คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ตอนที่ 7 ขอโทษ 100%
ตอนที่ 7 ขอโทษ
นาย
ผมเลี่ยงการเจอพี่มันมาอาทิตย์นึงแล้ว โดยมีไอเบสเป็นคนสอดส่องสายตาว่ามีพี่มันมั้ย ถ้าพึ่งตาผมนะเหรอ ป่านนี้ผมคงได้ไปอยู่กับพี่มันแล้ว ตาถั่วยิ่งกว่าอะไร ไหนจะตาตี่ๆที่จ้องจะปิดตลอดอีก อุปสรรคอยู่ที่เบ้าตาจริงๆ
วันนี้ผมกะว่าจะไปห้างไปร้านเพื่อสมัครงาน ทุกครั้งที่ผมทำงานไม่ได้ได้เงินนะ เพราะไปบ้างไม่ไปบ้าง เลยอยากจะไปสมัครทำทุกวันมีค่าจ้างอีกอย่าง จะได้มีข้ออ้างหายไปไม่ต้องเจอพี่เรย์มันด้วย เสร็จจากสมัครงานถึงกลับมาบ้านไม่ได้กลับไปคอนโด กะว่าจะนอนบ้านให้สบายๆสักวัน
“คุณหนูกลับมาแล้ว ดูซูบไปเยอะเลยนะคะ ได้กินข้าวบ้างเปล่า สภาพแบบนี้ไม่ได้กินแน่เลย โถ่ คุณหนูของป้า”
ผมยิ้มพลางเดินไปกอดป้าแจ๋ว
“อยู่คอนโดก็แบบนี้แหละครับ ไม่ค่อยมีคนทำอาหารให้กิน” ผมก็บ้าจี้พูดนะ เห็นอย่างนี้แล้วมันต้องอ้อน
“ไม่เป็นไรนะคะ เดี๋ยววันนี้ป้าจะทำของอร่อยๆให้กินนะ เอาของที่คุณหนูชอบด้วย คุณหนูขึ้นไปรอข้างบนก่อนนะคะ”
ผมพยักหน้ารับ เดินขึ้นมาทิ้งตัวนอนบนเตียงแสนคุ้นเคย ไม่ได้นอนเตียงนี้มาสองอาทิตย์เต็มๆ รู้สึกว่าเตียงที่บ้านนิ่มกว่าที่คอนโด นึกแล้วก็อยากกลับมาอยู่บ้านสบายกว่าอีกอยากกลับๆอะ
Trrruuuuuuuuuuuu
ม้า? โทรมามีอะไรหว่า
“สวัสดีครับม้า มีของฝากผมมั้ยครับ”
[แหม่ ฉันโทรมาแทนที่แกจะถามว่าเป็นไงบ้าง แกดันถามว่ามีของฝากมั้ยเนี้ยนะ]
“โด่ม้า โทรมาแบบนี้ น้ำเสียงแบบนี้ สบายดีแน่นอนนายรู้”
[ย่ะ ไอลูกรู้ดี เอาเป็นว่า....มามีเรื่องจะบอกนายอีกอย่างนะ แหะๆ] มาเสียงหวานแบบนี้มีเรื่องชัวร์!
“มีไรอะ จะบอกอะไรนายอีก”
[คือแบบว่า...ว่า...] ว่า?
[อยากบอกว่า...ว่า...ว่า]
“ม้า!! ถ้าว่าอีกคำเดียว นายวางสายแล้วนะ”
ผมบอกอย่างเหลืออด มัวแต่ว่าๆแล้วผมจะรู้มั้ยว่าม้าจะบอกอะไร คงไม่พ้นที่จะขออะไรจากผมอีกละสิ แล้วผมก็ทายถูกด้วยนะ
[อ่า ม้าอยากบอกว่า การมาฮันนีมูนครั้งนี้ อาจจะยังไม่รู้เวลากลับที่แน่นอน แบบอัลลิมิตอะจะ...] กูว่าละ...
