ลำดับตอนที่ #19
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : จากนี้จะเป็นคนดีตลอดไป
"...แม่ผมเสียไป ผมเลยไม่อยากเข้างไปยุ่งกับชีวิตคุณ"
"..."
"แต่ตอนนี้ผมเข้าใจหมดทุกอย่างแล้วน่ะ"
"..."
"ได้โปรดเถิดรูบี้ตื่นขึ้นมาฟังความจริงจากผม"
"..."
"ผมรักคุณน่ะ" พูดจบน้ำตาแห่งลูกผู้ชายก็ไหลออกมาอาบแก้มของเขา
"..."
"คุณได้ยินผมไหม.ผมรักคุณ" และแล้วปาฏิหารย์ก็เกิดขึ้นเมื่อออกัสได้ยินเสียง...
ติ๊ด~ ติ๊ด~ ติ๊ด~
หลังจากออกัสได้ยินเสียงก็รีบตามพ่อแม่เพื่อนๆและคุณหมอมาทันที ขณะที่ออกัสรออยู่หน้าห้องกับเพื่อนๆ เขาก็ได้เล่าความจริงทุกอย่างให้ฟังทุกคนเลยเข้าใจและพร้อมจะช่วยเหลือ
ณ ห้องปรึกษา
"ลูกของฉันจะเป็นอะไรไหมค่ะ" คุณแม่ถามหมอด้วยความเป็นห่วง
"คงไม่เป็นอะไรมากหรอกครับ.แค่สูญเสียความทรงจำบางส่วน"
"แล้วจะมีผลกระทบอะไรไหมครับ"
"ไม่มากหรอกครับ.แค่เล็กน้อย แต่..."
"แต่อะไรค่ะ?"
"คือ.คุณต้องรีบรักษาโรคคัมพ์เลสโธซให้หายน่ะครับ"
"อ๋อ...แล้วคุณหมอมียาไหมค่ะ"
"ไม่มีหรอกครับ.โรคนี้น้อยคนจะเป็นสิ่งที่รักษาได้คือ มุกสีม่วงครับ"
"แล้วเราจะหาได้ที่ไหนบ้างค่ะ"
"ผมบอกไม่ได้น่ะครับเพราะมันหายาก"
"ไม่เป็นไรครับ.ขอบคุณมากน่ะครับ งั้นผมขอตัวก่อน" ที่คุณพ่อรีบบอกไปอย่างนั้นเพราะนึกบางสิ่งบางอย่างออก
"นี่คุณจะรีบมาออกทำไมเหรอค่ะ?"
"เพราะผมรู้แล้วว่าว่าจะได้ยานี้ที่ไหน" จากนั้ทั้งสองก็รีบมุ่งหน้าไปห้องพิเศษ
ในห้องพิเศษรูบี้
"นี่เธอชื่ออะไรนะ?" ซอลลาแกล้งถามรูบี้
"รูบี้.."
"เก่งๆแล้วฉันล่ะ.." ซอลลาชี้มาที่ตัวเอง
"ซอลลา.."
"สุดยอดข้างๆฉันใครเอ่ย.." ซอลลาชี้คนที่กำลังกอดคอเธออยู่
"เชร็ค."
