Fic [Chanbaek x you] I'm Just Only Tinkerbell

ลำดับตอนที่ #2 : I N T R O

Intro

 

 

 

 

" ไอยู วันนี้พี่มา... " เสียงทุ้มต่ำของชานหนุ่มหน้าหวานดังขึ้น  ทำเอาร่างบางที่ยืนหันหลังอยู่ถอนหายใจอย่างเอือมระอา



 

 

" ฉันบอกกี่ครั้งเเล้วคะ ว่าไม่น่ะ!!! " ร่างบางกระเเทกเสียงของตนออกไป เเต่ผู้ชายตัวสูงยืนนิ่งราวกับรู้คำตอบมาก่อน



 

 

" ต้องให้พี่เอาใจอีกเท่าไหร่นะ เธอถึงจะรับรักพี่.. " คนตัวสูงเงยหน้าขึ้นมาช้าๆ ปรากฏใบหน้าหวานน่ารักๆของเขา ที่กำลังทำหน้ามุ่ยอย่างไม่สบอารมณ์



 

 

" เอาเวลาที่มาเอาใจฉัน... ไปหาคนที่พี่รักจริงๆบ้างเป็นไหม!! เสียเวลาเปล่าน่า! " คุณพูดออกไปด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด พลางเดินกระเเทกเท้าตึงๆออกมาจากสวนที่อบอวลไปด้วยกลิ่นดอกไม้นานาพันธุ์จนน่าอ้วก!
















 

 

 

 

 

" เเบค ขอโทษนะที่ช้า กลับบ้านกันเหอะ อ้าว เเบค ทำไมหน้าเเกเป็นงี้วะ! " คุณที่เดินเข้ามาในห้อง เเล้วพบกันรอยเเผลช้ำๆบนใบหน้าจิ้มลิ้มของเเบคฮยอน



 

 

คนตัวเล็กรีบเดินจ้ำอ้าวมาหาคนตัวใหญ่กว่า เเละค่อยๆเอามือลูบไปมาบนใบหน้าเพื่อนอย่างเป็นห่วง 



 

 

" เเก.. ไปโดนมาอีกเเล้วใช่ไหม บอกเเล้วไงว่าอย่าทำอะไรโดยที่ฉันไม่อยู่ช่วยน่ะ " คุณดุเพื่อนตัวดีเบาๆ ก่อนที่จะนั่งลงข้างๆ เเล้วเริ่มซักไข้เขา



 

 

" เอาล่ะ เรื่องมันเป็นมายังไง.. " คุณถามเพื่อนคุณที่นั่งก้มหน้าจ๋อย สงสัยโดนบ่อยเลยชิน ตอนเเรกๆนี่คุณต้องนั่งปลอบเเทบตาย กว่ามันจะหยุดร้องไห้



 

 

นี่มันเป็นผู้ชายเเน่เหรอวะ??



 

 

" ก็เเค่ขอเข้าไปคุยกับชานยอล เเต่พวกเด็กผู้หญิงบอกรุ่นพี่เขาไม่อยู่ ฉันเลยบอกต่อว่า ขอเเค่เอาจดหมายเข้าไปให้ก็ยังดี พวกนั้นก็ไม่ให้... " 



 

 

เอาล่ะสิ...กูล่ะเกลียดจริงๆ อีพวกติ่งรุ่นพี่ชานยอลเนี่ย...



 

 

" พวกนั้นก็เลยผลักฉันลง เเละพากับตบหน้ากันคนละฉาดสองฉาด ปิดท้ายด้วยคำว่า ' อีตุ๊ด ' " เเบคฮยอนพูดหน้ามุ่ย คุณเอามือลูบหลังเขาเบาๆเป็นเชิงปลอบใจ



 

 

" ฉันไม่ใช่ตุ๊ดนะเว้ย! ฉันเเค่ปลื้มรุ่นพี่เขาเเค่นั้น ฉันเเมนนะเว้ย!! " เเบคฮยอนเเผดเสียงลั่นห้องเรียนที่ไม่มีใครอยู่เพราะเลิกเรียนนานเเล้ว



 

 

ก็จริงๆเเหละนะ เเบคฮยอนเขาเเมนนะ ทุกๆวาเลนไทน์จะมีชอคโกเเลตจากเด็กผู้หญิงมาวางไว้เต็มโต๊ะเเบคฮยอนจนเเทบขนกลับไม่ไหว โต๊ะคุณก็หอมฟุ้งไปด้วยกลิ่นกุหลาบไปทั่ว เเต่จะบอกว่า 




 

 

ฉันไม่ชอบกลิ่นกุหลาบ... มันเลี่ยนไป   กลิ่นดอกไม้ไทยหอมกว่าเยอะ



 

 

" ให้ฉันช่วยไหมล่ะ เดี๋ยวจะช่วยเปิดทางให้ " คุณพูดออกไป พยายามข่มน้ำเสียงให้ปกติที่สุด ทำหน้าตาเหลอหลาประมาณว่าไม่เป็นไร 




 

 

เเต่กูเป็นค่ะ... เป็นมากเลยด้วย

 

" ขอบใจเเกมากนะ ที่ช่วยฉันตลอดเลย ฉันควรจะตอบเเทนเเกยังไงดี .. " เเบคฮยอนพูดออกมาเหมือนหมาน้อยครางหงิงๆ  



 

 

