อธาเรล....ดินแดนปราชญ์ราชันย์

ลำดับตอนที่ #4 : เตรียมตัว

 

ตอนที่ 4  เตรียมตัว

                    
                 ยามนี้แดดของเที่ยงวันกำลังส่องแผดเผา อากาศร้อนจนถึงร้อนจัดทำให้คนที่ยืนอยุ่หน้าบานประตูเหงื่อท่วมตัว อารมณ์ที่เคยดีตอนนี้กำลังเริ่มหงุดหงิดขึ้นเรื่อยๆอย่างที่อากาศเป็นสาเหตุ

                     ...ปัง ปัง ปัง...

                     เสียงเคาะประตูถูกเคาะขึ้นอย่างดังและรัว

                     "นี่ไอ้คุณชายเคียสคะ กรุณาออกมาเร็วๆหน่อยได้ไหม"

                      รีนเซียตะโกนขึ้นอย่างหงุดหงิด โวยวายผู้เป็นลูกชายของเจ้าบ้านตระกูลลาดิเปส โดยที่ไม่แคร์สายตาของชาวอธาเรลที่มองมาอย่างสงสัย

                      นี่ถ้าไม่ติดว่าเจ้าของบ้านทุกบ้านในอธาเรลร่ายมนตร์กันหายตัวเข้าไปได้ล่ะก็ ฮึ่ม นายเคียสไม่รอดถึงวันพรุ่งนี้แน่ๆ

                       "มาแล้วๆ นี่รีน เธอรอหน่อยจะเป็นอะไรไป"

                       "ย่ะ ฉันรู้น่ะ นี่เคียสเราไม่ได้ไปเดินจ่ายตลาดนะ ไปซื้อของได้ยินไหม แล้วพวกชุดน่ะ เขาจะเปิดร้านถึงกี่โมง นายรู้เหรอ"

                       "เอาน่าๆ ฉันรับรองว่าซื้อทันแน่ๆ"

                        "เฮอะ ดูนายจะมั่นใจจังนะเคียส แต่เอาเถอะ ถ้าไมทันนะ นายตายแน่"

                         นัยน์ตาสีอำพันคู่สวยตวัดมองเสี้ยวหน้าของเด็กหนุ่ม พร้อมกับส่งเสียงในลำคอเบาๆ ก่อนจะตวัดตัวเดินนำดิเคียสไปยังลานเอธา

                         'ลานเอธา' ที่คนทั้งคู่มาเดินเลือกซื้อของนั้น เป็นตรอกขนาดใหญ่ มีพื้นที่กว้างขวางพอสำหรับบรรดาพ่อค้า แม่ค้า และลูกค้าที่จะมาทำการซื้อขายได้ตามอัธยาศัย

                         ตอนนี้ลานเอธามีเด็กวัยรุ่นชาวอธาเรลหลายคนที่มาซื้อของใช้ที่จำเป็นต่อการเข้าโรงเรียน บรรยากาศเป็นไปอย่างคึกคัก เสียงจอแจของผู้คนมากหน้าหลายตาที่ตอนนี้ต่างกำลังจับจ่ายใช้สอยในสิ่งที่ตนต้องการซื้อ

                         รีนเซียดึงแขนเสื้อของเด็กหนุ่มราวกลับว่ากลัวหลงเพราะฝูงชน ที่วันนี้มากเป็นพิเศษที่ลานเอธาแห่งนี้ ทั้งดิเคียสและเด็กสาวที่ตอนนี้กำลังมองหาร้านตัดชุดประจำโรงเรียนปราชญ์ราชันย์

                          "ทำไมมันหายากจังวะ นี่เราเดินกันมาเกือบครึ่งตรอกแล้วนะ เธอว่าไหมรีน"

                           "จริงของนาย บอกแล้วว่าให้รีบ มัวแต่ทำอะไรอยู่ก็ไม่รู้"