[ไม่ว่ากันเนอะลูก เพื่อป๋าไง! ป๋าจะได้พักผ่อนป๋า อยากพักผ่อน ป๋าทำงานมาเหนื่อย ต้องดูแลพวกเราอีก และป๋าอีก บลาๆๆ] อีกร้อยแปดพันเก้าที่มาผมยกมาอ้าง
ชักแม่น้ำทั้งห้ามาพูดอย่างนั้นอย่างนี้ ผมว่าไม่ใช่ป๋าหรอก คนที่พูดอยู่นี่แหละอยากเที่ยว
“ม้า เอาสั้นๆได้ใจความ”
[ม้ากับป๋าขอเที่ยวต่อไม่มีกำหนดกลับ]
“แล้วเป็นความต้องการของใคร ตอบให้ถูกนะม้า”
[เออ...ก็...ก็ม้า ม้าเอง แหะๆ] หึหึ
“แค่นี้แหละ บอกนายตั้งแต่แรกก็จบ จะพูดยาวทำไม” ผมหัวเราะกับคำสารภาพของม้า อย่างกับเด็กเลย
[แล้วตกลงว่า...?]
“ไปเถอะ ม้าอยากเที่ยวก็เที่ยวเถอะครับ แต่ม้าอย่าลืมของฝากนายนะ”
[จริงนะลูก รักลูกที่สุด เดี๋ยวม้าซื้อของฝากให้นะจ๊ะ...ติ๊ด!]
“ม้า ม้า! ม้าาา จริงๆเลยม้าอะ”
ให้มันได้อย่างนี้สิ ม้าใครว่ะ เหนื่อยใจกับม้าจริงๆ แต่ผมก็เข้าใจม้านะ เวลาม้าอยากไปเที่ยวก็ไม่ได้ไปเพราะป๊าติดงานประชุมสาขานู่นนี่ ดูยอดขาดทุนไม่ขาดทุน เห็นเป็นร้านเค้กแบบนี้ใช่ว่าจะดูแลง่ายๆนะครับ มีหลายสาขาตามห้างก็ดูแลยากใช่เล่นนะ เพราะแบบนี้ผมถึงเลือกเรียนคณะที่จบมาแล้วสามารถมาดูแลกิจการของป๊าได้ บางคนอาจจะคิดว่าผมถูกบังคับหรือเปล่า...ไม่เลย ไม่มีใครบังคับผม ผมทำด้วยความเต็มใจล้วนๆ
มันสนุกนะครับ ที่เราได้คิดสุตรทำขนมใหม่ๆออกมาขายแล้วตนชอบ ยิ่งช่วงเทศกาลจะมีคนซื้อขนมไปฝากญาติตัวเองเยอะมาก ทุกสาขาแทบทำกันไม่ทันกันเลยทีเดียว
และผมมีแพลนว่าจะไปญี่ปุ่นด้วย หลังป๊าม้ากลับ เฮ้ อย่ามองผมอย่างนั้นสิครับ ผมไปดูงานเกี่ยวกับขนม เพื่อมาปรับใช้ในร้านขนมผมจริงๆนะ จริ๊งๆ!ไม่ได้อยากไปเที่ยว ซื้อกันดั้ม ของกินที่เที่ยว และของเล่นต่างๆโดยเฉพาะ แต่งคอร์สเพล ไม่มี๊ไม่มี (ที่แกพูมานี่เตรียมจะทำเรียบร้อยแล้วสินะ) จะไปดูการขยายสาขาเพิ่มขนมโดยเฉพาะ กะจะไปสักเดือนหนึ่ง เพื่อรวบรวมข้อมูลให้มากที่สุด เที่ยวให้มากที่สุด ซื้อของให้มากที่สุด เห้ย! ไม่ใช่ๆผมแค่ล้อเล่น มุขเฉยๆเนอะ รักดอกจึงหยอกเล่นนะก้ะ
เนื่องจากหยอกทุกคนมามากกก (ก.ไก่ล้านตัว) แล้วมันทำให้ไอนายคนนี้เสียพลังงานอย่างมากกกแล้ว น้องนายคนนี้ขอนอนผักผ่อน เพื่อความหล่อก่อนนะก้าบบบบบ คร่อก!
