อธาเรล....ดินแดนปราชญ์ราชันย์

ลำดับตอนที่ #3 : เหตุผล

 ตอนที่ 3  เหตุผล
                      
                      "เหลืออีกไม่กี่วันแล้วนะเลอา ที่ฉันจะอยู่กับเจ้าน่ะ"

                      "ง้าว"

                      "แล้วรีนจะไปวันไหนเหรอ"

                       "วันแรกของอาทิตย์หน้าน่ะ"

                       รีนเซียและเลอาที่ตอนนนี้ทั้งคู่กำลังออกมาเดินเล่นอยู่ใกล้ๆบ้านของตน เจ้าเลอาที่นับวันรีนเซียสังเกตได้ว่ามันซึมลง หลังจากที่รู้ว่าเธอจะต้องไปเข้าเรียนที่ปราชญ์ราชันย์ วันนี้เด็กสาวเลยพามันมาเดินเล่นกับเธอด้วย

                        "รีนไม่อยู่ เหงาแย่เลย ไม่มีคนคอยทะเลาะด้วย"

                        "เจ้าก็มีท่านแม่อยู่เป็นเพื่อนนะเลอา"

                        "ง้าว แต่ว่า..."

                         "เลอา เจ้าก็รู้ว่าท่านแม่ไม่มีคนอยู่เป็นเพื่อน ถือว่าฉันขอร้องนะ ฉันคิดว่าเจ้ายังมีเหตุผลนะ"

                         เด็กสาวขัดเจ้าแมวขนฟูสีดำขึ้นทันทีที่รู้ว่ามันจะพูดอะไรต่อ เธอไม่อยากมันไม่สบายใจ และก็อยากให้มันอยู่เป็นเพื่อนท่านแม่ด้วยเช่นกัน

                          "ก็ได้ๆ ฉันจะทำตามที่รีนบอก แต่ถ้าเกิดอะไรขึ้น รีนจะต้องไม่ว่าฉันนะ"

                           "ได้สิ แล้วฉันจะไปว่าอะไรเจ้าล่ะ"

                           รีนเซียรับคำเจ้าแมวสีดำไปโดยไม่คิดอะไรมากกับคำพูดแปลกๆของมัน ก่อนที่นัยน์ตากลมโตสีเหลืองของเจ้าเลอาจะวาวขึ้นโดยที่เธอไม่ทันสังเกตเห็น

                            "นี่ เลอาเจ้า..."

                            "เฮ้ย ใครน่ะ"

                             เสียงของรีนเซียขาดหายไป พร้อมๆกับที่คำอุทานหลุดออกมาจากปากของเธอด้วยความตกใจ เด็กสาวเบือนนัยน์ตาสีอำพันไปสบกับนัยน์ตาสีอัญชัญที่ตอนนี้พราวระยับกับการแกล้งให้เธอตกใจเล่น

                            "ว่าไงรีน ไม่เจอกันสองสามวันเป็นไงบ้าง"
 
                            "แล้วนายคิดว่าไงล่ะ ฉันไม่ได้เป็นอะไรไปง่ายๆหรอกนะ"

                            รีนเซียตอบอย่างยียวนกลับไปให้เด็กหนุ่มที่อยู่ข้างหน้าเธอ

                            "นี่รีน เธอเป็นอะไร ไม่สบายตรงไหนรึเปล่า ทำไมวันนี้ถึงดูแปลกๆ"

                             ว่าจบเด็กหนุ่มเจ้าของใบหน้าติดจะหวาน นัยน์ตาสีอัญชัญ กับเรือนผมสีน้ำทะเล ก็ตรงดิ่งเข้ามาอังหน้าผากของเด็กสาวด้วยท่าทีที่ดูร้อนรน

                             รีนเซียมองการกระทำของเด็กหนุ่มด้วยความขบขัน ก่อนที่เจ้าตัวจะดึงมือของเด็กหนุ่มที่อังหน้าผากเธออยู่ลง แล้วเด็กสาวก็หมุนตัวหันหลังให้พลางเดินไปข้างหน้าสองสามก้าว ก่อนที่จะพูดกับเลอาขึ้นเบาๆ

                              "เจ้ากลับไปที่บ้านก่อนนะ เลอา"

                               "ง้าว แล้วรีนจะกลับเย็นไหม"

