คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทที่ 1
1 รอยอดีต
สี่ปีที่แล้ว...แม้จะก้าวขาเรียวสวยเข้ามาโดยสารในลิฟต์ตัวใหญ่ น้ำตาก็ยังไม่เหือดแห้งไปจากแก้มอิ่มของ วาเนสซ่า ปิเอโร่ เจ้าของร่างเซ็กซี่ในชุดเดรสสีแดงเพลิงยี่ห้อหรูที่สั่งตรงมาจากห้องเสื้อดังของปารีส เธอเอาแต่ร้องไห้สะอึกสะอื้นจนลืมสนใจสิ่งรอบข้าง แล้วจู่ๆ ก็มีใครบางคนยื่นผ้าเช็ดหน้ามาตรงหน้า ทำให้คนที่กำลังก้มหน้าก้มตาร้องไห้อย่างไม่อายใครเพราะคิดว่าตัวเองอยู่ในลิฟต์เพียงลำพังถึงกับผงะถอยหลังมาหนึ่งก้าว แล้วแหงนหน้าขึ้นมองเจ้าของผ้าเช็ดหน้าสีขาวที่ปักตัวอักษรภาษาอังกฤษคำว่า ‘PJ’ ไว้ตรงมุมขวาอย่างประณีต ก่อนจะเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม
“ผ้าเช็ดหน้า ซับน้ำตาเสีย เดี๋ยวหน้าสวยๆ ก็เปื้อนคราบเครื่องสำอางหมดหรอก”
เจ้าของใบหน้าสวยหากแต่เลอะไปด้วยคราบน้ำตายกแขนเรียวขึ้นกอดอกเชิดหน้า ทำท่าเมินผ้าเช็ดหน้าที่มีผู้หวังดีหยิบยื่นให้ วาเนสซ่าก็เป็นอย่างนี้ หากไม่ใช่คนรู้จักและสนิทสนม เธอจะค่อนข้างถือตัว
เห็นท่าทางอวดดี ชายหนุ่มก็แกล้งยื่นผ้าเช็ดหน้าเจ้าปัญหาไปให้หญิงสาวตรงหน้าแรงๆ ทำเอาร่างระหงผงะจนเกือบหงายหลัง ยังดีที่ขาเรียวบนรองเท้าส้นสูงคู่สวยทรงตัวไว้ได้ทัน
“เก็บผ้าเช็ดหน้าของคุณไว้เถอะ ฉันไม่ต้องการ” หญิงสาวสะบัดเสียงใส่อย่างไม่แยแส
คำพูดตัดรอนที่หลุดออกมาจากกลีบปากเย้ายวนทำให้หนุ่มหล่อมาดเท่ถึงกับสะอึก ก่อนเปลี่ยนความตกตะลึงด้วยคาดไม่ถึงเป็นหงุดหงิดอารมณ์เสีย เนื่องจากไม่เคยมีผู้หญิงหน้าไหนกล้าปริปากปฏิเสธไมตรีจิตจาก ปีเตอร์ เจย์ลาสโคนี มาก่อน จะว่าไปแล้วเขาก็ไม่ได้มีโอกาสบ่อยนักหรอกที่จะทำเรื่องแบบนี้ แต่เห็นท่าทางสาวสวยตรงหน้าร้องไห้สะอึกสะอื้นราวกับเด็กก็นึกเวทนา
“รับไปเถอะน่า ไม่ต้องเกรงใจหรอก ผมมีหลายผืน” ยิ่งเห็นเธอออกอาการพยศถือดี เขาก็ยิ่งคะยั้นคะยอเพราะอยากเอาชนะ และความทู่ซี้ของเขาก็สร้างความหงุดหงิดให้วาเนสซ่าอยู่ไม่น้อย คนเอาแต่ใจและไม่เคยโดนใครขัดใจมาก่อนเริ่มหน้าหงิกงอ
“อย่ามายุ่งกับฉัน!” ป้ายน้ำตาออกจากดวงหน้าพริ้มเพราอย่างลวกๆ สูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ แล้วเค้นเสียงห้วนออกมาจากลำคอแห้งผากไล่ตะเพิดชายแปลกหน้าทว่าหล่อบาดใจ ก่อนจะสะบัดหน้าแรงๆ เมินไปอีกทาง
วาเนสซ่ายอมรับว่าบุรุษหนุ่มที่เธอกำลังเผชิญหน้าเป็นคนหล่อชนิดหาตัวจับยาก และอาจทำให้ใจสั่นไหวได้ไม่ยากหากหัวใจเธอไม่มีเพียง มาร์โบโล คอฟอร์ด จนกลายเป็นสาวหม้ายขันหมากเพราะรักไม่สมหวังดังใจหมายเสียก่อน
ดวงตาสีมรกตมองคนอวดดีอย่างเอาเรื่องแกมหมั่นไส้ คำพูดของเธอมันไม่ต่างอะไรจากการท้าทายอำนาจของเจ้าพ่อค้าเพชรรายใหญ่แห่งเวเนซุเอลา จนเขาอยากกระชากร่างอรชรเข้ามากระหน่ำจูบสั่งสอนให้หนำใจนัก
‘เอ๊ะ…หรือว่าที่แม่คุณทำอย่างนี้เพราะคิดว่าเราสนใจ ต้องการขึ้นค่าตัวหรืออย่างไรกัน เห็นเราทำท่าสนใจเข้าหน่อยก็ทำเป็นเล่นตัว แต่พอเห็นเงินคงตาลุกวาวและกระโจนเข้าใส่อย่างไม่คิดชีวิต นี่แหละหนาผู้หญิงสมัยนี้ หาดีไม่ได้’ ปีเตอร์แอบบิดปากด้วยความสมเพชหญิงสาว ก่อนจะดึงผ้าเช็ดหน้าสีขาวสะอาดกลับมาซุกไว้ในกระเป๋ากางเกงดังเดิม
