คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : >>. Intro
Couple : Kwangmin x Minwoo
Author : Choc-Bluemint
Rate : ?
อ่านแล้วขอเม้นท์ด้วยนะค่ะ หวังว่าแค่พิมพ์สักนิดนึง คงไม่ทำให้นิ้วของคุณล็อก ใช่มั้ย ! ^o^
Intro
เสียงดนตรีบรรเลงในโบสถ์แสดงถึงความรักและยินดีกับคู่แต่งงานใหม่ที่กำลังจะเกิดขึ้น ในงานพิธีอัน ศักดิ์สิทธิ์กำลังจะเริ่มขึ้นในอีกไม่นาน
“ยองมินนี่ สวยจังเลย” เสียงจองมินกระซิบเบาๆ ขณะที่พิธีเริ่ม เจ้าสาวในงานก็ปรากฏตัวขึ้น เธอมองไปรอบๆงาน ก่อนจะขมวดคิ้วเล็กน้อย แต่ก็เดินต่อไปหาคนตรงหน้าที่อยู่ไม่ไกล
“กวังมินไม่มาใช่มั้ย” เจ้าสาวคนสวยกำลังทำหน้าจะร้องไห้ทันทีที่เอ่ยถามเพื่อนสนิท
“ไม่ได้มา..” จองมินตอบกลับไปด้วยเสียงเศร้าสร้อยไม่แพ้กัน
“เฮอะ..” ร่างบางในชุดสวยน้ำตาเริ่มเอ่อเมื่อเพื่อนของเขาตอบคำถาม
“กวังมินอาจจะไม่สบายก็ได้ ยังไงก็ต้องมาอยู่แล้ว วันนี้วันสำคัญของนาย เขารู้..” จองมินนั้นก็ไม่แน่ใจกับสิ่งที่พูดไปเท่าไหร่
“เพราะเขารู้ไง..เขารู้..ฉันเลยยังไม่เห็นเขาสักที” จองมินรีบยื่นผ้าเช็ดหน้าให้คนหน้าสวย “พิธีที่โบสถ์ก็จบแล้ว งานในโรงแรมก็เริ่มมาได้นานแล้วนะ เขาจะไม่มาจริงๆหรอ ฮึก..ฮึก ”
“ อย่าร้องไห้เลยนะ ยองมิน วันนี้นายสวยที่สุด ห้ามร้องไห้ล่ะถ้าฮยองมยองซูเห็นต้องโกรธแน่ๆ ^^”
“ฮึก ..” ร่างสวยยังคงสะอื้นต่อและหันไปมองเจ้าบ่าวของเขาเล็กน้อย เมื่อเห็นมยองซูคุยกับแขกอยู่ไม่ได้มองมาที่เขา ก็จะเตรียมปล่อยโฮทันที
“ฮือ ออ ..”
“อย่าร้องนะยองมิน เดี๋ยวฉันจะโทรตามให้เดี๋ยวนี้ ต้องอยู่ที่ผับพี่ดงฮยอนแน่ๆ” จองมินเห็นท่าไม่ดีต้องรีบตามน้องชายของคนตรงหน้ามาให้ได้
“เสียเวลา เขาปิดมือถือตั้งแต่เมื่อวานแล้ว”
“งั้นโทรหาพี่ดงฮยอนดีมั้ย” ยังไม่ทันที่คนตาเล็กจะกดโทรเสียงของใครบางคน..
