คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : บทที่ 07 | คำเชิญจากหลันเสียนเฟย
บทที่ 7
ำเิาหลันเสียนเฟย
“หมอหลวอิฮวา หลันเสียนเฟยเิท่านไปร่วมรับประทานอาหารเที่ย้วยันเ้า่ะ”นาำนัลาำหนัอหลันเสียนเฟยรายานให้ทราบ ยืนรอฟัำอบาหมอหลวส่วนพระอ์ที่ทาเินหินในสวนเล็หน้าำหนัหลินเหอ
“ฝาเ้าบอหลันเสียนเฟย้วยว่า้าะ้อไปอย่าแน่นอน แล้ว้าะนำอำนัลไปมอบให้้วย”อิฮวาอบ้วยน้ำเสียเรียบๆ ูไม่ยินียินร้าย่อำเิไปยัถ้ำเสือ
“เ้า่ะ”
‘ำหนัเียฮวา’ อหลันเสียนเฟยถือว่าเป็นหนึ่ในบรราำหนัให่และหรูหราแห่หนึ่อวัหลั ้วยรั้หนึ่มันเยเป็นำหนัอหนิูเฟยึ่ภายหลัไ้รับารแ่ั้เป็นฮอเฮาเมื่อหลายรัาล่อนอแว้นเีย
“พระสนม หมอหลวอิฮวามาถึแล้วเพะ”นาำนัลสาวเอ่ยบอผู้เป็นนาย้านในำหนั ้านหลัเป็นอิฮวาและเฟิี ในมืออันทีหนุ่มมีหีบไม้อยู่ใบหนึ่
“เิเ้ามาไ้เ้า่ะ”นาำนัลนสนิทอหลันเสียนเฟยล่าว้วยน้ำเสียเรียบนิ่ ้อมหัวเพียเล็น้อยพร้อมเินนำทาไปยัสถานที่ัสำรับอาหาร
เฟิีเลือึ้นหน้า แทบอยาะเ้าไปถามว่าเหุในาำนัลน่าายผู้นั้นถึไม่ทำวามเารพนายหิอเา แ่็้อใเย็นไว้เพราะอนนี้นายหิอเายัไม่ไ้เปิเผยับผู้อื่นว่านมี้อลใับนายเหนือหัวแห่แผ่นิน ที่เารู้็เป็นเพราะว่านายหิไว้วาใเา พี่เินูและป้าเหม่ยลี่ในระับหนึ่ ึยอมเล่าให้พวเาฟั
นาำนัลเินนำมาถึศาลาลาสวนอไม้ที่ร่มรื่น ลาศาลามีโมสะรานหนึ่รออยู่่อนแล้ว ้าน้าเป็นเหล่านาำนัลำลัปรนนิบัิอยู่ไม่ห่า
“หม่อมันอิฮวา ถวายวามเารพพระสนมเพะ”อิฮวาล่าวพร้อมถวายวามเารพ เฟิีเอ็เ่นัน
“นั่นท่านหมอหลวให้ันทีถือสิ่ใมาัน ูท่าทาะหนัอยู่ไม่น้อย ให้นาำนัลอเปิ่นนำทาไปเ็บให้ระหว่าที่พวเรารับประทานอาหารีหรือไม่”หลันเสียนเฟยล่าว้วยรอยยิ้มบาๆ
“มิไ้เพะ นี่เป็นอที่หม่อมันให้นาำนัลมาแ้ว่าะนำมาให้พระสนมเพะ”
“ริหรือ อย่านั้นอให้เปิ่นมูสัหน่อยไ้หรือไม่”
“เพะ”อิฮวาล่าวแล้วพยัหน้าให้เฟิี ันทีหนุ่มุลีุอนำหีบไปวาไว้เบื้อหน้าหลันเสียนเฟย่อนะเปิฝาหีบออ เผยให้เห็นสิ่อที่อยู่้านใน
สมุนไพรล้ำ่ามามายเรียรายอยู่ในล่อ ในสายาออิฮวามอว่ามันเป็นอล้ำ่า ทว่าในสายาอหลันเสียนเฟย อเหล่านี้็เป็นแ่พืผัเท่านั้น ฮ่อเ้เอ็ทรเยพระราทานสมุนไพรให้นาหลายรั้ ทั้ยาบำรุและยารัษาอาารป่วย
