คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ยัยเฉิ่ม
...ณ.โรงเรียนหญิงล้วนที่แสนจะธรรมดาถ้าเทียบกับทายาทมหาเศรษฐีอย่างแก้ว
แต่ทำไมไฮโซอย่างแก้วถึงเลือกมาเรียนที่นี่ทั้งที่มีโรงเรียนอินเตอร์มากมาย�
หรือจะไปเรียนต่างประเทศก็ไม่แปลก
คำถามนี้ยังคงคาใจใครหลายคน
ไม่มีใครรู้เลยว่าแก้วกำลังคิดอะไรอยู่
~~~..ฟิว้ววววว� บรื้นนนนน บรื้นนน.................เอี้ยดดด เอี้ยดดดดดด~~~..
เสียงเบรครถ2คันที่ขับแข่งกันมาดังขึ้นท่ามกลางสายตานับหมื่นๆคู่
เมื่อรถหยุดนิ่งเจ้าของรถก็เปิดประตูลงมา เขาช่างหล่อ และเท่ที่สุด
��������������� “เฮ้อ!...ฉันแพ้อีกแล้ว เก่งจริงนะแจม” ร่างสูงพูดแล้วเดินเข้าไปหาเพื่อนซี้
��������������� “แน่นอน อย่าลืมสัญญาละ” เพื่อนซี้ทวงสัญญาอะไรบางอย่าง
‘กรี้ด..ว้าย..อ้าย..กรี้ด..พี่แก้วสุดเท่...กรี้ด...พี่แก้ว...พี่แก้ว’
‘ว้าย..พี่แจม...น่ารักจัง..ขอลายเซ็นหน่อยคะ’
‘กรี้ดพี่แก้ว...ขอถ่ายรูปหน่อยนะคะ..ว้าย...หล่อจัง.’
‘พี่แจมน่ารัก...พี่แก้วสุดหล่อ....กรี้ด....กรี้ด...’
เสียงบรรดาแฟนคลับกำลังรุมแย่ง(ฟังดูทะแม่งทะแม่งนะรุมแย่งเนี่ย)
เสียงบรรดาแฟนคลับในโรงเรียนต่างรุมถ่ายรูปและขอลลายเซ็น 2 เพื่อนซี้ไฮโซ�
ที่ใครๆก็ต่างหมายปองจะครอบครอง
��������������� “เอ่อ..ต้องขอโทษน้องๆด้วยนะ พอดีพี่ๆต้องรีบเข้าเรียนนะ แล้วค่อยเจอกันนะ
��������������� “จะรีบไปไหนแจม ชั้นเหนื่อยนะเนี่ย” แก้วบ่น
��������������� “ชั้นว่าเรารีบเข้าห้องดีกว่า ขืนอยู่ข้างนอกนานๆชั้นรู้สึกไม่ปลอดภัย”�
แจมบอกแล้วลากแก้วเข้าห้องเรียน
..............ชั่วโมงนี้เป็นวิชาคณิตที่แสนจะน่าเบื่อมีแต่ตัวเลขเต็มไปหมด
แก้วนั่งคู่กับเพื่อนซี้ แก้วนั่งที่เก้าอี้แล้วเอาขาวางบนโต๊ะ(แก้วไม่เคยใส่กระโปรงมาเรียนเลยสักครั้ง)
����������� “นี่ คุณจริญญา กรุณนั่งให้สุภาพด้วยนะคะ” คุณครูวัยทองใส่แว่นหนาเตอะบอกแก้ว
��������������� “ไม่ยักจะรู้นะ ว่าคุณครูเปลี่ยนมาสอนมารยาทไทยซะแล้ว” แก้วเอาขาลงแล้วลุกขึ้น
��������������� “นี่ จริญญา เทอไม่เบื่อบ้างรึไงเถียงกับครูได้แทบทุกคาบ” ครูชักเอือมระอา
��������������� “นิดหน่อยนะครู ผ่อนคลายก่อนเรียน สอนคณิตมากๆเดี๋ยวจะคำณวนอายุผิดพลาดนะ�
นี่ก็ใกล้จะ60แล้วไม่ใช่หรอ” แก้วยังไม่เลิกกวนคุณครู