“ยินดีด้วยนะ ยองมิน ^o^ ” ร่างบางหันไปตามเสียง แต่เขาก็แอบผิดหวังเล็กๆ
“พี่ดงฮยอน ทำไมเพิ่งมาเอาป่านนี้ งานในโบสถ์ก็ไม่ยอมมา”
“ต้องขอโทษจริงๆ พอดีที่ผับมีเรื่องวุ่นวายนิดหน่อย ฉันก็อยากไป..” ร่างสูงที่เพิ่งเข้ามาเริ่มสังเกตุคนสวยข้างเขาว่าท่าจะไม่ดีซะแล้ว “ยองมิน นายห้ามร้องไห้ในงานแต่งงานนะ”
“ถ้าไม่อยากให้ยองมินร้องไห้ ก็ตามคนที่นายตายอยู่ที่ผับพี่มางานสิ!” จองมินที่รู้ดีว่ากวังมินอยู่ไหนรีบหาวิธีแก้ไขให้ดงฮยอนทันที
“อ้าว ! กวังมินก็ต้องอยู่ที่บ้านสิ เขาจะมาอยู่ที่ผับฉันได้ยังไง” –จองมินเอ๋ย อย่ามาหาเรื่องจับผิดนะเว้ย- ร่างสูงคิดในใจ
“เขาออกไปจากบ้านตั้งสามคืนแล้ว ตั้งแต่..ฮึก” ไม่ต้องให้คนร่างบางเล่าเขาเองก็รู้ดี เพราะเจ้ากวังมินมานอนตายกินเหล้าทั้งวันอยู่ที่ผับเขาจริงๆตามที่จองมินว่า แถมยังเมาเละเทะจนตอนเช้าเขามาร่วมพิธีในโบสถ์ของร่างบางไม่ทัน
“ถ้าพี่รู้พี่จะติดต่อให้นะ” มั้ง ? ร่างสูงแอบเติมคำต่อท้ายในใจ
สามคืนก่อน
โจ ยองมินกำลังเก็บเสื้อผ้าทั้งหมดในห้องและของใช้ส่วนตัวอย่างเฉื่อยๆ
-นี่ต้องไปจากที่นี่แล้วจริงๆหรอ- ร่างบางคิดในใจเขาเองยังไม่อยากไปอยู่ที่อื่นกับคนอื่น อยากอยู่กับน้องที่น่ารัก ถึงจะเกเรไปหน่อย พ่อกับแม่ที่รักเขาที่สุด แต่ตอนนี้กลับเป็นคนขอร้องให้เขาออกไปอยู่กับคนอื่น
ธุรกิจของตระกลูโจ กำลังจะล้มลลายและเขาเองก็อยากจะช่วยเหลือครอบครัวเหลือเกิน ทว่ามันไม่ใช่วิธีนี้ .. วิธีที่ต้องแลกตัวเองกับเงิน
นักธุรกิจหนุ่มวงตระกูลดี ชาง มยองซู เขาจะเป็นคนที่ช่วยเหลือครอบครัวของเขาให้ผ่านพ้นวิกฤตความเลวร้ายนี้ไป แต่โจ ยองมิน ก็เหมือนกำลังจะตกนรกทั้งเป็น
-เขาเป็นคนยังไงกันนะ ? – ร่างบางขบคิดอย่างปวดหัว
“ชาง มยองซู เป็นคนยังไงกันนะ”
ปึ่ง !!
“โจ ยองมิน !!”
ร่างบางหันหน้าไปตามเสียงเรียกแต่ก็ต้องเสียหลักล้มลงกับเตียงทันที เมื่อผู้มาเยือนวิ่งเข้ากอดเขาจนเซ
“นายอย่าไปอยู่กับเลยนะ มันเป็นไม่ดี! เชื่อฉันสิ ! เชื่อฉัน..” โจกวังมินเริ่มบทสนทนาด้วยเรื่องของคนที่เขาไม่อยากจะได้ยิน..
“ไม่ได้หรอก กวังมิน นายน่าจะคุยกับพ่อเข้าใจ ใช่มั้ย?” ร่างบางยิ้มเล็ก ๆ เพียงจะบอกน้องชายของเขาว่าเขายังไหวอยู่
“พ่อไม่เข้าใจ ! คนไม่รักกันมันจะอยู่ด้วยกันได้ยังไง!! ฉันจะใช้หนี้ให้บ้านเราเอง!! ” โจกวังมิน ยิ่งเดือดดาลทันทีเมื่อร่างบางไม่ยอมทำตามที่เขาบอก
“200ล้านวอน! นายหามาได้หรอ !?” ร่างบางเองก็เริ่มปล่อยโฮทันที ความเครียดที่มีเริ่มปะทุออกมา
“ฮ่ะ?”
