แค่วางทุกข์ก็สุขแล้ว :: (ตีพิมพ์กับ สนพ.อักขระบันเทิง)

ลำดับตอนที่ #5 : ผู้หญิงคนหนึ่งที่โลกต้องจดจำ กับ กำลังใจยิ่งใหญ่ที่สร้างได้ด้วยตัวคุณเอง

มนุษย์เกิดมาพร้อมกับความไม่รู้

หลายคนต้องเจ็บปวดทนทุกข์ทรมานอย่างไม่รู้ต้นสายปลายเหตุ

หลายคนเกิดมา คิด พูด ทำแต่สิ่งที่ไม่ดีต่อทั้งตนเอง และผู้อื่น อาจจะโดยนิสัย หรือมีสภาวะบีบคั้นให้ต้องทำ

จนวันหนึ่งเขาได้รับผลของการกระทำเหล่านั้น ได้รับความเจ็บปวด เป็นทุกข์อาจจะมากกว่าหรือเท่ากับ

สิ่งที่เคยทำไว้กับผู้อื่น สิ่งที่ทำไว้กับโลก

บางคนเกิดมาไม่ดีไม่เลว มีชีวิตอยู่ไปวันๆ ถึงจุดหนึ่งเกิดได้รับเคราะห์กรรมแสนสาหัส โดยที่ตัวเองไม่เคยไปทำอะไรให้ใคร กลับต้องมารับเคราะห์ รับทุกข์อย่างยากจะรู้เบื้องต้นเบื้องปลาย

บางคนเกิดมาในสภาพแวดล้อมไม่ดี แต่ก็คิดดี พูดดี ทำดี เรื่อยมา

มีปมด้อย และปมเจ็บที่ติดตัวมาตั้งแต่เกิด แต่เขาก็เคยชินและปรับตัวได้กับสิ่งที่พบเจอเหล่านั้นมานานแล้ว

สำคัญที่ว่าศรัทธาในความดี ศรัทธาว่าทำดีได้ดี วันหนึ่งต้องได้รับผลของมัน

หรืออาจไม่ได้หวังผลจากสิ่งที่ตนกระทำดีเลยด้วยซ้ำ แค่คิดว่าชอบที่จะทำ

แค่ศรัทธาในการทำสิ่งที่ดีต่อตัวเองและผู้อื่น แม้เรื่องราวที่ตนพบเจอมาแต่เด็กจะไม่มีอะไรดีขึ้นเลยก็ตาม

บุคคลหลายประเภทดังกล่าว ต่างทำให้ฉันรู้สึกสงสาร และเห็นอกเห็นใจไม่น้อย

ด้วยคำสำคัญคือ “การเกิดมาด้วยความไม่รู้”

แต่วันนี้ ฉันมีเรื่องเล่าของผู้หญิงคนหนึ่ง ซึ่งน่าสงสารและน่าเห็นใจยิ่งกว่าหลายๆคนที่ฉันกล่าวมาข้างต้นนับร้อยนับพันเท่า