��������������� “เทอนี่ มันแสบจริงๆ เดี๋ยวชั้นจะบอกพ่อเทอส่งให้ไปเรียนขั้วโลกเหนือเลยดีมัย้”
�ครูชักเริ่มโมโห
��������������� “ก็ดี เหมือนกันนะครู อยู่เมืองไทยเนี่ยร้อนจะตาย เฮ้ย!!”�
แก้วพูดพร้อมกับนั่งเอาขาวางที่โต๊ะเหมือนเดิม
��������������� “เทอนี่มันจริงๆเลย� ชั้นไม่สอนแล้ววันนี้ ไปเลิกๆๆ” ครูบอกแล้วเดินออกไป
����������� ‘เย้!!เย้!!...ดีใจจัง.’เสียงนักเรียนต่างดีใจที่ไม่ได้เรียน
����������� “แกก็จริงๆเลยนะแก้ว เล่นซะคุณป้าแกไม่สอนเลย” แจมหันมาพูดกับแก้ว
��������������� “แล้วไม่ดีหรอ..ไปหาไรกินดีกว่า...เบื่อแล้ว” แก้วบอกพลางลุกขึ้น
แล้วมุ่งหน้าไปโรงอาหารทันที
...ที่โรงอาหาร
ที่เต็มไปด้วยเหล่าบรรดาแฟนคลับแก้ว-แจม
‘กรี้ด!!..พี่แก้ว..ว้ายพี่แจม..นั่งด้วยกันมั้ยคะ’
‘พี่แจมคะ ทางนี้คะ..’
‘พี่แก้ว...ทางนี้ ทางนี้’
บรรดาแฟนคลับต่างร้องเรียกอย่างคลั่งไคล้(ไม่เบื่อบ้างรึไงอยู่ด้วยกันเกือบจะ6ปีแล้ว กรี้ดได้ทุกวัน)
����������� “พี่แก้วคะ นั่งด้วยกันมั้ยคะ” สาวน้อยผู้น่ารักนามว่ ’พิม’ ชวนแก้วไปนั่งด้วย
��������������� “ไง!!เฟย์� เดี๋ยวนี้ควงรุ่นน้องหรอ เสน่ห์แรงจริงนะ” แจมเอ่ยถามเพื่อนต่างห้อง
��������������� “มีปัญหาอะไรกับชั้นนักหนาหรอ ยัยลิงเผือก” เฟย์ชักอารมณ์ไม่ดี
��������������� “โธ่!!เฟย์ ชั้นล้อเล่นนิดเดียวเองโกรธชั้นเลยหรอ..มามะ...ชั้นเลี้ยงข้าวนะ.....
ไม่เอาหรอ...งั้นชั้นเลี้ยงทุกอย่างเลย...อยากกินอะไรตามใจเลย....โอเคนะ
��������������� “ดีมากยัยลิงเผือก งั้นตามชั้นมา” เฟย์พูดแล้วก็ฉุดกระชากแจมไปทันที
(ถ้าเรื่องกินเฟย์สู้ตายค่ะ)
����������� “พี่แก้วทานข้าวรึยังคะ เดี๋ยวพิมไปซื้อให้นะ” พิมถามแล้วกำลังจะลุกออกไป
��������������� “ไม่เปนไรหรอกจ๊ะ เดี๋ยวพี่ไปเองดีกว่า” แก้วรั้งแขนพิมไว้�
แล้วดึงพิมให้นั่งลงแต่พิมเสียหลักนั่งลงบนตักแก้วพอดี
��������������� “เปนไรมากมั้ย” แก้วถามพิมพร้อมกับทำท่าทางยิ้มอย่างเจ้าชู้
��������������� “ไม่เป็นไรคะ ขอโทษด้วยนะคะพี่แก้ว” พิมเกิดอาการเขินเพราะความหล่อเหลาของแก้ว
...............และแล้วคาบเรียนพละศึกษาของห้องแก้วก็มาถึง
~~~ฟิ้ววว !!ตุ๊บบบ..!!เย้� เย้!!พี่แก้วเก่งจัง!!� ~~~~~ ..
~~~ฟิ้ววว !!ตุ๊บบบ..!!เย้� เย้!!พี่แจมเก่งจัง!!� ~~~~~ ..
~~~’กรี้ด พี่แก้ว......เก่งจังเลยคะ~~~~..