“เฮ่อ..ฉันต้องไปกับเขา ฉันทำเพื่อพ่อเพื่อแม่ แล้วก็เพื่อนาย น้องชายของฉันไง เพื่อคนที่ฉันรัก ^^” ยองมินยิ้มทั้งน้ำตาก่อนที่จะทำทีกันไปเก็บเสื้อผ้าต่อ
“ฉันรักนาย!” โจกวังมินสวมกอดเอวเขาแน่นจากด้านหลัง
“ฉันรู้ ฉันก็รักนายแล้วก็พ่อกับแม่มาก ^^”
“แต่ฉันไม่ได้รักนายแบบนั้น!! ฉันรักนาย..อย่าไปกับมัน..ได้โปรด” ร่างสูงบีบแขนร่างตรงหน้าแน่น และระบายความรู้สึกทั้งหมดของเขาออกมา
“ฉันรักนายมาก..มากที่สุด อย่าไปจากฉัน..เลยได้โปรด” เขาสวมกอดคนตรงหน้าอย่างแรงซบหน้าของตัวเองลงบนหัวไหล่บาง
“ฉะ..ฉัน ..ไม่กวังมิน ไม่ฉันไม่ได้รักนายแบบนั้น” ร่างบางเริ่มออกแรงต่อต้าน ผลักไสคนตัวโตกว่าไม่ให้พันธนาการเขาไว้
“ทำไม! ไอ้บ้านั้นมันรวย แต่ฉันไม่มีอะไรกิน!!! ดูแลครอบครัวไม่ได้รึไง!!” โจ กวังมินตาแดงก่ำ เนื่องจากความโกรธ โจ ยองมิน ปฏิเสธเขา
“ไม่ กวังมินนายเป็นเป็นฉัน ฉันรักนาย ฉันอยากให้นายได้อยู่สุขสบาย”
“ฉันไม่ต้องการ!!” เสียงคนร่างสูงคำรามดังกึกก้อง จนร่างบางเริ่มสั่นสะท้านเล็กๆด้วยความกลัวว่า..
โจ กวังมิน ดึงร่างบางสุดแรงก่อนจะครอบครองริมฝีปากบางให้อยู่ภายได้การควบคุมของตัวเอง ลิ้นร้อนพยายามจะควานความหวานจากช่องปากเล็กๆของร่างบางอย่างช่ำชอง
ผลั่ก !! และสิ่งที่ยองมินคิดไว้ก็เป็นจริง..
“นายทำอย่างนี้กับพี่ไม่ได้ พี่ไม่ได้รักนาย!”
“เหอะ!..อยากจะได้ไอ้เศรษฐีนั้นเป็นผัวจนตัวสั่น ล่ะสิ!!”
เผี๊ยะ !!
ฝ่ามือเล็กๆปะทะกับใบหน้าของร่างสูงอย่างจัง
ร่างบางเองตกใจไปหมด เมื่อเขาได้ยินคำหยาบแบบนั้นออกมาจากกวังมิน มันทำให้เขาควบคุมตัวเองไม่ได้ น้ำตามากมายรื้อออกมาเป็นสายอาบทั้งสองแก้ม
“ฮือออ ...กวังมินพี่ไม่ได้..”
“ยองมิน! นายตบฉัน..ได้ ต่อไปนี้เราขาดกัน! ฉันไม่อยากจะยุ่งนาย!เชิญไปเสวยสุขกับไอ้หมอนั้นให้สมใจนะเถอะ ! เหอะ! ” ร่างสูงเดือดดาลรีบออกจากห้องไปทันที
“กวังมิน! กลับมา!!” ร่างเล็กล้มลงกับพื้นทันที เขาไม่มีแรงจะลุกขึ้นไปเพื่อเรียนน้องชายของเขากลับมา ทำไมชีวิตของเขาถึงได้วุ่นวายขนาดนี้
น้องชายที่เขารัก ดัน..รักเขาเกินกว่าพี่ชาย
พ่อแม่ที่เขารักก็มอบหมายภารกิจอันอยากจะทำใจให้อีก
“ฮือออ .. ทำไมมันต้องเป็นอย่างนี้ด้วย ! กวังมินกลับมา!”
10 : 46 PM
ฟ้า..ถ้าไม่ส่งมาให้เธอมีใจ
บอกกัน สักคำเป็นไร...