“ไม่อยากได้ผ้าซับน้ำตา แต่อยากได้จูบซับน้ำตาจากผมหรือไงกันสาวน้อย ถึงได้ทำลีลาท่ามากขนาดนี้” เสียงกระซิบที่ดังข้างหูของเจ้าของแผงอกกำยำที่ยืนอยู่ใกล้แค่คืบทำเอาใจของ วาเนสซ่า ปิเอโร่ เต้นไม่เป็นส่ำ แต่สรรพนามท้ายประโยคทำให้คนที่ไม่ยอมรับว่าตัวเองเป็นสาวน้อยเพราะอายุย่างเข้ายี่สิบเอ็ดปีบริบูรณ์ได้แต่กำหมัดแน่นและนับในใจให้ถึงสิบเพื่อระงับอารมณ์ที่กำลังเดือดปุดๆ
“ว่าไง เอาไหม จูบซับน้ำตาน่ะ” ปีเตอร์ยังมีแก่ใจลอยหน้ายียวนไม่เลิก
“อย่ามาพูดจาพล่อยๆ นะ คนบ้าพูดจาไม่รู้เรื่องอย่างคุณฉันไม่พิสมัยนักหรอก เชิญไปลดแลกแจกแถมจูบที่คุณแสนจะภาคภูมิใจให้สาวอื่นเถอะ” คราวนี้สาวสวยถึงกับเลือดขึ้นหน้า ตะเบ็งเสียงตวาดลั่นลิฟต์ ใจจริงคุณหนูเล็กแห่งตระกูลทรงอิทธิพลของสวีเดนอยากจะกรีดร้องออกมาให้เขาหูแตกนัก แต่ก็ทำได้เพียงกำหมัดจนหลังมือขาวเนียนปรากฏรอยเส้นเลือดปูดโปนขึ้นมา
‘ผู้ชายคนนี้เป็นใครกัน ถึงได้บังอาจมาตามตอแยแม่สาวขี้วีนอย่างเรา’
“แล้วอย่ามาหลงเสน่ห์ผมทีหลังก็แล้วกัน” คนมั่นใจในตัวเองสูงไหวไหล่ทรงพลังเบาๆ อย่างไม่แยแสกับคำพูดที่หญิงสาวตอกใส่หน้าด้วยความถือดี
“ชิ ฝันไปเถอะ แม้แต่หางตาฉันยังไม่อยากแล” หญิงสาวใบหน้าร้อนซู่ รีบสำรวมท่าทีแล้วเชิดหน้าเบ้ปากโต้ตอบอย่างอวดดี ทั้งที่ในใจกำลังเต้นผิดจังหวะเพียงแค่ได้ชิดใกล้ผู้ชายคนนี้ไม่กี่วินาที
“พูดอะไรให้มันตรงกับใจหน่อยสิคุณ หรือจะเป็นจริงที่เขาว่าผู้หญิงปากกับใจมักไม่ตรงกัน” ปีเตอร์ทำหน้ามึนตีขลุมเข้าข้างตัวเอง น้ำเสียงเรียบเรื่อยดังอยู่เหนือศีรษะที่ปกคลุมด้วยผมยาวสลวย แต่แววตาคู่คมกลับแฝงไปด้วยความขบขันเสียเต็มประดา
“ท่าเชิดหน้าคอตั้งแบบนี้ผมขอซื้อได้ไหม” อยู่ๆ ผู้ชายที่ยืนหายใจรดต้นคอก็เปรยขึ้นด้วยเสียงกลั้วหัวเราะ จนหญิงสาวต้องแหงนหน้าขึ้นมองอย่างเดือดจัด
“ฉันจะทำยังไงมันหนักส่วนไหนของคุณไม่ทราบ!” คิ้วเรียวสวยที่บรรจงตกแต่งให้เข้ารูปรับกับดวงตากลมโตสีฟ้าสดใสเลิกขึ้น พร้อมกระแทกเสียงขุ่นเขียวใส่อีกฝ่ายอย่างไม่คิดจะเกรงใจและรักษามารยาท
“ก็ไม่ได้หนักส่วนไหนของผมนักหรอก แต่ผมเป็นห่วง กลัวคอสวยๆ ของคุณจะเคล็ดเสียก่อนมีสามีเป็นตัวเป็นตนเหมือนอย่างชาวบ้านเขา” ปีเตอร์ยักไหล่กว้างเบาๆ อย่างไม่สะทกสะท้านกับวาจาเหน็บแนมที่สาวสวยตั้งใจกระแทกใส่หน้า ส่วนหญิงสาวก็ได้แต่ค้อนจนตาคว่ำให้คนที่จงใจรวนเธอ
ดวงตาคมกริบมองท่าทางระงับอารมณ์ของอีกฝ่ายอย่างชอบอกชอบใจ แล้วไหนจะยังกลีบปากสีกุหลาบที่เจ้าตัวเม้มเสียจนเกือบจะเป็นเส้นตรงนั่นอีก มองแล้วชวนให้ง้างมันออกด้วยปากตัวเองยิ่งนัก อยากรู้เหมือนกันว่าปากที่เอาแต่ด่าเขาฉอดๆ นั้นจะหวานได้ใจพอๆ กับคำพูดเผ็ดร้อนและดุดันไหม การมาสวีเดนของเขาครั้งนี้ไม่น่าเบื่อก็เพราะเธอนี่แหละ ผู้หญิงอะไรสวยเซ็กซี่เสียเปล่า แต่ร้องไห้ได้เป็นวรรคเป็นเวรราวกับเด็กน้อย
ติ๊ง!
