คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : วันเปิดบริษัท
~ ~ เขามันตัวจริงแล้วฉันมันตัวอะไร
เขาน่ะเป็นใครแล้วชั้นน่ะเป็นใคร
เป็นแค่ที่พักไม่ใช่ที่รัก ~ ~
เพลี้ยง !!
โครม!!...
“เป็นไรไปแก้ว??” เพื่อนถาม
หลังจากที่แก้วเตะสเตอริโอของเทอจนแตกกระจาย
‘แก้ว เค้าขอโทษ เค้ามีคนอื่นแล้วตัวเองเป็นแค่ที่พักของเค้าเท่านั้น’
“ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!.......”
ทุกครั้งที่ได้ยินเพลงนี้เหมือนกลับว่าอดีตได้ตามมาหลอกหลอนทุกครั้ง
เรื่องราวเก่าๆมันแว๊บเข้ามาในหัว คำล่ำลาที่แสนเจ็บปวด
“แก้ว ใจเย็นๆนะ อย่าจำมันสิ ลืมมันไปให้หมด” เพื่อนเข้ามาปลอบ
“มันลืมไม่ลง ความเจ็บปวดครั้งนี้มันหนักหนาเกินไป”
แก้วได้แต่นั่งเหม่อทุกครั้งที่อยู่คนเดียว ยึดติดอยู่กับอดีตที่แสนเจ็บปวด
“พรุ่งนี้วันเปิดบริษัทใหม่” เพื่อนช่วยเตือนความจำให้
“ชั้นรู้!!”
“งั้นพักผ่อนก่อนแล้วกัน มีอะไรก็โทรหานะ ชั้นกลับก่อน” เพื่อนขอตัวจะกลับบ้าน
“ขอรถสปร์อตสีแดงคันนึง” แก้วอยากมีรถไว้ขับเล่นสักคัน
“ได้ อีก1ชั่วโมง” เพื่อนบอกแล้วเดินออกไป
แก้วทิ้งตัวลงนอนที่โซฟา
ที่คฤหาสน์อันเงียบสงบ
ไม่มีใครเลยนอกจากแก้วคนเดียว
“ชั้นต้องหาเทอให้เจอจนได้ ไม่ว่าเทอจะอยู่ที่ไหนชั้นจะขอตามจนเจอ”
แก้วนอนบ่นกับรูปใครบางคนที่พกติดตัวไว้ตลอดเวลา
‘แก้ว ...เค้าขอโทษนะ เค้ามีคนอื่นแล้ว’
‘เราจบกัน....เราจบกัน....เราจบกัน..!!’
“...ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!”
แก้วสะดุ้งตื่นจากฝันร้ายที่เคยเกิดขึ้นจริง ครั้งแล้วครั้งเล่าที่ฝันแบบนี้
ไม่เคยแก้ได้สักที คำลาคำนั้นมันยังดังก้องอยู่ในหัวตลอดเวลา
“เมื่อไรชั้นจะได้เจอเทอสักทีนะ เรื่องร้ายๆนี้มันจะได้จบๆไปสักที”
แก้วกุมขมับเบาๆ ด้วยความเจ็บปวดในใจ
ค่ำคืนนี้คงหลับไม่ลงแล้วล่ะ
“ครับ บัดนี้ก็ได้เวลาอันเป็นมงคลแล้ว ขอเชิญท่านประธานได้กล่าวเปิดงานด้วยครับ”
วันนี้เป็นทำการเปิดสาขาย่อยของธุรกิจบริษัทศิริมงคลสกุล
“ขอต้อนรับทุกท่านเข้าร่วมเป็นอันหนึ่งอันเดียวกันเพื่อความก้าวหน้าและยิ่งใหญ่”
นี่คือประโยคที่แก้วพูด แค่นี้จริงๆ สั้นๆแต่ได้ใจความ
“ครับ ต่อไปก็จะเป็นการแนะนำผู้บริหาร ท่านแรกคุณมีนาพร
ประธานคณะกรรมการฝ่ายการตลาด
ทั้งการส่งออกและนำเข้าอยู่ในการดูแลของคุณ
คุณชลธร เป็นผู้ตรวจสอบทรัพย์สินทั้งหมดของบริษัท แล้วท่านต่อมาคือ..”