"แล้วสองคนนั้นล่ะ" ซอลลาชี่ไปยังเก้าอี้ที่มีคนนั่งอยู่สองคน
"เอิ่ม..ราวน์นี่กับแม็กโก้ม่ะ" รูบี้ตอบแบบไม่แน่ใจ
"ใช่ๆถั่วต้มน๊าคับ" แม็กตอบแนวฮาๆ
"555แล้วคนนี้ล่ะ" ซอลลาชี้ไปที่มุมสุดของห้อง
ทุกคนรอลุ้นกับคำตอบ
"..." รูบี้เงีบไม่พูดอะไร ทุกคนเลยคิดว่ารูบี้จำเลย์คนเดิมไม่ได้
"เธอจำไม่ได้เหรอ" เสียงซอลลาเศร้า
"บอกฉันหน่อยไม่จริงใช่ไหม" รูบี้เริ่มน้ำตาคลอ แล้วเดินไปหาเลย์
"ออกัสนายกลับมาหาฉันแล้วใช่ไหม" ประโยคที่รูบี้พูดออกมาทำให้ทุกคนในห้องตกใจรวมทั้ง เลย์ ที่ตอนนี้กลายเป็น ออกัส
"ครับ.ผมกลับมาหาคุณแล้ว" จากนั้นทั้งสองก็โผกอดเข้าด้วยกัน เพื่อนๆต่างยิ้มและดีใจไปด้วย หลังจากคุยกันไม่นานคุณแม่และคุณพ่อก็มาถึงห้องพอดี
"รบกวนหน่อยน่ะจ้ะลูกๆออกัสมาหาแม่หน่อยสิ"
"ครับ"
ที่หน้าห้องของรูบี้ออกัสก็ได้เล่าทุกอย่างให้คุณพ่อและคุณแม่ฟัง
"ดีใจด้วยน่ะจ้ะ"
"ขอบคุณครับ"
"ออกัส.พ่อถามอะไรหน่อยได้ไหม"
"ได้ครับ.มีอะไรเหรอคับ"
"คือพ่อเคยให้มุกสีม่วงกับพ่อลูกไป.ลูกพอได้ยินไหม"
"อ๋อ..หมายถึงเจ้านี้ไหมครับ" พูดจบออกัสก็ชูสร้อยคอขึ้นมาพร้อมจี้มุกสีม่วง
"ใช่ๆ ใช่จริงๆด้วยค่ะคุณพี่" แม่ของรูบี้ยิ้มด้วยความดีใจ
"ใช่อะไรเหรอครับ"
"ถ้าพ่อจะขอมุกนี้ไปรักษารูบี้จะได้ไหมครับ"
"ได้สิครับ" พูดจบออกัสก็ปลดสร้อยออกจากคอ
"เพื่อรูบี้ผมทำได้ อีกอย่างพ่อก็ยกให้ผมแล้ว" แล้วเอาจี้มุกใส่ในมือของแม่รูบี้
"ขอบคุณมากน่ะจ้ะลูก"
จากนั้นไม่นานรูบี้ก็ได้หายจากโรคคัมพ์เลสโธซ และ กลับมาคบกับออกัสเหมือนเดิม ทั้งสองมีความสุขด้วยกันจบจบมหาวิทยาลัย
**************************************************** ตอนหน้าตอนจบแล้วน๊าาาาาาา
บ๊าย~บาย เจอกันตอนสุดท้าย
"..."
"แต่ตอนนี้ผมเข้าใจหมดทุกอย่างแล้วน่ะ"
"..."
"ได้โปรดเถิดรูบี้ตื่นขึ้นมาฟังความจริงจากผม"
"..."
"ผมรักคุณน่ะ" พูดจบน้ำตาแห่งลูกผู้ชายก็ไหลออกมาอาบแก้มของเขา
"..."
"คุณได้ยินผมไหม.ผมรักคุณ" และแล้วปาฏิหารย์ก็เกิดขึ้นเมื่อออกัสได้ยินเสียง...
ติ๊ด~ ติ๊ด~ ติ๊ด~
หลังจากออกัสได้ยินเสียงก็รีบตามพ่อแม่เพื่อนๆและคุณหมอมาทันที ขณะที่ออกัสรออยู่หน้าห้องกับเพื่อนๆ เขาก็ได้เล่าความจริงทุกอย่างให้ฟังทุกคนเลยเข้าใจและพร้อมจะช่วยเหลือ
ณ ห้องปรึกษา
"ลูกของฉันจะเป็นอะไรไหมค่ะ" คุณแม่ถามหมอด้วยความเป็นห่วง
"คงไม่เป็นอะไรมากหรอกครับ.แค่สูญเสียความทรงจำบางส่วน"
"แล้วจะมีผลกระทบอะไรไหมครับ"
"ไม่มากหรอกครับ.แค่เล็กน้อย แต่..."
"แต่อะไรค่ะ?"
"คือ.คุณต้องรีบรักษาโรคคัมพ์เลสโธซให้หายน่ะครับ"
"อ๋อ...แล้วคุณหมอมียาไหมค่ะ"
"ไม่มีหรอกครับ.โรคนี้น้อยคนจะเป็นสิ่งที่รักษาได้คือ มุกสีม่วงครับ"
"แล้วเราจะหาได้ที่ไหนบ้างค่ะ"
"ผมบอกไม่ได้น่ะครับเพราะมันหายาก"
"ไม่เป็นไรครับ.ขอบคุณมากน่ะครับ งั้นผมขอตัวก่อน" ที่คุณพ่อรีบบอกไปอย่างนั้นเพราะนึกบางสิ่งบางอย่างออก
"นี่คุณจะรีบมาออกทำไมเหรอค่ะ?"