สุขแสนจะสบาย อิอิ จะไม่ให้ผมสบายได้ไงละครับ ผมลากตัวเองกลับมาอยู่บ้านเมื่อวาน ก็มีของกินมื้อเย็นให้ไม่ต้องทำเอง มื้อเช้าก็มีโจ๊กกุ้งร้อนๆกับนมเย็นๆแก้วหนึ่งอยู่บนโต๊ะ ไหนจะมามหา’ลัยโดยไม่ต้องไปยืนโหนราวเบียดใครอีก...อย่าเพิ่งคิดว่าผมได้รถคืนนะครับ ยังไม่ได้ครับ ท่านม้าผมยังไม่บอกที่ซ่อนกุญแจรถ หรืออนุญาตผมใช้รถใดๆทั้งสิ้น ที่นั่งรถได้เพราะป้าแจ๋วสั่งคนขับรถให้ไปส่ง จริงๆผมให้คนขับรถไปส่งก็ได้นะ แต่ม้าเบลกไว้ก่อนห้ามได้ส่งผม
แล้วดูคนขับรถก็เชื่อฟังม้าดีเหลือเกิ๊นไม่ให้แม้แต่จับรถอะ ผมสั่งละไม่ฟังทีป้าแจ๋วสั่งละทำ
ตกลงใครเป็นเจ้านายกันแน่ว่ะ เดี๋ยวปั๊ดไล่ออกซะนิ
ผมนั่งรถมาอย่างสบาย คนขับก็ทำตามป้าแจ๋ว(?)อย่างดี ส่งผมถึงหน้าคณะ ไม่ต้องเสียเวลาเดินให้เหนื่อย
“เฮ้ย ไอนาย!....อย่าหนีนะเว้ย!! กลับมาคุยกันก่อนนนนน”
ใครว่าไม่เหนื่อยวะเหนื่อยตั้งแต่เช้าเลยยย ก็ไอพี่รหัสสุดที่รัก(?)นามว่านนท์กำลังวิ่งสี่คูณร้อยมาหาผม แค่ดูก็รู้ว่าเรื่องอะไร จะด่ากูละสิ ฝันไปเถอะ กูเผ่นละ
“หยุดนะโว๊ยย”
ผมยังวิ่งต่อไปเร็วขึ้นน มึงอย่าตามมาสิวะไอพี่นนท์
“หยุดวิ่งสิเมิงงงงง”
กูไม่หยุด! ตัวช่วยชีวิตผมเจอแล้ว...
“ถ้ามึงไม่หยุดกูตัดสายรหัสนะ เช็คไม่ผ่าน ทีนี้มึงไม่จบแน่!!”
ปึ๊ก!
พอเสียงพี่มันดังจบ สองขาผมหยุดวิ่งทันที หยุดยืนอยู่ตรงนั้นเลย...ไอเหี้ยย! มึงขู่ว่าจะไม่ให้กูจบหรออีพี่นนท์ อีตุ๊ด(?) อีกระเทย(?) คิดว่ากูสนใจมากหรอ...เออ ใช่! สนใจมาก เอ้า ถ้าผมไม่สนใจผมก็ไม่จบสิคร้าบบบ ถามมาได้ว่าสนใจรึเปล่า
ใครบ้างไม่สนใจ อีตัวนี้แหละตัวดีที่จะทำไม่ให้ผมจบปริญญาฯไอใบสี่เหลี่ยมผืนผ้านี่อะ ต้องหยุดสิครับ
แต่คนอย่างไอนายไม่หยุดให้พี่มันว่าได้หรอก ก็ในเมื่อตัวช่วยผมอยู่ข้างหน้านี้ หึหึ
“มีอะไรหรอพี่ ผมวิ่งมาหาไอ้’เบส’พอดี”
กึก
ผมเน้นคำวาเบสและกระเถิบออกมาเพื่อให้พี่มันได้ยลโฉมน้องเบสและเป็นไปตามคาด...พี่มันชะงัก
“เออ....”