“...พอได้แล้ว...เบื่อจะฟัง!!!” แก้วขัดขึ้นมากลางที่ประชุม
“แก้ว ใจเย็นก่อนสิ แป๊บนึงนะ” เพื่อนที่อยู่ข้างๆสะกิดแก้วเบาๆ
“สรุปโครงสร้างและผังงานบุคลากรทั้งหมดให้เสร็จ อีก1ชั่วโมงเอาไปส่งที่ห้อง”
สิ้นคำพูดแก้วลุกออกจากที่ประชุมโดยไม่ไว้หน้าใคร
“แค่วันแรกก็แสดงฤทธิ์ได้มากขนาดนี้แล้ว คอยดูว่าต่อไปจะเป็นยังไง”
เสียงบ่นของประธานคณะกรรมการฝ่ายส่งออก ที่ไม่พอใจกับการแสดงออกของแก้ว
“แค่1ชั่วโมงใครจะทำทันละครับ อย่างน้อยที่สุดก็3วัน”
“ใช่ๆท่านพูดถูก ท่านประธานคนนี้เอาแต่ใจจริงๆ”
“เด็กรุ่นใหม่ก็อย่างนี้แหล่ะ ใจร้อน”
เสียงนินทาดังขึ้นท่วมห้องหลังจากประธานหนีการประชุม
“ท่านประธาน ท่านทำแบบนี้ไม่ถูกนะมันส่อถึงความไม่มีมารยาท”
มีนาพรเดินตามท่านประธานออกมา
“แล้วมารยาทของคุณ คือ การตามมาต่อว่าเจ้านายงั้นหรอ??”
แก้วหยุดเดินแต่ไม่ได้หันมามองเลยแม้แต่หางตา
“ชั้นเป็นหุ้นส่วนของบริษัทไม่ใช่ลูกจ้างช่วยทำความเข้าใจด้วย”
“แต่ถึงยังไง คุณก็ไม่ใช่ประธาน”
จบคำพูดที่เยือกเย็นแก้วก็เดินต่อไป โดยไม่เคยคิดที่จะหันมองคนที่พูดด้วยเลยซักนิด
“ท่านประธานคะ เชิญค่ะ นี่คือห้องท่านนะค่ะ ถ้ามีอะไรขา...”
“ออกไปได้แล้ว!!” ไม่รอฟังอะไรซักนิด แก้วก็ไล่พนักงานออกจากห้อง
“ออกไปก่อนไป” ชลธรตามเข้ามาพอดี
“ค่ะ”
“เป็นไงบ้างห้องนี้ถูกใจแกรึป่าว”
“ก็ดี” คำตอบง่ายๆที่ไม่ต้องคิดหลุดออกมาจากปากแก้ว
“ต้องการอะไรอีกก็บอกแล้วกัน ส่วนเรื่องโครงสร้างและผังงาน
ทั้งๆที่แกก็รู้ว่าชั่วโมงเดียวมันไม่เสร็จแน่นอน แต่แก...”
“แต่ชั้นสามารถทำเสร็จได้ภายใน10นาที” แก้วพูดดักขึ้นมา
“ชั้นรู้ แต่คนที่นี่ไม่เหมือนแกนะ” ชลธรพยายามอธิบาย
“ชั้นขอเปลี่ยนห้องนี้ ของทุกอย่างในห้องนี้ต้องเป็นสีแดงทั้งหมด”
“แกจะบ้าหรอ นี่บริษัทนะไม่ใช่สวนสนุก” ชลธรคัดค้าน
“พรุ่งนี้ ที่นี่ห้องนี้ ต้องเป็นสีแดง” คำประกาศิตที่ออกจากปากแก้ว
ยากที่ใครจะขัดได้
“สวัสดีครับท่านประธาน ผมชื่อเขื่อน เป็นเลขาของท่าน”
หนุ่มน้อยหน้ายาวอายุอานามก็ไล่เลี่ยแก้ว เดินเข้ามาแนะนำตัว ในฐานะเลขาของแก้ว
“เลขาชั้นต้องเป็นผู้หญิงเท่านั้น”
“แต่ว่า แก้ว...” ชลธรยังไม่ทันจะอ้าปากพูดก็โดนเบรก
“ประกาศรับสมัครเลขาด่วนที่สุด ป.ตรี ไม่จำกัดสาขา
คุณสมบัติเป็นผู้หญิงและต้องสวย เท่านั้น!!!”