เสียงกีต้าร์ดังขึ้นเป็นเมโลดี้เศร้าๆ จากคนผมดำที่นั่งอยู่กลางฟลอร์เกากีต้าร์ตัวเก่งของเขาอยู่
“ฟ้า!..ถ้าไม่ส่งมาให้เธอมีใจ บอกกันสักคำเป็นไร ” ริมฝีปากหนาขยับเล็กน้อยเพื่อให้เสียงเพลงเล็ดลอดออกมา
เหอะ! ฟ้า บอกผมสักคนไม่ได้หรือไง
ส่งเธอมาพร้อมผม...
ส่งเธอมาอยู่กับผม.....
รักผม..
แต่ไม่มีใจให้ผม
“โถ่เว้ย !!! ” กีตาร์ในมือกระแทกลงพื้นฟลอร์ แตกไม่เหลือชิ้นดีทันดี..
“ใจเย็นเว้ยๆ วันนี้กูก็ปิดผับให้มึงแล่ะ ขอร้องอย่ามาพังผับกู” ดงฮยอนที่นั่งอยู่ที่โซฟารีบชี้แจงให้คนบนเวทีฟังทันที
“มึงไม่โดด ไม่เข้าใจหรอก ” ร่างสูงเดินลงจากฟลอร์มาที่โต๊ะซัดเบียร์ในแก้วหมดทันที
“พอได้แล้ว กวังมิน กูว่ามึงหนักแล้ว เมาอ้วกแตกอยู่นี้ตั้งสามวันสามคืนแล้วนะ ร่างกายไม่ไหวหรอก” ดงฮยอนพูดอย่างเป็นห่วง
“ให้มันตายเลย ยองมินจะได้ดีใจ” เขาพูดพร้อมซัดเบียร์เข้าปากอีกครั้ง
“เขาไม่ดีใจหรอก นั่งร้องไห้ทั้งวันมึงไม่ไปงาน”
“เหอะ! ทำไมต้องเป็นด้วยว่ะ!”
“ก็ว่ามึงหนักแล้วว่ะกวัง ไปกูพาไปส่งคอนโด”
“ไม่ไปเว้ย ! ”
“ถ้ามึงไม่กลับกูจะโทรบอกยองมินเดี๋ยวนี้แล่ะว่ามึงอยู่ที่นี่!”
“ไอดงฮยอน!” ร่างสูงสะบัดหัวอย่างหัวเสีย เมื่อเพื่อนของเขาไล่ให้เขากลับไปนอน
กินเหล้าสามวันสามคืน ! แค่นี้มันยังไม่พอหรอก!!
“เชื่อกูเหอะ ดูหน้ามึงดิ รับไม่ได้เล้ยย” ดงฮยอนพูดพรางจับหน้าคนตรงหน้าหันไปหันมา
“เหอะ!” ร่างสูงไม่สนยังคงดื่มเบียร์อยู่อีกอย่างต่อเนื่อง
ทำไมมันไม่ใช่ผม! ทำไม! เขาคือคนของผม เกิดมาพร้อมผม เราคู่กัน ทำไม ทำไม !
“โว้ยยยย!!”
ก่อนที่ โจ กวังมิน จะตื่นมาอาละวาดร้านเขาพังดงฮยอนต้องรีบพาเขากลับคอนโดเดี๋ยวนี้!!
โรงแรม แกรนเลเทอร์
10 : 46 PM
งานแต่งงานของนักธุรกิจใหญ่กำลังจะจบลงอย่างสวยงามแต่ทว่า..แขกผู้มีเกียรติบางท่านเห็นทีจะไม่ยอม..
“ไม่เอา!!!! ไม่ยอมเขาไม่ให้เฮียแต่ง ไม่ให้ๆๆๆๆๆๆ!” เด็กตัวเล็กในชุดสีขาวดูสะอาดตากำลังอาละวาดกับเจ้าบ่าวของงานจนคนทั้งงานต้องหันมามองเป็นตาเดียว
“โน มินอู ฟังเฮียเงียบๆ แล้วใจเย็นๆ” ชาง มยองซู กำลังไกล่เกลี่ยกับหนุ่มน้อยหน้าตาหน้ารักที่ตอนนี้หน้ามู่ทู่ไม่รับแขก
“ไม่ฟัง! ฮยองคนนั้นดีตรงไหน น่ารักสู้มินอูก็ไม่ได้!!” ร่างเล็กโวยวายใหญ่พรางหันไปชี้หน้าคู่กรณี จนยองมินที่แอบดูอยู่ห่างๆเองก็ตกใจ กับสายตาค้อนของคนตัวเล็ก
“ใช่เขาน่ารักสู้มินอูไม่ได้หรอก เฮียรักมินอูคนเดียว” ชาง มยองซูพยายามปลอมเด็กตัวน้อยของเขา เขารู้ดีว่าโน มินอู หวงเขามาก
“เฮียรักเขาคนเดียว เฮียก็แต่งงานกับเขาสิ!”
