F F K &Kamikaze Drama (Y) รักจริง เลิกจริง เจ็บจริง

ลำดับตอนที่ #2 : ทำใจบอกลา

������������ เช้าวันรุ่งขึ้น ที่บ้านแจม�
รถสปอร์ตคันหรูแล่นมาถึงหน้าบ้าน รปภ.รีบเปิดประตูให้โดยไม่ต้องถามว่าคุณมาหาใคร เพราะคนที่อยู่ในรถคือ แก้ว นั่นเอง
เมื่อจอดรถแล้วก็เปิดประตูรถ ก้าวเท้าลงมาอย่างเทส์มากมายเลย
"สวัสดีค่ะ คุณแก้ว มาแต่เช้าเลยนะคะ ทานอะไรมารึยังคะ " พี่ลำดวนซึ่งเป็นแม่บ้านบ้านแจมเอ่ยถาม
"เอ่อ...แจมตื่นรึยังคับ"
"คุณหนูตื่นแล้วคะ คงกำลังแต่งตัวอยู่มั้งคะ เชิญคุณแก้วตามสบายเลยนะคะ พี่ขอตัวก่อนนะคะ"
"ขอบคุณคับ"

��� แก้วจึงเดินขึ้นไปหาแจมบนห้องนอน
ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก! เสียงเคาะประตูดังขึ้น
"เชิญค่า มีอะไรหรอค่ะพี่ลำดวน แจมใกล้จะเสร็จแล้วเดี๋ยวตามลงไปคะ" แจมพูดทั้งๆที่ไม่ได้หันมามองและยังแปรงผมอยู่
"มีความคิดถึงมาฝากคับ "แก้วตอบและยิ้มพร้อมกับเดินเข้าไปหา
"อ้าว...แก้ว มานานแล้วหรอ ทานข้าวรึยัง เปนไรปะเนี่ยมาแต่เช้าเชียว" �แจมตอบด้วยความดีใจและคาดไม่ถึง
"ก็คิดถึงแจมไงคับ ถึงได้มาแต่เช้า แล้วแจมละคิดถึงแก้วรึป่าว" แก้วถามพร้อมกับเดินเข้ามากอดแจม
"คิดถึงสิ มากด้วย� จุ๊บ! " แจมตอบพร้อมกับหอมแก้วที่นึง
"แจมเนี่ย นารักที่สุดเลย" แก้วยิ้มอย่างภาคภูมิใจ
�����
จากนั้นแก้วและแจมก็เดินทางมาโรงเรียน
����� ณ.โรงเรียน kamikaze international school
รถคันหรูแล่นเข้าจอดที่โรงเก็บรถ
"เฮ้อ! ไอ้แก้ว วันนี้คงน้ำท่วมโลกแน่เลยวะที่แกมาแต่เช้าเนี่ย" เสียงของเพื่อนตัวดีนามว่า "มีล่า" ทักขึ้นก่อนเพื่อนคนอื่น
"อ้าว! มีล่า หนมจีน หวาย มานานยัง" แก้วทักเพื่อนบ้าง
"ก็มาก่อนแก 10นาที่นี่แหละ" ขนมจีนตอบ
"แล้วเบสท์ กับ อิ้งค์ ยังไม่มาหรอ" แจมถามเพื่อนบ้าง
"โทรไปเมื่อกี้มันบอกว่าใกล้ถึงแล้ว...เออมานู่นแล้ว พูดยังไม่ทันขาดคำตายยากจริงๆ" หวายบอกพลางชี้มือไปยังเบสท์และอิ้งค์ที่กำลังเดินมา
"อ้าว หวัดดี แก้ว แจม หนมจีน มีล่า สบายดีมั้ย ไม่เจอกันตั้ง2วัน" เบสท์ทักเพื่อน
"ก็ดี แต่มีปัญหานิดหน่อย" แก้วตอบด้วยสีหน้าไม่ค่อยดีนัก
"มีไรรึเปล่าแก้ว บอกแจมได้นะ"� แจมถามด้วยความเป็นห่วง
"ไม่มีไรหรอกแจม เอาไว้สอบวันสุดท้ายแล้วแก้วจะบอกนะ" แก้วบอกพร้อมด้วยรอยยิ้มแบบเศร้าๆที่พยายามเก็บไว้ไม่แสดงความเศร้าออกมา
"งั้นพวกเราไปรอเรียนคาบแรกดีกว่านะ" หวายบอกพร้อมกับเดินนำไปและเพื่อนทุกคนก็เดินตาม