~~~~พี่แจมเก่งที่สุดเลย...กรี้ด..กรี้ด..’��� ‘พี่แก้วชั้นเก่งกว่า’
‘พี่แจมชั้นเก่งกว่า’��� ‘พี่แก้วชั้นเก่งกว่าต่างหาก’
‘พี่แจมชั้นเก่งกว่า’ ‘พี่แก้วชั้นเก่งกว่า’
เสียงแฟนคลับเถียงกัน� ว่าแก้วเก่งกว่าแจม� แจมเก่งกว่าแก้ว
ทั้งที่แก้วและแจมก็อยู่ทีมเดียวกัน(แล้วจะเถียงกันทำไม)
เมื่อการแข่งขันวอลเลย์บอลจบลง
ต่อไปก็จะแข่งบาส
ทุกคนกำลังวอมร่างกายอยู่
......ตุ๊บ..ตุ๊บ...ตุ๊บ..ชู้ด..เย้..ลงอีกแล้ว!!!
.ตุ๊บ.....ตุ๊บ...
��������������� “แก้วระวัง...ผลั่ก..โครม...โอ้ย...” เสียงร้องของใครบางคนที่นอนทับอยู่บนตัวแก้ว
��������������� “เฮ้ย!!ยัยเฉิ่ม....อะไรของเทอเนี่ย....” แก้วรีบผลักยัยเฉิ่มออกแล้วลุกขึ้น
แต่ก็สังเกตเห็นเลือดซึมออกที่ยัยเฉิ่ม
��������������� “แก้ว เป็นอะไรรึป่าว” ยัยเฉิ่มเอ่ยถาม ลุกขึ้นจะเดินแต่กลับล้มลงอีก�
พอดีแก้วเข้าไปรับไว้ทัน
��������������� “เทอทำอะไรเนี่ย เข้ามาขวางทำไม ถ้าเกิดโดนอัดเข้าไปเต็มๆ ชั้นว่าเทอสลบแน่ๆ”�
แก้วบอกพลางประคองยัยเฉิ่มไว้
��������������� “ก็เราเห็นเทอไม่ทันตั้งตัว เราก็เลยเข้าไปช่วย” ยัยเฉิ่มตอบตามสไตล์เฉิ่มๆ
��������������� “เฮ้ย!!!..ชั้นละกลุ้มกับเทอจริงๆเลย ..” แก้วพูดแล้วอุ้มยัยเฉิ่มขึ้น
��������������� “นี่เทอจะทำอะไรชั้นเนี่ย..ปล่อยนะ..ปล่อย..ชั้นบอกให้ปล่อย”�
ยัยเฉิ่มอาละวาดทุบตีไหล่แก้ว
��������������� “อยุ่นิ่งๆสิ ดิ้นมากนัก เดี๋ยวปล่อยลงตรงนี้เลยดีมั้ย” แก้วบอกยัยเฉิ่ม
��������������� “เทอจะทำไรชั้น..ห๊ะ..นายแก้วขี้เก๊ก..ปล่อยชั้นนะ” ยัยเฉิ่มยังไม่หยุดอาละวาด
��������������� “ชั้นบอกว่าให้อยู่เฉยๆ ไม่ได้ยินหรอ ถ้ายังดิ้นอีกชั้นโยนเทอลงน้ำเลยดีมั้ย”�
แก้วเริ่มจะหมดความอดทน
��������������� “แล้วเทอจะพาชั้นไปไหน” ยัยเฉิ่มอาการสงบลงเล็กน้อย
��������������� “อยู่เฉยๆเดี๋ยวก็รู้เอง” แก้งตอบ
...เมื่อถึงห้องพยาบาล
แก้วก็วางยัยเฉิ่มลง แล้วเจ้าหน้าที่ก็เข้ามาทำแผล พันแผลให้จนเรียบร้อย
��������������� “เปนไงบ้าง...ดีขึ้นรึยัง” แก้วยืนกอดอกถาม
��������������� “อืม...ก็ดีขึ้นแล้วละ” ยัยเฉิ่มตอบ
��������������� “ก็ดี...แต่ยัยไงก้ขอบใจนะ..ที่ช่วยชั้น..ไม่งั้นชั้นคงได้นอนสลบอยู่ที่นี่แน่ๆ”�
แก้วยังคงยืนกอดอกขอบใจยัยเฉิ่ม
ที่ช่วยผลักเทอจากลูกบาสที่พุ่งมาด้วยความแรงและความเร็ว จนยัยเฉิ่มได้รับบาดเจ็บ
��������������� “ไม่น่าเชื่อ..คนอย่างคุณชายแก้ว จะพูดคำว่าขอบใจเป็นกะเค้าด้วย” ยัยเฉิ่มทำหน้ากวน
��������������� “ทำไมห๊ะ� ชั้นขอบใจมันผิดตรงไหนยัยเฉิ่ม” แก้วเริ่มอารมณ์ฉุน