“พระสนมอาะไม่ทราบ แ่ทั้หมนี้ล้วนแ่เป็นัวยาสำัในารปรุยาสำหรับบำรุร่าาย เลือลมและระุ้นให้เิารั้รรภ์”เมื่ออิฮวาล่าว วาอหลันเสียนเฟย็ลุวาวเมื่อไ้ยินำว่า ‘ระุ้นให้เิารั้รรภ์’
“หาทว่าารปรุยายาที่สามารถระุ้นให้เิารั้รรภ์นั้นปรุยามาเพะ แม้ะเป็นหมอเทวา ทว่าโอาสสำเร็ลับมีเพียหส่วนเท่านั้น”ำพูเหล่านี้ออิฮวาล้วนแ่เินาารอบรมสั่สอนอเสวี่ยเียนเรื่อว่า้วยารเอาัวรอาสัมนั้นสู
“ริหรือ? ถ้าเ่นนั้นเ้า็ให้ันทีนำมันไปเ็บเถอะ ส่วนเรา็มานั่สนทนาระหว่ารอนาำนัลั้โ๊ะสันิ”หลันเสียนเฟยรีบปรับเปลี่ยนน้ำเสียและสีหน้าอย่ารวเร็ว พู้วยน้ำเสียนุ่มนวลทว่าวายัทอประายยาม้อหีบในมือเฟิี มุมปาระบายยิ้มบาๆทั้ที่ในใยัหมายมาำัอิฮวาให้พ้นาเส้นทาแห่อำนาอนา
“เพะ”อิฮวาอบรับ เฟิีส่หีบในมือให้ับนาำนัลอำหนัเียฮวา ่อนะถอยออไป้านนออย่าำใ แม้อยาอยู่่วยเหลืออิฮวาแ่านะันทีทำให้เาำ้อยอมให้ับเสียนเฟย
“ท่านหมอหลวเินั่่อน วันนี้เปิ่นสั่ให้ห้อเรื่อัอาหารมาหลายอย่า เปิ่นัสรรมาแ่อั้นีที่เปิ่นโปรปราน ท่านหมอหลวะรับประทานไ้อยู่”หลันเสียนเฟยล่าว้วยน้ำเสียที่แฝวามเย้ยหยันไว้อยู่เล็น้อย ะเียวัน็โบมือสั่ให้นาำนัลยสำรับเ้ามา
“มิไ้เพะ เพียไ้นั่ร่วมโ๊ะับพระสนม็ถือเป็นวามรุาอพระสนมแล้วเพะ”อิฮวาล่าวอย่านอบน้อม่อนะนั่ล้วยท่วท่าที่ผ่านารฝึฝนาเสวี่ยเียนมาเป็นอย่าี
นาำนัลหลายนัวาอาหารลบนโ๊ะแล้วึเินาไป ยามนี้บนโ๊ะหินอ่อนมีทั้เป็ย่าหนับารอบ ปลานึ่ที่ผ่านรรมวิธีนึ่ั้นีนไม่เหลือลิ่นาว น้ำแไุ่๋นหอมลิ่นสมุนไพรและอีหลายอย่า พร้อม้วยาลู่เีย าราาแพที่พระสนมและราวศ์ะไ้รับพระราทานาฮ่อเ้
“เป็นอย่าไร พอะทานไ้ใ่หรือไม่”
“เพะ พระสนม”หลันเสียนเฟยยิ้มรับะีบิ้นเนื้อเป็ึ้นมาเป็นอย่าแร อิฮวาเห็นันั้นแล้ว แม้ไม่อยาินแ่็ไม่อยาเสียมารยาทนเป็นภัยับนเอ ึัสินใีบเนื้อปลาึ้นมารับประทานบ้า
หลันเสียนเฟยยยิ้มมุมปาเมื่อเห็นอิฮวาีบอาหารเ้าไป พร้อมับยน้ำแถ้วยเล็ึ้นิบเพื่อปิบัรอยยิ้ม