������� หลังจากนั้น 7 วัน ก็ถึงการสอบวันสุดท้าย หลังจากทุกคนสอบเสร็จต่างก็แยกย้ายกันกลับ เหลือเพียงแค่นักเรียนกลุ่มหนึ่ง
" แก้ว แกจะบอกแจมยังไงวะ ชั้นกลัวแจมรับไม่ได้วะ" เบสท์ถาม
"ยังไงก็ต้องบอก ในเมื่อชั้นเลือกแล้ว ชั้นทำเพื่อเค้านะเบสท์" แก้วตอบ ก้มหน้ามองพื้นดินด้วยความอาลัย
"แกไม่ต้องห่วงนะแก้ว เดี๋ยวทางนี้พวกชั้นจะดูแลแจมเอง แกตั้งใจเรียนให้จบไวๆนะ ความฝันของแกจะได้เปนจริง" อิ้งค์ปลอบ
"ขอบใจพวกแกมากนะ" แก้วพูด ทั้งที่ยังก้มหน้าอยู่
"แก้ว ทำไรอยู่ จะกลับยัง" แจมที่เพิ่งเดินมาถึงถามแก้ว
" เออ แก้ว งั้นพวกชั้นกลับก่อนนะ ปะพวกเรากลับกันเถอะ" เบสท์พูดพร้อมกับฉุดกระชากลากเพื่อนๆไปด้วย
"เอ่อ แจม แก้วมีเรื่องจะบอกแจม" แก้วเริ่มพูด
"แก้วมีไรหรอ ทำไมดูหน้าไม่ค่อยดีเลย มีเรื่องไรไม่ดีรึป่าว" แจมถามอย่างสงสัย
"คือ ว่า แก้ว ......แก้วต้องไปเรียนที่อเมกา" แก้วพูดพร้อมทั้งกลั้นน้ำตาไม่ให้มันไหลเพราะกลัวว่าคนตรงหน้าจะร้องไห้ออกมา
"แก้วจะไปจริงๆ หรอ แก้วไม่ไปได้มั้ยไหนแก้วสัญญาว่าจะอยู่กับแจมตลอดไปไง แก้วจะผิดสัญญาไม่ได้นะ" แจมพูดพร้อมหยดน้ำใสๆที่ไหลออกมาจากดวงตาคู่ใสที่แสนคุ้นเคย
"แจม แก้วทำเพื่อเรา2คนนะ ถ้าแก้วเรียนจบกลับมาพ่อจะไปสู่ขอแจมให้แก้วแจมรอแก้วได้ไหม" แก้วบอกคนในอ้อมกอดที่ไม่มีทีท่าว่าจะหยุดร้องไห้
"แจมตอบแก้วสิ แจมจะรอแก้วได้ไหม" แก้วถามคำถามเดิมอีกที
"______" แจมยังคงร้องไห้ในอ้อมกอดของแก้ว

���������� อีกฟากหนึ่งของโรงเรียน
"เฮ้อ! น่าสงสารแก้วจังเลย" ขนมจีนบ่นออกมา
" นั่นสิ รักกันแท้ๆแต่ต้องจากกัน ถ้าชั้นเจอเหตุการณ์แบบนี้คงทำใจไม่ได้เหมือนกัน" มีล่าเสริม
"นี่ยัยมีล่า ก่อนจะจากกันเนี่ยชั้นว่าแกหาคนรักให้ได้ก่อนเถอะ เมื่อไหร่จะมีกับเข้าบ้างละเดี๋ยวก็ขึ้นคานหรอก" หวายแหย่
"นี่ ยัยซาลาเปา ว่าแต่ชั้นเทอก็เหมือนกันชาตินี้หาแฟนให้ได้ก่อนเถอะ เชอะ"�มีล่าค้อน
"นี่ พอทั้งสองคนเลย เพื่อนกำลังมีปัญหาแทนที่จะช่วยกันหาวิธีกลับมาทะเลาะกันซะนี่ ใช้ได้ที่ไหน" เบสท์พูดขึ้นทำให้ทั้งสองเงียบสนิท


