คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่ 3 ดูตัวเจ้านาย 100%
ตอนที่ 3 ดูตัวเจ้านาย
‘ไหนวะ รถสักคันที่จะมารับอะไม่เห็นมีเลยไหนพี่บอกว่าจะมารับไปส่งไง ไม่เห็นมีเลย’ ผมพูอย่างหยุดหงิด
[เออ โทษทีเว้ยพี่ลืมๆ ไว้พรุ้งนี้เยวพี่ไป โทษๆ]
‘พี่ผิดสัญญาแบบนี้เดี๋ยวผมผิดกับพี่บ้างนะ’
[เห้ย ใจเย็นน้องรักถ้าหน้ามหา’ลัยเดี๋ยวพี่ไปรับ อย่าเลิกนะ ไม่เอาๆ]
‘ก็ได้ แค่นี้นะ’
ก็เพราะอย่างนี้ไงผมถึงได้มายืนเบียดชาวบ้านชาวช่องเหมือนเดิม ตลอดเลยอะเป็นแบบนี้ตลอด ผมอยากจิคลาย ฮือๆ ทำอะไรไม่ได้ดังใจเลย อยากจะร้องไห้ แต่ว่าการเดินก็ดีเหมือนกันนะทำให้เห็นชีวิตทุกคนในแต่ละวันด้วย มันกลายเป็นผมเดินชมมหา’ลัยไปด้วย ถ้าเรานั่งรถเราก็จดจ่อกับการขับกับเส้นทางและปลายทางไม่ได้เห็นบรรยากาศสวยๆแบบนี้ มันก็ทำให้รู้สึกดีไปอีกแบบนะแต่ที่พูดมาทั้งหมดนี้....คือคำปลอบใจตัวเองล้วนๆอะT^T บ้าหรอ ผมยังอยากได้รถคืน ไอที่พูดๆเนี่ยคือคำที่ผมจะได้ไม่นึกถึงรถ ฮื่อๆเย็นนี้ผมจะกลับบ้านไปขอรถคืนจากม้าอ่า
“ไหนวะ ที่บอกจะออกมารับหน้าม.ไงโกหกชัดๆ” ผมเริ่มหัวเสียแล้วเมื่อมาถึงก็ไม่เห็นมีรถเลยสักคัน ไม่ต้องรงไม่ต้องรอมันแล้ว ขึ้นรถของมหา’ลัยก็ได้วะ
“ไอน้องรัก พี่มารับแกแล้วจ้า”
“เฮ้ยพี่ เนี้ยนะที่บอกว่าจะเอารถออกมารับอะ” กูละอยากผูกคอตายใต้ต้าผักชี
“แหะๆก็มันแค่นี้เองเลยไม่อยากขับรถออกมาให้เปลืองน้ำมันอะ เข้าใจพี่เนอะ” กูไม่เข้าใจ ชิ
“แล้วนี่ผมต้องไปพบพี่เขาก่อนมั้ยว่าจะเริ่มงานเมื่อไร อะไรยังไงจะได้บอกม้าถูก”
“เดี๋ยวเย็นนี้มันจะมาคุยด้วยรอหน้าตึกเรียนอะ เดี๋ยวพี่ไปลากมันมา ยังไงก็ขอบใจมึงมากนะเว้ยที่ช่วยพี่อะ”
“ไม่เป็นไรพี่ ขนาดพี่ยังไปส่งผมได้เลยแต่อย่าลืมข้อตกลงนะ” ผมไม่วายที่จะทวง ของแบบนี้ไม่ทวงไม่ได้เดี๋ยว
ลืม
“ไม่ลืมหรอก เดี๋ยวจัดให้เต็มที่เลย เอ้าถึงที่แล้วลงไปเรียนได้ครับคุณชายเดี๋ยวกูไปบอกมันก่อนนะ”
“ครับๆ” เหมือนผมฉุกคิดอะไรได้ ก็พี่กรมันเรียนคณะเดียวกับผมแล้วพี่นนท์มันจะไปไหนวะทางนั้นมันไปคณะอื่นนะหรือพี่แกมีธุระอื่น
“ไงครับคุณชายนาย โดนคุณนายหนิงยึดรถหรอครับ” ไอนี่ก็ปากหมาไม่เลิก
“สัสแม่กู เดี๋ยวมึงโดน” ผมชี้หน้าคาดโทษ ผมเห็นหน้าไอเบสแล้วรู้สึกว่าตัวเองลืมอะไรสักอย่าง