ยังไม่ทันที่มหาเศรษฐีหนุ่มหล่อกระชากใจจะได้ต่อปากต่อคำกับแม่สาวน้อยขี้วีนต่อ เสียงลิฟต์ก็ดังขึ้นมาขัดจังหวะการสร้างความอภิรมย์เสียก่อน ปีเตอร์จึงต้องตัดใจ ยั้งคำพูดที่กำลังจะพรั่งพรูออกมา เงยหน้าขึ้นมองจึงรู้ว่าอีกสองชั้นก็จะถึงที่หมายของเขาแล้ว เนื่องจากชายหนุ่มขึ้นลิฟต์ไปผิดชั้นจึงต้องกลับลงมาใหม่เพื่อจะได้ไปเยี่ยมคนป่วยหลังจากที่เอ้อระเหยลอยชายมานาน บอกเพื่อนว่าจะมาถึงตั้งแต่แปดโมงเช้า จนป่านนี้ปาเข้าไปสิบโมงก็ยังไปไม่ถึงห้องคนป่วย
“ถ้าอยากได้จูบซับน้ำตาก็เอาไว้คราวหน้าแล้วกันนะสาวน้อย วันนี้ผมรีบจริงๆ” คนมาเยี่ยมเพื่อนที่โรงพยาบาลบอกอย่างอารมณ์ดี พลางยกนิ้วเรียวสวยขึ้นเคาะหน้าปัดนาฬิกายืนยันคำพูด ตบท้ายด้วยการขยิบตาให้อย่างกะล่อน
“เอ๊ะ คุณฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องหรือไงกัน ฉันบอกว่าไม่ต้องการจูบสับปะรังเคของคุณแม้แต่น้อย ได้ยินไหม!” หญิงสาวขึ้นเสียงใส่อย่างขุ่นเคืองสุดๆ ดวงตากลมโตมองเขาราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ แต่ชายหนุ่มกลับไม่แยแส แถมยังลอยหน้ายียวนกวนโมโหไม่เลิก
“จุๆ ๆ พูดไม่เพราะแบบนี้ มันน่าจับมาจูบสั่งสอนเสียให้เข็ด” เจ้าพ่อค้าเพชรทำเสียงจิ๊จ๊ะไม่พอใจในลำคอหนา แล้วแกล้งขู่ด้วยท่าทางเอาจริง หากแต่แววตากลับเต็มไปด้วยความขบขันจนแทบกลั้นเอาไว้ไม่อยู่
“ก็ลองดูสิ จะชกให้ตาเขียวเชียว”
แม่สาวน้อยแสนพยศแหงนหน้าคอตั้งบ่าท้าทาย เค้นเสียงขู่ฟ่อในตอนท้ายพร้อมยกกำปั้นขึ้นชูหรา หมายจะซัดทั้งที่เขายังไม่ได้ทำตามที่พูด แต่โดนมือใหญ่รวบหมัดน้อยๆ นั้นไว้ได้เสียก่อน ปีเตอร์ยิ้มใส่ตาคนที่กำลังทำท่าฮึดฮัด เลิกคิ้วหนามองอย่างขันๆ ที่เธอพยายามสลัดมือให้หลุดพ้นจากพันธนาการแกร่ง ก่อนจะก้มลงจรดปากหยักจุมพิตหลังมือเกลี้ยงเกลาหนักๆ หนึ่งที แล้วเงยหน้าขึ้นมายักคิ้วให้อย่างมีชั้นเชิง การกระทำอันอุกอาจของเขาทำให้วาเนสซ่าอ้าปากค้าง หัวใจดวงน้อยเต้นโครมครามจนแทบทะลุออกมานอกอก
“ไปแล้วนะคนสวย…แต่ขี้แย แล้วโอกาสหน้าเจอกันใหม่” หลังจากเสียงลิฟต์ดังขึ้นอีกครั้งเป็นสัญญาณบ่งบอกว่าเขาจะต้องโบกมืออำลาสาวน้อยเจ้าอารมณ์เสียแล้ว เสียงทุ้มจึงจงใจกระซิบล้อเลียนข้างหูของคนที่ยืนทำคอแข็งจนเธอสั่นสะท้านไปทั้งร่างอย่างแปลกประหลาด อีกทั้งยังรู้สึกโมโหอยู่ไม่น้อย
“จะไปตายที่ไหนก็ไปเถอะ ไอ้คนบ้า ไอ้คนกวนประสาท!” ริมฝีปากสีชมพูระเรื่อสวดส่งอีกฝ่ายอย่างโมโหสุดขีด ใบหน้านวลหงิกงอเป็นม้าหมากรุก ปีเตอร์มองแก้มป่องๆ ที่กำลังเปล่งรัศมีระเรื่อต้องแสงไฟในลิฟต์ตาเป็นมัน เห็นแล้วก็เกิดอาการมันเขี้ยวอย่างไม่ทราบสาเหตุ
แต่ก่อนที่ลิฟต์จะปิดลงอีกครั้ง คนที่เพิ่งออกจากลิฟต์ก็ยกมือใหญ่ทั้งสองข้างขึ้นดันประตูลิฟต์ที่กำลังเลื่อนตัวปิดลง ท่าทางดูแสนสบายแต่แฝงไปด้วยเสน่ห์อันล้นหลามในทุกอิริยาบถ แล้วลดหน้าลงมาชิดพวงแก้มสุกใสเปล่งปลั่งมีน้ำมีนวล
