คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : บทที่ 08 | พิษสี่ราตรี
บทที่ 8
พิษสี่รารี
หลันเสียนเฟยระุยิ้มบาๆ ารที่ฮ่อเ้เส็มาไม่ไ้อยู่เหนือาราาร์อนา นั่นแสให้เห็นว่าฮ่อเ้อบพอในัวอิฮวาอยู่บ้า และนา็เป็นที่หวาระแวอพระอ์อยู่ไม่น้อย
“ถวายพระพรเพะ ฝ่าบาท”อิฮวาและหลันเสียนเฟยลุึ้นทำวามเารพพร้อมัน ่าันรที่อิฮวานั้นทำวามเารพเ็มพิธี ส่วนหลันเสียนเฟยเพียย่อายลเท่านั้น
“ลุึ้นเถอะ”บัาาโอรสสวรร์ทำให้สอสรีลุึ้นลับไปยืนที่้าเ้าอี้ ราอรัษ์ยเ้าอี้เ้ามาั้รหัวโ๊ะ หมิเทียนนั่ล้าๆ
“เิหมอหลวและพระสนมเหม่ยอวี้นั่ลไ้”
“เพะ”สอโมสะราล่าวพร้อมันแล้วนั่ล
“ฝ่าบาท…”หลันเสียนเฟยยัไม่ทันล่าวอะไร ใบหน้าาม็บิเบี้ยว โลหิสีแานไหลทะลัออมาาโพรมู สร้าวามใให้ับอิฮวาและหมิเทียนเป็นอย่ามา
“พระสนมเหม่ยอวี้...ทหาร ามหมอหลว”หมิเทียนเรียหลันเสียนเฟยพร้อมเย่าัวเบาๆ เมื่อเห็นอาารไม่ี ึะโนสั่ทหารราอรัษ์ที่ยืนอยู่นอศาลา
อิฮวายับัวไปหมายะับีพรให้ับหลันเสียนเฟย ทันในั้น็รับรู้ไ้ทันทีว่าร่าายอนาไ้รับสารพิษ อิฮวาทรุัวลับเ้าอี้ ใน่อท้อรู้สึปวแสบปวร้อนราวับโนไฟเผา ใบหน้าหวานุ่ม้วยเหื่อที่ผุออมาอย่ารวเร็ว
หมิเทียนใ้มืออี้าประอัวอิฮวาเอาไว้ ่อนะะโนเสียัอีรั้ว่า
“หมอหลวมาหรือยั”
น้ำเสียที่เ็มไป้วยวามรุ่นโรธเพราะโนหยามหน้าถึในวัหลัทำให้แม้ระทั่ฝู็ยัเ้าหน้าไม่ิ ไ้แ่อบอ้อมแอ้มไปว่า
“ราอรัษ์ำลัไปามพะยะ่ะ ฝ่าบาท เี๋ยวหม่อมันะ่วยประอท่านหมอหลวไว้ให้”
หมิเทียนมวิ้วมุ่น สุท้ายึยอมส่อิฮวาให้ฝูับไว้ไม่ให้ร่วไปับพื้น ส่วนน็อยประอหลันเสียนเฟยเอาไว้ ในหัวบิถึผู้ที่ล้าใ้ยาพิษในวัหลั
“หมอหลวมาแล้วพะยะ่ะ”หมอหลวรารีบุลีุอเ้ามาในศาลาทันที เหื่อเย็นผุพรายึ้นบนใบหน้าอหลอหลวเมื่้อเผิับใบหน้าถมึทึอฮ่อเ้
“รวอาารหลันเสียนเฟย่อน”หมิเทียนำ้อหัใสั่ แม้ทัู้่ะเป็นสรีอเา แ่อย่าไรานะเสียนเฟยเป็นสิ่บ่บอว่านา้อมา่อน ไม่ใ่อิฮวา
หมิเทียนลุึ้นแล้วเินไปประออิฮวาให้บในอ้อมแนอนเอ ่อนะหันไปล่าวับฝู้วยน้ำเสียเร่เรียปนโรธเรี้ยว
“ไปามนาำนัลและันทีอำหนัเียฮวาและที่เี่ยว้อมาทั้หม”
“ไม่ใ่หม่อมันนะเพะ ฝ่าบาท โปรทรให้วามเป็นธรรมับหม่อมัน้วย”
