อธาเรล....ดินแดนปราชญ์ราชันย์

ลำดับตอนที่ #8 : ห้องพัก

ตอนที่ 8   ห้องพัก      

                  ปราสาทหลังมหึมาตรงหน้านั้นดูน่าเกรงขามยิ่งนัก สภาพของปราสาทนั้นบ่งบอกถึงอายุได้เป็นอย่างดี แต่ทว่าปราสาทนี้กลับคงความแข็งแรงและปลอดภัยได้อย่างน่าเหลือเชื่อ ถึงแม้ว่าสภาพภายนอกเหมือนจะไม่อำนวยให้ก็ตามที

                  เด็กใหม่ทุกคนที่สอบเข้าปราชญ์ราชันย์ได้ตอนนี้ต่างกำลังเดินขึ้นบันได้หินเพื่อไปหยุดยืนรออาจารย์ดารินที่หน้าประตูของปราสาท สายตาทุกคนต่างจับจ้องไปยังบานประตูไม้ขนาดใหญ่ที่กั้นสายตาไม่ให้เห็นสิ่งที่อยู่ภายในตัวปราสาทได้

                   "นี่ พวกนายว่าข้างในจะเป็นยังไงกันบ้าง"

                   รีนเซียเอ่ยถามดิเคียส เนฟ และรีลเด็กหนุ่มใส่แว่นที่หน้าตาดี ส่วนเจท และเมอาร์ ที่รู้จักกันตอนที่อยู่บนเรือนั้นขอแยกตัวออกไปทั้งคู่

                     "ไม่รู้"

                      สามเสียงของเด็กหนุ่มที่พร้อมใจกันส่งมาให้นั้นทำให้เด็กสาวถึงกับหน้ามุ่ยลงที่ไม่มีใครรู้อะไรสักอย่างเกี่ยวกับปราชญ์ราชันย์

                           พี่เรมนะพี่เรม ไม่เคยเล่าอะไรให้ฉันฟังเลย

                    แอด..

                        เสียงครืนดังลั่นขึ้นข้างหน้าของเด็กนักเรียนใหม่ ประตูไม้บานใหญ่ถูกเปิดออกอย่างช้าๆ เผยให้เห็นคนที่ยืนอยู่ข้างใน เสื้อชุดคลุมสีเขียวเข้มของอาจารย์ดารินนั้นปลิวไสวเมื่อเธฮเดินออกมาข้างนอก

                          "ฉันขอต้อนรับพวกเธอทุกคนที่สอบเข้าปราชญ์ราชันย์ได้สำเร็จ ความจริงแล้วคนที่จะต้องออกมาต้อนรับพวกเธอคืออาจารย์ใหญ่ แต่ตอนนี้ท่านติดประชุมอยู่กับทางสภาปราชญ์ จึงจำเป็นที่จะต้องละหน้าที่ทางนี้ไว้ ขอให้พวกเธอเดินตามฉันมา"

                     
                          สิ้นเสียงคำสั่งนักเรียนใหม่ทุกคนต่างก็เดินตามอาจารย์ดารินเข้าไปยังตัวปราสาท ภายในตัวปราสาทนั้นเป็นห้องโถงขนาดใหญ่ซึ่งสามารถจุคนได้ทั้งโรงเรียน ภายในห้องโถงนั้นถูกตกแต่งด้วยโทนขาวน้ำเงินเป็นหลัก นอกจากนั้นก็ไม่มีอะไร ห้องๆนี้ก็เหมือนกับห้องว่างในความคิดของทุกคน

                       
                         "ที่นี่คือปราสาทราชันย์ เป็นส่วนกลางของทั้งหมดในโรงเรียน เลยไปทางด้านในออกทางหลังปราสาทจะเป็นหอพัก โดยชั้นนึงก็จะเป็นของรุ่นแต่ละรุ่น ส่วนห้องเรียนอยู่ด้านบนของปราสาท เอาล่ะตอนนี้เราจะต้องทำการเลือกห้องพักแล้ว ฉันขอตัวก่อน หน้าที่คุมพวกเธอจะเป็นรุ่นพี่ปี 3"

                              
                       คำอธิบายอย่างลวกๆของอาจารย์ดารินผู้รีบร้อนทำให้เด็กนักเรียนที่มาใหม่ถึงกับฟังไม่ทันรวมทั้งปฎิกิริยาแปลกๆซึ่งแสดงว่าเจ้าตัวจับใจความไม่ทันนั่นเอง

                             "อะไรกัน พูดไม่เห็นจะรู้เรื่องเลย แล้วเราจะทำยังไง"

                            เสียงของเด็กสาวที่ชื่อเมอาร์ดังขึ้นข้างๆรีนเซีย นัยน์ตาสีน้ำตาลคู่นั้นหันมาสบกับรีนเซีย แววตาที่บ่งบอกถึงความเป็นมิตรทำให้รีนเซียยิ้มให้กับอีกฝ่ายเล็กน้อย

                                ได้เพื่อนใหม่อีกคนแล้วเรา

                               "เอ้า น้องๆที่น่ารักทุกคน วันนี้ฉันจะเป็นคนคุมในการเลือกห้องพักนะ เฮ้ย ไอ้เรมแกมานี่หน่อยดิ"

