คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : บทที่ 04 | สตรีในวังหลังเป็นสตรีร้ายกาจที่ยากจะรับมือ
บทที่ 4
สรีในวัหลัเป็นสรีร้ายาที่ยาะรับมือ
ามาราาร์ ใ้เวลาเพียสอวันบวนเส็อฮ่อเ้แห่แว้นเีย็ลับมาถึเมือหลว ร้อนถึสรีั้นสูในวัหลัที่่า้อพาันประทินโมและแ่ายให้ามเ้าไว้ เพื่อว่าเมื่อรับเส็แล้วฮ่อเ้มอเห็นพวนา พวนาะไ้มีโอาสึ้นไปอยู่บนุสูสุอวัหลับ้า
“ามมาเพะ ามถึเพียนี้หม่อมันรับรอว่าไม่มีพระสนมนใามไปมาว่าพระสนมอีแล้วเพะ”เสียยยอปอปั้นอนาำนัลส่วนพระอ์อหลันเสียนเฟยทำให้สรีผู้ามเหยียรอยยิ้มออมา ในวัหลันี้ หาไม่นับไทเฮา นา็ถือว่าเป็นพระสนมที่มีอำนาสูสุ เหลือ็แ่ฮ่อเ้ะพระราทานำแหน่ฮอเฮามาให้ ยามนั้นอำนาในวัหลั็ะเป็นอนาอย่าสมบูร์
“ะมีผู้ใล้าแ่เินหน้าเปิ่นที่เป็นถึพระสนมั้นื่อฟูเหรินเพียผู้เียวัน”น้ำเสียหวานอนา่าล้ายับเลือบยาพิษ มิหนำ้ำยัใ้ำแทนัวอย่าถือยศศัิ์ สมับำล่าวที่ว่าสรีในวัหลัล้วนแ่ยาแ่าร่อร
“หาฝ่าบาทเส็มาถึวัหลัแล้วมารายานเปิ่น ให้สนมเหล่านั้นสุสำราหลิว่าเปิ่นะไม่ไปรับเส็เสีย่อน หลัานั้นเปิ่นะรอูสีหน้าอพวนาหลัาเปิ่นไปถึ”ริมฝีปาสีแาเหยียรอยยิ้มอผู้ที่อยู่เหนือว่า เมื่อฮ่อเ้ลับมาถึ นาะเริ่มเินหมาอนเอทันที
“เพะ พระสนม”
“ฝ่าบาทเส็มาถึแล้ว”เสียอหัวหน้าราอรัษ์ที่เีย้ามาับอาาอฮ่อเ้ประาศ้อ ามมา้วยเสียเฮลั่นอเหล่าทหาร หมิเทียนยิ้มรับ ัวนอเา่อหน้าประานและุนนาบาพวนั้น็ือฮ่อเ้ผู้ทรธรรมที่มีิใเมาเพื่อให้่าย่อารัารราิบาอย่า
“เิ้นะรไปที่ำหนัเลย หาไม่ำเป็น็ลำนวนทหารล ้าไม่อยาให้นในวัหลัแื่น”หมิเทียนสั่ารับหัวหน้าราอรัษ์ ่อนะหันไปทานาำนัลสูวัยผู้หนึ่ที่มีป้ายแสานะว่าเป็นนาำนัลสูสุอฝ่ายพระราำหนั
“ส่วนเ้า ไ้รับหมายัหาำหนัให้หมอหลวนใหม่แล้วใ่หรือไม่”
“ไ้รับแล้วเพะ ฝ่าบาท หม่อมันไ้ัันทีและนาำนัลไปรอที่ำหนัหลินเหอแล้วเพะ ทุห้อในำหนัเอ็ทำวามสะอาเรียบร้อยแล้ว หมอหลวอิฮวาสามารถเ้าพัผ่อนไ้เลยเพะ”นาำนัลสูวัยรายานอย่าระับรวเร็ว นาอยู่รับใ้ในวัมาถึสอรัสมัย มีหรือะไม่รู้ว่าฮ่อเ้ในวัยเยาว์เอาแ่ใเพียไร เพียแ่เมื่อไ้รอบัลลั์มัรแล้ว็เ็บ่อนอารม์เหล่านั้นไว้เท่านั้น
“ี ถ้าอย่านั้นเ้านำทาเิ้นไปที่ำหนัหลินเหอ ให้เิ้นไ้รววามเรียบร้อยเสียหน่อย”เมื่อหมิเทียนมีรับสั่ มีหรือะมีผู้ใไม่ล้าทำาม นาำนัลสูวัยรีบเินนำไปทันที หมิเทียนสั่ให้ทหารนำม้าลับไปที่โรม้าหลว เสวี่ยเียน เี้ยนโหวและอิฮวาเอ็ลมาารถม้าเรียบร้อยแล้ว