“ไม่ใ่ระหม่อมเ่นันอรับ ฝ่าบาท”
“หม่อมันเป็นบ่าวอพระสนม ย่อม้อูแลพระสนม มิอาหาวายาพระสนมหรอเพะ”
เสียันทีและนาำนัลหลายนัเ็แ่ในำหนัเียฮวานฟัไม่ไ้วาม หลายนโอรวอวามเมาโยไม่ไ้สัเพระพัร์ำล้ำเรียอโอรสสวรร์เลยแม้แ่น้อย
หมอหลวรวอาารไ้วามว่าทั้สอโนพิษนิเียวันาอาหาร โยพิษนั้นมีื่อว่า ‘พิษสี่รารี’ พิษนี้มีุสมบัิามื่ออมัน ือะทำให้ผู้ที่ไ้รับพิษ้อทรมานาวามรู้สึปวแสบปวร้อนไปลอสี่วันเ็มๆ
หลัาที่หมอหลวรวเสร็ ทั้สอ็สลบไปแล้ว หมอหลวึัเทียบยาให้นทั้สอำหนันำไปใู้แล ่อนะเร่ร้อนลับไปเรียมัวยาสำหรับปรุยาถอนพิษ หลัานั้นหมิเทียนึสั่ให้นาำนัลพาอิฮวาและหลันเสียนเฟยแยย้ายันลับไปพัผ่อนที่ห้ออัวเอ
“เียบ”เสียวาเพียำเียวอบุรุษผู้ยิ่ให่ที่สุในแผ่นินแว้นเียทำให้ำหนัเียฮวาเียบสบลในทันที หมิเทียนผ่อนลมหายใ้าๆ่อนะล่าวว่า
“ใรเป็นนาำนัลนสนิทอหลันเสียนเฟย”
“เป็นหม่อมันเอเพะ ฝ่าบาท”หิสาว้าวึ้นมา้านหน้าพร้อมถวายวามเารพหมิเทียน ใบหน้าอนาีาวและุ่มไป้วยเหื่อ มือสั่นระริและเย็นเียบ
“เ้ามิไ้ใ้เ็มเินรวูหรอหรือว่าอาหารมีพิษหรือไม่”
“หม่อมันใ้แล้วเพะ หม่อมันนั้นูแลพระสนมมาั้แ่เ้าวัหลัมารั้แร ันั้นหม่อมันเอ็ไม่ล้าวายาพระสนมเพื่อสร้าวามปั่นป่วนในวัหลัรหอเพะ ่อให้เป็นำสั่อพระสนม หม่อมันึ่เป็นนอวัหลัย่อมรัภัี่อฝ่าบาท มิล้าทำเรื่อราวเ่นนี้แน่เพะ”นาำนัลสาวเอ่ยเสียระรัวพร้อมุเ่าโหัวอย่าอวามเมา
หมิเทียนยมือึ้นเป็นเิให้หยุโหัว ่อนะล่าวว่า
“ทหารทุนายฟั ไปรวูทุห้อในำหนัแห่นี้ หาพบสิ่ใผิปิให้นำมาแ้เิ้น”
“พะยะ่ะ”
ทา้านำหนัหลินเหอเอ็ยุ่วุ่นวายไม่แพ้ัน ้วยเป็นเรือนที่มีบ่าวไพร่น้อย ทำให้ันทีและนาำนัลหลายน้อทำหน้าที่หลายอย่าไปพร้อมๆัน
“ท่านป้าเหม่ยลี่ พระายาสี่มาอเ้าพบท่านหมอหลวเ้า่ะ”นาำนัลน้อยนหนึ่ล่าวเสียัลั่นะวิ่เ้ามาในห้อนอนออิฮวา นาำนัลวัยห้าสิบปรายามอิริยาไม่สมวรอย่าาโทษทำให้นาำนัลน้อยหน้าเสีย
“เรื่อมารยาทเอาไว้่อน เ้าไปบอพระายาสี่่อนว่าวันนี้ท่านหมอหลวไม่สามารถให้ท่านเ้าพบไ้ ้ออเสียมารยาท่อวนท่านอ๋อสี่แล้ว”