เอ๋อแดกสิครับ หึหึ ผมก็ไม่รู้ว่าทำไมพี่มันถึงดูจะไม่ค่อยขัดไอเบสนะ เจอหน้าไอเบสทีไร พี่มันจะเงียบไม่เถียงไม่หือไม่อือใดๆทั้งสิ้น ซึ้งนั่นเป็นเรื่องดี
“มีไรกัน?”
“คือพี่ขอคุยกับายได้มั้ยครับ”
เอากับพี่มันดิ พูดเพราะกับเพื่อนผม แต่กับน้องรหัสแท้ๆไม่เคยพูด นี่ผมเสียใจนะเนี้ย
“จะมาด่าอะไรเพื่อนผมอีกละ คราวที่แล้วก็ด่ามันทั้งที่มันเป็นคนถูก ครั้งล่าสุดผมก็รู้นะว่าเพื่อนเหี้ยของพี่ทำอะไรมันไว้น่ะ บาดแผลมันก็ยังอยู่”
มาเป็นชุดแบบนี้ผมสะอึกแทนเลยครับ ผมมองมันอย่างตื้นตันใจที่มันฝังผมเล่า ไอตอนที่ผมเล่าให้มันฝังมันก็เอาแต่นั่งเล่นเกม ผมไม่คิดหรอกว่ามันจะฟังเลยสักนิด ผมละพูดไม่ถูกเลย ตื้นตันจริงๆจนพูดไม่ถูกเลย น้ำตาจิไหล กระซิกๆ
“พี่ก็มาเพื่อขอโทษมันละ พี่ขอคุยกับนายได้มั้ยครับ”
นี่ก็พูดเพราะดีจริ๊ง
“เอาไงมึงจะคุยมั้ย”
เบสมันไม่ตอบคำถามพี่นนท์แต่กลับหันมาถามผมแทน
“อือ ลองคุยก็ได้” มันพยักหน้าแล้วเดินออกไป ผมหันไปมองพี่นนท์มันเป็นทำนองว่ามีอะไรว่ามา
“นาย กูขอโทษนะเว้ย กูไม่คิดว่าไอเรย์จะทำแบบนั้น กูขอโทษแทนมันนะเว้ย”
“หึ พี่ไม่คิดแต่ให้ผมไปทำงานแทนพี่หรอ...” ผมเงียบพี่มันก็เงียบ เออดีเว้ยแกล้งแค่นี้แม่งไปไม่ถูกเลย ฮ่าๆ
“กูขอโทษ ยกโทษให้กูนะ ยกโทษให้พี่รหัสคนนี้นะ เดี๋ยวเรื่องล่าลายเซ็นพี่คนนี้จะช่วยให้นะ”
ยิงปืนนัดเดียวได้นกตั้งสองตัว ได้ความสะใจอย่างกับความสบายไม่ต้องไปล่าลายเซ็นให้เหนื่อย
“คึคึ ฮ่าๆๆ พี่ไม่ต้องทำหน้าสำนึกผิดขนาดนั้นก็ได้ เห็นแล้วขำ ฮ่าๆ”
“นี่มึงหลอกกู? ไอน้องห่านิเดี๋ยวปั๊ด...หึหึ ตกลงว่าไงยกโทษให้พี่คนนี้มั้ย”
“ครับๆยกโทษ แล้วอย่าลืมเรื่องลายเซ็นละ”
“แล้วเพื่อน...กูละ” ดีใจได้ไม่นานพอพูดถึงไอเหี้ยนั่นก็จี๊ด จนไม่อยากให้อภัยเลย แค่ชื่อยังไม่อยากได้ยิน