"เพราะผมรู้แล้วว่าว่าจะได้ยานี้ที่ไหน" จากนั้ทั้งสองก็รีบมุ่งหน้าไปห้องพิเศษ
ในห้องพิเศษรูบี้
"นี่เธอชื่ออะไรนะ?" ซอลลาแกล้งถามรูบี้
"รูบี้.."
"เก่งๆแล้วฉันล่ะ.." ซอลลาชี้มาที่ตัวเอง
"ซอลลา.."
"สุดยอดข้างๆฉันใครเอ่ย.." ซอลลาชี้คนที่กำลังกอดคอเธออยู่
"เชร็ค."
"แล้วสองคนนั้นล่ะ" ซอลลาชี่ไปยังเก้าอี้ที่มีคนนั่งอยู่สองคน
"เอิ่ม..ราวน์นี่กับแม็กโก้ม่ะ" รูบี้ตอบแบบไม่แน่ใจ
"ใช่ๆถั่วต้มน๊าคับ" แม็กตอบแนวฮาๆ
"555แล้วคนนี้ล่ะ" ซอลลาชี้ไปที่มุมสุดของห้อง
ทุกคนรอลุ้นกับคำตอบ
"..." รูบี้เงีบไม่พูดอะไร ทุกคนเลยคิดว่ารูบี้จำเลย์คนเดิมไม่ได้
"เธอจำไม่ได้เหรอ" เสียงซอลลาเศร้า
"บอกฉันหน่อยไม่จริงใช่ไหม" รูบี้เริ่มน้ำตาคลอ แล้วเดินไปหาเลย์
"ออกัสนายกลับมาหาฉันแล้วใช่ไหม" ประโยคที่รูบี้พูดออกมาทำให้ทุกคนในห้องตกใจรวมทั้ง เลย์ ที่ตอนนี้กลายเป็น ออกัส
"ครับ.ผมกลับมาหาคุณแล้ว" จากนั้นทั้งสองก็โผกอดเข้าด้วยกัน เพื่อนๆต่างยิ้มและดีใจไปด้วย หลังจากคุยกันไม่นานคุณแม่และคุณพ่อก็มาถึงห้องพอดี
"รบกวนหน่อยน่ะจ้ะลูกๆออกัสมาหาแม่หน่อยสิ"
"ครับ"
ที่หน้าห้องของรูบี้ออกัสก็ได้เล่าทุกอย่างให้คุณพ่อและคุณแม่ฟัง
"ดีใจด้วยน่ะจ้ะ"
"ขอบคุณครับ"
"ออกัส.พ่อถามอะไรหน่อยได้ไหม"
"ได้ครับ.มีอะไรเหรอคับ"
"คือพ่อเคยให้มุกสีม่วงกับพ่อลูกไป.ลูกพอได้ยินไหม"
"อ๋อ..หมายถึงเจ้านี้ไหมครับ" พูดจบออกัสก็ชูสร้อยคอขึ้นมาพร้อมจี้มุกสีม่วง
"ใช่ๆ ใช่จริงๆด้วยค่ะคุณพี่" แม่ของรูบี้ยิ้มด้วยความดีใจ
"ใช่อะไรเหรอครับ"
"ถ้าพ่อจะขอมุกนี้ไปรักษารูบี้จะได้ไหมครับ"
"ได้สิครับ" พูดจบออกัสก็ปลดสร้อยออกจากคอ
"เพื่อรูบี้ผมทำได้ อีกอย่างพ่อก็ยกให้ผมแล้ว" แล้วเอาจี้มุกใส่ในมือของแม่รูบี้
"ขอบคุณมากน่ะจ้ะลูก"
จากนั้นไม่นานรูบี้ก็ได้หายจากโรคคัมพ์เลสโธซ และ กลับมาคบกับออกัสเหมือนเดิม ทั้งสองมีความสุขด้วยกันจบจบมหาวิทยาลัย
**************************************************** ตอนหน้าตอนจบแล้วน๊าาาาาาา
บ๊าย~บาย เจอกันตอนสุดท้าย
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น