“เิทานี้เ้า่ะ ท่านหมอหลวอิฮวา”นาำนัลใ้ารปรออนาำนัลสูวัยนเมื่อรู่เินมาา้านหลัพร้อมผายมือเิ อิฮวารู้สึระอัระอ่วนเล็น้อย่อนะ้าวเท้าออไป
ท่านอ๋อสี่เล็เห็นใบหน้าเหนื่อยล้าอบุรายึสั่ให้ทหารไปนำรายานทาารทหารมาให้เารวสอบที่วน ่อนะเินออไปึ้นรถม้าลับวนพร้อมับพระายาสี่และบุราย
“พระสนมเพะ ฝ่าบาททรเส็มาถึวัหลัแล้วเพะ”นาำนัลล่าวรายาน้วยน้ำเสียร้อนรน หลันเสียนเฟยปรายามอใบหน้าออีฝ่ายที่ายแววื่นระหน็ทราบไ้ว่าอีฝ่ายะมีเรื่อให่ที่ยัไม่ไ้ราบทูล่อน ึล่าวว่า
“เ้ายัมีเรื่อให่อันใอี”เมื่อเห็นว่าพระสนมอนทราบสาเหุวามื่นระหนอน นาำนัลสาว็รีบละล่ำละลัล่าวับเ้านายอน
“นาำนัลอำหนัเราที่ไปปะปนอยู่ับบวนเส็สัเเห็นว่าฝ่าบาทเส็มาพร้อมับสรีอีนาเพะ หม่อมันลัวว่านาะมาเป็นพระสนมนใหม่อฝ่าบาท ฝ่าบาททรเส็ไปส่ถึำหนั้วยพระอ์เอเียวนะเพะ อย่านี้ะไม่ให้หใ่อใันร้อนใแทนพระสนมไ้อย่าไรเพะ”
“เ้าเห็นเปิ่นร้อนใหรือ”หลันเสียนเฟยถาม้วยน้ำเสียนิ่ นัยน์าเรียวายแววนิ่สบทำให้นาำนัลสาวุน เหุใพระสนมถึไม่เือเนื้อร้อนใัน นาไ้่าวมาว่าสนมบานนั้นโมโหน้อรีบทูลลาฮ่อเ้ลับำหนั ่าแ่าับพระสนมอนายิ่นั
“มิไ้เพะ”นาำนัลอบ้วยน้ำเสียและสีหน้าที่ปปิวามุนไว้ไม่มิ ริมฝีปาสีแาเหยียรอยยิ้ม่อนะล่าวว่า
“น้ำแ็ที่ฮ่อเ้ทรไ้รับาแว้นผู่หมหรือยั”
“ยัเพะ พระสนมะนำไปทำอะไรหรือเพะ”
“บอให้นาำนัลนำน้ำแ็ไปทำนมหวานเร็วเ้า ้าะนำไปถวายให้ฮ่อเ้”
“เพะ”นาำนัลสาวรับำ่อนะรีบเินออไปัารานที่ไ้รับมอลหมาย หลันเสียนเฟยที่อยู่ัวนเียวยรอยยิ้มเหี้ยมเรียม นับานี้นาะ้ออยับาูสรีนาใหม่อฮ่อเ้เสียแล้ว
“เป็นอย่าไรบ้าเพะ ฝ่าบาท หมอหลวอิฮวา มีส่วนใในำหนัหลินเหอที่ทำให้ไม่พอใหรือไม่เพะ”นาำนัลสูวัยล่าว้วยวามนอบน้อมเมื่อฮ่อเ้ทรประทับบนเ้าอี้ประธานเรียบร้อยแล้ว ส่วน้าน้า็เป็นหมอหลวอิฮวาึ่ยัไม่ไ้รับารแ่ั้อย่าเป็นทาาร
“เิ้นว่าเหมาะสมแล้ว หรือเ้าว่าอย่าไร”หมิเทียนหันมาถามอิฮวา หิสาวพยัหน้ารับ ปินาเินทาร่อนเร่ไปมาร้อมับท่านอาารย์ บารา็้อนอนใ้้นไม้เพื่อหลบฝน ารไ้มาอยู่ในำหนัที่โอ่อ่าว้าวา มีหรือที่นาะรู้สึไม่พอใ
“เหมาะสมแล้วเพะ อบพระทัยฝ่าบาทที่พระราทานำหนัหลินเหอให้หม่อมัน”อิฮวาัฟันพู สิ่ที่ทำให้นารู้สึไม่พอใือหลัาำหนัสีทออร่ามที่นามอเห็นอยู่ไม่ไลาำหนัอน แม้ว่าหลัาบาส่วนะถูบบั้วย้นไม้ให่หลาย้น แ่หลัาที่นาเห็นในระยะไม่เินหนึ่ลี้นั่นะ้อเป็นำหนัอนที่ส่รอยยิ้มวนใอยู่รหน้านานั่นเอ
