คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : chapter1
เซน เด็กหนุ่มวัย17ปีซึ่งกำลังจะจบการศึกษาชั้นมัธยมปลายในอีกสองเดือนข้างหน้า ครอบครัวของเขายากจนลงหลังจากที่พ่อของเซนเสียชีวิตเมื่อสามปีที่แล้ว ทิ้งแม่ เซน และน้องอีกสองคนไว้ แต่โชคชะตายังซ้ำเติมพวกเขาไม่พอ เพราะเมื่อครึ่งปีก่อน แม่ของเซนได้ล้มป่วยลงด้วยโรคเบาหวาน ทำให้ฐานะทางเศรษฐกิจของทางบ้านค่อนข้างลำบาก ป้าของเซนซึ่งเปิดร้านอาหารอยู่ที่อเมริกาต้องการจะช่วยพวกเขาแม่ลูก จึงบอกให้เซนไปเป็นกุ๊กที่ร้านอาหารของป้าหลังจากจบม.6 เพื่อหาเงินมาส่งน้องๆเรียน และรักษาแม่ที่ป่วยอยู่ ใจหนึ่งเขาก็อยากไปอเมริกาเพื่อหาเงินมากๆมาช่วยเหลือครอบครัว อีกใจหนึ่งเขาก็อยากอยู่เมืองไทยเพราะรักแรกของเขากับหญิงสาวที่ชื่อชมพู เธอเป็นรุ่นน้องม.4 โรงเรียนเดียวกันกับเขา แต่เขาก็เห็นแก่ครอบครัวมากกว่าจึงตัดสินใจจะไปอเมริกาในที่สุด
“เย็นนี้กลับบ้านด้วยกันนะ” เซนพูดขึ้นกับชมพู
“ค่ะ ฉันจะรอพี่ที่หน้าตึกเรียนนะ” ชมพูตอบ
“เธอกับรุ่นพี่เป็นแฟนกันเหรอเนี่ย” เพื่อนของชมพูที่ชื่อเฟินถามขึ้น
“................” ชมพูไม่ตอบแต่มีสีหน้าท่าทางเคอะเขินขึ้น
“ตั้งแต่เมื่อไร ไม่เห็นเล่าให้ฟังกันบ้างเลย” เฟินตัดพ้อเล็กน้อย
“ก็ฉันเห็นว่ามันไม่ใช่เรื่องที่ต้องมาประกาศบอกกันนี่” ชมพูบอก
“ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าพี่เซนสุดเท่ของฉันจะมาเสร็จเธอแบบนี้”
“พูดอะไรน่าเกลียดจัง ฉันไม่คุยกับเธอแล้วดีกว่า” ชมพูเดินหนีเฟิน
“อย่าเพิ่งไปสิ เล่าให้ฉันฟังก่อนว่าเธอกับพี่เซนเป็นแฟนกันได้ยังไง”
“เรื่องอะไรเล่า มันเป็นเรื่องของคนสองคนนะ”
คำพูดของเฟินทำให้เธอนึกถึงวันอาทิตย์ที่แล้วที่พี่เซนชวนเธอไปงานประจำปีของจังหวัด
“ไอติมโบราณตรงนั้นน่ากินจังเลย” ชมพูชี้มือไปทางร้านไอศกรีมซึ่งมีคนต่อแถวซื้อยาวเหยียด
“เดี๋ยวพี่ไปซื้อมาให้นะ” เซนบอก
“อย่าเลยค่ะ คนเยอะอย่างนั้นต้องรอนานแน่ๆ” เธอรั้งแขนเขาไว้
“ถ้าเป็นสิ่งที่เธออยากได้ พี่จะหามาให้เธอให้ได้ รอพี่อยู่ตรงนี้ล่ะ”
หลังจากที่พวกเขาซื้อไอศกรีมเสร็จ เซนกับชมพูทานไอศกรีมไปเดินไปตามทางที่มีต้นไม้ใหญ่เป็นร่มเงาให้
“ชมพู” เซนเอ่ยขึ้น
“มีอะไรเหรอค่ะ” ชมพูเงยหน้าขึ้นมามองเซน
“พี่อยากจะดูแลเธอ จะได้มั้ย”