“คราวนี้ผมไปจริงๆ แล้วนะครับยาหยี” น้ำเสียงยียวนกวนประสาทกระซิบข้างหูของคนที่ตั้งตัวถอยหลังไม่ทัน ท้ายประโยคจงใจเน้นสรรพนามราวกับสนิทสนมมานานแสนนาน แล้วอาศัยจังหวะที่แม่สาวน้อยตกตะลึงตาค้างกับสรรพนามที่เขาใช้เรียกขานโน้มใบหน้าหล่อเหลาลงมาจุมพิตเบาๆ หนึ่งทีบนแก้มที่หล่อเลี้ยงไปด้วยเลือดฝาดชวนมอง
“กรี๊ด!” วาเนสซ่ากรีดร้องสุดเสียง ตากลมใสแจ๋วเบิกโพลง ยกมือกุมแก้มข้างที่โดนขโมยจูบ กระทืบเท้าเต้นเร่าๆ พลางชี้หน้าคนที่ยืนโบกมือให้พร้อมรอยยิ้มละลายใจ หากแต่นัยน์ตากลับเต้นระริกไหวด้วยความขบขัน
แม้ลิฟต์จะปิดตัวลง เสียงกรี๊ดก็ยังไม่สร่างซา วาเนสซ่าลืมความเสียใจอันเกิดจากการบอกเลิกความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับ มาร์โบโล คอฟอร์ด เสียหมดสิ้น จะหลงเหลือก็แต่ความโกรธกรุ่นและโมโหให้ผู้ชายกวนประสาทที่เพิ่งจากมาเมื่อสักครู่ หากแต่ทำได้ก็เพียงเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันและกำหมัดแน่น
‘ไอ้ผู้ชายบ้า ไอ้ผู้ชายมือไว ปากว่าตาขยิบ ถ้าเจอกันอีกทีฉันจะเอาคืนให้รู้สำนึกเลยเชียวว่าอย่าได้บังอาจมาแต๊ะอั๋งสาวแสบอย่าง วาเนสซ่า ปิเอโร่’
ฝ่ายปีเตอร์ก็ได้แต่ส่ายหัวไปมาแล้วแหงนหน้าระเบิดเสียงหัวเราะดังลั่น ก่อนจะเดินล้วงกระเป๋ายิ้มเผล่เข้าไปเยี่ยมคนป่วยด้วยท่าทางอารมณ์ดีสุดๆ
“สาวน้อย…อย่างนั้นหรือ ตอนนี้ฉันไม่ใช่สาวน้อยแล้ว” วาเนสซ่าพึมพำเมื่อเผลอนึกย้อนไปถึงน้ำคำของชายหนุ่มผู้มีใบหน้าหล่อกระชากใจทว่ายียวนกวนประสาทอย่างยิ่งยวด เสียงทุ้มที่กระซิบข้างหูยังคงก้องโสตประสาทและติดหนึบอยู่ในห้วงคำนึงมาจนกระทั่งถึงทุกวันนี้อย่างน่าอัศจรรย์
“สี่ปีแล้ว ทำไมฉันถึงไม่ลืมคุณสักทีนะ” กลีบปากเซ็กซี่ที่เคลือบด้วยลิปสติกสีแดงสดรำพันเบาๆ ไม่ลืมใบหน้าหล่อลากไส้ไม่พอ รอยจุมพิตแผ่วพลิ้วก็ยังคงตราตรึงอยู่ข้างแก้มราวกับว่ามันเพิ่งเกิดขึ้นหยกๆ ทำเอาสาวเปรี้ยวสุดมั่นหัวใจสั่นไหวอย่างน่าประหลาด จนเผลอยกฝ่ามือนุ่มละมุนขึ้นลูบไล้พวงแก้มนวลปลั่งข้างที่โดนขโมยจุมพิตเมื่อสี่ปีก่อนราวคนละเมอ
คิดแล้ว วาเนสซ่า ปิเอโร่ ก็อยากนั่งไทม์แมชชีนย้อนเวลากลับไปตอนอายุยี่สิบเอ็ดปีอีกครั้งเหลือเกิน แต่ต้องเป็นช่วงเวลาก่อนที่เธอจะกลั้นใจขอถอนหมั้นจากคู่หมั้นหนุ่ม เพราะก่อนหน้านั้นชีวิตของวาเนสซ่าช่างเลิศเลอเพอร์เฟ็กต์ไม่ต่างอะไรจากเจ้าหญิง มีครอบครัวที่แสนอบอุ่น เป็นคุณหนูเล็กแห่งตระกูลทรงอิทธิพลของสวีเดน มีแต่คนห้อมล้อมคอยเอาอกเอาใจ อยากได้อะไรก็ต้องได้ ขอเพียงแค่เอ่ยปาก สิ่งที่ปรารถนาก็จะมาประเคนอยู่ตรงหน้า ไม่เคยมีใครขัดอกขัดใจหรือทำให้เสียน้ำตา และที่สำคัญคือมีคู่หมั้นหล่อเหลาและรวยล้นฟ้าอย่าง มาร์โบโล คอฟอร์ด จนสาวน้อยใหญ่ทั่วทุกมุมโลกต่างต้องอิจฉา ฉะนั้นชีวิตในช่วงเวลานั้นจึงเต็มเปี่ยมไปด้วยเสียงหัวเราะและรอยยิ้มแห่งความสุข ทว่าวิมานแสนหวานกลับล่มสลายไม่เป็นท่า