“ทางใครทางมัน ผมไม่ยกโทษให้ เพราะไม่คิดจะยุ่งกับไอคนพันธุ์นั้นอีกแล้ว เลิกๆพูดถึงเดี๋ยวโมโห”
“ถ้าไม่มีอะไรแล้วผมไปเรียนก่อนนะ ไว้เจอกันที่ห้องเชียร์พี่”
ต่อ
“เอ้าๆ เชียร์กันสิครับ อย่ามัวแต่มองเชียร์รีดเดอร์ครับ น้องนายครับนั่งอยู่กับที่ครับอย่าเดิน”
“ปละ...เปล่าครับพี่
ผมแค่จะหยิบของที่ตกครับ”
ปากผมบอกพี่มันไปแต่ตานี่มองรุ่นพี่อกดูมตาไม่กระพริบ
อัยย่ะ เอวยี่สิบหก อกนี่แม่มเอ๊ยทะลุอกสามสิบห้ารำยังวะ น่านๆน๊านน
มีส่งสายตา อะหึก กำเดาพุ่ง เห้ยๆนั่นเดินมาทางนี้ด้วย
“น้องนายใช่มั้ยคะ
อืมพี่รู้สึกถูกชะตากับน้องนายจัง...” แต่ผมนี่ถูกชะตากับหน้าอกหน้าใจพี่มากอะ
“ครับๆ ผมก็ว่างั้น”
ผมตอบไปนี่สติเต็มรึเปล่ายังไม่รู้เลย
“นี่คะเบอร์พี่มีอะไรก็...โทรมานะคะ
พี่ชื่อคัพเค้กนะคะ” คุณเธอยืนกระดาษเล็กๆส่งมาให้แถมบอกชื่อแซ่อย่างดี อะไรนะ
คัพเค้กหรอ คับสมชื่ออออ(คนละคับกันละ)
ยืนตาเยิ้มได้ไม่นานไอพี่นนท์ก็กระชากผมลงมาจากสวรรค์ชั้นเจ็ด
“พอยังครับ
ถ้าพอแล้วกลับมานั่งครับถ้ายังอยากให้ชีวิตตัวเองดีอยู่” ไม่เห็นเป็นพี่นี่เดินไปตบคว้ำอะ
ผมกลับมานั่งเชียร์ต่อครับปากขยับตามเพลงตามองเชียร์รีดเดอร์ไปอะร๊ายยมันจะดีไปกว่านี้
มันวันดีอะไรแบบเน้ ชีวิตดี๊ดี
ชีวิตแย้แย่ ฮ่วย นี่มันวันอารายยยยกานนนนน ทำไม
ทำไมๆ ทำไมไอพี่เรย์ถึงมาอยู่หน้าคณะของผมได้ไงอะ หันซ้ายหันขวา ตัวช่วยไม่มีสักคน
ตัวช่วยสุดท้าย...ไอเบส
“ไอเบสสส พากูออกจากมหา’ลัยทีสิ”
“มึงนี่ประสาทแดกปะวะ
มึงก็เดินไปหน้าม.แล้วก็เดินออกจากประตูไปแค่นั้น ยากอะไรวะ”
“มึง ไอพี่เรย์อะอยู่หน้าม.”
“ไอห่านั่นอีกแล้วหรอวะ? กูละหงุดหงิดจริงๆ
ช่วงนี้น้องเบลล์ก็เป็นห่าเหวอะไรไม่รู้ งอแงจะไม่ยอมคุยไม่ยอมเจอหน้ากูเนี้ย”
ผมทำหน้าอ่อนมันสุดๆ “เออๆไปๆ”
เย้!
รอดแล้วๆ
อีกนิดเดียวๆ
เดินๆอีกนิดขอบประตูอยู่อีกไม่กี่อึดใจ...