เธอทำดีมาแทบจะตลอดทั้งชีวิต

ทำสิ่งที่ยิ่งใหญ่ต่อตนเองและผู้อื่นในวัยที่ไม่น่าจะทำได้ หรือแม้แต่จะนึกทำ

ในช่วงเวลาที่หลายคนสนุกสนาน รื่นเริง และชะล่าใจกับความคึกคะนอง

ความอยากรู้อยากลอง สิ่งยั่วยวนทางวัตถุภายนอก

แต่เธอคนนี้กลับมีแนวคิด และวิถีชีวิตที่น่าทึ่ง น่าอัศจรรย์ใจมาก

เธอทำงานสุจริตเพื่อหาเลี้ยงตัวเอง ส่งตัวเองเรียนจนจบมัธยมปลาย

ทั้งที่ครอบครัวก็ไม่ได้เดือดร้อนทางการเงิน

แต่เธอให้เหตุผลพ่อว่า อยากเรียนรู้ชีวิต อยากทำอะไรด้วยตัวเอง

เธอรู้จักคุณค่าของเงิน

เธอบอกว่า.. เงินทุกบาททุกสตางที่หามาด้วยตัวเอง

จะทำให้เราเห็นคุณค่าของมัน

ไม่ใช้มันอย่างฟุ่มเฟือยไร้สาระ

เพราะเป็นน้ำพักน้ำแรงของตัวเองที่ได้มาด้วยความเหน็ดเหนื่อย

งานที่เธอทำก็เกี่ยวข้องกับผู้คนหลากหลาย

เธอเป็นผู้หญิงคนหนึ่งที่เข้าใจชีวิต และเข้าใจเพื่อนมนุษย์ได้ดีทีเดียว

เด็กที่ไม่ดี เด็กที่สังคมรังเกียจ อาทิ เด็กแว้น เด็กสก๊อย เด็กติดยา

ที่ผู้ใหญ่หลายคนร้องยี้

แต่เธอกลับมองว่า ไม่มีใครเลวมาแต่เกิด

ไม่มีใครอยากเดินบนเส้นทางเลวๆแบบไม่มีต้นสายปลายเหตุ

คนเหล่านั้นต้องมีสภาวะบีบคั้นอะไรบางอย่างให้ต้องทำเช่นนั้น

และสังคมควรให้โอกาสพวกเขาเหล่านั้น

ถ้าสังคมไม่ให้โอกาส เด็กพวกนั้นจะมีโอกาสเปลี่ยนแปลงตัวเองได้อย่างไร

ในเมื่อโดนฝังหัว ตราหน้าไว้แล้วว่าเลว ไม่มีสิทธิ์ทำอะไรดีๆ ไม่มีสิทธิ์นำความสามารถที่เป็นประโยชน์

มาสร้างคุณค่าให้ตัวเองแล้วเพื่อนมนุษย์

เธอเคยสอน เคยแนะนำทั้งเพื่อน ทั้งน้อง หรือคนรู้จักที่ประสบความทุกข์จากการใช้ชีวิต

ให้ได้มุมมองใหม่ๆ ได้แง่คิดที่ดี และพัฒนาเปลี่ยนแปลงตัวเองให้สูงขึ้นได้

เธอทำให้เด็กคนหนึ่ง ซึ่งกำลังอยากรู้อยากลองยาเสพติด ได้คิดเปลี่ยนใจเสียใหม่

เธอทำให้เพื่อนที่กำลังจะกระโดดตึกฆ่าตัวตาย ด้วยความทุกข์ที่ไม่หนักหนาอะไร

เปลี่ยนใจมากระโดดกอดเธอทั้งน้ำตา และความรู้สึกผิดต่อคนที่อยู่เบื้องหลัง

โดยเฉพาะ..พ่อแม่ เธอทำให้ชีวิตคนคนนั้น ที่กำลังจะตาย และได้รับเวทนาแสนสาหัส

ในชีวิตหลังความตายไปอีกไม่รู้ตั้งเท่าไหร่ กลับใจมีชีวิตอยู่ต่อ และให้โอกาสตัวเองใหม่

ซึ่งสิ่งนี้ ใครอาจจะคิดว่าเล็กน้อย แต่สำหรับฉันถือเป็นเรื่องใหญ่ระดับมหัพภาค

เป็นสิ่งที่ใครทำได้ยาก และเป็นสิ่งที่พลิกเรื่องร้ายสุดขั้วให้กลับเป็นตรงข้าม

เธอตั้งใจเรียนหนังสือ ด้วยเงินที่เธอหามาได้ด้วยตัวเอง ในเวลาที่อีกหลายคนต้องพึ่งพ่อแม่

เธอตั้งใจสอบเข้าเรียนแพทย์จนสอบติด

โดยมุ่งหวังอยากรักษาคนให้หายป่วย เพราะเห็นหลายคนในครอบครัวของเธอมักสุขภาพไม่ดี

ความหวังอันทอแสงของเธอกำลังจะไปได้สวย

เธอกำลังจะทำประโยชน์อย่างใหญ่ ต่อยอดจากสิ่งที่เคยทำ ที่เคยเป็นกำลังใจให้ผู้อื่น

เธอกำลังจะเป็นความภาคภูมิใจอย่างยิ่งของคนรอบตัว

แต่แล้ว..