“จะแต่งได้ยังไง ตัวเล็กยังเด็กอยู่เลย แล้วเฮียก็แต่งกับโจ ยองมินแล้วด้วย” มยองซู พยายามใช้เหตุผมในการไกล่เกลี่ยแต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะไม่รับฟังเลยสักนิด
“คำก็เด็ก สองคำก็เด็ก! เขาจะออกจากบ้าน! ไปอยู่ข้างนอกคนเดียว!”
“จะทำอย่างนั้นได้ยังไง มินอูยังเด็ก” มยองซู เริ่มมีสีหน้าจริงจังขึ้นเมื่อคุยกับเจ้าลูกพี่ลูกน้องของเขาไม่เข้าใจ
“มินอูจะทำให้เฮียดู!! เอาเงินของเฮียไปเลย!!” ร่างเล็กรีบคว้าการ์ดต่างๆในกระเป๋าเงินของตัวเองโยนใส่คนตรงหน้า
“มินอู!”
“เฮ้อ!!!” คนตัวเล็กรีบวิ่งออกจากงานทันที แต่ก็ยังไม่วายกระแทกไหล่ยองมินจนร่างบางแทบจะเซล้มไป
-ฮือออ..จะไปอยู่ที่ไหนดีล่ะ- โนมินอูที่วิ่งออกมาจากงานอย่างไม่คิดปล่อยให้มยองซูยืนโกรธอยู่ข้างใน
“ฮ่ะ? เงินแค่ห้าหมื่นวอน แล้วจะอยู่ได้ยังไงล่ะเนี่ย!” ร่างเล็กเริ่มหน้ามุ้ยอีกครั้งที่เมื่อเปิดในกระเป๋าเงินแล้วพบเงินน้อยเกินคาด
เขาอยู่กับมยองซูมาตลอดเงินทุกบาททุกสตางค์ที่มีก็ของมยองซูทั้งนั้น ตั้งแต่พ่อกับแม่จากไปชีวิตของเขาก็มีแค่มยองซู แต่วันนี้มยองซูกลับแต่งานกับโจ ยองมิน มันก็เหมือนทิ้งให้เขาอยู่คนเดียวอีกครั้ง!
“คอยดูนะเฮีย! ถ้ามินอูเป็นผู้ใหญ่เมื่อไหร่ เฮียต้องแต่งานกับฉัน!!” คนตัวเล็กตะโกนอย่างเดือดดาลคนเดียวหน้าโรงแรม
แล้วก็..
จะประชดเฮียให้ถึงที่สุด
แต่ตอนนี้จะไปไหนดีล่ะโน มินอู !!!! T^T
จบ intro แล้วนะค่ะ เป็นยังไงบ้างเอ่ยย แรงบัลดาลใจในการแต่งเรื่องนี้มาจากเพลง
ฟ้า – tattoo colour ให้น้องกวังเจ้าอารมณ์ มินอูก็ดื้อสุดฤทธิ์ ถ้าชอบก็เม้นท์ ติชมได้นะค่ะ ^o^
Example ! ! 1
ก๊อก ก๊อก ก๊อก! ชางมินเปิดประตูเดี๋ยวนี้เลยนะ ฉันจะมาเอาห้องฉันคืนแล้วนะT^T แอ๊ดด ! “จะเคาะอะไรแต่เช้าว่ะ” มะ ..ไม่ใช่ชางมิน ชางมินขายห้องของฉันให้คนอื่น แต่ห้องนี้มันชื่อฉันนะ >o<
“ฉันจะอยู่ที่นี่!”
“พูดไม่รู้เรื่องรึไง ไอเตี้ย บอกว่านี้มันห้องของฉัน!!”
ความคิดเห็น