เริ่องวุ่นๆของยัยจอมซ่ากับหนุ่มไอดอล

ลำดับตอนที่ #12 : ความลับแตก

จากนั้นนิฮายะก็หันหลังกลับอย่างรวดเร็ว

“ก็วันนั้นน่ะหนูไปเห็นที่โรงเรียนมีพวกสาวๆ   อยู่เต็มไปหมดจนเข้าห้อง

เรียนไม่ได้หนูก็เลยเดินฝ่ากลุ่มสาวๆพวกนั้นกับเพื่อนอีกคนแล้วก็ไปเจอ

พวกเค้านะคะ”  นิฮายะรีบเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้ฟังก่อนที่มือของเธอที่คว้า

จับมือของทาคุโตะก่อนที่จะมาปิดปากเธอ

“ไม่ใช่นั้นไม่ใช่ครั้งแรก   เราเคยเจอกันก่อนหน้านั้น”     มิคาโตะนั่งเท้า

คางรอดูสถานการณ์อย่างสบายใจพูดขึ้นหลังจากที่เงียบอยู่นาน

“อ้าว”  นิฮายะอุทานขึ้นแล้วทำหน้าครุ่นคิด

“อืม  จะว่าไปแล้วพวกฉันเคยเจอเธอก่อนหน้านั้นนะแต่เธออาจจะจำไม่

ได้”   ทาคุโตะที่เพิ่งนึกอะไรสักอย่างออกเสริม

แล้วในเวลาไม่นานนิฮายะก็เหมือนจะนึกอะไรขึ้นได้   แล้วเธอก็พยายามจะ

นึกย้อนกลับไปอีก   จนในที่สุดเธอก็

“อ๊ะ     นึกออกแล้ว”     นิฮายะพูดขึ้น   ครั้งนี้ทั้งทาคุโตะและมิคาโตะต่าง

สะดุงโหยงเพราะไม่คิดว่าเธอจะนึกออก  แล้วรีบถลามาหานิฮายะแต่ไม่ทัน

ซะแล้ว

“เราเคยเจอกันที่ร้านการ์ตูนคะ   ฉันกำลังเลือกการ์ตูนอยู่แล้วสะดุดขาตัว

เองหงายหลังไปชนใครไม่รู้ฉันเห็นแต่ผมทองๆ  แต่ไม่ได้มองหน้าเพราะ

ตอนนั้นตกใจมากรีบขอโทษแล้วก็วิ่งออกมาเลย   ตอนแรกก็ตะหงิดๆใจอยู่

เหมือนว่าคุ้นๆ”     นิฮายะเล่าเรื่องที่นึกออกทั้งหมดให้ฟัง

“อ๋อ   ขอบใจมากนะ”   พี่เค็นตะตอบพร้อมยิ้มร่า

“แล้วทำไมหรอคะ”   นิฮายะถามหลังจากที่สงสัยมานาน

“ก็ไม่มีอะไรมากหรอก   พอดีพี่อยากรู้ว่า 2 คนเนี้ยจะได้เจอกับนางในฝันที่

ไหน   เห็นชอบบอกว่าไม่มีจริงหรอถ้าเจอก็คงจะเจอในฝันหนะ   พี่จะได้

ไว้ล้อได้ฮึๆ”     พี่เค็นตะพูดอย่างถูกใจเป็นที่สุด    ขณะที่มิคาโตะกัยทาคุ

โตะนั่งกุมขมับอยู่ข้างๆเธอ

“เพราะเธอคนเดียวเลย”   มิคาโตะบ่นกับตัวเอง

“ให้ตายเถอะ”   ทาคุโตะพึมพำกับตัวเอง

“ทำไมล่ะ   น่าสนุกออก ฮิๆ   ก็อยากพาฉันมาทำไมล่ะ”    นิฮายะหัวเราะ

ชอบใจ

“เฮ้อ   สงสัยเรา 2 คนคงจะถูกล้อไปอีกนานเลย    เนอะ  ทาคุโตะ”   มิคา

โตะหันไปพูดกับน้องชาย

“ก็คงงั้น”   ทาคโตะรับแบบปลงๆ

“พวกนายตามสบายล่ะกัน เดี๋ยวพวกพี่ขึ้นไปทำงานต่อ”    พี่ซาคิพูดพลาง

