ลำดับตอนที่ #18
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : อาจเคยเป็นคนไม่ดี
"คุณค่ะ.รูบี้จะตื่นไหมค่ะ" แม่ของรูบี้ถามสามีของเธอ
"แน่นอนสิ.อย่ากังวลไปเลย" พ่อผู้เป็นสามีพูดให้กำลังใจ
"ฉันกลัว..กลัวเหลือเกินค่ะ"
"คุณแม่ไม่ต้องกลัวน่ะค่ะ.ยังไงรูบี้ก็ต้องฟื้นแน่นอน" ซอลลาพูดให้กำลังใจ
"ใช่ครับ.พวกเราสองคนจะเอาใจช่วย" เชร็คช่วยเสริม และในทันใดนั้นเอง
"รูบี้...เอี๊ยด" เสียงเลย์เอ่ยชื่อเธอจากนั้นประตูห้องก็เปิด
"หนูคนนี้เป็นใครเหรอ?" ผู้เป็นแม่ถามซอลลากับเชร็ค
"ค่ะ/ครับ. คนนี้ด้วยค่ะที่นั่งรถไปกับรูบี้ด้วย"
"อ๋อ. หายดีแล้วเหรอจ้ะ"
"ก็ดีขึ้นแล้วครับคุณอัญ.." เลย์พูดไม่สบตาแล้วเดินตรงมายังเตียงรูบี้
"เอ๊ะ? หนูรู้จักฉันเหรอ?"
"ครับ.รวมทั้งคุณด้วย คุณศักดิ์" เลย์พูดน้ำเสียงเรียบ
"หนูซอลจ้ะ.ช่วยไปซื้ออาหารกับเชร็คให้แม่หน่อยได้ไหมจ้ะ" คุณอัญพูดแบบนัยๆว่าต้องการความเป็นส่วนตัว
"ได้ครับ/ค่ะ" จากนั้นทั้งสองก็รีบออกไปทันที ส่วนเลย์ก็รีบอธิบายให้ฟังทันที
"ผมชื่อ ออกัสครับ."
"ห้ะ. ว่าไงน่ะ" คุณศักดิ์อุทานออกมาด้วยความตกใจ
"ฟังไม่ผิดหรอกครับ.ผมชื่ออกัส พ่อผมเป็นเพื่อนกับคุณศักดิ์"
"เห็นท็อปบอกว่า....นายเกลียดคุณอัญมากไม่ใช่เหรอ เรื่องที่แม่เธอเสียชีวิตน่ะ" พูดจบก็รีบโอบภรรยาทันที
"ใช่ครับ.ผมเองที่เข้าใจผิด.เห็นคุณอัญถือเข็มฉีดยาจะไปฉีดแม่ ผมเองคิดว่าคุณฆ่าแม่ของผมแต่ความจริงแม่ผมได้เสียชีวิตไปก่อนหน้านี้แล้ว อีกอย่างยาในหลอดนั้นก็เป็นยาที่ช่วยแม่ผมได้ แต่ผมกลับไปคิดว่าคุณจะมาทำร้ายแม่ผม.. หลังจากนั้นผมก็ไปขอเลิกกับรูบี้ซึ่งจริงๆผมรักเธอมาก และในที่สุดผมก็กลายเป็นคนบ้าคลั่ง ทุกวันผมอยากจะไปฆ่าคุณ...ฮึกๆ..แต่ผมก็ถูกพ่อขังไว้และที่ร้ายแรงกว่านั่นพ่อให้หมอมาฉีดยาผมทุกวัน..ฮึกๆ..ผมทรมานมาก สุดท้ายความทรงจำดีๆในสมองผมนั้นหายไปหมด เหลือเเต่สิ่งที่คุณทำกับแม่ผม ผมเลยต้องทำให้ลูกคุณเป็นแบบนี้..."
"โถ...ออกัส" คุณอัญถึงกับน้ำตาคลอเบ้า
ตึ๊ก! เสียงเข่าทั้งสองข้างของออกัสกระทบลงกับพื้น
"ผมขอโทษ..ฮึก จะลงโทษยังไงก็ได้..." ออกัสร้องไห้ออกมา
"ไม่เป็นไรหรอกลูก...แม่เข้าใจ"
"งั้นผมขออยู่กับรูบี้ได้ไหมครับ"
"ได้ๆเดี๋ยวพ่อกับแม่จะไปรอข้างนอกน่ะ"
"ขอบคุณครับ"
"รูบี้..."
"..."
"คุณได้ยินผมไหม.."
"..."
"ผมมีเรื่องอยากจะบอกคุณน่ะ" ออกัสจับมือของรูบี้ขึ้นมาแนบข้างแก้ม
"..."
"คุณจำครั้งแรกที่ผมร้องเพลงให้กับคุณได้ใช่ไหม"
"..."
"ตอนนั้นผมดีใจมากน่ะ ที่คุณยอมเป็นแฟนกับผม"
"..."
"หลังจากนั้นเราก็กินข้าวด้วยกัน ไปเที่ยวด้วยกัน หัวเราะด้วยกัน"
"..."