��������������� “ก็ไม่ผิดหรอกนะ แต่ว่ามัน แปลก 555+++” ยัยเฉิ่มหัวเราะ
��������������� “เทอหัวเราะชั้นหรอ ยัยเฉิ่ม กล้าดียังไงมาหัวเราะชั้น” แก้วเริ่มโมโห
��������������� “อุ๊ย..คุณชายแก้วทรงกริ้วแล้ว..แย่จัง” ยัยเฉิ่มล้อเลียน
��������������� “นี่ยัยเฉิ่มหยุดหัวเราะชั้นเดี๋ยวนี้นะ” แก้วโวยวาย
แล้วพุ่งเข้าไปหายัยเฉิ่ม แต่กลับต้องสบตากันเพราะเข้าใกล้เกินไป
แก้วหยุดนิ่งไร้ปฏิกิริยาเหมือนโดนสะกด
��������������� “ชั้นชื่อ..’ขนมจีน’ ไม่ใชยัยเฉิ่ม เข้าใจมั้ย คุณชายแก้ว” ขนมจีนลุกขึ้นแก้วจึงลุกตาม
��������������� “ขนมจีนหรอ.แล้วมีน้ำยาป่าวละ..ขอชิมหน่อยได้มั้ย” แก้วถามอย่างมีเลศนัย
��������������� “ไอ้ลามก” ขนมจีนจะเข้าไปตีแก้ว
��������������� “ชั้นลามกตรงไหน แค่ถามว่า ขนมจีนมีน้ำยามั้ย เทอคิดไรอยู่เนื่ย” แก้วแก้ตัว
��������������� “มีสิ แต่เป็นยาฆ่าเชื้อนะเอามั้ยละ เผื่อเทอจะได้ทำตัวสะอาดขึ้น” ขนมจีนประชด
��������������� “นี่เทอว่าชั้นสกปรกหรอ ยัยขนมจีนไม่มีน้ำยา” แก้วเริ่มโมโหอีก
��������������� “อยากรับก็รับไปสิ ถ้าเทอไม่สะอาดพอ 555++” ขนมจีนหัวเราะ
��������������� “หึ๊ย!..เทอนี่มันน....” แก้วพูดไม่ทันจบ ขนมจีนก็เอาหน้าเข้ามาใกล้
��������������� “ทำไมหรอ..คุณแก้ว..ชั้นทำไมไม่ทราบ” ขนมจีนทำหน้ากวน
��������������� “....ฝากไว้ก่อนเถอะ...” แก้วร้องบอกแล้วเดินออกจากห้องทันที
��������������� “อย่าลืมมาเอาคืนนะ คุณชายแก้ว” ขนมจีนร้องตามหลัง
...ติ้งต่อง...ติ้งต่อง...เสียงออดเลิกเรียน
ทุกคนก็เตรียมกลับบ้าน
��������������� “หนอย.ยัยเฉิ่มนะยัยเฉิ่ม...กวนประสาทชั้นจริงๆ”�
แก้วเดินบ่นมาที่รถอย่างอารมณ์เสีย
��������������� “เปนอะไรไปละแก้ว ทำหน้าเหมือนปวดอุจจาระอย่างนั้น”�
แจมเอ่ยทักเมื่อเห็นแก้วทำหน้าบูด
��������������� “ก็ยัยเฉิ่มนะสิ กวนประสาทชั้น” แก้วตอบ
��������������� “ยัยเฉิ่มที่ไหน...” แจมงง
��������������� “ก็ยัย..ขนมจีน...อะไรนั่นแหละ” แก้วตอบอย่างไม่สบอารมณ์
��������������� “อ๋อ� ขนมจีน ที่เป็นหัวหน้าห้องนะหรอ แล้วเค้ากวนไรแกละ�
ถึงได้หน้าบูดเป็นตูดมาแบบนี้ ธรรมดาแกยอมใครที่ไหนละ” แจมชักสงสัย
��������������� “ช่างมันเถอะ ไป กลับบ้านดีกว่า” แก้วบอกแล้วขับรถออกไป
................บ้าน ศิริมงคลสกุล
แก้วเดินเข้ามาในบ้าน
��������������� “แก้ว คืนนี้ไปงานวันเกิดคุณอากับพ่อหน่อยสิ” พ่อบอก
��������������� “ใครหรอพ่อ” แก้วถาม
