คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ทำไมต้องหวั่นไหวด้วยนะ
กลับมาอัพแล้ว
หายไปนานมากกกกกกกกกกกกกกกก
..............................................................................................................................
เมื่อถึงคาบเรียนวิชาศิลปะของห้องแก้ว
ซึ่งครูได้สั่งให้นักเรียนเตรียมสีน้ำมาในชั่วโมงที่แล้ว
ไม่นานนักคุณครูก็เดินเข้ามา
“นักเรียนคะ วันนี้ครูต้องไปประชุมด่วนนะคะ” คุณครูเดินเข้ามาบอก
“เย้...เย้....ไม่ได้เรียน เย้” เสียงนักเรียนส่งเสียงร้องอย่างดีใจ
“อ้าว...เงียบๆก่อนนะคะ ถึงครูจะไปธุระ แต่ว่าชั่วโมงที่แล้วครูบอกให้เอาสีน้ำมาใช่มั้ยคะ
เพราะฉะนั้นนักเรียนทุกคนต้องวาดรูปและระบายสีมาส่งครูในวันนี้นะคะ โดยให้หัวหน้าห้องรับผิดชอบ
ถ้าใครไม่ส่งวันนี้ครูจะหัก 30 คะแนน ข้อหาไม่รับผิดชอบงานที่ครูสั่ง เข้าใจทุกคนนะคะ ครูฝากด้วยนะ กุลมาศ”
ครูสั่ง สั่ง สั่ง แล้วก็สั่ง แล้วก็เดินออกจากห้องไป
“โฮฮฮฮฮฮ แย่จังเลย” เสียงนักเรียนส่งเสียงโฮดังลั่น
“หักตั้ง30คะแนน ตายแน่ๆเลย” เสียงนักเรียนบ่น
“เงียบๆกันหน่อยได้มั้ย ไม่เคยมีปากพูดรึไง” แก้วเริ่มอารมณ์ไม่ดีเพราะรำคาญเสียงเพื่อนคุยกัน
“ได้คับ คุณแก้ว ไปกันเถอะพวกเราไม่อยากอยู่แล้ว เบื่อพวกผู้ดีแถวนี้” เพื่อนกลุ่มนึงในห้อง
เดินออกไปทันทีไม่อยากทะเลาะกับแก้ว
“แก้วชั้นขอไปวาดรูปกับจินนี่ก่อนนะ” แจมบอกเพื่อนซี้
“ตามสบายเลยเพื่อน” แก้วบอกแล้วเอาขาขึ้นวางบนโต๊ะเหมือนทีเคยทำ แล้วหยิบหูฟังขึ้นมาฟังเพลง
“จินนี่ขอแจมวาดรูปด้วยได้มั้ย” แจมเดินเข้าไปหาจินนี่
“ได้สิแจม นั่งตรงนี้นะ” จินนี่ขยับให้แจมนั่งด้วย
“สอนแจมวาดหน่อยนะ แจมวาดไม่เป็น” แจมเอาหน้าเข้าไปใกล้ๆจินนี่พลางสบตา
“ได้สิ แจมก็จับดินสอแบบนี้นะแล้วก็วาดแบบนี้ เข้าใจนะ” จินนี่จับดินสอใส่มือแจม
แล้วก็เอามือจับมือแจมด้วย ทำให้แจมเขินกันเล็กน้อย
“คุณแก้ว ทำไมไม่วาดละคะ นั่งเฉยเลย” หัวหน้าห้องเดินเข้ามาหาแก้ว
“...................” ไม่มีสัณญาณตอบรับใดๆจากแก้ว แก้วยังคงนั่งหลับตาฟังmp3เหมือนเดิม
ไม่สนใจเทอเลยแม้แต่น้อย
“นี่คุณแก้วคะ กรุณาฟังชั้นบ้างสิคะ” หัวหน้าห้องเริ่มฉุน กระชากหูฟังออกจากหูแก้ว
“นี่ ยัยเฉิ่ม เทอยุ่งอะไรกับชั้นนักหนาเนี่ย ห๊า..” แก้วลืมตาขึ้นจ้องหน้ายัยเฉิ่ม
“ชั้นก็ไม่ได้อยากจะยุ่งนักหรอกนะ แต่คุณครูบอกให้ชั้นรับผิดชอบให้ส่งครบทุกคน
เพราะฉะนั้นเทอต้องทำตามที่ชั้นบอก เข้าใจมั้ย เอามานี่ ไม่ต้องฟังแล้ว ไปวาดรูปที่โต๊ะชั้น เดี๋ยวนี้”
ยัยเฉิ่มแย่งเอาmp3จากกระเป๋าเสื้อแก้ว