                           "นี่รีน ฉันรู้ว่าผิด ไม่ต้องย้ำนักหรอก รีบๆหากันเถอะ เมื่อยขาจะตายชัก โรงเรียนก็ออกจะดังแต่ชุดกลับหายากซะงั้น"

                             รีนเซียพยักหน้าอย่างหมั่นไส้ เธอกับเคียสเดินมาได้ไม่เท่าไหร่เอง แต่เพื่อนคนนี้กลับบ่นว่าเมื่อย ตอนนี้เด็กสาวไม่สนใจคนข้างตัวแล้ว เธอกำลังกวาดสายตาอ่านป้ายชื่อที่อยู่หน้าร้านไปเรื่อยๆ พร้อมกับก้าวเดินไปด้วย

                             เดมัสดิการ์ รับทำดาบและมีด

                             เชฟรอง ร้านหนังสือขายดีในอธาเรล

                             รีมาส รับตัดเสื้อโรงเรียนแบเรียม ...

                             โอย ทำไมมันเยอะอย่างนี้เนี่ย เมื่อไหร่จะเจอ

                             เด็กสาวที่กวาดสายตาป้ายชื่อร้านไปหลายชื่อ พร้อมกับสาวเท้าไปเรื่อยๆ ในขณะที่ดิเคียสปล่อยให้เป็นหน้าที่ของเด็กสาวในการหา หลังจากที่เจ้าตัวบ่นมาว่าช่วยหาไปหลายร้านแล้ว

                             ร้านขายสัตว์เลี้ยง เลดิก

                             แดริล ร้านขายน้ำชา

                               เห...มีร้านนี้อยู่ด้วยเรอะเนี่ย ทำไมมาอยู่ตรงนี่ล่ะ ต่อดีกว่าๆ

                              ร้านตัดชุดทั่วไป

                              รับตัดเสื้อ โรงเรียนเลดาส

                              ปราชญ์ราชันย์...รับตัดชุดประจำโรงเรียน

                              โว้ย ทำไมยังไม่เจออีกเนี่ย หานานแล้วนะ เฮ้ย! เดี๋ยวก่อน เมื่อกี๊อะไรนะ นั่นมัน...
 
                               "เฮ้ยเจอแล้วปราชญ์ราชันย์ เกือบเลยแล้วไหมเนี่ย ทำไมนายไม่เตือนฉันเลยเคียส"

                               "อ้าว ก็ฉันเห็นเธอหาคนเดียวได้ ก็เลยยกให้เป็นหน้าที่ของเธอซะเลยยัยรีน ฉันว่าเรารีบเข้าไปดีกว่า"

                                ดิเคียสขัดขึ้นก่อน ราวกับจะรู้ว่าคนตรงหน้าจะบ่นแน่ๆ เจ้าตัวจึงเสชวนรีนเซียเข้าไปในร้าน

                                กริ๊ง กริ๊ง

                                เสียงของกระดิ่งขนาดเล็กที่แขวนอยู่ตรงหน้าประตูร้านดังขึ้น เป็นสัญญาณให้รู้ว่ามีลูกค้าเข้ามาแล้ว หญิงวัยกลางคนโผล่ออกมาจากหลังร้านด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มให้กับลูกค้าทั้งสองของเธอ

                                "เชิญจ๊ะๆ มาตัดชุดกันใช่ไหม่ งั้นรอสักครู่นะ เดี๋ยวป้ามา"

                                "ค่ะ/ครับ"

                                 รีนเซียและดิเคียสเอ่ยขอบคุณที่คุณป้าร่างท้วมในดีเอ่ยชวนให้นั่ง ทั้งคู่นั่งรอได้สักพัก ก่อนที่หญิงวัยกลางคนผู้นั้นจะเดินออกมา พร้อมกับสายวัดที่อยู่ในมือ ตามมาด้วยแก้วน้ำสองใบซึ่งวางอยู่บนถาดที่ลอยตามมาหลังเธอ

