กบกับพญามังกร

เนื้อเรื่อง

"การพัฒนาความสามารถและสติปัญญา ต้องเริ่มต้นจาการรู้จักตัวเองเสียก่อน"

เรามีความาสามารถเพียงใด ตัวเองย่อมรู้ดีที่สุด แต่ก็ยังมีคนบางประเภทที่กลัวว่าจะถูกคนดูถูก
แม้จะรู้อยู่แก่ใจดีว่าเรื่องนี้ตนไม่มีความรู้ก็ยังทำท่าว่ารู้ดี ทั้งนี้ด้วยต้องการจะยกระดับตัวเองให้สูงขึ้น
เพราะเหตุไรจึงทำเช่นนี้นะหรือ ก็เพราะเวลาที่ได้ยินใครมาพูดว่า "อะไรกันเรื่องแค่นี้ก็ยังไม่รู้อีก
หรือนี่" เราก็ย่อมจะอับอายขายหน้า รู้สึกว่าทำไมเราถึงได้โง่ถึงเพียงนี้ ในเมื่อไม่อยากถูกผู้อื่นหัวเราะเยาะจึงได้แต่ทำตนเป็นผู้รอบรู้ บางครั้งก็ถึงกับใช้วิธีคุยโวโอ้อวดมาสร้างหน้าตาให้ตัวเอง แต่ผลของการกระทำเช่นนี้ แม้จะไม่ถูกหัวเราะเยาะหรือถูกตำหนิในเวลานั้น แต่ถ้าเมื่อใดความจริงถูกเปิดโปงออกมาก็จะกลายเป็นจุดอ่อนให้คนเอาไปเย้ยหยันหนักกว่าเก่า

เพลโตนักปราชญ์ชาวกรีก กล่าวว่า จงรู้จักตัวเอง
มีแต่คนที่รู้จักตัวเองเท่านั้น จึงจะไม่ทำเรื่องที่โง่เขลาออกมา จึงจะรู้ว่ามีข้อบกพร่องในส่วนใดที่ควร
ปรับปรุงแก้ไข ข้อดีในส่วนใดที่ควรรักษาไว้ การรู้อะไรเพียงครึ่ง ๆ กลาง ๆ แต่แสร้งทำเป็นว่ารู้ดี ผลสุดท้าย
ย่อมทำอะไรไม่สำเร็จสักเรื่องเดียว
พญามังกรที่อาศัยอยู่ใต้ทะเลลึก เป็นผู้ที่สัตย์น้ำทั้งหลายให้ความเคารพยกย่องให้เป็นจ้าวสมุทร
บรรดาสิ่งมีชีวิตที่อยู่ในน้ำทั้งหมดถือเป็นอาณาประชาราษฎร์ของพญามังกร พญามังกรสามารถเรียกลม
เรียกฝน ไม่ว่าจะทำอะไรก็ล้วนส่งผลกระทบอย่างใหญ่หลวงต่อมนุษย์โลก ด้วยเหตุนี้แม้มนุษย์จะไม่ใช่
สัตว์ที่อาศัยอยู่ในน้ำแต่ก็ให้ความเคารพกราบไหว้พญามังกรเช่นเดียวกัน

วันหนึ่ง พญามังกรขึ้นมาเที่ยวเล่นบนผิวน้ำ บังเอิญได้พบกับกบตัวหนึ่งที่ริมหาดทราย หลังจาก
ทักทายถามสาระทุกข์สุขดิบกันแล้วก็สนทนาผูกไมตรีกัน

กบถามว่า "จ้าวสมุทร ที่ที่ท่านอาศัยอยู่เป็นเช่นไรหรือ"

พญามังกรตอบว่า "ข้าอาศัยอยู่ในพระราชวัง ซึ่งไม่เหมือนกับพระราชวังธรรมดาทั่วไปแต่เป็น
วังบาดาลที่สร้างด้วยไขมุกล้ำค่า ภายในยังสว่างไสวไปด้วยเพชรพลอย เหลืองอร่ามงามตา"