“แล้วไหนเค้กกูละ อย่าบอกนะว่ามึงลืม” นั่นไงถึงว่าทำไมมือมันโล่งๆ ซวยแล้วลืมเค้กน้องเบล “ไอนายย กูสั่งนักสั่งหนาว่าห้ามลืมมึงยังลืมอีก เอากับมึงเลยกูตายแน่ กูบอกน้องเขาไว้แล้วด้วย”
“มึงปล่อยคอเสื้อกูก่อน อย่าเขย่า อ๊ากกก อย่าดึงหูกู”
แผลที่ม้าดึงยังไม่หายเลย มาเจอไอนี่ดึงอีกขาดแน่งานนี้ หัวผมสั่นโคลงเคลงไปหมดเมื่อไอเบสเขย่าทั้งตัวผมไปหมด กูจะอ้วกล้าววว
“เดี๋ยวเย็นนี้กูไปเอามาให้ ปล่อยคอเสื้อกูเด้” แล้วมันก็หยุดเมื่อผมบอกว่าจะไปเอามาให้ แม่มรักกูจะนะไอเหี้ย
“แน่นะมึง กูปล่อยก็ได้ ว่าแต่มึงจะไปยังไงรถก็ไม่มี บอกไว้ก่อนกูไม่ให้ยืมรถนะเพราะกูต้องเอาไปรับน้องเบล”
“มึง” ผมเรียกมัน
“มีไร”
“กูอยากบอกมึงอย่างวะ”
“อะไร?”
“มึงไม่รักกูแล้วใช่มั้ยอะ เห็นคนอื่นดีกว่ากูตลอดกูทำผิดนิดผิดหน่อยมึงก็ว่ากูใช่สิกูไม่ดีอย่างผู้หญิงคนนั้นนิ ฮือๆใครจะมาเข้าใจกู กูไม่มีรถแทนที่มึงจะมารับมาส่งกูไม่มีเลย ดูแลอีชะนีนั่นตลอดเคยใส่ใจกูมั้ย? ก็ไม่เคย ฮือๆคนรักกันเพื่อนกันเขาไม่ทำกันแบบนี้หรอกฮือๆ “
“เฮ้ย ไอนายเป็นอะไรของมึงหยุดร้องได้แล้ว สัสคนมองเต็มแล้ว”
“ไม่ ก็มึงไม่ดูแลกูเลยอะ ทุกคนฟังนะครับผู้ชายคนี้...อุ๊บ!”
“ไม่มีอะไรครับ ผมแค่แกล้งๆกันเฉย แหะๆโทษนะครับ ไอห่านายมึงมานี่เลย” ฮ่าๆผมละขำ ผมก็แค่แกล้งมันนิดๆหน่อยเองนะเป็นละครที่แกล้งไอเบสมันสมน้ำหน้า อยากไม่สนใจเพื่อนมึงเองดีนักสนใจแต่ผู้หญิงเป็นไงทีนี้ทั้งเพื่อนตัวเองและนักศึกษามหา’ลัยให้ความสนใจกูหมด ฮือๆ ผมไม่น่าทำเลย ผมอายอะ
“เป็นบ้าอะไรของมึงห้ะ ไปตะโกนพูดแบบนั้นเดี๋ยวเขาก็คิดว่าเราเป็นเกย์หรอก”
“ก็มึงอะเห็นผู้หญิงดีกว่ากูอะ”
“ก็มึงเป็นผู้ชายกูจะห่วงมึงทำไม” มันก็จริงแต่มึงช่วยสนใจกูบ้าง สนใจกูบ้างกูกราบละ
“นี่ไง กูออกจะผอมบางร่างน้อย น่าตาจิ้มลิ้มน่าถะนุถนอม รอผู้ชายแมนๆอย่างพี่เบสมาคอยดูแลไงคะ จุ๊บๆ” โอ๊ย ขำตัวเองคิดสิผมต้องดัดเสียงเล็กเสียงน้อย กระดกก้นให้เหมือนผู้หญิงแล้วเข้าไปกระแซะกับอกไอเบส ปดท้ายจุ๊บตรงใต้คางมันอีก อี๋ น่าขนลุกวะ แต่สะใจ
“อี๋ มึงออกไปไกลๆตัวกูเลยนะ กูไม่มีเพื่อนแบบมึง”
“แต่มึงมีเมียเป็นกูใช่ปะละ ฮ่า เฮ้ยมึงอย่าถีบเดี๋ยวกางเกงเลอะ อ๊าก มึงบีบคอกู”