ใช่ คุณช่วยเขามาตลอดเลยล่ะ เป็นเเม่สื่อจำเป็นน่ะนะ ใครจะกล้าหือนักกีฬาเหรียญทองคาราเต้ ยูโด มวยไทย เเละฟันดาบระดับประเทศอย่างคุณล่ะ เเละการออกกำลังกายมันยิ่งช่วยให้คุณสูงเเละหุ่นสวยอีกต่างหาก



 

 

" ไม่ต้องหรอก ฉันไม่คิดบัญชีคนที่ฉันรักอยู่เเล้ว.. " คุณพูดออกไป ไม่กลัวว่าเขาจะสงสัยหรอก เพราะว่าคุณพร่ำบอกรักเพื่อนๆที่คุณรักทุกวันเสมอ  คิดอยู่เสมอว่าวันพรุ่งนี้จะมีเขามั้ย จะมีเขาให้คุณบอกรักอีกมั้ย



 

 

เเม้เเกจะเข้าใจเป็นอย่างอื่น .. เเต่เเค่ขอให้ฉันได้บอกรักเเกทุกวันก็พอ..


















 

 

 

 

" เเบค ขอบใจนะที่มาส่งถึงบ้านอ่ะ " คุณพูดขอบใจให้กับเพื่อนที่ยิ้มสวยของคุณ



 

 

" ตอบเเทนเเกที่คอยช่วยเหลือฉันมาตลอด บายนะ " เเบคฮยอนบอกคุณเเละโบกมือบ๊ายบายทันที



 

 

" เฮ้ยเดี๋ยว! " คุณตะโกนเรียกเพื่อนของคุณ เขาหันกลับมาเเบบรู้ทัน



 

 

" รักเเกนะเว้ย! " ตะโกนไล่หลังเขาไป เขายิ้มร่าเเละบอกกลับมาอย่างชำนาญปากเพราะพูดทุกวัน



 

 

" เออ รักเเกเหมือนกัน บาย! " 



 

 

ก็เเค่อยากให้เเกได้ยินคำนี้เป็นคำสุดท้ายจากฉันทุกวัน... 


 

 

 

" ไงเพื่อนคนงามขา หนุ่มสุดสวยมาส่งอีกเเล้วเหรอ " เสียงเเซวที่ช่างกระเเนะกระเเหนดังมาจากข้างหลังคุณ ไม่ใช่ใครที่ไหนหรอก อีเพื่อนตัวดีของคุณที่เเหละ



 

 

" เหมยลี่ เเกไม่เข้าบ้านเหรอ? " คุณทักชื่อเดิมของเพื่อนคุณขึ้นมา เธอทำหน้าบึ้งตึงพลางชี้ ..ไม่สิ กรีดกรายนิ้วเรียวงามของนางมาที่คุณ



 

 

" ฉันบอกว่าให้เรียกเฟรนลี่ เดี๋ยวมันไม่เทรนย่ะ! " เพื่อนคุณพูดออกมาเหมือนที่พูดบ่อยๆ คุณหัวเราะเล็กน้อย ก่อนที่จะนิ่งเงียบไปเหมือยหมดอารมณ์สนุก



 

 

" เป็นไรวะ หรือว่าต้องช่วยเเบคฮยอนอีกเเล้ว... " เฟรนลี่ถามคุณอย่างห่วงใย ก่อนจะเดินมาซึ่งเทียบความสูงไล่กันกับคุณ



 

 

ก็เเหงล่ะ... ด้วยรองเท้าส้นตึกที่นางใส่อยู่ เลยยืนเทียบกับสาว 170 อย่างคุณได้อย่างไล่เลี่ย...



 

 

" เมื่อไหร่เเกจะตัดใจได้วะ.. เขาทำให้เเกต้องมานั่งร้องไห้เเบบนี้ทุกวันเเกยังรักเขาเหรอ? " 

" เเกจะไปช่วยให้เขาสมหวังกับคนอื่น ทั้งๆที่เเกต้องมานั่งร้องไห้เเบบนี้เนี่ยนะ?? "  

" นี่ครั้งที่ 8 เเล้วใช่ไหม ที่เเกอาสาช่วยเขาเเล้วมาร้องไห้เองเเบบนี้? " เพื่อนคุณยิงคำถามประชดโลกใส่คุณไม่ยั้ง คุณยืนก้มหน้านิ่ง


 

 

 

" ฮึก.. กูตัดใจจากเขาไม่ลงจริงๆว่ะ ไม่ลงจริงๆ!! " คุณถลาเข้าไปกอดเฟรนลี่อย่างเด็กน้อยต้องการที่พึ่ง

 

 

เอาวะ.. ถ้าเกิดช่วยเเล้วมันทำให้เเกรู้ว่าฉันเป็นห่วงเเกอยู่เสมอ. . .
ฉันก็เต็มใจจะช่วยนะเว้ย. .







______________________________________

ปาดเหงื่อเเป๊บนะ เเหม่.. ไรท์เพิ่งเคยเเต่งฟิควายเป็น
ครั้งเเรก เเต่ไรท์เเต่งไม่ค่อยเป็น เลยต้องใช้ xU เป็น
ตัวช่วยเล็กน้อย เเต่ไม่ต้องห่วง เรื่องนี้เเบค คู่กับ ชาน
เเน่นอนค่า ^^  เนื่องจากหัวไรท์ไม่มีข้อคิดดีๆมากมาย
ฟิคนี้เลยอาจไม่มีคำคมจากกระดาษดำทุกตอนเหมือน
กับฟิคสาวกล้านะคะ ยังไงไรท์จะพยายามคิดเเละหา
คำคมมาให้ได้เเต่อาจไม่ครบทุกตอนนะ รักคนอ่าน จุ๊ฟๆ