จากนั้นพญามังกรก็ถามกบบ้างว่า "แล้วที่ที่เจ้าอาศัยอยู่เล่าเป็นเช่นไร"

กบตอบว่า "ที่ที่ข้าอยู่น่ะหรือ เป็นลำธารเล็ก ๆ ข้างภูเขาที่นั่นมีตะไคร่น้ำสีเขียวและทุ่งหญ้า
ที่เขียวขจียังมีน้ำพุที่ใสสะอาดและก้อนหินสีขาว สวยงามมากเลยละ"

พูดจบ กบก็รู้สึกอยากรู้อยากเห็นขึ้นมา จึงถามพญามังกรต่อว่า "จ้าวสมุทรเวลาที่ท่านสบายใจ
กับเวลาที่ท่านโกรธท่านทำอย่างไรหรือ"

พญามังกรบอกว่า "เวลาที่ข้าสบายใจ ก็จะบันดาลให้ฝนฟ้าตกต้องตามฤดูกาล ให้พืชพันธ์
ธัญญาหารเก็บเกี่ยวได้อย่างอุดมสมบูรณ์ เวลาที่โกรธก็จบันดาลให้พายุโหมกระหน่ำ ทำให้กรวดหิน
ดินทรายปลิวว่อนจากนั้นก็ทำให้เกิดฟ้าร้องฟ้าผ่า อสนีบาตฟาด จนต้นไม้ใบหญ้าในรัศมีพันลี้ล้ม
ระเนระนาด"

จากนั้น พญามังกรก็ย้อนถามกบบ้างว่า "แล้วเจ้าละ เวลาที่เจ้าสบายใจกับเวลาที่เจ้าโกรธ
เจ้าทำอย่างไรบ้าง"

กบตอบว่า "สิ่งที่ข้าทำแตกต่างกับท่านอย่างสิ้นเชิง เวลาที่ข้าสบายใจในค่ำคืนที่จันทร์กระจ่างฟ้า
ลมพัดเย็นสบาย ข้าก็จะโก่งคอเปล่งเสียงร้องเพลง อ๊บ อ๊บ อย่างต่อเนื่องไม่หยุด เวลาที่ข้าโกรธ ก็จะ
เบิ่งตาจนลูกนัยน์ตาโปนออกมา จากนั้นก็เบ่งท้องให้ใหญ่ขึ้นแสดงถึงความโมโห หลังจากเบ่งท้อง
จนพองเต็มที่แล้วก็แค่นั้น ข้าทำได้อย่างมากก็เพียงเท่านี้"

ถูกต้อง เรื่องราวต่าง ๆ และสัตว์ต่าง ๆ บนโลกใบนี้มีความแตกต่างกันมาก ไม่อาจนำมาตรฐานของ
ตนไปวัดผู้อื่น มีความสามารถเท่าใดก็ทำไปเท่านั้น แสดงบทบาทเท่านั้น ไม่จำเป็นต้องเอามาตรฐาน
อย่างหนึ่ง แบบฉบับอย่างหนึ่งมาเป็นเกณฑ์ แต่ควรทำไปตามสภาพแวดล้อมและความสามารถ
ของแต่ละคนเป็นหลัก

ทว่า มีประเด็นหนึ่งที่สำคัญอย่างมาก นั้นคือต้อง รู้จักตัวเอง ถ้าเราไม่เข้าใจว่าตัวเองมีความสามารถ
มากน้อยเพียงใด ก็จะเผลอทำเกินขอบเขตความสามารถของตน ผลก็คือไม่เพียงทำไม่สำเร็จ แต่ยังอาจ
ทำให้ชีวิตต้องประสบกับความล้มเหลว

คนเราต่างมีความสามารถและสติปัญญา แต่การพัฒนาความสามารถและสติปัญญานั้นจำเป็นจะต้อง
เริ่มจากการรู้จักตัวเองเสียก่อนเข้าใจกำลังความสามารถของตัวเอง แสดงความสามารถออกมาให้ดีที่สุด
โอกาสผิดพลาดย่อมมีน้อย