ลุกขึ้นจากโต๊ะก่อนจะเดินอกไป    แล้วพี่เค็นตะกับคิเอโกะก็ลุกเดินตาม

ไป   จนสุดท้ายก็เหลือแต่มิคาโตะ  ทาคุโตะและนิฮายะ

“นี่   แล้วตกลงพวกนายจะพาฉันมาทำไมที่นี่”   นิฮายะถามขึ้น

“พอดีว่าพวกเราเห็นเธอมีความสามารถมากก็เลยอยากให้เธอลองเข้าร่วมกับ

พวกเราดู”มิคาโตะตอบ

“ห๊า    ไม่มีทาง”    นิฮายะส่ายหัวดิ๊กๆ

“ไม่ดีหรอ   ได้ทำงานกับคนหล่อๆอย่างพวกฉันเนี้ย”    ทาคุโตะทำหน้า

ทะเล้นใส่

“แหวะ  หลงตัวเอง”    นิฮายะตอบทั้งที่ในใจคิด  ‘โคดหล่อ’         

 “ทำไมล่ะทำไมถึงไม่เอา”   มิคาโตะถามเหตูผล

“ก็...พวกนายหน้าตาออกจะดีแต่ฉันหน้าตาไม่เห็นสวยแล้วก็ฉันไม่อยาก

โดนคนหมั่นไส้ด้วย”    นิฮายะตอบไปก็คิดไปหาเหตุผลสารพัด

“ไม่สวยตรงไหนห๊ะ”     ทาคุโตะพูดขณะใช้มือข้างหนึ่งจับปลายคางของนิ

ฮายะขึ้นมาแล้วยื่นหน้าเข้าไปใกล้ก่อนจะใช้มืออีกข้างที่เหลือโอบเอวบางๆ

ของเธอเอาไว้   นิฮายะพยามยามใช้มือเล็กๆของเธอพลักทาคุโตะแต่มันยิ่ง

ทำให้ทาคุโตะรัดเธอแน่นขึ้นอีกจนเธอไม่สามารถทำอะไรได้ ได้แต่อยู่นิ่ง 

  แล้วเมื่อเธอสบตากับทาคุโตะเหน้าของเธอก็เริ่มแดงขึ้นเรื่อยๆทาคุโตะค่อย

โน้มหน้าเข้ามาหาเธอ   แล้วจู่ๆก็มีเสียงๆหนึ่ง

“ทาคุโตะ จะทำอะไรน่ะ”    มิคาโตะพูดขึ้นน้ำเสียงไม่พอใจหลังจากที่ดู

เหตุการณ์อยู่นาน

“ก็แค่อยากดูหน้านิฮายะใกล้ๆ”    ทาคุโตะตอบขณะเอามือออกจากตัวนิฮา

ยะ

“เอ่อ    นี่ห้องน้ำอยู่ทางไหนหรอ”   นิฮายะถามขณะเอามือจับแก้มตัวเอง

“ตรงไปแล้วเลี้ยวซ้าย”     ทาคุโตะตอบ   แล้วนิฮายะก็รีบวิ่งไป

“น่ารักชะมัด   เหมือนลูกแมวเลย”   ทาคุโตะพูดแล้วหันกลัมามองคนที่ส่ง

สายตาไม่พอใจมา

“ทาคุโตะ เมื่อกี้นายจะทำอะไรกันแน่   ทุกทีนายไม่เป็นแบบนี้ไม่ใช่หรอ”   

มิคาโตะถาม

“ทำไมล่ะก็เธอสวยจริงๆนี่ ผมก็แค่อยากบอกว่าเธอน่ะสวยแค่ไหน”   ทาคุ

โตะตอบ

“อย่าบอกนะว่านายชอบเธอ”   มิคาโตะถามต่อ

“ใช่   ผมชอบเธอแล้ว”   ทาคุโตะตอบอย่างเต็มปากเต็มคำ    ทำเอามิคาโตะ

อึ๋งไปนิดๆ

“แล้วพี่ล่ะ   ท่าทางเมื่อกี้มันอะไร”   ทาคุโตะถามกลับ

“ก็อย่างที่เห็นนั้นแหละ   ฉันก็ชอบเธอ”   มิคาโตะตอบนิ่งๆ

“งั้นเราก็คงชอบผู้หญิงคนเดียวกันแล้วสินะ”ทาคุโตะสรุป

“งั้นเราคงต้องให้นิฮายะป็นคนเลือกล่ะ”   มิคาโตะพูด