ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    [FIC] T A T T O O . . . ஐ l MINKEY

    ลำดับตอนที่ #2 : STEP 1 :: KEY

    • อัปเดตล่าสุด 25 ก.ย. 52


     Step 1

     

    KEY

     

     

     

     

    บางสิ่งบางอย่างที่ลบเลือนไปง่ายๆ.. ไม่ได้หมายความว่าเราเป็นคนลืมง่าย..

    แต่อาจจะเป็นเพราะเราไม่ได้ใส่ใจจะจำ.. อาจเป็นเพราะมันไม่สำคัญ

     

    บางสิ่งบางอย่างที่อยากจะลืม แต่ลืมไม่ได้  ไม่ได้หมายความว่าเรามีความจำเป็นเลิศ

    แต่อาจเป็นเพราะว่ามันสำคัญกับเรามากจนเกินไป..

     

    เหมือนกับรอยสัก..  ถ้าอยากจะลบก็ใช่ว่าจะลบออกไปได้ง่ายๆ

    คิดให้ดีก่อนที่คิดจะสักลงไป..  เพราะยิ่งลบก็ยิ่งเจ็บ เจ็บมากกว่าตอนสัก

     

     

    ..ยิ่งพยายามลบมากเท่าไหร่ ก็ยิ่งดูเหมือนว่าจะยิ่งเจ็บมากขึ้นเท่านั้น..

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    คีย์กัดปากซ้ายทีขวาทีมองกระดาษสีอ่อนในมือที่มีตัวพิมพ์เรียงอยู่อย่างเป็นระเบียบ คิ้วสวยขมวดมุ่นพลางนึกย้อนไปถึงคำสั่งที่ได้รับมอบหมายมาเมื่อครู่

     

     

    ภาพถ่ายของน้องทั้งสองคนจะต้องผสมผสานกันอย่างลงตัว..

     

     

    คิดถึงตรงนี้แล้วเจ้าของเสื้อยืดสีดำตัวเล็กก็ต้องถอนใจ มีเวลาให้แค่สองสัปดาห์ที่เขาจะต้องตระเวนไปถ่ายรูปธรรมชาติให้ตรงตามคอนเซปต์ของนิตยสารที่ได้รับมา ถ้ารูปภาพผ่านการพิจารณาจากกองศิลป์ถึงจะถือว่าสอบผ่าน..

     

     

    แต่นั่นก็ไม่ใช่สิ่งที่น่าหนักใจเท่ากับ..

     

     

     

     

    ไม่ไปด้วยกันจริงๆหรอวะ?”

     

     

    ดวงตาเรียวมองไปตามทิศทางที่เสียงลอยมากระทบหู ช่างกล้องที่คีย์เห็นถ่ายภาพนายแบบอยู่เมื่อครู่กำลังเอ่ยถามเด็กหนุ่มในชุดเสื้อยืดสีน้ำตาลอ่อน กางเกงยีนส์สีสวยทำให้ช่วงขายาวแลดูสมส่วน

     

     

    ไม่ล่ะครับ พอดีผมมีงานที่ทำค้างอยู่ ขอให้สนุกนะครับ..

     

     

    มินโฮค้อมตัวลงอย่างมีมารยาท ช่างกล้องคนนั้นตบไหล่ผอมสองสามทีก่อนจะล่ำลาแล้วเดินไปรวมกลุ่มกับทีมงาน คนตัวสูงยกเท้าขึ้นมาก่อนจะก้มลงไปขยับรองเท้าผ้าใบให้เข้าที่ เสร็จเรียบร้อยก็กระชับกระเป๋าเป้แล้วก้าวขาเตรียมจะออกเดิน แต่ก้าวเดินนั้นก็ต้องหยุดชะงักลงไปเมื่อพบว่ามีใครบางคนกำลังนั่งจ้องตัวเองอยู่ที่อีกมุมหนึ่ง

     

     

    เป็นครั้งที่สามที่คีย์มีโอกาสได้สบตากับเจ้าของใบหน้าอันแสนจะดูดีนี้

     

     

    กลีบปากแดงเม้มเข้าหากันนิดหนึ่งก่อนจะทำใจดีสู้เสือระบายยิ้มหวานไปให้

     

     

    นายกินข้าวหรือ...  ยัง...

     

     

     

    แต่เจ้าของใบหน้าอันหล่อเหลานั้นก็ทำให้คีย์ต้องเก้ออีกรอบเช่นกันเมื่อขายาวนั้นออกเดินผ่านหน้าไปทั้งๆที่เสียงหวานยังเปล่งออกไปไม่จบประโยค

     

    ดวงตาเรียวสวยกระพริบปริบๆอย่างงุนงงก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นความโมโห

     

     

     

    คนอะไร! พูดด้วยดีดีแล้วมาทำเป็นเมินใส่

     

     

    นิสัยไม่ดี!!

     

     

     

     

     

     

    นี่นาย!”