“เฮ้ย! ชั้นละกลุ้มกับเทอจริงๆเลยยัยเฉิ่ม” แก้วบ่นแล้วลุกเดินไปนั่งที่โต๊ะยัยเฉิ่ม
“ดีมากเลยคะคุณแก้ว แล้วก็ลงมือวาดได้เลยคะตามสบายไม่ต้องเกรงใจ” ขนมจีนเดินตามมาบอก
“ชั้นวาดเป็นที่ไหนเล่า สอนชั้นหน่อยสิยัยเฉิ่ม” แก้วบอกแต่เหมือนเป็นการสั่งมากกว่า
“ขอให้คนอื่นช่วยก็กรุณาพูดดีๆหน่อยนะคะคุณแก้ว ชั้นชื่อ ขนมจีน ไม่ใช่ยัยเฉิ่มกรุณาจำด้วยนะคะ”
ขนมจีนยืนกอดอกมองแก้ว
“คร้าบบบบบ..คุณขนมจีน ช่วยสอนผมวาดรูปหน่อยนะคร้าบบบบบบ พอใจรึยัง” แก้วประชด
“ดีมาก พูดแบบนี้ค่อยน่ารักหน่อย” ขนมจีนยิ้มแล้วนั่งลงข้างๆ แก้ว
“น่ารักแล้ว รักป่าวละ” แก้วเอาหน้าเข้ามาถามใกล้ๆกระซิบเบาๆที่ข้างหู
“พูดอะไรเนี่ย คุณแก้ว” ขนมจีนเกิดอาการเขินเล็กน้อย
“ก็ถามว่าชั้นน่ารักแล้วเทอรักป่าวละ ขนมจีน” ครั้งแรกที่แก้วเรียกชื่อขนมจีน
สายตาที่จ้องเข้าไปในดวงตากลมโต ที่เต็มไปด้วยความบริสุทธิ์ไร้เดียงสา สายตาที่มีแต่ความห่วงใย
เวลาที่ได้สบตาซึ่งๆหน้า ทำเอาหัวใจแทบหยุดเต้น สายตาเทอช่างมีเสน่ห์จริงๆบวกกับรอยยิ้มที่ยิ้มออกมาจากใจ
มันช่างงดงามกว่า รอยยิ้มใดๆที่เคยพบเจอ
ทั้งคู่สบตากันอยู่ชั่วครู่
‘ทำไมชั้นถึงได้หัวใจเต้นแรงขนาดนี้นะ เพราะอะไรกันนะ หรือชั้นจะรู้สึกอะไรกับเทอ’
แก้วคิดขณะที่สบตากับขนมจีนอยู่
“เอ่อ แก้ว ลองวาดดูก่อนนะ” ขนมจีนตั้งสติได้ก่อนที่จะเผลอใจไปมากกว่านี้
“แบบนี้หรอ ก็น่าจะได้นะ ลองดู” แก้วลองวาดตามที่ขนมจีนวาดให้ดู
วาดไปเรื่อยๆจนเสร็จ
“เสร็จแล้วเป็นไงมั่งพอใช้ได้มั้ย” แก้วยกขึ้นให้ขนมจีนดู
“อืม สวยมากเลยนะแก้ว แก้วนี่ก็เก่งเหมือนกันนะเนี่ย” ขนมจีนยิ้มให้กับผลงานของแก้ว
“ งั้นลงสีได้ยัง แก้วอยากลองลงสีดูบ้างน่าสนุกดี” แก้วเริ่มชอบการวาดรูปขึ้นมาทันที
ด้วยพรสวรรค์ที่มีอยู่ในตัวถ้ามีพรแสวงนิดหน่อยก็สุดยอดไปเลย
“ได้สิ แก้วก็เอาสีเทใส่จานแบบนี้ แล้วก็เติมน้ำนิดหน่อย แล้วก็เอาพู่กันคนๆให้ละเอียด
แค่นี้ก็เสร็จ ลงมือระบายได้เลย” ขนมจีนเริ่มระบายสีให้แก้วดู แก้วก็ระบายตามจนเสร็จเรียบร้อย
“เย้ เสร็จแล้ว เย้ เย้” แก้วร้องดีใจเหมือนเด็กๆ จนเพื่อนทั้งห้องหันมามองเป็นตาเดียว
“ฮ่าๆๆ แก้วนี่ดีใจเหมือนเด็กเลยนะ” ขนมจีนแอบหัวเราะเบาๆกับท่าทางเหมือนเก็ดๆของแก้ว
“ก็ดีใจนี่ หนมจีนรู้มั้ยผลงานนี้ชิ้นแรกของเราเลยนะ ก็ต้องดีใจเป็นธรรมดาสิ 555++”
แก้วหัวเราะออกมาแบบความภาคภูมิใจ(ซะงั้น)
“งั้นเดี๋ยวแก้วก็ส่งไว้ตรงนี้นะ เดี๋ยวเราจะเอาไปส่งไว้โต๊ะอาจารย์” ขนมจีนบอกแก้ว
“งั้นเย็นนี้เราไปส่งหนมจีนได้ป่าว เพื่อเป็นการตอบแทนที่หนมจีนสอนเราวาดรูป