                                  "คงจะเหนื่อยมากสินะจ๊ะ เหงื่อท่วมทั้งคู่เลย ดื่มน้ำก่อนๆ"

                                  "ป้าคะ ทำไมร้านนี่ถึงอยู่ไกลจากหน้าตรอกจังเลยล่ะคะ"

                                  "ใช่ครับ กว่าจะเจอ เดินซะขาลากเลย"

                                  หญิงเจ้าของร้านยิ้มให้ก่อนจะเอ่ยในสิ่งที่ทำให้ทั้งคู่นึกอยากจะลงไปดิ้นเกลือกกลิ้งอยู่บนพื้น

                                  "อะไรกันจ๊ะ อย่าบอกนะว่าพวกเธอไม่เห็นว่ามีแผนที่บอกอยู่ตรงหน้าลานเอธาน่ะนะ"

                                  "ห๋า จริงเหรอคะ ทำไมฉันถึงไม่เห็นล่ะ แล้วนายเห็นรึเปล่า เคียส"

                                  "เอ่อ เห็นสิ ชัดเจนแจ่มแจ้งเลยล่ะ"

                                  "อ้าว ไหงเป็นอย่างนั้นล่ะ ทำไมไม่เรียก"

                                  "ฉันเรียกเธอแล้วนะยัยรีน แต่เอมัวแต่เดินดุ่มๆจะหาเองลูกเดียว ฉันก็เลยตามใจเธอซะเลย"

                                   คำตอบที่ฟังดูแล้วออกจะกัดเด็กสาว ทำให้รีนเซียนึกกัดฟันกรอดอยู่ในใจที่เธอต้องมาเดินหาเอง สรุปว่าเจ้าเพื่อนคนนี้มันอยากแกล้งเธออย่างนั้นรึ

                                   "เอาล่ะจ๊ะ มาวัดตัวก่อนดีกว่านะ เริ่มจากหนูก่อนเลย"

                                   "รีนเหรอคะ"

                                   หญิงเจ้าของร้านพยักหน้าให้รีนเซียที่ชี้มายังตัวเอง ก่อนที่เด็กสาวจะเดินตามป้าเข้าไปในห้องวัดตัว เมื่อวัดเสร็จแล้วรีนเซียก็เรียกให้เด็กหนุ่มอีกคนที่นั่งรออยู่ในร้านเข้าไปวัดชุด

                                   
                              -------------------------------------------------


                              รีนเซียและดิเคียสที่รอบรับชุดของตนอยู่มาเกือบ 1 ชั่วโมง ตอนนี้รับถุงกระดาษจากหญิงเจ้าของร้านก่อนที่จะก้มหัวขอบคุณ และก้าวเดินออกจากร้านนั้นไป

                              "นี่รีน แล้วเราจะต้องซื้ออะไรอีกไหม ถ้าไม่มีเราไปเดินเล่นกันเถอะ"

                              "อื้มได้สิ ก็มีแค่ชุดเท่านั้นแหล่ะที่ต้องซื้อ เพราะงั้นก็ไปได้"

                              "งั้นเราเดินไปจนสุดตรอกเลยแล้วกันนะ"

                              คำเอ่ยชวนของเด็กหนุ่มทำให้เด็กสาวพยักหน้าอย่างเห็นด้วย ก่อนที่ทั้งคู่จะเดินไปตามทางด้วยกัน

                              ยามนี้เป็นเวลาบ่ายแก่ๆผู้คนที่อยู่ในลานเอธาดูไม่ได้ลดจำนวนไปกว่าเดิมเลย หากแต่ดูจะเพิ่มมากขึ้นด้วยซ้ำ รีนเซียและดิเคียสเดินไปตามทางก่อนจะถึงสุดตรอก ก็พบว่ามีคนเยอะแยะที่รวมตัวกันอยู่ราวกับว่ามุงดูอะไรสักอย่าง

