เริ่องวุ่นๆของยัยจอมซ่ากับหนุ่มไอดอล

ลำดับตอนที่ #5 : และแล้ว

และแล้วนิฮายะซึ่งตอนนี้อยู่ในชุดนักเรียนปกกะลาสีสีน้ำเงินผ้าผันคอสีแดง ทำผมและแต่งหน้าใหม่ซะสวยเช้ง ยืนถือแฟ้มกองโตเดินตามระเบียงโดยมีกล้องเลื่อนตามไปด้วย

เมื่อเพลงขึ้นมิคาโตะกับทาคุโตะจึงออกมาแล้วทั้งคู่ก็ทำสีหน้าและเล่นตามบท  จนถึงตอนสุดฉากท้ายที่ดูจะยากแสนยากสำหรับนิฮายะเพราะเธอต้องทำตัวให้ดูสนิทสนมกับมิคาโตะและทาคุโตะ  การทำงานกว่าจะได้ออกมาก็ต้องถ่ายทำซ้ำแล้วซ้ำอีกอยู่หลายต่อหลายรอบเหมือนกัน  แล้วหลังจากที่ถ่ายทำเสร็จ

     “คาวามูระ  นิฮายะ  เธอเพิ่งเคยแสดง  MV  นี้เป็นครั้งแรกหรอ”  โปรดิวเซอร์ทาคาคิคาวะซึ่งเป็นผู้ควบคุมงานทั้งหมดถาม

“คะ...ค่ะ”นิฮายะตอบด้วยสีหน้าและน้ำเสียงที่แปลกใจ

“มีอะไรหรอคะ”  เธอจึงถามขึ้น

“เปล่าไม่มีอะไรหรอก” โปรดิวเซอร์ตอบพลางลูบหัวนิฮายะด้วยความเอ็นดู    จากนั้นเขาจึงเดินไปหามิคาโตะกับทาคุโตะ

“พวกนายรู้จักกันได้ไง”  โปรดิวเซอร์เดินมาตบไหล่ มิคาโตะซึ่งกำลังดื่มน้ำอยู่

“บังเอิญนะครับ  พอดีเรื่องมันยาวเดียวค่อยเล่าให้ฟังที่หลังก็แล้วกันนะครับ” ทาคุโตะ ตอบแทน

“มีอะไรหรอครับ”มิคาโตะถาม เมื่อดื่มน้ำเสร็จ

“เปล่าไม่มีอะไรแค่คิดว่าดี” โปรดิวเซอร์ตอบหน้านิ่งๆ  แล้วเขาก็เดินไปเช็คงานอื่นๆต่อ

      ปล่อยให้ 2 หนุ่มที่ยืนอยู่ยืนยิ้มหน้าบาน    แต่ก็ยิ้มอยู่ได้ไม่นานเมื่อนิฮายะเดินก้าวขา ฉับๆๆ  เข้ามาเพราะเธอเพิ่งนึกออกเรื่องสัญญา

“นี่พวกนายฉันทำตามสัญญาแล้วพวกนายก็ต้องทำตามสัญญาด้วย  ห้ามมายุ่งกับฉันอีก”  เธอพูดด้วยน้ำเสียงดุ  และหน้าที่เคร่งเครียด  

       พอเธอพูดจบ  เธอก็สะบัดหน้าหนี  เธอเดินไปเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้องน้ำ  แล้วเธอก็จัดเก็บข้าวของกลับบ้าน  เมื่อเธอเดินมาถึงหน้าประตูโรงเรียน

“นี่ๆ นิฮายะเดี๋ยวฉันไปส่ง  นี่มันก็มืดมากแล้วด้วย”  เสียงมาจากด้านหลังของนิฮายะ เธอจึงหันกลับไปมอง              มิคาโตะเดินตามมา

“ไม่    ไหนนายบอกว่าจะไม่ยุ่งกับฉันแล้วไงแล้วก็อย่ามาเรียกชื่อฉันหวนๆด้วย จำไว้”  เธฮพูดด้วยสีหน้าที่บ่งบอกถึงความไม่สบอารมณ์     แล้วเธอจึงเดินออกจากโรงเรียน

“น่ะ...น่ากลัวจะเลย  มืดก็มืดโชคดีที่มีไฟตามเสา”    ระหว่างเดินกลับบ้านเธฮพึมพำกับตัวเอง

และเมื่อถึงบ้านเธอก็รีบวิ่งขึ้นไปบนห้องนอน  ล๊อคห้อง  ทิ้งกระเป๋า แล้วกระโดดขึ้นบนเตียงกอดตุ๊กตาหมีตัวใหญ่  แล้วเอามือหยิบสมุดสีชมพูเล่มใหญ่พอสมควรที่มีกุญแจอันเล็กๆ  ล๊อคอยู่   มาจากกระเป๋าที่เธอเย็บซ่อนไว้ในตุ๊กตาหมี  เธอค่อยๆไขกุญแจออกแล้วเขียนสิ่งที่เธอเจอในวันนี้เป็นนิยาย

“เป็นห่วงงั้นหรอ  เป็นไปไม่ได้หรอก”  เธอพึมพำ

         แล้วเมื่อเธอจัดการกับทุกอย่างเสร็จเธอจำเข้านอนหลับอย่างมีความสุข