“อ่าวไอนายทำไมมึงเดินแบบนั้นวะ”
ไอชิบหาย
ไอพี่รหัสบ้า ไอๆแม่งๆ
“มึงเดินแบบนั้นทำไมวะ
เดินดีๆดิ” หมด...หมดกัน กูจะแอบไม่ต้องแอบละ ไอห่า
“เบสกูว่าวิ่งเถอะวะ ไม่แอบแล้ววว”
งานนี้โกยเถอะโยม แว็ก
“เอ้ามึงจะรีบไปไหนละ วิ่งทำไมเดี๋ยวชนคนอื่นเขา”
ดูๆมันดูมัน พูดไปลอยหน้ารอยตาไป แล้วไอพี่เรย์ก็เดินมาทางนี้แล้วด้วย
นี่พวกมึงนัดแนะกันใช่มั้ยยย กูไม่ยอม
ไม่เอาๆอะยังไม่พร้อมที่จะเจอพี่มัน นายยังพร้อมที่จะตายครับ
ตัวช่วยสุดท้าย(อีกแล้ว?) ไอเบส
พรึ่บ! อือฮือ มึงกระชากกูเลยหรอวะ พอผมมองตาขอความช่วยเหลือจากเพื่อนสนิทตัวเอง
มันก็เหมือนจะรู้ดีว่าผมต้องการอะไร มันเลยกระชากผมจากมือพี่นนท์
จะบอกว่าเหมือนศึกชิงนางสุดๆผู้ชายแย่งกันเพื่อ...แย่งผู้ชาย
ชีวิตดี๊ดี
“พี่ปล่อยเพื่อนผม ผมจะรีบไปหาแฟน”
ปล่อยจริงด้วยเว้ยเฮ้ย ทำไมพี่มันดูเชื่อฟังดีจัง
ไม่ได้เชื่อฟังไอเบสหรอก ก็มันเล่นกระชากผมออกมาแล้วค่อยบอกพี่นนท์ ตกลงกูหนีพี่มันไม่ทันสินะ มานู่นละ...
“กูขอคุยกับมึงหน่อย” ประโยคที่ผมเกลียดสุดละตอนนี้
ไม่คุยเด็ดขาด ยังไงก็ไม่คุย
ถ้าผมคุยกับพี่มันก็เท่ากับว่าเปิดโอกาสให้พี่มันด่ามันว่าได้
เดี๋ยวมันก็แก้แค้นผมอีก ผมไม่อยากกลับไปมีสภาพเหมือนถูกหลอกใช้แบบนั้นอีกแล้ว
ใครจะทำก็ทำเถอะผมคนนึงละไม่ แล้วก็ความจริงผมไม่เกี่ยวอะไรเลยด้วยซ้ำ
มันไม่น่ารู้จักพี่มันเลย ผมไม่น่าไปรับคำพี่นนท์มันเลย และผมก็ไม่จำเป็นต้องพูดคุยต้องทำความรู้จัก
ไม่จำเป็นต้อง...ให้อภัย พี่มัน
ผมเลยเลือกที่จะสะบัดแขนออกจากเบสแล้วเดินผ่านพี่มันไป
ผ่านเลยไปไม่คิดแม้จะมองหน้าพี่มันซะด้วยซ้ำ
“เดี๋ยวสิ”
ผมเดินดุ่มๆออกมาทิ้งทุกคนไว้ข้างหลัง
คิดว่าคงไม่มีใครตามมาแล้วผมก็เริ่มคิดว่าจะไปไหนดี
นึกขึ้นได้วันนี้พี่ที่ร้านเช่าหนังสือบอกว่าวันนี้มีการ์ตูนมาใหม่หลายเล่น
อืม...เลือกเอาไว้เลยดีกว่าว่าจะเอากี่เรื่อง
“เฮ้ย! ปล่อยกูนะ! กูบอกให้ปล่อยไงไอเหี้ย ปล่อยดิ!”
พรึบพรั่บๆ
“อย่าดิ้นดิ อยู่เฉยๆ...กูบอกว่าอย่าดิ้น!
ถ้ามึงดิ้นจะหาว่ากูใจร้ายไม่ได้นะ” ใจร้ายหรอ? กูกลัวมึงนักนิ
“ทำไมกูต้องฟังมึง! มึงเคยใจดีกับกูด้วยหรอห้ะ!! คำว่าใจร้ายมันยังน้อยไปสำหรับสิ่งที่มึงทำกับกู
อย่างมึงมันไอเหี้ยดีๆนี่แหละ เอาซี้ มึงจะทำห่าอะไรกูก็ได้ แต่กูจะไม่หยุดดิ้น!” แค้นสุดๆแล้วแค้นจนน้ำตาไหลแล้ว ผมโมโหจนตัวผมสั่น
แต่ขาและตัวก็ไม่หยุดถีบหยุดจะดิ้นรน
“หยุดนะนาย กูขอละกูแค่จะคุยกับมึง”
“ถ้ามึงจะคุยกับกู ก็ปล่อยกูสิ”
“กูอยากพามึงไปบ้าน...”