“ไม่้อเรใ ำหนัหลินเหอนั้นอยู่ใล้ำหนัินหลอเิ้นยิ่นั ทำให้เ้าสามารถเินทาไ้อย่าสะว นี่็นับว่าเป็น้อีอีอย่าเ่นัน”หมิเทียนล่าวเลยสิ่ที่นาาาร์ไว้้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม มีหรือที่เาะรู้สึไม่สนุับารลั่นแล้อิฮวาเล็ๆน้อยๆ
“ฝ่าบาททรมีวิสัยทัศน์ว้าไลยิ่เพะ แม้ว่าัวะอยู่ไลาเมือหลว ็ยัสามารถหาำหนัที่เหมาะสมให้ับหม่อมันไ้ หม่อมันะ้อทำานให้สมับวามาหวัอฝ่าบาทอย่าแน่นอนเพะ”
“หลันเสียนเฟยอเ้าเฝ้าพะยะ่ะ ฝ่าบาท”เสียอฝูับทสนทนาระหว่านทั้สอ หมิเทียนปรับสีหน้าให้ราบเรียบ่อนะล่าวว่า
“ให้นาเ้ามาไ้”หมิเทียนสั่้วยน้ำเสียเรียบๆ อิฮวามอเพียปราเียว็รู้ว่าเาไม่่อยะใร่พอใในัวอพระสนมแ่หลันเสียเท่าไร
“ฝ่าบาทเินทามาไละเหนื่อยล้าสินะเพะ หม่อมันไ้สั่ให้นเรียมอหวานที่ทำาน้ำแ็อแว้นผู่เอาไว้ให้พระอ์แล้วเพะ หม่อมันหวัว่าฝ่าบาทะเสวยับระหายสัเล็น้อย”น้ำเสียหวานอหลันเสียนเฟยมาพร้อมับร่าในุสูศัิ์สีเียวมร นาำนัลที่ถือถาามหลันามารีบนำนมหวานที่ว่าไปวาไว้บนโ๊ะไม้้าน้าอหมิเทียน
“อบุหลันเสียนเฟยมา”หมิเทียนอบสั้นๆผิวิสัย นั่นยิ่ทำให้อิฮวามั่นใว่าหลันเสียนเฟยนนี้ะร้ายาอยู่พอสมวร อีประารหนึ่ือนัยน์าเรียวออีฝ่ายที่ถูส่มาทิ่มแทนา้วยวามไม่พอใ ทว่ายัสามารถรัษารอยยิ้มและสวนท่าทีเอาไว้ไ้
“มิไ้เพะ หม่อมันเป็นพระสนมอฝ่าบาทย่อม้อใส่ใฝ่าบาทเป็นธรรมา…”หลันเสียนเฟยใเอื้อนประโยเล็น้อยให้ฮ่อเ้สนใว่านายัมีเรื่อที่ะพู่อ แ่้วยวามไม่พอใในัวอหลันเสียนเฟยผู้นี้อฮ่อเ้ ทำให้เาเพียายามอเล็น้อยและถามอย่าำใว่า
“มีอะไรหรือ”
“แม่นาผู้นี้เป็นใรันหรือเพะฝ่าบาท”หลันเสียนเฟยถามพร้อมปรายามอ อิฮวาที่ไม่อบพอในิริยาออีฝ่ายึ้อลับ้วยแววาที่่อนวามไม่พอใไว้เ่นัน
“อย่าไรแล้วเิ้น็ะแนะนำให้เ้ารู้ั หลันเสียนเฟย นี่ือหมอหลวนใหม่อเิ้น มีนามว่าอิฮวา อิฮวา นี่ือพระสนมอเิ้น หลันเสียนเฟย เ้าเอ็ให้วามเารพหลันเสียนเฟย้วย เ้าใไหม”ฮ่อเ้ล่าวแนะนำอย่าเหนื่อยหนายเมื่อเห็นสายาไม่ประส์ีอหลันเสียนเฟย เห็นทีเาะ้ออให้พี่สะใภ้่วยสอนอิฮวาเี่ยวับลยุทธ์อสรีเสียแล้ว
“เพะฝ่าบาท หม่อมันะำใส่ใไว้”อิฮวาอบพร้อมำนับให้หลันเสียนเฟย อีฝ่าเอ็พยัหน้าเป็นารอบรับนาเ่นัน
หมิเทียนมอเหุาร์รหน้าอย่าิหนั เห็นทีหมอหลวอเาะ้อสู้รบปรบมือับหลันเสียนเฟยอย่าหนัหน่วอีเมื่อนาลายเป็นเาอี๋
ความคิดเห็น