                               "ไม่เย็นหรอก ฉันสัญญา"

                               ร่างบางสัญญากับเจ้าแมวขนดำของตน ก่อนที่เจ้าเลอาจะกระโดออกจากอ้อมแขนของรีนเซีย แล้ววิ่งหายไปที่พุ่มไม้ข้างถนน ก่อนที่เจ้าตัวจะหันกลับมาทางเด็กหนุ่ม
    
                                  "คุยอะไรกับเจ้าเลอาน่ะรีน"

                                   "ด่านายให้มันฟังน่ะสิ เคียส"

                                   "เฮ้ย จริงอ่ะแล้วฉันมีอะไรให้เธอด่า คนอย่างดิเคียส ออกจะดีไปหมดทุกอย่าง"

                            ใบหน้านวลของเด็กสาวแปรเปลี่ยนเป็นพะอืดพะอมในทันทีกับคำพูดของ เคียส หรือ ดิเคียส ซึ่งเป็นเพื่อนรักที่สนิทกันมาตั้งแต่จำความได้

                             "ถ้าคนอย่างนายดีไปหมด คนอื่นก็คงจะเป็นเทวดาไปแล้วล่ะเคียส"

                             "ขอบใจรีน เธอนี่สมกับเป็นเพื่อนฉันจริงๆ ไม่เคยชมเลยสักคำ"

                             "แน่หล่ะ ถ้าฉันชมนายมากๆ เดี๋ยวนายจะได้ใจไปซะเปล่าๆ"

                              เด็กสาวพูดขึ้นพร้อมกับยักไหล่ให้กับเพื่อนรัก

                              "แล้ววันนั้นไปไหน ถึงไม่มาตามที่นัดไว้ ฉันรอนานมากเลยนะ ไม่คิดจะส่งอะไรมาบอกเลยรึไง"

                               "เอ่อ ฉันก็จะส่งล่ะนะ แต่ไม่ได้น่ะสิ"

                               "ทำไมล่ะ แค่ส่งเนี่ยนะ นายใช้เวลาไม่ถึงครึ่งวินาทีด้วยซ้ำ เอ...หรือว่าความจำในการท่องมนตร์ของนายเสื่อมกะทันหันกันล่ะฮี"

                                นัยน์ตาสีอำพันจ้องไปยังนัยน์ตาสีอัญชัญคู่นั้นอย่างหาคำตอบ จนคนถูกจ้องถอนหายใจเฮือก แล้วบอกในสิ่งที่เพื่อนสาวอยากจะรู้

                                 "ฉันโดนท่านพ่อกักบริเวณ"

                                 "นายเนี่ยนะ..."

                                 คำกล่าวของรีนเซียที่พูดไปได้นิดเดียวก่อนที่เจ้าตัวจะหลุดหัวเราะออกมาอย่างไม่อยากจะเชื่อคำพูดนั้น เสียงหัวเราะของเด็กสาวทำให้ใบหน้าติดจะหวานของอีกฝ่ายขึ้นสี

                                  "นายเนี่ยนะ ฉันไม่เชื่อ ถ้าถูกกักบริเวณนายคงหนีออกมานานแล้ว แต่นี้ไม่ นายคงไม่คิดจะมาหาฉันมากกว่า"

                                   "ก็ท่านพ่อกักบริเวณฉันแล้ว ดันร่ายเวทห้ามเคลื่อนย้ายน่ะสิ ต้องอยู่ในห้องทั้งวัน เซงชะมัด แค่ไม่ไปช่วยงานหน่อยเดียว"

                                   "แค่นี้" รีนเซียทวนถามเสียงสูง

                                    "ก็แค่นี้น่ะสิ พอบอกว่าจะมาหาเธอเพราะนัดไว้ ก็หาว่าหนี บวกกับการที่ต้องช่วยท่านพ่ออ่านเอกสาร สรุปว่าวันนั้นทั้งวันคือวันซวยของฉัน คงไม่เหมือนเธอหรอก ร่อนไปมาทั้งวันไม่คิดจะทำอะไรเลย"

                                     "เดี๋ยวๆ แล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉันล่ะ เรื่องของนายก็คือเรื่องของนาย อย่าเอามาโยงกันสิ ฉันเสียหายนะ"