“กูไม่อยากไปที่เฮงซวยนั่นอีก”
“ระวังปากหน่อย หยุดดิ้นสักทีกูหนักนะ” ใครใช้ให้มึงอุ้มพาดบ่าละ
ใช่ครับ
พี่เรย์มันอุ้มพาดบ่าผมตั้งแต่เดินออกมาจากประตูจนตอนนี้มาที่รถของพี่มัน
มันไม่เหนื่อยบ้างหรอ ผมก็ว่าตัวไม่ใช่เบาๆนะ
ทำไมมันอุ้มซะอย่างกับผมเป็นหมอนข้างนิ่มๆเดินพาดไปไหนมาไหนได้
พอถึงรถพี่มันก็จับผมยัดใส่เบอะรถคาดเข็มขัดให้อย่างดี
มันเดินอ้อมเตรียมจะขึ้นรถ ผมก็ปลดเข็มขัดออกเปิดประตูกำลังจะก้าวออก
แต่อีกคนกลับไวกว่ามือหนาคว้าข้อมือผมไว้ทันแล้วกระชากผมลงกลับมานั่งที่เดิม
“นั่งอยู่เฉยๆนาย กูไม่อยากทำรุนแรงกับมึงนะ”
“ไม่ทำก็ปล่อยสิวะ ปล่อยดิไอเหี้ย ไอสัส
ไอ...อุ๊บ! อือๆๆ”
ปั๊กๆปั๊ก!
ผมอยากต่อยมันมากๆ
มันกล้าดียังไงมาจูบผมสองรอบแล้วนะที่มันจูบ คิดว่าจะให้จูบง่ายๆหรอะ ไม่มีทาง!
เรย์
ปั๊กๆปั๊ก!
เจ็บ เจ็บมากครับมันทุบหลังผมปั๊กๆ
แค่จูบแค่นี้ทำไมมันต้องทุบหลังผมขนาดนี้ด้วย เห็นทีจะปล่อยไว้อย่างนี้ไม่ได้แล้ว
หลังผมหักแน่ๆ
ผมเลยกดจูบยิ่งแรงขึ้น
สอดลิ้นเข้าไปหยอกล้อเกาะเกี่ยวลิ้นมัน แล้วค่อยๆผ่อนแรงลง
ผมค่อยชินรสจากปากมันทีละนิดๆ อย่างช้าๆ
ปั๊ก...ปั๊ก
แรงที่ตอนแรกกระหน่ำทุบตีหลังผมก็ค่อยคลายกลายเป็นแค่แรงต่อต้านขัดขืนน้อยๆ
จนกลายเป็นแรงประท้วงเพื่อระบาย มือที่ทุบตีของมันดูจะขัดแย้งกันน่าดู
เพราะอีกข้างยังทุบผมอยู่แต่ไม่ได้แรงเท่าตอนแรกมาก
กับอีกมือที่กำเสื้อผมแล้วขยี้แถม...มีจิกเล็บลงไปด้วย
หน้าผมเอียงได้องศาพอดีในการจูบ
มือไม้มันเริ่มไม่ต่อต้านแล้วมีแต่ลิ้นที่ยังดุ้นดันลิ้นผมออกไม่ให้เข้าไปชิมลิ้มลองภายใน
ยังไงวันนี้ผมก็ต้องได้ลิ้มลองละหน่า
“อื้อ! อือๆ...อืม” ในที่สุดผมก็ชิมมันได้ครับ
อยากบอกว่าปากมันหวานละมุนมากเลยครับงานนี้
พอเข้าไปได้ดูอะไรๆจะง่ายขึ้นตามไปด้วยนะ เพราะลิ้นผมที่ลากผ่านไปตรงไหนลิ้นของมันก็จะตามผมมาด้วย
ผมกับมันกำลังจะเคลิ้มได้ที่ก็มีเสียงขัดจังหวะซะก่อน...