เหตุการณ์ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น

ทุกสิ่งที่เธอสร้างมา พังทลายลงไปหมดในพริบตาเดียว

เมื่อวันหนึ่ง..เธอนั่งซ้อนท้ายมอเตอร์ไซด์รุ่นน้องออกไปทำธุระข้างนอกตอนกลางคืน

แล้วโดนมอเตอร์ไซด์คันหนึ่งพุ่งชนเข้า

คนขับซึ่งเป็นรุ่นน้อง ล้มลงไปนอนอยู่กับพื้นอย่างเจ็บปวดโดยมีรถทับตัว

ส่วนเธอ..

กระเด็นออกไปไกลจากจุดนั้น และอยู่ในสภาพบาดเจ็บสาหัส

น่าตกใจที่มอเตอร์ไซด์คันที่ชน ซึ่งไม่ได้รู้จัก หรือเคียดแค้นอะไรกับเธอมาก่อน

ย้อนกลับมา เพื่อเหยียบซ้ำ

และขับผ่านร่างของเธอไป

วินาทีนั้นเธอบอกฉันว่า..

ได้ยิ่งเสียงดังเหมือนกระดูกแตกเป็นเสี่ยงๆ

แล้วหลังจากนั้นทุกอย่างก็ดับวูบ

ฉันถามเธอว่าทำไมเขาต้องกลับมาทำร้ายเธอขนาดนี้

เธอบอกว่า เขาอาจกลัวความเดือดร้อนที่จะเกิดกับตัวเองในภายหลัง

จึงกะเอาให้ตายกันไปข้าง จะได้หมดปัญหา

..ฉันบอกตามตรงว่ารู้สึกใจหายเป็นอย่างมากที่ได้ยินเรื่องราวแบบนี้..

ยิ่งหน้าใจหายหนักเข้าไปอีก เพราะ

หลังจากนั้นไม่นาน พ่อ แม่ และน้องของเธอก็ประสบอุบัติเหตุรถคว่ำตาย

สามปีต่อมาเธอต้องกลายเป็นคนป่วยลุกเดินไปไหนไม่ได้ นอกจากนั่งรถเข็น

เนื่องจากกระดูกสันหลังหักกดเส้นประสาทไขสันหลัง

ส่งผลให้ปวดหลังทรมาน ร้าวลงที่ขาทั้งสองข้าง อ่อนแรงจนลุกยืนไม่ได้

ต้องทำกายภาพบำบัดอยู่นาน

แต่ช่วงเวลาที่เจ็บปวดนั้น เธอกลับไม่ปล่อยให้ชีวิตตัวเองไร้ค่า

เธอมองว่า เธอยังมีมือมีเท้า โชคดีกว่าคนพิการ เด็กกำพร้าที่ถูกทอดทิ้งตั้งหลายเท่า

ยังมีคนที่ทุกข์กว่าเธออีกมากมาย

เธอได้แรงบันดาลใจที่ดีจากผู้ป่วยหญิงมะเร็งขั้นสุดท้ายที่มานอนในคีโมคนหนึ่ง

ซึ่งอีกไม่นานจะต้องจากโลกนี้ไป

แต่ช่วงเวลาก่อนรับคีโมที่ร่างกายยังพอมีแรง

ผู้ป่วยหญิงคนนั้นจะเดินลงจากเตียงเพื่อมาให้กำลังใจผู้ป่วยคนอื่นๆให้มีกำลังใจสู้ชีวิตต่อไป