"แต่เมื่อ"
"แน่นอนสิ.อย่ากังวลไปเลย" พ่อผู้เป็นสามีพูดให้กำลังใจ
"ฉันกลัว..กลัวเหลือเกินค่ะ"
"คุณแม่ไม่ต้องกลัวน่ะค่ะ.ยังไงรูบี้ก็ต้องฟื้นแน่นอน" ซอลลาพูดให้กำลังใจ
"ใช่ครับ.พวกเราสองคนจะเอาใจช่วย" เชร็คช่วยเสริม และในทันใดนั้นเอง
"รูบี้...เอี๊ยด" เสียงเลย์เอ่ยชื่อเธอจากนั้นประตูห้องก็เปิด
"หนูคนนี้เป็นใครเหรอ?" ผู้เป็นแม่ถามซอลลากับเชร็ค
"ค่ะ/ครับ. คนนี้ด้วยค่ะที่นั่งรถไปกับรูบี้ด้วย"
"อ๋อ. หายดีแล้วเหรอจ้ะ"
"ก็ดีขึ้นแล้วครับคุณอัญ.." เลย์พูดไม่สบตาแล้วเดินตรงมายังเตียงรูบี้
"เอ๊ะ? หนูรู้จักฉันเหรอ?"
"ครับ.รวมทั้งคุณด้วย คุณศักดิ์" เลย์พูดน้ำเสียงเรียบ
"หนูซอลจ้ะ.ช่วยไปซื้ออาหารกับเชร็คให้แม่หน่อยได้ไหมจ้ะ" คุณอัญพูดแบบนัยๆว่าต้องการความเป็นส่วนตัว
"ได้ครับ/ค่ะ" จากนั้นทั้งสองก็รีบออกไปทันที ส่วนเลย์ก็รีบอธิบายให้ฟังทันที
"ผมชื่อ ออกัสครับ."
"ห้ะ. ว่าไงน่ะ" คุณศักดิ์อุทานออกมาด้วยความตกใจ
"ฟังไม่ผิดหรอกครับ.ผมชื่ออกัส พ่อผมเป็นเพื่อนกับคุณศักดิ์"
"เห็นท็อปบอกว่า....นายเกลียดคุณอัญมากไม่ใช่เหรอ เรื่องที่แม่เธอเสียชีวิตน่ะ" พูดจบก็รีบโอบภรรยาทันที
"ใช่ครับ.ผมเองที่เข้าใจผิด.เห็นคุณอัญถือเข็มฉีดยาจะไปฉีดแม่ ผมเองคิดว่าคุณฆ่าแม่ของผมแต่ความจริงแม่ผมได้เสียชีวิตไปก่อนหน้านี้แล้ว อีกอย่างยาในหลอดนั้นก็เป็นยาที่ช่วยแม่ผมได้ แต่ผมกลับไปคิดว่าคุณจะมาทำร้ายแม่ผม.. หลังจากนั้นผมก็ไปขอเลิกกับรูบี้ซึ่งจริงๆผมรักเธอมาก และในที่สุดผมก็กลายเป็นคนบ้าคลั่ง ทุกวันผมอยากจะไปฆ่าคุณ...ฮึกๆ..แต่ผมก็ถูกพ่อขังไว้และที่ร้ายแรงกว่านั่นพ่อให้หมอมาฉีดยาผมทุกวัน..ฮึกๆ..ผมทรมานมาก สุดท้ายความทรงจำดีๆในสมองผมนั้นหายไปหมด เหลือเเต่สิ่งที่คุณทำกับแม่ผม ผมเลยต้องทำให้ลูกคุณเป็นแบบนี้..."
"โถ...ออกัส" คุณอัญถึงกับน้ำตาคลอเบ้า
ตึ๊ก! เสียงเข่าทั้งสองข้างของออกัสกระทบลงกับพื้น
"ผมขอโทษ..ฮึก จะลงโทษยังไงก็ได้..." ออกัสร้องไห้ออกมา
"ไม่เป็นไรหรอกลูก...แม่เข้าใจ"
"งั้นผมขออยู่กับรูบี้ได้ไหมครับ"
"ได้ๆเดี๋ยวพ่อกับแม่จะไปรอข้างนอกน่ะ"
"ขอบคุณครับ"
"รูบี้..."
"..."
"คุณได้ยินผมไหม.."
"..."
"ผมมีเรื่องอยากจะบอกคุณน่ะ" ออกัสจับมือของรูบี้ขึ้นมาแนบข้างแก้ม
"..."
"คุณจำครั้งแรกที่ผมร้องเพลงให้กับคุณได้ใช่ไหม"
"..."
"ตอนนั้นผมดีใจมากน่ะ ที่คุณยอมเป็นแฟนกับผม"
"..."
"หลังจากนั้นเราก็กินข้าวด้วยกัน ไปเที่ยวด้วยกัน หัวเราะด้วยกัน"
"..."
"แต่เมื่อ"
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น