ให้เราเลี้ยงข้าวซักมื้อนะ โอเคมั้ย” แก้วบอกพร้อมทั้งยิ้มให้
“จะดีหรอแก้ว เราไม่อยากให้ใครว่า...ไม่เจียม เรากับแก้วต่างกันแค่ไหนใครๆก็รู้ เราไม่กล้าหรอก”
ขนมจีนบอกด้วยน้ำเสียงที่เศร้าสร้อย แล้วกำลังจะเดินออกไป
“ไม่เห็นเป็นไรเลย แก้วไม่สนหรอกว่าเราจะต่างกันแค่ไหน เราเป็นเพื่อนกันไม่ใช่หรอ”
แก้วคว้าแขนขนมจีนไว้ พร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงที่จริง
“แก้ว อย่าทำแบบนี้เลย ปล่อยเราเถอะ” ขนมจีนพยายามสะบัดมือแก้วออกแต่ไม่เป็นผล
“เราไม่ปล่อยจนกว่าเทอจะยอมไปกับเรา นะ” แก้วพูดกึ่งขอร้อง
“งั้นก็ได้ เดี๋ยวเราไปส่งงานก่อน ไปรอที่รถก็ได้นะ” ขนมจีนบอก
แล้วเก็บรวบรวมงานของเพื่อนๆไปส่งไว้ที่โต๊ะคุณครู
“แก้วแกทำไรนะ ชั้นรู้นะแกคิดอะไรอยู่” แจมถามเพื่อนซี้อย่างรู้ทัน
“ไม่รู้สิแจม ชั้นรู้สึกแปลกๆเวลาที่ได้อยู่ใกล้ๆยัยนี่ มันเป็นความรู้สึกที่ชั้นไม่เคยรู้สึกมาก่อน”
แก้วอธิบายให้เพื่อนซี้ฟัง
“ชัวร์เลยแก้ว ชั้นว่าแกตกหลุมรักยัยขนมจีนชัวร์ๆเลย” แจมฟันธง
“คงไม่หรอกมั้ง แค่เพื่อนที่ดีเท่านั้นแหละ” แก้วเกิดสับสนในใจตัวเอง
....เมื่อถึงเวลาเลิกเรียน
แก้วก็มารอขนมจีนที่รถ
ไม่นานขนมจีนก็มาถึง
“รอนานมั้ยแก้ว” ขนมจีนเอ่ยถามทันทีที่มาถึง
“ก็ไม่นานหรอก ไปกันเลยนะ” แก้วเอ่ยและเปิดประตูรถ
“แล้วแจมละ” ขนมจีนเอ่ยถาม
“ไม่ต้องห่วงมันหรอก ป่านนี้คงไปส่งจินนี่แล้วละ” แก้วตอบแล้วสตาร์ทรถขับออกไป
ท่ามกลางสายตาบรรดาแฟนคลับในโรงเรียน
‘นั่นยัยขนมจีนนี่นา จะจับพี่แก้วชั้นแน่ๆเลย น่าหมั่นใส้’
‘พูดได้เต็มปากนะพี่แก้วเทอที่ไหนเล่าพี่แก้วชั้นต่างหาก’
‘พอกันเลยเถียงกันอยู่ได้ยัยขนมจีนจะคาบไปกินแล้วนู่ดูสิขึ้นรถไปต่อหน้าต่อตาเลย’
เสียงแฟนคลับซุบซิบกัน
แก้วขับรถมาเรื่อยๆก็มาจอดที่หน้าภัตตาคารสุดหรูแห่งหนึ่ง
“แก้วจอดทำไมละ” ขนมจีนเกิดความสงสัย
“ก็จะเลี้ยงข้าวเทอไงละ” แก้วหันมาตอบ
“จะดีหรอ ที่นี่แพงมากเลยนะ ไปกินบ้านเราก็ได้เดี๋ยวเราทำให้กินดีกว่า”
ขนมจีนปฏิเสธที่จะลงไปภัตตาคารสุดหรู
“เอางั้นก็ได้” แก้วตอบตกลงตามที่ขนมจีนเสนอ
“แล้วแก้วอยากกินอะไรละ จะได้ไปซื้อวัตุดิบกันก่อน” ขนมจีนถาม
“อะไรก็ได้ตามใจเทอแล้วกัน” แก้วตอบแล้วขับรถออกไป
เมื่อถึงตลาด แก้วและขนมจีนก็ลงไปหาซื้อวัตุดิบในการทำอาหาร
เมื่อได้ครบตามต้องการแล้วก็มุ่งหน้าไปที่บ้านขนมจีนทันที
................................................................................
เป็นไงกันบ้าง
หลังจากที่หายไปนาน
ยังไงก็ฝากเม้น ด้วยน้า
ไปละ
บาย
จาก...ไลฟ์คุง
ความคิดเห็น