                                "เออๆ เดี๋ยว ขอหยิบไม้ก่อน"

                                เสียงที่ดังขึ้นทำให้สายตานับร้อยพุ่งไปยังคนพูดที่เข้ามาใหม่ รุ่นพี่คนตัวสูงผมดำ นัยน์ตาสีนิลกำลังตะโกนเรียกเพื่อนตนอยู่ และแล้วร่างที่คุ้นเคยในสายตาของรีนเซียก็ปรากฎตัวขึ้น พร้อมกับแท่งไม้ยาวๆหลายแท่งอยู่ในกระป๋อง สิ่งที่เรมัลถือมานั้นทำเอาพวกเด็กใหม่งงไปตามๆกันว่าปราชญ์ราชันย์มีเสี่ยงเซียมซีก่อนเข้าห้องด้วยเหรอเนี่ย

                                     "ฮ่าๆ งงล่ะสิ แกว่าเป็นไงบ้าง ไอ้มีส"

                                     "ฉันก็ว่าแบบแก ว่ะไอ้เรม ฮ่าๆ"

                                     สองคนนี้เป็นอะไรกันมากรึเปล่าเนี่ย

                                      เสียงความคิดที่ดังขึ้นในหัวของแต่ละคน เมื่อมองไปยังรุ่นพี่ทั้งสอง คนหนึ่งนัยน์ตาสีอำพัน เรือนผมสีน้ำตาลเข้มที่ชื่อเรม กำลังห้วเราะกอดคออยู่กับรุ่นพี่อีกคนที่ชื่อมีส นัยน์ตาสีนิลดำของเจ้าตัวมีแววขบขันอยู่ตลอดเวลา เส้นผมสีดำที่ปรกลงมาเยอะแยะอย่างที่เจ้าตัวไม่คิดจะเสยขึ้นไป

                                       "เอ่อ เราจะต้องเสี่ยงเซียมซีกันก่อนเข้าห้องพักเหรอครับพี่เรม พี่มีส"

                                      "หือม์ พวกนายคิดอย่างนั้นเหรอ"

                                      "ใช่!"

                                       เสียงที่พร้อมใจกันประสาทถูกส่งมาให้กับรุ่นพี่ทั้งสอง นัยน์ตาสีนิลเบิกกว้างขึ้นอย่างขบขันอีกครา ก่อนที่เจ้าตัวจะส่ายหัวเบาๆ ก่อนเอ่ยประโยคกวนประสาทชวนเตะโด่งมากที่สุด

                                         "จะว่าใช่ก็ไม่เชิง จะว่าเชิงก็ไม่ใช่ คิดว่าไง"

คำถามท้ายประโยคนั้นเรียกสายตาเขม่นจนถึงเกือบปลงมาให้คนพูดได้เป็นอย่างดี รุ่นพี่ที่ชื่อมีสยกมือขึ้นก่อนโบกไปมา

                                  "แหมๆ ล้อเล่นน่าๆ ซีเรียสกันจริง เอาล่ะๆ ถ้าไม่อยากให้เล่นก็เริ่มได้เลยละกัน เฮ้ยเรม แกเขย่าไม้หน่อยดิวะ"

                                  "เออ แกนี่สั่งจริง"

                                   เรมัลเอ่ยด่าคนเป็นเพื่อนสนิท ก่อนที่เจ้าตัวจะยกกระป๋องใส่ไม้ให้อยู่ในระดับสายตา และเขย่าให้ไม้แต่ละอันในกระป๋องสลับที่กัน ในระหว่างที่ทำการสลับไม้ เจ้าตัวก็เอ่ยอธิบายการจับไม้ไปด้วย

                                   "วิธีนี้อาจจะดูสั่วๆ มั่วๆตามที่พวกนายคิด แต่ว่าวิธีพวกนี้ทางพวกปราชญ์เค้าเป็นคนคิดกันเลยนา เห็นพวกรุ่นพี่เค้าบอกกันมาอีกทีนึงน่ะ จริงๆแล้วก็ไม่มีอะไรมาก แค่จับไม้ว่าได้เลขอะไร โดยที่เลขแต่ละตัวนั้นมีคู่ของมันเอง เอาล่ะใครจะเป็นคนแรกก็ขอให้ก้าวเข้ามา"

                                   พวกรุ่นน้องต่างมองหน้ากันไปมา โดยที่ต่างคนต่างพยักเพยิดให้อีกคน จนคนใจกล้าที่สุดเดินออกมา เด็กหนุ่มท่าทางเหมือนพวกหัวโจกก้าวเดินออกมาอย่างผึ่งผาย เจ้าตัวเดินตรงไปยังที่เรมัลยืนอยู่แล้วหยิบไม้ออกมา

                                    "8"

                                   เสียงบอกของเด็กคนนั้นดังขึ้น หลังจากที่ด้านหลังเขามีนักเรียนจำนวนเกือบร้อยมายืนต่อด้านหลังเป็นขบวนรถไฟ

                                    "23"

                                    "46"

                                    "7"

                                    "9"

                                    "11"