������������ ด้าน แก้ว แจม
"แจม กลับบ้านเลยมั้ย แก้วไปส่ง" แก้วบอก
"แก้วกลับก่อนเถอะ แจมไม่อยากกลับตอนนี้" แจมตอบ
"ไม่เอาน่าแจม แจมอย่าทำแบบนี้สิ แก้วใจคอไม่ดีนะ แก้วบอกแล้วว่าแก้วทำเพื่อเราสองคนนะ" แก้วพยายามอธิบาย
"แก้ว แจมว่า เราเลิกกันเถอะ" แจมบอกด้วยเสียงที่เรียบและเย็นชา
"ไม่นะแจม แก้วไม่ยอม" แก้วปฏิเสธเสียงแข็ง
"แจมจะเชื่อได้หรอ ว่าแก้วจะไม่เจอคนอื่น อยู่กันตั้งไกล" แจมบอก
"ได้สิแจม แจมเชื่อแก้วได้นะ เพราะแจมอยู่ในนี้ตลอดเวลา" แก้วว่าพร้อมทั้งจับมือแจมมากุมตรงอกข้างซ้ายของแก้ว
"ไม่ แจมไม่เชื่อแก้ว" แจมสบัดมือแก้วออกแล้ววิ่งออกไป
"แจม! จะไปไหน " แก้วตะโกนพร้องทั้งวิ่งตามไป

������������� ด้าน เบสท์ และเพื่อนๆ ที่ซุ่มดูเหตการณ์อยู่
"เฮ้ย! แจมวิ่งไปแล้ว เอาไงดี" มีล่าพูดขึ้น
"เอางี้นะ อิ้งค์และหวายไปปิดประตูด้านหน้าโรงเรียนไว้นะ" เบสท์เสนอความคิด
" โอเค ปะหวาย" อิ้งค์จับมือหวายวิ่งไปหน้าประตู
"แล้วพวกชั้นละเบสท์" มีล่าถาม
" ชั้นว่าพวกเทออยู่เฉยๆแหละดีแล้ว" เบสท์ตอบ

�������������� เมื่อแจมที่วิ่งมาถึงหน้าโรงเรียนก็พบว่าประตูปิด
"อะไรเนี่ย ทำไมประตูปิด" แจมพูดอย่างหัวเสีย
"แจม ทำอย่างนี้ทำไม" เบสท์พูดพร้อมทั้งเดินเข้ามาหาแจม
"เบสท์ ทำไมมันต้องเป็นแบบนี้ ทำไมแก้วต้องไป" แจมเริ่มร้องไห้ขึ้นมาอีก พร้อมทั้งโผเข้ากอดเบสท์เหมือนกำลังหาที่พึ่ง
"แจมเชื่อเบสท์นะ แก้วมันรักแจมจริงๆ เบสท์เป็นเพื่อนแก้วมาตั้งแต่เด็กเบสท์รู้ว่ามันรักใครรักจริงมันไม่เคยทิ้งใคร มีแต่เค้าทิ้งมันแล้วแจมจะยอมทิ้งมันไปอีกคนหรอ แจมไม่สงสารมันรึไง ที่มันทำไปก็เพื่อแจมนะ" เบสท์พูดปลอบแจมที่อยู่ในอ้อมกอด
"ไอ้เบสท์!! แกทำอะไร ปล่อยแจมเดี๋ยวนี้นะ" เสียงหนึ่งตะโกนขึ้น
������� ผลั่ก!� เสียงกำปั้นปะทะเข้ากับใบหน้าของใครคนนึง







...............................................................................................................................................................................................................


ถึง รีดเดอร์ทุกท่าน

นี่ก็เปนเรื่องแรกของไลฟ์คุง อาจจะยังไม่ค่อยดีเท่าไร� ยังไงก็ช่วยติชมหน่อยนะ� อยากให้เปนแบบไหนก็แนะนำได้

ขอบคุณทุกคนที่กรุณ


�������������������������� จาก...ไลฟ์คุง