��������������� “ก็คุณอา ที่ให้ทุนการศึกษาโรงเรียนลูกทุกปีไงละ” พ่อบอก
��������������� “แล้วทำใมแก้วต้องไปด้วยละ” แก้วไม่อยากไปเพราะว่าเสียเวลาไปเที่ยวผับ
��������������� “ก็ ปีนี้ คุณอาเค้าจะให้ทุนการศึกษา ตั้ง 1000ทุนเลยนะ ทุนละตั้ง1,000,000บาท�
แล้วแก้วก็ต้องไปเป็นตัวแทนรับทุนไงละลูก” ผุ้เป็นแม่ช่วยพูดอีกแรง
��������������� “แถมปีนี้คุณอาเค้าให้ลูก เป็นคนตัดสินว่าจะให้ทุนแก่ใครด้วยนะ ดีมั้ยละ” พ่ออ้อนลูก
��������������� “คนอื่นก็มีเยอะแยะ ประธานนักเรียนก็มี ทำไมไม่ให้เค้าไปละ” แก้วหาทางออก
��������������� “โธ่ลูกแม่ ก็เพราะว่า ลูกนะเป็นไฮโซระดับมหาเศรษฐีคนเดียวในโรงเรียนนี่ลุก�
ถ้าไม่ให้ลูกไปแล้วจะให้ใครไปละลูก นะ ไปเถอะนะ” แม่ออดอ้อนสุดตัว
��������������� “ก็แจมไงพ่อ ไม่ให้แจมไปละ” พยายามเอาตัวรอดอีกครั้ง
(โยนให้เพื่อนซะงั้น ช่างเป็นเพื่อนที่ดีจริงๆ)
����������� “หนูแจมก็ไปเหมือนกัน ก็เพราะว่าหนูแจมไปนั่นแหละลูกถึงต้องไปด้วย�
ใครๆก็รู้กันทุกคนว่า ลูก2คนนะ เพื่อนรักกันแค่ไหน สมกับที่เค้าว่า ‘สองเพื่อนซี้ มหาเศรษฐี’�
ไงละลูก นะลูกไปนะ” พ่อยังอดทนอ้อน
��������������� “ได้คับพ่อ� งั้นรอแก้วแป๊บนะ อาบน้ำแต่งตัวก่อน
ในที่สุดก็ต้องไปหลังจากยืนเถียงอยู่ตั้งนาน
...เวลาไม่นาน
แก้วก็ลงมาพร้อมกับชุดสุดหล่อ
กางเกงขาเดปสีดำ เสื้อเชิ้ตแขนสั้นสีฟ้าอ่อนๆ ผูกด้วยไทค์สีเขียว�
ทับด้วยเสื้อโค๊ตสีเทา รองเท้าหุ้มส้นสีขาว
ช่างหล่อซะไม่มี(ไม่มีความหล่อรึป่าว)
บวกกับผมสีน้ำตาลที่เซทเข้าทรงอย่างดี
เมื่อทุกอย่างเรียบร้อยแล้วก็ไปขึ้นรถ โดยมีคนขับรถขับไปส่ง
..................................................................................................
������ เป็นไงกันบ้างนะ
�������������������������� สนุกกันรึป่าว
������������������������������������������ ขาดเหลืออะไรบอกด้วยนะจะได้ปรับปรุงให้
�����������������������������������������������������������������เราคิดคนเดียวก็คิดว่าดีแล้วนะ
����������������������������������������������������������������������������������� คุยกันหลายๆความคิดผลงานที่ออกมาจะดีกว่านะ
���������������������������������������� ขอเม้นด้วยนะ
���������������������������������������������������� ชอบไม่ชอบยังไง
������������������������������������������������������������������������ ขอบคุณทุกคนที่ติดตาม
��������������������������������������������������������������������� จาก...ไลฟ์คุง
ความคิดเห็น