหลังจากยืนพักเหนื่อยอยู่พักนึง
"เลย์จะชวนพวกเราไปกินข้าวน่ะ" รูบี้ตอบ
"แล้วแกตอบเลย์ไปว่าไงล่ะ" ซอลถาม
"ไม่" รูบี้ตอบเรียบๆ
"เธอคิดถูกแล้วแหละ คนอะไรเจอกันวันแรกจะมาตีสนิทด้วยไม่คิดเล๊ยย" เชร็คพูด
"อ้าว..แล้วใมเธอไม่ตอบตกลงไปล่ะ" ซอลถามอีก โอ๊ยย วันนี้เป็นวันสงสัยแห่งปีเลยเหรอเนี้ย
"ไม่รู้เหมือนกัน ไปกินข้าวได้กันแล้ว..ฉันหิว" รูบี้รีบพูด ก่อนจะเดินนำไปโรงอาหาร
  เลิกเรียน
"ซอลเชร็ค วันนี้เรากลับบ้านก่อนน่ะ พอดีมีธุระนะ" รูบี้พูดระหว่างสะพายกระเป๋า
"อ่าเค" เสียงซอล/เชร็คพูดพร้อมกัน พวกเธอสองคนเป็นแฝดกันรึป่าวเนี้ย หลังจากนั้นรูบี้ก็เดินจากไป
"ซอลๆ ว่าม่ะ ช่วงนี้บี้เป็นไรไม่รู้ อารมณ์เสียตั้งแต่วันแรกเลย" เชร็คถามซอล
"นั่นน่ะสิ" ซอลตอบ
  หน้าโรงเรียน
"รูบี้" เลย์วิ่งมาหา
"เอ้าเลย์ มีไรอ่า" รู้บี้ถาม
"รีบกลับบ้านใช่ม่ะ เดี๋ยวฉันไปส่ง" เลย์ออกตัว
"ไม่อ่ะ ขอบใจ" รูบี้พูดเรียบๆ
"นาาาาาาน๊ะ" เลย์เล่นลูกอ้อน
"งั้น...ก็ได้" รูบี้ตอบ จะบอกให้น่ะ ที่ยอมเพราะลูกอ้อนของนาย ล้วนๆ
"งั้น ไปเล๊ยยยย" เลย์พูด แล้ว พารูบี้ไปที่รถของเขา
  ณ หน้าบ้านรูบี้
"นี่นะเหรอบ้านเธอนะ" เลย์ถาม
"อ่า.ใช่ มีไรเหรอ" รูบี้ถามกลับ
"ไม่มีไรหรอก ฉันแค่จะจำไว้" เลย์พูด
"จำไว้...จำไว้ทำไม" รูบี้ถาม
"ไม่มีไรหรอก. รีบเข้าบ้านเถอะ" เลย์พูดตัดบท
"อ่าๆ งั้นไปก่อนล่ะ บาย" สิ้นเสียงรูบี้ เลย์ก็รีบขับรถไปยังบ้านพักของเลย์ทันที
  ณ บ้านเลย์
(แกจะเอาจิงเหรอ)
"คับ"
(อย่าดีกว่าน่ะลูก มันอันตราย)
"ผมบอกพ่อแล้วไง ว่าถ้าผมเจอเมื่อไหร่ ผมจะไม่ปล่อยไว้แน่"
(อย่าเถอะลูก พ่อขอเถอะ เรื่องมันก็ 5 ปีกว่าแล้วลูกจะจำทำไม)
"ผมไม่ทำให้เค้าตายหรอก เพราะคนอย่างพวกมัน ต้องชดใช้กรรมที่ทำกับแม่ผมไว้ อย่างทุกข์ทรมานกว่าแม่ผม'แน่นอน' "
  ติ๊ด~~~~~~~~ เสียงกดวางสายโทรศัพท์ของเลย์
"แม่คับ ผมสัญญาว่าการตายของคุณแม่ มันจะต้องมีการชดใช้อย่างสาสม!!"
..
...
มีตอนต่อไปน่ะคร้าบบ