ชะตาชีวิตของน้องนุชสุดท้องแห่งบ้านปิเอโร่เริ่มพลิกผันตั้งแต่เมื่อสี่ปีก่อน เธอขอถอนหมั้นจากคู่หมั้นหนุ่มหล่อเพราะรู้ดีว่า มาร์โบโล คอฟอร์ด ไม่มีทางรักเธอได้ หัวใจเขามีเจ้าของแล้ว ซึ่งผู้หญิงที่สุดแสนโชคดีคนนั้นไม่ใช่เธอ ยื้อไปก็รังแต่จะทำให้เจ็บปวดและทุกข์ทรมานกันทั้งสองฝ่าย ฉะนั้นวาเนสซ่าจึงตัดสินใจเป็นคนก้าวออกมาจากความสัมพันธ์ที่ผูกมัดทั้งคู่เอาไว้เพื่อปลดปล่อยเขาจากพันธนาการที่ผู้ใหญ่ได้สร้างขึ้นมา ยอมให้คนอื่นตราหน้าว่าไม่มีน้ำยาจนต้องเป็นหม้ายขันหมาก นั่นก็เพราะว่าเธอรักเขามากจนเสียสละให้ได้ทุกอย่างแม้กระทั่งต้องเฉือนหัวใจตัวเอง เพราะหญิงสาวคิดแต่เพียงว่าถึงไม่ได้ครอบครองเป็นเจ้าของก็ไม่เป็นไร หากคนที่เธอรักมีความสุข เธอก็พลอยมีความสุขไปด้วย
หลังจากนั้นไม่นาน มรสุมลูกใหญ่ก็โหมกระหน่ำเข้ามา ชีวิตอันสวยหรูของคุณหนูวาเนสซ่ามีอันต้องพังครืนไม่เป็นท่า เมื่อนางวาริณี ปิเอโร่ ได้จากไปอย่างกะทันหัน พร้อมกับความจริงอันแสนเจ็บปวดที่ถูกเปิดเผยออกมาจากปากประมุขของปิเอโร่ ทำให้หญิงสาวได้รับรู้ว่าตัวเองไม่ได้เป็นลูกแท้ๆ ของคนที่เธอเรียกว่าพ่อและแม่ตั้งแต่เล็กจนเติบใหญ่ หากแต่ถือกำเนิดจากแม่ชาวไทยที่เป็นโสเภณีใจแตกกับฝรั่งขี้นกจนๆ คนหนึ่ง หลังจากที่พ่อกับแม่ของเธอจบชีวิตลงเพราะอุบัติเหตุทางรถยนต์ วาเนสซ่าก็ถูกผู้เป็นป้าอย่างวาริณีนำมาเลี้ยงเพราะนึกเวทนา แต่ที่น่าเศร้าใจไปกว่านั้นคือที่นายนาธาน ปิเอโร่ ทำเป็นรักและเอ็นดูเสมอมาก็เพราะว่าเห็นแก่ภรรยาเท่านั้น อันที่จริงแล้วเขาเกลียดลูกสาวนอกไส้อย่างวาเนสซ่ายิ่งกว่าอะไรดี ส่วน แวนดี้ ปิเอโร่ พี่สาวที่เธอรักและเทิดทูนยิ่งก็ทำท่ารังเกียจและเมินหน้าหนีเพียงเพราะได้รู้กำพืดที่แท้จริงของเธอ
เหตุผลที่วาเนสซ่ายังอาศัยอยู่ในชายคาของตระกูลปิเอโร่มาจวบจนกระทั่งถึงปัจจุบันก็เพราะว่าเธอยังสามารถทำประโยชน์ให้แก่บริษัทปิเอโร่จิเวลรี่แอนด์ดีไซน์ด้วยมันสมองและสองมือ ทุกวันนี้หญิงสาวต้องทำงานหามรุ่งหามค่ำเพื่อหวังให้สภาวะทางการเงินกระเตื้องขึ้นและไม่ต้องตกอยู่ในสถานะล้มละลาย แต่บิดาบุญธรรมกลับเอารายได้จากน้ำพักน้ำแรงของเธอไปละลายในบ่อนการพนัน อีกทั้งพี่สาวก็เอาเงินเหล่านั้นไปช็อปปิ้งไม่เว้นแต่ละวัน มิหนำซ้ำทั้งคู่ยังขายหุ้นบริษัทในส่วนของตัวเองให้คนอื่นจนหมดสิ้น ทั้งที่ก่อนจากไป มารดาบุญธรรมของเธออุตส่าห์ย้ำนักย้ำหนาว่าอย่าให้สิ่งที่ท่านสร้างมากับมือตกไปเป็นของคนอื่นอย่างเด็ดขาด
สี่ปีที่ผ่านมาช่างเป็นช่วงเวลาแสนสาหัสสำหรับวาเนสซ่ายิ่งนัก เพราะมันได้ทำให้สาวน้อยผู้เคยสดใสร่าเริงและมีรอยยิ้มประดับบนดวงหน้าพริ้มเพราอยู่เสมอกลายเป็นคนคร่ำเคร่ง จริงจัง และบ้างาน ด้วยภาระอันหนักอึ้งที่ต้องแบกรับเพียงผู้เดียวตั้งแต่อายุยังน้อย บวกกับการถูกหมางเมินจากคนในครอบครัวทำให้เธอรู้สึกเหมือนอยู่ตัวคนเดียวบนโลกใบใหญ่ ทั้งอ้างว้าง โดดเดี่ยว เดียวดายและโหยหาความรักความอบอุ่น แต่ก็ไม่มีใครสามารถหยิบยื่นในสิ่งที่ต้องการให้ได้ สุดท้ายวาเนสซ่าก็เปลี่ยนจากสาวใสมาเป็นแม่สาวกร้านโลก แต่งตัวจัดจ้านอย่างไม่แคร์สื่อ คลายเหงาด้วยการออกย่ำราตรีไม่เว้นแต่ละวัน