คำสั่งของท่านประธานเป็นประกาสิต
“แล้วผมละครับ!!!” หนุ่มน้อยนามว่าเขื่อนถามขึ้น
“อยากทำอะไรก็ทำ พนักงานทำความสะอาดยังว่าง” แก้วแนะนำตำแหน่งให้
“คุณไปประกาศรับสมัครเลขาให้ด่วนที่สุด พรุ่งนี้นัดมาสัมภาษณ์ที่นี่”
ชลธรมอบหมายหน้าที่ให้หนุ่มน้อยไปปฏิบัติ
“เป็นอะไรไปอีกละ ลืมๆไปซะมั่ง” ชลธรถามเมื่อเห็นท่านประธานนั่งกุมขมับอยู่
“มีนาพร ชั้นรู้สึกคุ้นเคยกับเทอคนนี้จนบอกไม่ถูก เหมือนกับว่าเทอเคย...”
แก้วควักรูปปริศนาขึ้นมาดู รูปที่แก้วได้รับโดยไม่ทราบที่มา
‘แก้ว เค้าขอโทษ เค้ามีคนอื่นแล้ว เราจบกัน...เราจบกัน....เราจบกัน....’
รูปปริศนาที่มาพร้อมกับความเสียใจของแก้ว คนในรูปนี้คือใครกันนะ
“เที่ยงแล้วอย่าลืมไปกินข้าวด้วยนะ” เพื่อนรักตบไหล่แก้วเบาๆแล้วเดินออกไป
“ความเจ็บปวดมันเริ่มทวีขึ้นเรื่อยๆ ขอให้ชั้นได้พบเทอเร็วๆด้วยนะ.”
แก้วนั่งบ่นกับรูปใบเดิมที่ผ่านมาแล้วสิบๆปีแต่มันยังอยู่ในสภาพเดิม
ก๊อกๆๆๆ!!!
“เข้ามา!!”
แก้วเก็บรูปเข้ากระเป๋าแล้วนั่งหันหลังให้ผู้มาเยือน
“ท่านประธาน...”
“จะมาต่อว่าอะไรอีกละ” แก้วพูดดักไว้ก่อน
“เปล่าหรอกคะ แค่อยากมาทำความรู้จัก ที่จริงท่านประธานก็ยังไม่แก่นิ่คะ อายุอานามก็คงไม่เกิน25”
มีนาพรเข้ามาหาท่านประธานถึงในห้อง ด้วยเหตุใดกันแน่
“ฮึๆๆ!! รู้ด้วยหรอ ทั้งที่ข้อมูลทุกอย่างถูกปิดไว้หมด คุณไม่ธรรมดานิ่.”
แก้วหันมาพูดด้วย
“ชั้นชื่อมีนาพร เรียก ‘มีน’ ก็ได้ เพราะเราคงไม่แก่กว่ากันเท่าไร”
เทอแนะนำตัวให้แก้วรู้จัก
“เชิญนั่งก่อนสิ”
“ขอบคุณคะ”
‘เราจบกัน...’
‘ทำไมล่ะเค้าไม่ดีตรงไหน’
‘ตัวเอง ดี เกิน ไป ลาก่อน’
‘ม่ายยยยยยยยยยยยยยยย’
“ม่ายยยยยยยยยยยยยยยย!!!”
“คุณเป็นอะไรคะ”
มีนตกใจที่จู่ๆแก้วก็ร้องออกมาเหมือนคนสะดุ้งตื่นจากฝัน
“ฟู่!!...ไม่เป็นไรหรอก”
แก้วเป่าลมออกทางปากเบาๆเพื่อเรียกสติกลับมา
เพราะอะไรกัน อยู่ใกล้คนคนนี้แล้วรู้สึกความเจ็บปวดมันเพิ่มขึ้นมาอย่างรวดเร็ว
ภาพเหตุการณ์ครั้งนั้นมันปรากฏขึ้นมาอีกครั้ง
“มีนเคยอยู่ในเหตุการณ์ที่แบบว่า เห็นคนตายไปต่อหน้าต่อตารึป่าว”
“ไม่นิ่คะ ท่านถามทำไม”
“ป่าวหรอก.”
“มีนมีอะไรอีกรึป่าว”
แก้วเริ่มจะเบื่ออยากพักผ่อน
“ไม่มีหรอกค่ะ งั้นไว้ค่อยคุยกันใหม่นะคะท่าน.”
มีนาพรพูดจบก็เดินออกจากห้อง
“เทอเป็นใครกันแน่นะ ‘มีนาพร’”
แก้วเอนตัวนอนลงที่เก้าอี้
ความคิดเห็น