เธอจำแรงบันดาลใจนั้นมาใช้กับตัวเอง

เธอรู้จักผู้ป่วยคนหนึ่งซึ่งต้องทำกายภาพบำบัดเหมือนกับเธอ

และดูเหมือนว่าเขาคนนั้นจะหมดอาลัยตายอยาก

ไม่อยากจะทำอะไรให้ดีขึ้น

ได้แต่นอนอยู่เฉยๆ ไม่ร่วมมือกับหมอและพยาบาล

ทั้งที่น่าจะบาดเจ็บน้อยกว่าเธอด้วยซ้ำ

เธอตัดสินใจนั่งรถเข็นเข้าไปคุยกับเขาคนนั้น

ไปให้กำลังใจ ไปสร้างแรงบันดาลใจให้เขาลุกขึ้นสู้

จนเขาฮึดขึ้นมา จากคนไม่อยากทำอะไรเลย

กลับมาร่วมมือกับหมอและพยาบาล

ตั้งใจรักษาตัวเองให้หาย ทำกายภาพบำบัดเต็มที่

จนหายดี ออกจากโรงพยาบาลไปทำอะไรได้อีกมากมาย

และกลับมาเยี่ยมเยียนขอบคุณเธอหลายครั้ง

นี่ก็เป็นอีกเรื่องที่ฉันทึ่งเธอมาก

เธอช่างแกร่งอย่างยากจะหาใครเทียบ

ขนาดตัวเองก็เจ็บ ยังมีน้ำใจเป็นที่พึ่งให้กับคนยาก

ฉันนึกภาพตัวเองไม่ออกเลย ว่าหากต้องเจ็บอย่างเธอขึ้นมาจริงๆ

ถึงจุดๆนั้น ฉันจะมีแรงใจมากขนาดช่วยเพื่อนมนุษย์ได้อย่างนั้นหรือไม่

แต่ดูเหมือนว่า..ชะตา ของเธอจะเล่นตลก

ยิ่งเธอทำดีมากเท่าไหร่ ร่างกายเธอกลับยิ่งทรุดลง

ฉันเข้าใจเลยว่า..ในสภาพแบบนั้น จะเอาศรัทธาเรื่องกรรมวิบากที่ไหนมาพูดให้ยอมรับได้ลง

ก็ในเมื่อทำดี..แต่กลับเลวร้ายลงไปทุกวัน

ถึงจุดนั้นฉันเห็นใจเพื่อนมนุษย์อีกหลายคน ที่ไม่เคยทราบต้นสายปลายเหตุ ไม่สามารถระลึกได้

ว่าชาติก่อนชาติไหนเคยทำอะไรกับใครมา ชาตินี้ถึงได้รับในสิ่งที่ไม่สมกับเหตุที่ตัวเองทำเอาเสียเลย

เธอติดเชื้อรุนแรงที่กระดูกและไขสันหลังจนมีฝีหนองอันใหญ่เกิดขึ้นในบริเวณข้างเคียง

จากที่แค่ปวดหลังร้าวลงขา ลุกเดินไม่ได้

กลับกลายเป็นทำไม่ไหวแม้แต่จะลุกขึ้นนั่ง

เธอเจ็บปวดทุกครั้งที่ต้องขยับตัว แทบจะเจ็บทั่วไปทั้งตัว

ผ่าตัดล้างหนองออกก็แล้ว ทำอะไรก็แล้ว ซึ่งเหมือนแต่ละทีจะมีความหวังขึ้นมาเป็นระลอก

เหมือนเปลวเทียนที่ลุกโชนขึ้นมาเป็นครั้งคราว เหมือนจะหายแล้วก็กลับเป็นซ้ำเดิมอีก

ถึงเวลานี้เธอบอกกับฉันว่า เหมือนเปลวเทียนมันดับลงแล้ว

ความหวังทั้งมวลของเธอดับลงแล้ว

ก็คุณลองคิดดู ต้องนอนอยู่นิ่งๆอย่างนั้นนับแรมปี รวมเวลาที่เธอประสบอุบัติเหตุ

จนถึงสภาพนี้ก็ราวๆห้าหกปี คุณลองจินตนาการดู ถ้าเป็นคุณ..คุณจะยังทนอยู่ได้ไหม

เธอมีกำลังใจขนาดนี้ฉันก็นับถือเธอสุดๆแล้ว

จะท้อบ้างคงเป็นเรื่องธรรมดา

และไม่เกินวิสัย..