                               "เคียส นายว่ามันแปลกๆไหมที่คนเยอะอย่างนั้นน่ะ"

                               "ฉันก็ว่าอย่างนั้นเหมือนกัน เข้าไปดูกันไหม"

                               รีนเซียพยักหน้าอย่างรวดเร็วก่อนที่ทั้งคู่จะเดินเข้าไปดู และแหวกกลุ่มมายืนอยู่ด้านหน้าๆของกลุ่มคนได้สำเร็จ

                               ภาพที่เห็นตรงหน้าทำให้รีนเซียและดิเคียสชะงักค้าง

                               ภาพที่มีชายวัยอายุสามสิบเศษ กำลังจับเด็กชายตัวน้อยเป็นตัวประกัน เด็กชายผู้โชคร้ายถูกรัดด้วยเชือกเวท ทำให้เด็กขยับตัวและพูดไม่ได้ รวมทั้งมีปลายแหลมที่จี้อยู่ที่ลำคอของเด็กคนนั้น โดยที่มีแม่ของเด็กชายที่แทบจะคุกเข่าขอร้องให้ปล่อยลูกของตนออกมาราวกับจะขาดใจ 

                               เป็นภาพที่เห็นแล้วรู้สึกชวนสังเวชใน ระคนหดหู่เป็นที่สุด อย่างไม่นึกว่าจะเจอในในกลางเมือง

                               นะ...นี่มันอะไรกัน แค่เด็กยังไม่เว้น เป็นผู้ใหญ่ภาษาอะไรวะ อีตาลุงนี่น่ะ

                               คำปรามาสรวบทั้งคำสบถอุบที่รีนเซียนึกในใจ ก่อนจะหันไปสบตากับคนข้างกาย ราวกับจะรู้ว่าคิดอะไรอยู่ ทั้งคู่พยักหน้าเป็นสัญญาณให้เริ่มลงมือ

                               "นี่ลุง ทำอย่างนี้ไม่สมกับเป็นผู้ใหญ่ที่ดีแก่เด็กเลยนะคร๊าบ"

                               ประเดิมโดยเด็กหนุ่มหน้าติดจะหวานที่ส่งน้ำเสียงชวนกวนประสาทไปให้ เพื่อรอให้เด็กสาวหาโอกาสดีๆไปชิงตัวเด็กคนนั้น

                               "เฮ้ย ไอ้เด็กนี่ มายุ่งอะไรด้วยวะ ถอยไป ถ้านังนี่มันไม่เอาเงินมาให้ ก็อย่าหวังว่าจะได้ลูกมันคืน เพราะฉะนั้นแกอย่ามายุ่งซะดีกว่า"

                               "อย่านะ อย่าทำอะไรลูกฉันเลย ปล่อยเขามาก่อน แล้วจะเอาอะไรก็เอาไป"

                               น้ำเสียงสั่นเครือของผู้เป็นแม่ของเด็กชายตัวน้อยที่ตอนนี้อ้อนวอนขอชีวิตลูกชายของตน ทำให้หัวคิ้วของรีนเซียกระตุกขึ้นด้วยความไม่พอใจอย่างแรง ก่อนที่เด็กสาวจะก้าวเท้าออกมาจากกลุ่มคนดู

                                "นี่ลุง ไม่เห็นรึไงว่าแม่เด็กเขาบอกให้ปล่อยไปลูกเขาก่อน แล้วจะเอาเงินมาให้ หรือประสาทหูของลุงทำงานเสื่อมไม่ทราบคะ

                                 "เฮ้ย! ไอ้เด็กเมื่อวานซืน พวกแกสองคนจะรุมฉันหรือไง ฝีมือมันคนละชั้นกัน ไอ้หนูเอ๊ย กลับไปกินนม นอนเปลใหม่ยังทันอยู่นะ"