แถมยังหักอกผู้ชายไม่ซ้ำหน้า จนนักเที่ยวกลางคืนต่างให้ฉายาว่า ‘แม่สาวน้อยร้อยเตียง’ เพราะคนเหล่านั้นพากันเข้าใจอย่างผิดๆ คิดว่าแม่สาวเปรี้ยวจี๊ดที่เฉดหัวผู้ชายทิ้งมานักต่อนักจะต้องผ่านประสบการณ์บนเตียงมาอย่างโชกโชน ทั้งที่จริงแล้วเธอสุดแสนไร้เดียงสากับเรื่องพรรค์นั้น แต่ที่ต้องหักอกชายหนุ่มคนแล้วคนเล่าก็เพราะว่าได้เห็นธาตุแท้ของผู้ชายเหล่านั้นที่เข้ามาเพื่อหวังจะได้ฟันเธอเพียงอย่างเดียว
พฤติกรรมเละเทะของวาเนสซ่าทำให้ผู้นำตระกูลอย่างนายนาธาน ปิเอโร่ เกิดความอับอายและไม่พอใจในตัวบุตรสาวบุญธรรมเป็นอย่างมาก จึงพยายามหาลูกชายมหาเศรษฐีมาจับคู่ดูตัว และบังคับให้เธอไปออกเดตด้วยครั้งแล้วครั้งเล่า เพราะหวังจะให้กาฝากอย่างวาเนสซ่าเป็นฝั่งเป็นฝาและไปให้พ้นหูพ้นตา อีกทั้งยังหวังเรียกเงินสินสอดมูลค่ามหาศาลจากฝ่ายชาย เธอจึงต้องจำใจคบหากับผู้ชายทุกคนที่เข้ามาด้วยน้ำมือของบิดาบุญธรรมเพราะไม่อาจขัดคำสั่งได้ ทว่าสุดท้ายก็ต้องยุติความสัมพันธ์อันฉาบฉวยและน่าเบื่อหน่ายทั้งที่ยังศึกษาดูใจกันไม่ถึงหนึ่งเดือนเลยด้วยซ้ำ นั่นก็เพราะว่าพ่อหนุ่มเหล่านั้นต่างไม่เป็นโล้เป็นพาย และใช้จ่ายเงินอย่างสุรุ่ยสุร่ายตามสไตล์ลูกมหาเศรษฐี
จะยกเว้นก็แต่อภิมหาเศรษฐีหนุ่มผู้รวยล้นฟ้าและทรงอิทธิพลอย่าง ปีเตอร์ เจย์ลาสโคนี ที่สาวๆ ทั่วทั้งประเทศต่างเล่าลือกันให้แซดถึงกิตติศัพท์ความหล่อเหลาและลีลาขั้นเทพของเขา ซึ่งพ่อบุญธรรมไม่คิดจะจับคู่ให้กับเธอ เพราะนายนาธาน ปิเอโร่ ตั้งปณิธานไว้ว่าคนที่จะได้แต่งงานกับเจ้าพ่อค้าเพชรรายใหญ่ของโลกอย่าง ปีเตอร์ เจย์ลาสโคนี จะต้องเป็น แวนดี้ ปิเอโร่ ลูกสาวแท้ๆ ของเขาเพียงคนเดียวเท่านั้น
วาเนสซ่า ปิเอโร่ สาวลูกครึ่งไทย-สวีเดน วัยยี่สิบห้าปี เจ้าของนัยน์ตาสีฟ้าสดใส ใบหน้าสวยหวานปนเซ็กซี่ เรือนกายสะโอดสะอง ส่วนเว้าส่วนโค้งทรมานใจชาย ซึ่งอยู่ในชุดเดรสยาวรัดรูปแขนกุดสีแดงเพลิง สวมทับด้วยสูทสีดำพอดีตัว กำลังนั่งจมอยู่กับความคิดหมกมุ่นของตัวเองอันเกี่ยวเนื่องไปถึงเรื่องราวในอดีตจนไม่ได้ยินเสียงเคาะประตูและเปิดเข้ามาภายในห้องทำงานอย่างถือวิสาสะของเลขานุการมาดตุ้งติ้งแต่หน้าตาหล่อจัด แถมยังหุ่นล่ำบึ้กยั่วน้ำลาย จนสาวๆ ที่พบเห็นอยากจะร้องไห้เพราะนึกเสียดายในความเป็นชายของพ่อหนุ่มใจหญิง
แดเนียล เกรเกอร์ ยืนเท้าสะเอวกลอกตาไปมาเมื่อเห็นอีกฝ่ายยังตกอยู่ในภวังค์จนไม่คิดจะสนใจโลกภายนอก ทนไม่ไหวจึงแสร้งทำเป็นเอามือเคาะโต๊ะเบาๆ สามครั้งติดกันเพื่อเรียกสติของท่านประธานสาวแห่งบริษัทปิเอโร่จิเวลรี่แอนด์ดีไซน์ให้กลับมาประทับร่างงดงามราวเทพธิดาอีกครั้ง แต่ทุกอย่างกลับไร้ผล
“ท่านประธานขา…ว่าน…วาเนสซ่า!” เสียงเรียกของคนที่ยืนค้ำหัวอยู่คนละฟากโต๊ะทำงานซึ่งดังขึ้นเรื่อยๆ ทำให้หญิงสาวหลุดออกจากภวังค์