เป็นคุณก็คงท้อ..เป็นฉันอาจท้อมากกว่าเธอเสียอีก

ได้ฟังเรื่องราวอันงดงามจากน้ำใจที่บริสุทธิ์ของเธอ ตั้งแต่เกิดจนถึงบัดนี้

ฉันก็ให้กำลังใจเธอว่า ยามใดที่ท้อให้นึกถึงสิ่งดีที่ยิ่งใหญ่ที่เธอเคยทำ

เพราะมันช่วยยกระดับโลกนี้ให้สูงขึ้น

เธอเล่าให้ฉันฟังว่า ว่างๆเธอชอบเขียนเรื่องราวชีวิตที่เธอเคยประสบมาเป็นตัวหนังสือ

มีเขียนเกือบจะเป็นหนังสือได้อยู่เล่มหนึ่ง

สิ่งที่เธอต้องการตอนนี้คือขอแค่หายปวด และลุกนั่งได้

เธอจะลุกขึ้นมาเขียน ลุกขึ้นมาพูดสิ่งที่เป็นประโยชน์ให้กับโลก

และฉันก็หวังเป็นอย่างยิ่งว่าจะเป็นเช่นนั้น

เพราะเรื่องราวของเธอสำคัญกับเพื่อนมนุษย์ที่หมดความหวังง่ายๆกับเรื่องเล็กๆ

ทั้งที่มีคนอ่อนแอ และทุกข์ทรมานกว่าเขาอีกมาก

ฉันมั่นใจว่าโลกนี้จะมีพลังขับเคลื่อนได้อีกเป็นทวีคูณ

หากตัวหนังสือของเธอได้ถูกเผยแพร่ให้เพื่อนร่วมเกิด แก่ เจ็บตายได้รับรู้

ทุกวันนี้เธอเหมือนไม่เหลือใครนอกจากตัวเอง

เพื่อน ญาติ พี่น้อง และคนรอบตัวเริ่มห่างหายออกไปจากชีวิต

อย่างไรก็ตาม..ฉันคนนี้ขอเป็นกำลังใจให้เธอ

เรื่องทางกายฉันไม่รู้ และเกินความสามารถของฉันที่จะรู้ว่าเมื่อไหร่เธอจะหายดี

แต่ทางใจฉันรู้แน่ว่ากำลังใจของเธอ สามารถสร้างได้ด้วยตัวเธอเอง

ด้วยสิ่งยิ่งใหญ่ที่เธอเคยทำไว้มหาศาล

เรื่องราวข้างบนนี้ฉันจะนำไปให้เธอได้อ่าน

มาร่วมเป็นกำลังใจให้กับเธอกันนะคะ

และฉันก็หวังว่า เรื่องราวของเธอจะทำให้เพื่อนๆ มีความเข้มแข็ง มีกำลังใจ

และเห็นใจเพื่อนมนุษย์มากขึ้น

พร้อมกับพัฒนา ยกระดับจิตใจตัวเอง ทำประโยชน์ให้กับคนรอบข้างยิ่งๆขึ้นไป

ศรัทธาของคุณ ความเพียรของคุณ

ทาน ศีล ภาวนา ของคุณ จะเป็นเสบียงที่ยากจะหาสิ่งใดเปรียบให้กับคุณตั้งแต่วันนี้จนวันสุดท้ายตราบที่ยังต้องเกิดตาย ในสังสารวัฏแห่งนี้

มนุษย์เกิดมาพร้อมกับการลืม..การเกิดใหม่..ไม่ต่างอะไรกับการล้มกระดาน ณ ขณะที่ยังสามารถจำอะไรได้ดี..จงพากเพียรคิด พูด ทำในสิ่งดี เพื่อวันนี้ และวันที่ถูกลืม

ศิลาริน พุทธบุตรี

๒๕ กันยายน ๒๕๕๓