                                 คำกล่าวเยาะของคนที่กำลังจะโดนรุม ทำให้เด็กสาวเลือดขึ้นหน้า 

                               รีนเซียแบฝ่ามือขาวนวลออกทั้งสองข้าง พลังสีแดงส้มเริ่มปรากฎตัวขึ้นเรื่อยๆ ประจุไฟฟ้าไหลเวียนอยู่ในพลังนั้น ก่อนที่จะทำอะไรไปมากกว่านี้ มือของใครคนหนึ่งก็ดึงไว้ เด็กสาวหันกลับไปมองก็พบว่าเป็นดิเคียสที่เข้ามาห้ามเธอด้วยสีหน้าเคร่งเครียด เด็กสาวถอนหายใจ ก่อนที่จะร่ายมนตร์ให้พลังนั้นหายไปตามเดิม

                                 เพราะดิเคียสรู้ดีว่าอะไรจะเกิดขึ้น ถ้ารีนเซียปล่อยเวทไปทำร้ายตาลุงนั่น ทางที่ดีจัดการแค่เบาะๆดีกว่า แล้วส่งตัวไปให้ศาลสูงอีกที

                                 ตอนนี้ก็ไม่มีช่องที่จะให้ยัยรีนไปเอาตัวเด็กแล้วสิเนี่ย ทำไงดีวะ เอาไงก็เอากัน

                                  พลั่ก

                                  "โอ๊ย! มันเป็นอย่างนี้ได้ยังไง แกตายแน่ ไอ้เด็กเวร"

                                  คำสบถของตาลุงทำให้เด็กสาวหันไปมอง ก่อนที่ดิเคียสจะร่ายเวทดึงร่างของเด็กน้อยไปให้รีนเซียที่รับได้ทัน  แล้วเขาก็รับมือกับผลึกน้ำแข็งที่มีโจมตีมายังตัวเขา รีนเซีย รวมทั้งเด็กชายคนนั้น โดยเรียกม่านไฟมากั้นไว้ได้อย่างทันท่วงที 
 
                                  คราวนี้ดิเคียสร่ายมนตร์ใส่ไปยังคู่ต่อสู้ที่ไม่ทันระวังตัว จนชายวัยสามสิบเศษผู้นั้นถึงกับทรุดลงไปกองที่พื้น ก่อนที่ไฟจะลามขึ้นรอบๆตัวของตาลุงนั่น พร้อมด้วยลมเวทที่เด็กสาวช่วยเรียกเพื่อเร่งไฟเวทให้แรงยิ่งขึ้น

                                  ร่างที่อยู่ภายในวงล้อมของไฟเวทดิ้นเร่าด้วยความเจ็บปวดและความร้อนที่ได้รับ ก่อนที่ชายคนนั้นจะเป็นอะไรไปมากกว่านี้ ดิเคียสก็ดับไฟเวทลง แล้วเจ้าตัวก็สาวเท้าไปยังชายผู้นั้น แล้วกระชากคอเสื้อของคนที่ไม่มีแม้แต่แรงสู้ในตอนนี้

                                  พลั่ก!

                                  เสียงหมัดหนักได้ใจของเด็กหนุ่มที่ถูกส่งไปยังคนร้าย ทำให้ตาลุงนั่นหมดสติไปในทันที ไม่นานนักเด็กหนุ่มก็ร่ายเชือกเวทมามัดไว้ แล้วส่งตัวคนร้ายไปยังศาลสูงในทันที ก่อนที่เขาจะเดินมายังทางที่คนสองคนยืนรออยู่

                                 "แน่มากเลยเคียส สุดยอดมาก"

                                 "แน่ล่ะ ฝีมือดิเคียสซะอย่าง อะไรก็ทำได้"

                                 คำกล่าวรับอย่างออกหน้าออกตาเกินเหตุทำให้รีนเซียนึกหมั่นไส้

                               "แล้วเมื่อกี๊ห้ามฉันไว้ทำไม ไม่ปล่อยให้ฉันจัด การอีกตาลุงบ้านั่นล่ะ"