“อิฮวาไปรับประทานอาหารับหลันเสียนเฟย”น้ำเสียายแววแปลใอหมิเทียนไม่ไ้ทำให้ฝูแปลใ เาเอ็แปลใ ทั้ที่วันแรที่หมอหลวอิฮวามาถึวัหลว หลัยเสียนเฟย็ูไม่อบนาเสียนานั้น แม้ใะิว่าเป็นอุบายอหลันเสียนเฟยแ่น็มิวัล้าเทียมฟ้านาะล่าวหาสรีอฮ่อเ้โยไม่มีหลัาน
“พะยะ่ะ”ำยืนยันาันทีนสนิทไม่ไ้ทำให้ฮ่เ้หนุ่มลายวามสสัยล ลับยิ่เพิ่มวามัวลใให้เาเสียมาว่า
“นอาหลันเสียนเฟยับอิฮวา มีใรอยู่ที่ำหนันั้นบ้า”
“นอานาำนัลอำหนัเียฮวาแล้ว มีันทีเฟิีที่ิามมาาำหนัทาใ้และนาำนัลห้อเรื่อพะยะ่ะ”ำอบนั้นทำให้หมิเทียนมวิ้ว ่อนะล่าวว่า
“ับวน เิ้นะไปที่ำหนัเียฮวา”
“พะยะ่ะ”ฝูรับำ่อนะหันหลัสืบเท้าออไปัารานามำสั่อโอรสสวรร์
อิฮวารับประทานอาหารบนโ๊ะน้อยเนื่อานาไม่อยาทานมาั้แ่แร ทาฝั่หลันเสียนเฟยเอแม้ปาะล่าวว่าโปรปรานแ่็ทานเ้าไปน้อยเ่นัน ทำให้ผ่านมาว่าหนึ่เ่อแล้ว อาหารบนโ๊ะ็ยัไม่ลลไปมาเท่าที่วร
“ท่านหมอหลวทานน้อยเหลือเิน ะไม่ถูปา ให้เปิ่นสั่นาำนัลให้ไปทำ้าว้มหรือบะหมี่ให้ีหรือไม่”หลันเสียนเฟยล่าว้วยน้ำเสียหวัี ทว่าอิฮวา็รู้ไ้ในทันทีว่าอีฝ่ายำลัระทบระเทียบว่านาที่เป็นสามันะไม่เยรับประทานอาหารเลิศรสั้นีเ่นนี้มา่อน ึไม่่อยถูปามานั
“มิไ้เพะ เพียแ่เิมทีหม่อมัน็มิไ้รับประทานมาอยู่แล้ว แ่พระสนม่าหาเพะที่สมวรรับประทานให้มา ะไ้แ็แร เมื่อร่าายแ็แรย่อมเื้อูลับัวยาที่หม่อมันให้ไป”
“่วนี้อาาศร้อนทำให้ระหายน้ำ ระหว่าวันเปิ่นเอ็ิบาไปไม่น้อยทำให้ไม่่อยหิวเท่าไร”อิฮวายิ้มรับ่อนะยถ้วยาึ้นิบ ทำให้ไม่ทันสัเใบหน้าไม่สบอารม์ออีฝ่ายที่ัวหมาฝ่ายร้ามไม่ยอมเล่นไปามแผนที่วาเอาไว้
“มีอาหารานใบ้าที่ถูปาท่านหมอหลว เมื่อเปิ่นเิเ้ามาร่วมรับประทานอาหารอีะไ้ัเรียมไว้ไ้ถู”
“สิ่ใหม่อมันล้วนทานไ้เพะ ไม่รบวนพระสนมะีว่า”
“ไ้อย่าไรัน หรือว่าสิ่ที่เปิ่นโปรปราน ท่านหมอหลวะไม่มอบเลยแม้เพียสันิ”หลันเสียนเฟยล่าวเสียสูพร้อมเลิิ้วเป็นเิถาม
“หม่อมันเพียไม่อยารบวนพระสนมริๆเพะ”อิฮวายัยืนยันำอบเิม
“บอเปิ่นมาเถอะ ่อให้เป็นานที่ราาแพที่สุเปิ่น็อยารู้”าระยั้นะยอเอาำอบอหลันเสียนเฟยทำให้อิฮวาแปลใ แ่็ำใอบส่ๆไปื่อหนึ่
“เป็นน้ำแไุ่๋น…”ยัไม่ทันะพูบประโย เสียะโนาหน้าำหนั็ัึ้น
“ฝ่าบาทเส็“
ความคิดเห็น