     

     

    ขาเรียวรีบสาวให้ทันจังหวะการเดินของคนข้างหน้า เสียงตะโกนเรียกทำให้ชเวมินโฮต้องหยุดชะงักอีกรอบ คีย์เอามือเท้าเข่าพลางหอบหายใจ เพราะกว่าที่จะรู้ตัวว่าโมโห กว่าจะเก็บกระเป๋าแล้ววิ่งตามออกมานอกสตู มินโฮก็เดินมาไกลเสียแล้ว โชคดีที่ยังเห็นแผ่นหลังกว้างภายใต้เสื้อสีน้ำตาลนั้นถึงได้วิ่งตามมาจนทัน

     

     

    คิ้วของคีย์ขมวดมุ่น

     

     

     

    ชั้นไปทำอะไรให้นายโกรธหรือไง?!”

     

     

    สรรพนามเริ่มเปลี่ยนไปตามอารมณ์ พอเห็นหน้านิ่งๆที่เฉยชานี้แล้วคีย์ก็รู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาอีกรอบ มินโฮมองคนที่กำลังทำหน้าบึ้งอยู่ข้างหน้าครู่หนึ่งก่อนจะเบี่ยงเท้าไปอีกทางราวกับว่าคำพูดของอีกฝ่ายเป็นเพียงธาตุอากาศ ร่างเล็กอ้าปากหวอก่อนจะรีบเอื้อมมือไปดึงชายแขนเสื้อของคนตัวสูงกว่าเอาไว้

     

     

     

    นายอย่าเดินหนีชั้นได้มั้ยเล่า!”

     

     

     

    ชั้นไม่ได้โกรธนาย..

     

     

     

    ร่างสูงปลดมือเล็กที่จับแขนเสื้อตัวเองอยู่ออกช้าๆก่อนจะหันหน้ากลับมา ดวงตาสีดำสนิทจ้องลงไปในดวงตาสีน้ำตาลคู่สวย

     

     

    พอใจหรือยัง?”

     

     

     

    คีย์อึ้งไปครู่หนึ่ง รู้ตัวอีกทีก็เห็นแผ่นหลังของมินโฮลิบๆเสียแล้ว ร่างบางทิ้งมือลงข้างลำตัวพลางถอนหายใจ

     

     

     

     

     

    ผสมผสานกันอย่างลงตัว..

     

     

     

    ท่าทางคีย์คงจะต้องสอบตกตั้งแต่ฝึกงานครั้งแรกเสียแล้ว..

     

     

     

     

     

    ร่างบางยืนคิดอยู่สักพักหนึ่งก่อนจะหันกลับไปมองสตูดิโอที่เพิ่งจะเดินออกมา มือเล็กเอื้อมไปหยิบโทรศัพท์มือถือออกมากดไล่หาเบอร์ก่อนจะกดโทรออก รอไมกี่อึดใจปลายสายก็ส่งเสียงตอบกลับมา

     

     

     

     

    พี่อนยู..   ถ้าผมอยากได้ที่อยู่ของมินโฮจะเป็นอะไรไหมครับ?”

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    บางอย่างก็ลบเลือนไม่ได้ง่ายๆเหมือนรอยดินสอที่ลากเบาๆ..

     

     

     

     

    ประตูห้องเปิดออกเมื่อกุญแจไขลูกบิดดังกริ๊ก ชเวมินโฮก้าวเข้าห้องตัวเองพร้อมกับปิดประตูและถอดรองเท้าไปพร้อมๆกัน มือใหญ่บกขึ้นขยี้ผมสีดำของตัวเองก่อนจะชูแขนบิดตัวไปมาเพื่อคลายความเมื่อยล้าที่กัดกินอยู่ตามหัวไหล่

     

     

    กระเป๋าเป้ถูกปลดและวางลงบนโซฟา วิถีชีวิตของเด็กหนุ่มมหาลัยของมินโฮก็เหมือนกันทุกๆวัน แขนยาวยกกระบอกน้ำเย็นเฉียบให้น้ำเย็นๆไหลลงคอไป

     

     

    เสื้อยืดสีน้ำตาลถูกถลกขึ้นก่อนจะถอกออกไปพาดไว้บนไหล่ มินโฮขยี้ผมตัวเองที่เมื่อคืนไม่ได้สระก่อนจะก้าวผ่านกองซีดีไปทางห้องน้ำ

     

     

    ดวงตาคมเหลือบมองตุ๊กตารูปข้าวปั้นที่วางอยู่บนโต๊ะ ลูกปัดสีน้ำตาลที่แปะอยู่สองข้างแทนดวงตาทำให้เจ้าของเผลอคิดถึงดวงตาใสๆของคนตัวเล็กๆที่เพิ่งได้เจอ

     

     

     

    ชั้นไปทำอะไรให้นายโกรธหรือไง..

     

     

     

     

     

    มินโฮนิ่งไปครู่หนึ่งก่อนจะตัดสินใจหันหลังเดินเข้าห้องน้ำไปเงียบๆ

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    อืม.....