                                 "ยังจะมาถามอีกยัยรีน เธอก็รู้ว่าตัวเธอยังควบคุมพลังเวทขนาดนั้นไม่ได้ ถ้าปล่อยมาแล้วไปฆ่าคนตายจะว่าไงล่ะ"

                                  "เอ้อ ใช่สิ ฉันก็ลืมไปเลย ดีนะที่นายเตือนไว้ทัน"

                                  รีนเซียหัวเราะอย่างแห้งๆ พร้อมกับมองดูบริเวณรอบๆที่ตอนนี้ต่างคนต่างไปสนใจสิ่งอื่นแทน

                                  "พี่สาวครับ ขอบคุณมากนะครับที่ช่วยผมไว้ได้"

                                  "หือม์ ไม่เป็นไรหรอก เราก็ต้องระวังตัวหน่อยนะต่อไปนี้"

                                  "ใช่ๆ เพราะพี่คงจะมาช่วยทุกวันไม่ได้ ใช่มะยัยรีน"

                                  "ฮะ พี่สาวสองคนนี่ฝีมือเจ๋งไปเลยนะ ผมอยากเก่งเหมือนพวกพี่จัง"

                                   คำแทนสรรพนามทำให้รีนเซียกลั้นหัวเราะอย่างหนัก ในขณะที่ดิเคียสเริ่มมุ่นหัวคิ้วขึ้น

                                    "ไอ้น้อง พี่เป็นผู้ชายนะ ไม่ใช่หญิง"

                                    "แต่ว่า หน้าพี่เหมือนผู้หญิงมากเลยนะฮะ เหมือนมาก ผมว่าผมเรียกว่าพี่..."

                                    "พี่ชาย" เสียงของดิเคียสเอ่ยขึ้นขัดอย่างรวดเร็ว

                                     "ฮะ พี่สาว ผมไปละนะ"

                                     "อืมๆ ฮะ เฮ้ย พี่ชายสิโว้ย ไอ้เด็ก..."

                                    คำต่อที่เจ้าตัวอยากจะต่อให้จบ แต่รู้ว่าพูดไปก็เท่านั้น เพราะคนให้ด่าวิ่งหนีหายไปลิบๆแล้ว

                                     "ฮ่าๆฮ่าๆ"

                                   เสียงหัวเราะที่กลั้นไม่อยู่ตอนนี้ของรีนเซียส่งผลให้ดิเคียสทำหน้าปลงอนิจจังกับหน้าตาตัวเองอย่างถึงที่สุด

                                   "หัวเราะอะไรยัยรีน"

                                   "เปล๊า ฉันเปล่านะ ไม่ได้หัวเราะนายแล้วกัน ฉันหัวเราะน้องเขาต่างหาก"

                                   "พอกันนั่นล่ะ ฉันชายทั้งแท่งนะเว้ย คิดได้ไงว่าเป็นผู้หญิง งี่เง่าชะมัด"

                                   "เอาน่า เด็กนายจะเอาอะไรมาก พรุ่งนี้เจอกันที่วิหารกลางเมืองนะ ฉันกลับก่อนล่ะ"

                                   "อย่ามาสายล่ะรีน ไม่งั้นฉันไม่รอเธอแน่"

                                   เสียงตะโกนของดิเคียสที่ดังขึ้นไล่หลังรีนเซียที่ร่ายมนตร์ให้ห้วงอากาศสีเขียวโผล่ขึ้นมาก่อนที่จะก้าวเท้าเข้าไปในนั้นได้ทัน แล้วเจ้าตัวก็ทำแบบเดียวกับเพื่อนสาวเมื่อครู่เพื่อกลับไปยังบ้านของตน


---------------------------------------------------------------------------
 ในที่สุดก็ครบ 100% แหะ ฝากเม้นติชมด้วยน้า.....