                                      ประโยคที่จบลงเมื่อครู่ทำให้คนฟังเบ้หน้า ก่อนที่เจ้าตัวจะวาดมือไปในอากาศ แล้วแผ่นกระดาษเรียบก็ลอยลงมาบนมือของเจ้าของ เด็กหนุ่มยื่นกระดาษใบนั้นให้เด็กสาว

                                      "อะไรน่ะ เคียส"

                                      "อ่านสิ เดี๋ยวเธอก็รู้เอง"

                                      คนพูดกล่าวพร้อมกับทำเสียงจิ๊กจั๊กในลำคอ

                                      "เห...จากปราชญ์ราชันย์เหรอ เมื่อไหร่"

                                      "เมื่อสองสามวันก่อน ที่ฉันนัดเธอไปหาก็เรื่องนี้หล่ะ แต่ดันมาไม่ได้ซะนี่"

                                       คำตอบที่ทำให้รีนเซียเลิกคิ้วขึ้น ก่อนจะพยักหน้าเบาๆให้

                                       "แล้วนายจะไปไหม" คนถามตาเป็นประกายสดใส

                                      "แน่นอนอยู่แล้ว จะพลาดได้ยังไงของแบบนี้"

                                        "จริงๆนะ นายนี่ไม่เสียแรงที่เป็นเพื่อนฉัน"

                                        "ทำไมเหรอ"

                                        คำถามที่ทำให้รีนเซียรู้สึกอยากจะเข้าไปกระชากคอเสื้อคนตรงหน้า แล้วถามให้รู้แล้วรู้รอดว่า ที่เป็นเพื่อนกันมาหลายปีนี่ไม่รู้เหรอไงว่า ที่พูดไปหมายความว่ายังไง

                                        "ฉันก็จะไปเรียนที่นั่นด้วยน่ะสิ ถามแปลกๆนะนาย"

                                        "จริงเหรอ เธอก็ด้วย งั้นเราก็จะได้ไปซื้อของพร้อมๆกันเลยดีไหม"

                                        "ได้สิ แล้วนายจะไปวันไหนล่ะ"

                                        "วันมะรืนเป็นไง เพราะอีก 1 วันถัดไปหลังจากนั้นก็ต้องไปแล้ว"

                                        เด็กสาวพยักหน้าอย่างเห็นด้วยกับคำพูดของดิเคียส ก่อนที่เธอจะมุ่นหัวคิ้วเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายได้รับจดหมายเวทจากใครสักคน 

                                        "เอ่อรีน วันนี้ฉันกลับก่อนนะ ถ้าไปสายคงเละแน่"

                                       "หือม์ ท่านพ่อนายหรือเคียส"

                                       "นั่นหล่ะ จะมีใครซะอีก ฝ่ามืออรหันต์ หรือ มนตราแปลกๆ ฉันเจอมาหมดทุกรูปแบบแล้วนั่นน่ะ จะมีใครๆไหม...ที่จะซวยเท่าฉัน"

                                        "นายนี่บ่นจริงเลย ไปเถอะเดี๋ยวฉันจะโดนว่าไปด้วย ว่ากักตัวลูกชายสุดหวง สุดรักของท่านไว้"

                                         คำพูดนั้นทำให้ใบหน้าเด็กหนุ่มหงิกลงทันตา ก่อนที่เจ้าตัวจะร่ายมนตร์หายวับไปกับตาของเด็กสาว

                                          "เฮ้อ จริงๆเลย กลับก่อนดีกว่าเรา"
                                             
                                          คำเปรยส่งท้ายให้กับดิเคียส ก่อนที่เจ้าตัวจะสาวเท้าเร็วกลับไปยังบ้านของตน เพื่อกลับไปตามสัญญาที่ให้ไว้กับเจ้าแมวตัวดี ที่ตอนนี้คงจะอยู่ที่บ้านกับพี่ชายเธอ

                                          

                                -------------------------------------------------------------


                               "โอ๊ย! เจ้าแมวบ้า ออกไปเดี๋ยวนี้ อย่าเกาะฉันได้ไหม"

                               "ไม่ จนกว่าเรมจะบอกว่าเมื่อไหร่รีนจะกลับ ง้าว"

                                "ไม่ ฉันบอกเจ้าไปหลายรอบแล้ว เฮ้ย"

                                 แควก..