มโนภาพเรื่องราวในอดีตค่อยๆ เลือนหายไป พร้อมกับสติที่กลับมาเยือนอีกครั้ง ทว่าอารมณ์เศร้าหมองยังติดตรึงอยู่ที่ใบหน้าและนัยน์ตาสีฟ้าที่เคยสดใสแต่บัดนี้กลับมัวหม่นจนน่าใจหาย ทุกอย่างกลายเป็นอดีตไปตามกาลเวลาที่ผันผ่าน แต่รอยน้ำตากลับไม่เหือดแห้งจนกระทั่งถึงทุกวันนี้ เจ้าของเรือนร่างสวยสะพรั่งรีบยกปลายนิ้วเรียวป้ายน้ำใสๆ ที่รินไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว ก่อนจะผงกหัวขึ้น แล้วช้อนดวงตากลมโตที่กรีดอายไลเนอร์เพิ่มเสน่ห์เย้ายวนชวนหลงใหลมองหน้าผู้มาใหม่ด้วยมาดนิ่งๆ
“นังชะนีปากแดง หล่อนเป็นอะไรมากไหมนี่” แดเนียลขยับสะโพกแกร่งพิงขอบโต๊ะทำงานด้วยท่วงท่าสง่างาม แล้วซักไซ้พลางหรี่ตามองหน้าเพื่อนรัก เห็นท่าทางเศร้าสร้อยของอีกฝ่าย เขาก็อดเป็นห่วงไม่ได้
“ฉันไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย แกก็รู้ว่าคนอย่าง วาเนสซ่า ปิเอโร่ เข้มแข็งจะตาย” หญิงสาวยืดตัวตรงพลางสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ ก่อนจะแสร้งปั้นหน้าให้ดูสดชื่นขณะขยับเรียวปากสีแดงสดแก้ตัว ทว่าไม่อาจปกปิดความเศร้าหมองที่แฝงอยู่ในแววตาสีฟ้าสดใสคู่นั้นได้
“โอเค ไม่เป็นไรก็ไม่เป็นไร” แดเนียลยักไหล่กว้างเบาๆ ไม่คิดจะเซ้าซี้ให้มากความ เพราะรู้ดีว่าวาเนสซ่ามักจะปกปิดความรู้สึกที่แท้จริงของตัวเองอยู่เสมอ หากไม่เหลือบ่ากว่าแรง ไม่มีทางที่เพื่อนสาวจะระบายมันออกมา
“เออ…ว่าแต่แกเข้ามาตั้งแต่เมื่อไร ทำไมฉันถึงไม่ได้ยินเสียงเปิดประตู” ท่านประธานสาวตัดบทเข้าเรื่องด้วยเสียงกังวานหวานใสกลบเกลื่อนความตรอมตรมที่ฝังแน่นอยู่ในอก
“ฉันเข้ามายืนหัวโด่หน้าโต๊ะทำงานหล่อนนานเป็นชาติจนรากจะงอกอยู่แล้วย่ะ” แดเนียลจีบปากจีบคอประชดประชันด้วยวาจาเกินจริง
“โทษทีเพื่อน พอดีฉันคิดอะไรเพลินไปหน่อย” วาเนสซ่ายกมือขึ้นลูบใบหน้าสวยพริ้งที่ตกแต่งด้วยเครื่องสำอางอย่างประณีต ก่อนจะแย้มกลีบปากอวบอิ่มตอบเบาๆ
“คิดถึงผู้ชายอยู่หรือไงยะ ถึงไม่ได้ยินเสียงเคาะประตูจนมือจะหงิก” พ่อหนุ่มมาดตุ้งติ้งกระเซ้าด้วยท่าทางครื้นเครง ก่อนจะทรุดร่างสูงใหญ่ลงบนเก้าอี้หน้าโต๊ะทำงาน แล้วนั่งเอามือเท้าคางรอฟังคำตอบด้วยสายตาล้อเลียน ซึ่งหญิงสาวก็รู้ดีว่า ‘ผู้ชาย’ ที่อีกฝ่ายจงใจเอ่ยถึงคือ มาร์โบโล คอฟอร์ด
‘อยากจะบอกนักเชียวว่าเรากำลังเผลอคิดถึงผู้ชายอยู่จริงๆ แต่เป็นผู้ชายคนละคนกับที่แดเนียลเข้าใจ’ คิดในใจอย่างนั้น ทว่ากลับเอ่ยออกมาอีกอย่าง
“บ้า ไม่ใช่สักหน่อย ก็บอกแล้วไงว่าฉันไม่ได้คิดอะไรกับพี่มาร์แล้ว” คำที่หลุดออกมาจากเรียวปากเย้ายวนไม่ใช่การแก้ตัว แต่มันคือความรู้สึกแท้จริงที่อยู่ในอก ไม่น่าเชื่อว่าระยะเวลาเพียงแค่สี่ปีวาเนสซ่าจะลืม มาร์โบโล คอฟอร์ด ได้อย่างสนิทใจ อาจเป็นเพราะว่าตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา ชีวิตของเธอก็พลิกผันเข้าขั้นวิกฤตจนไม่มีเวลาได้คร่ำครวญหาอดีตคู่หมั้นอีกเลย
“งั้นก็ดี เพราะผู้ชายหล่อล่ำและน่าปล้ำบนโลกใบนี้ยังมีอีกเยอะ แต่ฉันขอเตือนว่าให้หล่อนรีบๆ หามาแนบกายสักคน ก่อนที่กะเทยอย่างฉันจะชิงแต่งงานมีสามีตัดหน้าไปเสียก่อน” ขาดคำวาเนสซ่าก็หลุดหัวเราะคิกออกมาด้วยความขบขันระคนหมั่นไส้กับท่าทีก๋ากั่นของเพื่อนซี้