ปี๊นนนนนนนน!
“ขอโทษครับ ที่ผมเผลอบีบแตร”
“เฮือก!” หมดกัน...ความโรแมนติกตรู==
“ปล่อยผมนะ ออกไปจากตัวอึดอัด!” อือหือ
ตัวผมเกือบจะทั้งตัวทับอยู่บนตัวไอนายเรียบร้อย
แทบจะข้ามมาทั้งตัวยังดีที่ขาไม่ได้มาด้วย
รางมันที่ฝังไปกับเบาะรถก็เด้งขึ้นมาเพื่อกอบโกยเอาอากาศเข้าปอดแทบไม่ทัน
ผมก็ใช่ว่าไม่เหนื่อยกว่าจะเปิดปากกวาดลิ้นมันมาได้ไม่ใช่น้อย
แต่มันก็คุ้มที่ได้ชิม
ผมพามันมาที่บ้านผม
ตลอดทางผมกับมันไม่ได้คุยกันเลย มันก็เอาแต่เซหน้ามองออกไปทางหน้าต่างข้างตัวเอง
ไอผมจะหันไปมองก็กระไรอยู่ ขืนมัวแต่มองมันรถได้ไปแล่นในอเวจีแน่
“เอาละ พี่มีอะไรก็ว่ามาจะขอโทษขอโพยอะไรก็ว่ามา
เพราะหลังจากนี้ผมจะไม่ยุ่งกับพี่อีกแล้ว”
“กูขอโทษ” ไม่มีคำไหนที่ผมจะใช้พูดกับมันได้แล้วนอกจากคำว่าขอโทษ
“แค่นี้ใช่มั้ยที่พี่จะพูด อืม ผมยกโทษให้
ผมไปและ” มันยกโทษให้ผมเสร็จก็เตรียมจะเดินจากไป
แต่ผมไม่ได้แค่มาพูดเพื่อให้มันยกโทษให้ผม อย่างเดียว ผมจะมาไถ่โทษมันด้วย
ฉะนั้นผมจึงขว้าข้อมือมันไว้ก่อน
“อะไรอีกละ ก็ยกโทษให้แล้วยังไม่พออีกหรอ”
มันทำหน้าเหนื่อยใจ
“มึงเข้ามานั่งรอนี่ก่อน...วันนี้กูไม่ได้จะมาขอโทษมึงอย่างเดียว
แต่กูจะขอไถ่โทษด้วย ให้กูทำกับข้าวให้มึงกินนะ”
“!!” มันทำหน้าตกใจ
คงไม่คิดสินะว่าผมจะลงทุนทำกับข้าวเพื่อขอโทษมัน
“กูจะทำข้าวเย็นให้มึงกิน มึงรออยู่นี่นะ
อย่าหนี”
ผมกำลังจะเดินไปที่ห้องครัวแต่ก็นึกขึ้นได้ว่าไอคำเตือนแค่นั้นนายมันไม่ทำตามหรอก
“เพราะถ้ามึงหนีแล้วกูจับได้
กูจะป้อนข้าวมึงกับปาก...ปากต่อปาก”
“!!....ไอเหี้ย มึงมันเผด็จการ!”
หึหึ อยู่กับมึงถ้าไม่เผด็จการก็เอาไม่อยู่น่ะสิ
--------------------------100%---------------------------
อัพฮะ อ่านให้สนุกนะฮะ อิอิ
คนอ่านเรื่องเขาน้อยลงด้วยแหละ เค้าเข้าใจนะว่าเขาหายไปนานนนนนนนนนมากกกกกกกก เขากลับมาต่อแล้ว อย่าเพิ่งทิ้งกันนะคะ
รักและคิดถึงรีดเดอร์ทุกคนนน
เขาเปิดเรื่องใหม่ด้วยน้าาา เป็นฟิค EXO เขาฝากเรื่องนี้ด้วยนะฮับ
อยากลองอ่าน จิ้มๆhttp://writer.dek-d.com/lifeaum37/story/view.php?id=1448211
ความคิดเห็น