                                 "โอ๊ย! มันเจ็บนะเจ้าบ้า ดูผลงานเจ้า เสื้อฉันขาดเป็นทางเลย"

                                เรมัลเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดกับเจ้าแมวตัวดีที่เป็นห่วงรีนเซียจนน่าหมั่นไส้ ก่อนที่เจ้าตัวจะเดินหนีเจ้าแมวบ้าที่ตอนนี้กำลังเลียขนตัวเองอย่างพอใจกับผลงานที่ฝากไว้บนเสื้อของเขา

                                  แอด

                                 ร่างบางของรีนเซียก้าวเท้าเข้ามาให้เห็นใบหน้านวล ก่อนที่เด็กสาวจะชะงักค้าง นัยน์ตาสีอำพันของเธอไปสบเข้ากับรอยขาดทางยาวบนเสื้อของเรมัล แล้วเลยมองไปยังอีกตัวหนึ่งที่คาดว่าจะเป็นตัวการแน่ๆ ดูจากสภาพของห้องที่ตอนนี้รกสุดๆ 
 
                               ทั้งพี่เรมและเจ้าเลอาที่แสบใข่ย่อยจริงๆ

                               "พี่เรม ทำไมเสื้อพี่ถึงเป็นอย่างนั้นล่ะ" 

                                น้ำเสียงที่ฟังดูก็รู้ว่าเจ้าตัวกำลังกลั้นหัวเราะ

                                "ฝีมือแมวสุดน่าชังของเราน่ะสิ ยัยรีน มันเป็นบ้าอะไรก็ไม่รู้ ถามอยู่นั่นว่าเมื่อไหร่เราจะกลับ พี่ตอบไปเป็นสิบรอบ มันก็ไม่ฟัง เจ้าแมวหน้าทู่เอ๊ย"

                               คนเป็นพี่โต้กลับไปให้น้องสาวที่ตอนนี้กำลังยืนหน้าเหวอ
กับคำพูดของพี่ชาย ที่ตอนนี้หนีขึ้นไปที่ห้องของตน ก่อนที่เด็กสาวจะส่ายหัวแล้วเดินไปนั่งที่เก้าอี้ตัวยาวซึ่งตั้งอยู่ริมห้อง
                                    
                                "เหมียว รีนกลับช้านะ"

                                 "เจ้าทำเกินไปรู้ไหม"

                                 "รีนกลับมาช้านี่ ฉันเลยเป็นห่วง"

                                  คำเอ่ยแก้ตัวที่ปลายเสียงอ่อยลงของเจ้าเลอา ทำให้เด็กสาวใจอ่อนโกรธมันไม่ลงสักที ก่อนที่จะเป็นฝ่ายเอ่ยปลอบใจแทน

                                 "ฉันขอโทษที่ทำให้รอ พอดีเคียสมีเรื่องคุยกับฉันน่ะ"

                                 "ไม่เป็นไรหรอกรีน รีนไม่ไปเรียนที่ปราชญ์ราชันย์ไม่ได้เหรอ"

                                 เอาแล้ว วกกลับเรื่องนี้จนได้

                                  เด็กสาวถอนใจอีกครั้งกับความช่างตื๊อของเจ้าแมวตรงหน้านี่

                                  "เลอา เจ้าเคยบอกฉันใช่ไหมว่า ฉันโตแล้ว นี่ไงตอนนี้ก็เป็นสิ่งที่พิสูจน์ได้ว่าฉันโตขึ้นจริงๆ ฉันตัดสินใจที่จะเข้าเรียนที่นี่ก็เพราะเหตุผลของฉัน อย่าห้ามฉันเลย เจ้าก็รู้ว่ามันไม่มีประโยชน์"

                                 "จริงเหรอ ง้าว...ก็ได้ๆ รีนไปเถอะ ฉันอยู่ที่นี่ก็แค่เหงาเท่านั้น อย่าห่วงเลยรีน"

                                  รีนเซียมองเจ้าแมวตัวดีที่วันนี้ดูมันซึมไปถนัดตาอย่างน่าส่งสาร แต่เธอก็จะไม่เปลี่ยนใจในสิ่งที่ตัดสินใจไปแล้ว การติดสินใจครั้งนี้คือสิ่งที่เธอต้องการมากที่สุด 

                                   ...อาจเป็นเพราะว่าโชคชะตากำลังนำพาเธอไป...