“อ้าวเหรอ ฉันนึกว่าแกจะกอดคอพลีชีพอยู่บนคานกับฉันเสียอีก” สาวแสบแสร้งเลิกคิ้วสูงและลากเสียงยาวตีหน้าตายสวนกลับ
“อ๊าย นังชะนีปากอัปมงคล ใครเขาจะยอมเสียสละห้อยโหนอยู่บนคานเป็นเพื่อนหล่อนกันยะ” พ่อหนุ่มใจหญิงโวยวายดังลั่น
“โอเค ไม่อยู่ก็ไม่อยู่ ว่าแต่แกมีอะไรหรือเปล่า” หญิงสาวกลั้นหัวเราะจนหน้าดำหน้าแดง โบกมือเป็นเชิงยุติสงครามเล็กๆ แล้วตัดบทเข้าเรื่องทันที
“ฉันจะมาบอกว่าพ่อหล่อนโทร.มาสั่งให้โอนเงินเข้าบัญชีห้าแสน” กล่าวจบแดเนียลก็กระแทกลมหายใจออกมาแรงๆ รับโทรศัพท์ของนายนาธาน ปิเอโร่ ทีไรเขาก็เหมือนจะปวดตับขมับแตกอยู่ร่ำไป
“ห้าแสน!” ท่านประธานสาวสวยเซ็กซี่อุทานเสียงดังลั่น
“อือฮึ แล้วเขาก็จะเอาตอนนี้ด้วยนะ” แดเนียลกอดอกพยักหน้าเบาๆ ทำเอาวาเนสซ่าถึงกับยกมือขึ้นกุมขมับเพราะรู้สึกปวดหัวจี๊ดขึ้นมาอย่างปัจจุบันทันด่วน แต่ก่อนเงินห้าแสนอาจจะดูเล็กน้อยเพียงแค่หยิบมือ ทว่า ณ เวลานี้มันกลับมีค่ายิ่งกว่าอะไรดี
“ขอบใจมากนะแดนนี่ แกกลับบ้านเถอะ ถึงเวลาเลิกงานแล้ว” วาเนสซ่าระบายลมหายใจออกมาพรืดใหญ่ ก่อนจะเอ่ยเสียงเครียดขณะเหลือบมองหน้าปัดนาฬิกาที่ประดับอยู่บนข้อมือกลมกลึงของตัวเอง
“หล่อนโอเคนะ” เลขานุการคู่ใจถามไถ่ด้วยความเป็นห่วง
“อือ” หญิงสาวฝืนยิ้มฝืดๆ และขยับปากพึมพำไปอย่างนั้น ทว่านัยน์ตาที่เคยสดใสกลับหม่นแสงลงจนน่าใจหาย ความรู้สึกที่อัดแน่นอยู่ในอกปิดอย่างไรก็คงไม่มิด อีกฝ่ายเห็นแล้วก็นึกสงสาร แต่ไม่รู้จะช่วยอะไรได้ จึงทำเพียงตบหลังมือนุ่มเบาๆ เป็นเชิงให้กำลังใจ แม้จะไม่มีคำพูดใดๆ ปลอบประโลม ทว่ามันกลับทำให้วาเนสซ่าไม่รู้สึกเดียวดายอย่างน่าอัศจรรย์
“โอเค หล่อนก็อย่ากลับค่ำนักล่ะ อ้อ…ลืมบอกไปอีกอย่าง พ่อหล่อนจองโต๊ะที่โรงแรมฮิลตันไว้ และสั่งให้หล่อนไปดินเนอร์กับผู้ชายในเย็นนี้” แดเนียลผุดลุกขึ้นพร้อมเอ่ยอย่างเป็นห่วงเป็นใย ก่อนจะฉุกคิดไปถึงคำสั่งเฉียบขาดของนายนาธาน จึงกล่าวตบท้ายชนิดที่คนฟังแทบจะหงายหลังตกเก้าอี้
“ใครอีกล่ะเนี่ย” แม่สาวเปรี้ยวบ่นอุบพลางตีหน้ายุ่ง
“พอไปถึงหล่อนก็รู้เองแหละย่ะ ถ้าหล่อเร้าใจก็ลากไปต่อที่ห้องเลย ถือว่าแก้กลุ้ม” พ่อหนุ่มใจหญิงไหวไหล่กว้างเบาๆ แล้วทิ้งท้ายด้วยการขยิบตาพร้อมเอ่ยน้ำคำทะลึ่งทะเล้น แต่คนฟังกลับขำไม่ออก
“เฮ้อ…ต้องไปนั่งปั้นหน้ากินข้าวกับผู้ชายที่แดดดี๊หามาให้อีกแล้วเหรอเนี่ย” คล้อยหลังเพื่อนซี้ วาเนสซ่าก็ถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยหน่าย ทว่าไม่อาจขัดคำสั่งประกาศิตได้
“จะท้อถอยไปไยวาเนสซ่า อย่าลืมสิว่าเธอคือลูกสาวคนเล็กของตระกูลปิเอโร่” สาวเจ้าพึมพำปลอบใจตัวเองด้วยสีหน้าไม่สู้จะดีนัก ก่อนจะจัดการโอนเงินผ่านบริการธนาคารทางอินเทอร์เน็ตเข้าบัญชีของบิดาบุญธรรมอย่างเลี่ยงไม่ได้ ทั้งที่ตอนนี้บริษัทขาดสภาพคล่องทางการเงินขั้นรุนแรงจนแทบจะไม่มีเงินจ่ายเงินเดือนพนักงาน แต่นายนาธานก็ยังเอาเงินไปผลาญเล่นอย่างไม่อนาทรร้อนใจ
ความคิดเห็น