“เ้า่ะ”นาำนัลสาวรับำแล้วสาวเท้าเินออไปที่หน้าำหนั สาวใ้ที่มีหน้าที่าร่มให้พระายาสี่ทำสีหน้าไม่พอใเล็น้อย ในใอิไม่ไ้ว่านำหนัหลินเหอนี่อย่าไร ไม่ใ่พระสนม มีสิทธิ์อะไรให้พระายาอนามาาแรออย่านี้
“้อออภัยพระายาสี่้วยเพะ แ่เวลานี้ท่านหอมหลวไม่อาให้พระายาเ้าพบไ้ ำหนัหลินเหอ้อออภัย่อพระายาสี่แล้วเพะ”ำพูอนาำนัลสาวน้อยยิ่ทำให้สาวใ้าวนอ๋อสี่ไม่พอใ วามโรธในใยิ่ทบเท่าทวี
“ไม่เป็นไร ั้น้าอฝายานี่ไปให้ท่านหมอหลว้วย หานาฟื้นแล้วบอว่ายาวนี้มาา้า นาะเ้าใเอ”เสวี่ยเียนล่าว้วยน้ำเสียอ่อนโยน เวลาเือบสิบปีในเมือหลวทำให้นาำ้อสลัราบสาวน้อยแฝวามุนทิ้ไป ำเป็น้อเิบให่ึ้น ันั้นนาึรู้ีว่านับแ่อิฮวาเินทาเ้าวัหลวมาพร้อมฮ่อเ้ นา็เป็นเป้าเล่นานอเหล่าสรีแห่วัหลัแล้ว
“เพะ พระายา”
หมิเทียนยมือึ้นนวมับ ิ้วมว้วยวามเร่เรีย นอาะ้ออ่านีาเพื่อเรียมออว่าราารในวันพรุ่นี้แล้วเายั้อัารับีวามอวัหลัอี ในวันพรุ่นี้ย่อม้อมีระแสเสียันให้เาแ่ั้ฮอเฮาเพื่อ่วยเหลือในารัารเรื่อราวในวัหลัอย่าแน่นอน
วันนี้เาสั่ให้ทหารอรัษ์้นามห้อ่าๆในำหนัเียฮวาแล้ว แ่็ไม่พบหลัานใๆ เาไม่ไ้อยาใส่ร้าย แ่็ูออว่าหลันเสียนเฟยไม่อบอิฮวา ันั้นนี่ึ้อเป็นแผนารในารำัอิฮวาออาวัหลัโยใส่ร้ายว่านาเป็นนวายาพิษ หาเาไม่สามารถหาหลัานมา่วยเหลืออิฮวาไ้ทันาร เรว่านาะโนเหล่าุนนาและสนมนาในประามอย่าแน่นอน
“ฝ่าบาททรพัผ่อนสัหน่อยเถอะพะยะ่ะ วันนี้เหนื่อยมาทั้บ่ายแล้ว อีทั้พรุ่นี้ยั้อื่นบรรทมไปออว่าราารแ่ยามเ้าอี”ฝูพยายามเลี้ยล่อมนายเหนือหัวอน ในมือมีำยานหอมหวัให้มัน่วยให้ฮ่อเ้ผ่อนลายะเ้าบรรทม
“ฝู เ้าว่า้าวรทำอย่าไรี”
“หม่อมันมิบัอาหรอพะยะ่ะ”ฝูอบ่อนะ้อมหัวอัวไปัารับำยานในมือ เมื่อัวาำยานบนหัวเียเรียบร้อยแล้วึถอยมายืนที่เิม
“อบมาเถอะ”น้ำเสียเหนื่อยๆอหมิเทียนเป็นารันให้ฝูำเป็น้ออบ ายราระแอมนิหนึ่อย่าออนุา่อนะล่าวว่า
“หม่อมันอบัอา แ่ฝ่าบาทลอส่นไปรวสอบในห้ออหลันเสียนเฟยหรือยัพะยะ่ะ”
“เ้าะบอว่าหลัานอยู่ในห้อนาอย่านั้นเหรอ นาเป็นถึเสียนเฟย าระไ่เ้ามาถึำแหน่นี้ย่อมไม่่าย นาะิไม่รอบอบนถึนาพลาพลั้ทิ้หลัานไว้ในห้ออัวเอเียวหรือ”
“เป็นเพราะว่านาประเมินวามโปรปรานที่ฝ่าบาทมี่อท่านหมอหลวน้อยเินไปอย่าไรพะยะ่ะ”
ความคิดเห็น