“พี่ก็ดูแลฉันตลอดมาอยู่แล้วนี่ค่ะ ไม่เห็นต้องมาขอเลย” ชมพูบอก
“พี่ไม่ได้หมายความอย่างนั้น พี่หมายถึง.........เธอจะคบกับพี่ได้มั้ย” เซนขอ
“พี่ค่ะ” ชมพูมองหน้าเซนพร้อมกับรอยยิ้มที่เขินอาย
เซนดึงตัวชมพูเข้ามากอดไว้อย่างแนบแน่น เขาอยากจะหยุดเวลาทั้งหมดไว้เพียงเท่านี้เพื่อที่เขาและชมพูจะได้อยู่ด้วยกันอย่างนี้ตลอดไป
*
ตอนบ่ายหลังเลิกเรียนวันนั้นชมพูยืนรอเซนหน้าตึกเรียน เมฆสีดำทะมึนลอยพาดผ่านหลังคาตึกไปไม่นาน ฝนห่าใหญ่ก็ตกลงมาอย่างหนัก
“มารอนานเหรอยัง” เซนถาม หลังจากที่วิ่งมาจากสนามบาสอย่างเหนื่อยหอบ
“ไม่นานหรอก แป๊บเดียวเอง” ชมพูพูดพร้อมกับยกมือขึ้นมาเพื่อบอกปริมาณเวลา
“ฝนตกหนักมากเลยนะเนี่ย งั้นรอฝนซาก็แล้วกัน” เซนบอก
“อื้ม” ชมพูตอบ
ปี๊นๆ พวกเขาหันมองไปตามเสียงแตรรถยนต์ที่ดังขึ้น เต้เพื่อนร่วมชั้นของเซนลงมาจากรถคันดังกล่าวและเดินตรงมายังที่ๆเซนและชมพูยืนอยู่
“ชมพู ไอ้เซน ขึ้นรถ เดี๋ยวฉันไปส่งให้” เต้พูดขึ้น
“ไม่เป็นไร พวกเรากลับกันได้ ไม่รบกวนนายดีกว่า” เซนบอก
“ไม่เป็นไร ให้ฉันไปส่งพวกนายเถอะ พวกเราทางเดียวกันนี่” เต้บอก
“งั้นก็ได้ ขึ้นรถเถอะชมพู”
รถคันดังกล่าวพาเซน ชมพู เต้มายังสามแยกแห่งหนึ่ง
“ฉันกับชมพูลงตรงนี้ล่ะ” เซนบอกเต้
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวฉันไปส่งถึงบ้านพวกนายก็ได้นี่” เต้บอก
“อย่าเลย ซอยบ้านมันแคบ ขับลำบาก ให้ฉันลงตรงนี้ดีแล้ว” เซนบอก
“เอางั้นก็ได้ ดูแลชมพูดีๆนะ” เต้บอก
“แน่นอน” เซนบอก “ขอบใจนะ”
“ขอบคุณนะค่ะ พี่เต้” ชมพูบอก
“ฉันไปก่อนล่ะ” เต้โบกมือ
รถคันดังกล่าวแล่นจากไปอย่างรวดเร็ว
“เป็นอะไรเหรอเปล่า ไม่พูดไม่จาตั้งแต่ลงจากรถ” ชมพูถามขึ้นระหว่างเดิน
“....................”
“โกรธฉันเหรอ?” ชมพูยกนิ้วชี้ขึ้นมาชี้ที่จมูกตัวเอง
“เปล่าหรอก” เซนพูดขึ้นในที่สุด “พี่โกรธตัวเองต่างหากล่ะ”
“โกรธตัวเอง? ทำไมล่ะ”
“พี่ไม่สามารถให้อะไรเธอได้ พี่ไม่มีรถหรูๆให้เธอนั่ง” เซนมีสีหน้าที่รู้สึกผิดปรากฏขึ้น
ชมพูยิ้มให้เซนก่อนจะพูดขึ้น
“ไม่เห็นเป็นอะไรสักหน่อย ฉันไม่ได้ต้องการสิ่งเหล่านั้น สิ่งที่ฉันต้องการคือพี่คนเดียวเท่านั้น” ชมพูยื่นมือไปจับมือเซนไว้อย่างมั่นคง
“เธอคิดอย่างนั้นจริงๆเหรอ”
“จริงสิค่ะ” ชมพูตอบ เขาจึงดึงตัวเธอเข้ามากอดไว้จนแน่นราวกับจะไม่ปล่อยเธอไปอีกแล้ว
*
ความคิดเห็น