     

     

    คีย์ทำเสียงในคอขณะที่มองเศษกระดาษเล็กๆในมือ ดวงตาพยายามเพ่งมองตัวหนังสือเล็กๆสลับกับตึกที่เรียงรายให้เห็น

     

     

    ไม่นานริมฝีปากเล็กก็วาดเป็นรอยยิ้มกว้าง

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    จอโทรทัศน์เป็นรายการอะไรมินโฮก็ไม่รู้เพราะเปิดเอาไว้เฉยๆ ร่างสูงก้มลงให้ความสนใจกับกล้องในมือเสียมากกว่า ผ้าผืนเล็กเนื้อดีถูกไล้เช็ดไปตามส่วนประกอบต่างๆอย่างทะนุถนอม

     

     

    เสียงกริ่งหน้าประตูดังขึ้น มินโฮเงยหน้ามองอย่างแปลกใจ ร่างสูงค่อยๆวางกล้องลงเบาๆก่อนจะเดินไปที่ประตู ลูกบิดถูกหมุนออกพร้อมกับบานประตูที่เปิดกว้าง

     

     

     

    ว่าไง

     

     

     

    ดวงตาคมมีแววแปลกใจเมื่อเห็นว่าคนที่มากดกริ่งห้องตอนพระอาทิตย์กำลังจะตกดินเป็นใคร ร่างบางยกมือขึ้นทักทายพร้อมกับรอยยิ้มหวาน

     

     

    ชั้นซื้อขนมมาฝาก

     

     

     

    ถุงขนมน่ารักถูกยื่นมาตรงหน้า มินโฮมองนิ่ง

     

     

     

    พี่อนยูบอกว่าอาทิตย์แรกให้ชั้นตามไปถ่ายรูปกับนาย รูปของเราสองคนจะได้ออกมาลงตัว

     

    แขกตัวเล็กอธิบายเจื้อยแจ้ว เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายไม่ยอมยื่นมือออกมารับคีย์จึงจัดการแขวนถุงไว้กับลูกบิดประตูแล้วหันมายิ้มตาหยีให้เจ้าของห้อง

     

     

     

    งั้นพรุ่งนี้ชั้นจะมาหานายตอนเก้าโมงเช้านะ จะได้ออกไปถ่ายรูปด้วยกัน

     

     

     

    .......................................

     

     

     

    พูดเองเออเองคือสิ่งที่คีย์เป็นอยู่ตอนนี้

     

     

     

    อ้อ..

     

     

     

    เสียงใสๆเปล่งออกมาก่อนที่มินโฮจะปิดประตูลงไป

     

     

     

    อย่าหยิ่งให้มากนักล่ะ กินขนมชั้นก็ได้ มันอร่อยนะ

     

     

    ว่าแล้วก็แจกยิ้มหวานน่ารักไปให้อีกที ประตูปิดลงดังฉับ คีย์ถอนใจพร้อมกับอมยิ้ม

     

     

     

    อย่างน้อยนายก็ยังยืนฟังชั้นพูดจนจบล่ะนะ..

     

     

     

     

     

     

     

     

    มินโฮปล่อยมือออกจากลูกบิดช้าๆเมื่อประตูปิดลง ขายาวเตรียมจะก้าวแต่แล้วกลับหันมามองถุงขนมที่ยังห้องโตงงเตงอยู่ที่เดิม ใบหน้าคมหันกลับไปทางเดิมตั้งท่าจะเดิน แต่เดินไปได้ก้าวเดียวก็ต้องหยุดแล้วหันกลับมาดึงถุงนั้นออกไปไว้ในมือ

     

     

    ร่างสูงทรุดตัวลงนั่งบนโซฟาวางของที่ถือมาลงก่อนจะหยิบกล้องขึ้นมาหวังจะทำความสะอาดต่อให้เสร็จ แต่ดวงตาคมกลับเหลือบไปเห็นข้อความจากปากกาเมจิกสีชมพูใสที่เขียนไว้บนถุง

     

     

     

     

    Key to Minho..

     

     

     

     

     

     

     

     

    คีย์..  

     

     

     

     

    อย่าหยิ่งให้มากนักล่ะ กินขนมชั้นก็ได้ มันอร่อยนะ..

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    บางอย่างที่อยากลืม แต่ไม่เคยลืม..

    มีเพียงไม่กี่อย่างที่อยากลืม แต่ลืมไม่ได้

     

     

     

     

     

    ดวงตาคมวูบไหวน้อยๆก่อนที่จะปิดลงยามทิ้งตัวลงบนเบาะ รอยยิ้มสดใสที่แวบเข้ามาทำให้มินโฮต้องผ่อนลมหายใจช้าๆ

     

     

     

    รอยยิ้มนั้น..

     

     

     

     

     

    รอยยิ้มที่เหมือน

     

     

     

     

    ใครบางคน..

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    เหมือน..

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    รอยสัก

     

     

     

     

     

    ที่ไม่มีวันลบเลือน..

     

     

    TBC.

     

     

     

     

     

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×