“มึงอย่านี้นะไอนายมาให้กูตืบซะดีๆเพื่อนชั่ว”ร แล้วผมก็วิ่งหนีมันไปขึ้นเรียน เหนื่อยแต่เช้าเลย
ตกเย็นผมที่กำลังเดินออกจากห้องเรียนก็ถูกไอเบสเกี่ยวคอไว้ พูดเรื่องอย่าลืมไปเอาเค้ก นี่ก็ทวงจริงๆไม่นึถึงความลำบากกูบ้สงเลย เดี๋ยวก็เล่นแบบตอนเช้าซะหรอกแต่ถ้าเล่นผมคงต้องไปห้องพยาบาลก่อนแล้วค่อยไปเอาเค้กอะนะ
“แล้วมึงจะให้กูเอาเค้กไปให้ที่ไหน”
“ที่ห้างนั่นแหละ กูจองร้านxxเอาไว้ มึงเอาไปให้พนักงานที่นั่นละ” พอรู้สถานที่ผมก็รีบนั่งซ้อนวินมอเตอร์ไซค์บึ่งกลับบ้านทันทีถ้าไปบีทีเอสมันต้องนั่งต่อหลายทอดนั่งวินนี่แหละลัดเลอะสะดวกสุด ไม่นานเกินรอผมก็มาถึงหน้าบ้านตัวเอง
--------------ต่อจ้า:)-----------
“ม้าครับ นายกลับมาบ้านแล้วครับ” ผมตะโกนบอก ผมวิ่งตรงไปเอาเค้กที่แช้ไว้ในตู้เย็น เมื่อคืนผมนั่งตกแต่งหน้าเค้กให้ดูสวยยิ่งขึ้นเห็นว่าเป็นแฟนไอเบสและดูไอเบสจะดูแลคนนี้เป็นพิเศษ แสดงว่ามันก็คงรักจริงผมเลยอยากทำอะไรพิเศษๆให้มันกับแฟนมัน ผมนี่เป็นคนดีของสังคมเหมือนกันนะเนี้ย เบสมันจะรู้บ้างเปล่าว่าเพื่อนมันทำเพื่อมันขนาดไหน รู้สึกภูมใจเล็กๆ อิอิ
“อาตี๋ แกจะเอาเค้กไปไหน”
“เค้กเพื่อนผมนะม้า เขาสั่งทำพิเศษนายเลยเอามาตกแต่งเพิ่มเป็นไงสวยมั้ยม้า” ผมถามมาอย่างต้องการกำลังใจ แต่ดูม้าผมตอบดิ
“ก็งั้นๆ ไม่ได้ขี้เล็บของม้าหรอก” ดูๆดูถูก เชอะงอน “หึหึ แค่นี้ทำเป็นงอน เป็นตุ๊ดรึไงเรา ก็สวยดี แล้วนี่จะเอาไปส่งยังไง” ผมยิ้มแฉ่งจนแก้มปริ นานๆม้าจะชมที ชื่นใจเลย
“นั่งวินอะม้า พอดีไม่มีรถ ถูกยึดรถไปเลยต้องลำบากแบบนี้อะ” ผมพูดให้ดูน่าสงสารแต่ดูเหมือนว่าผู้หญิงตรงหน้าจะไม่ได้สงสารเอาเสียเลย
“ดีแล้ว เร็วกว่าเยอะ ไปๆส่งเค้กได้ละเดี๋ยวลูกค้าม้าหาย แจ๋วๆเรียกวินมอ’ไซค์ให้นายหน่อย” โถ่แม่อะ เป็นแบบนี้ตลอด ผมละอยากลงไปนอนชักดิ้นชักงอต่อหน้าแม่จริง แต่ก็คงได้รอยฝ่าพระบาทกลับมาแทนคำโอ๋ อยากย้อนเวลากลับไปตอนเด็กที่ม้ายังคงคอยรับคอยส่งประคบประหงมอย่างดี ดูตอนนี้สิแทบจะทีบหัวส่ง เชอะ!!
“พี่ ไปห้างxxx ด่วนเลยพี่”
“ได้ไอน้องเกาะแน่นๆ” ผมว่าผมคิดผิดนะที่บอกพี่วินเขาแบบนั้น อือหือ ปิดทีวิ่งเหงือกกระพรือเลย ลิ้นนี่แทบจะห้อยออกมาเหมือนหมาที่รับลมแล้วอะ คือพี่เข้าใจเปล่าว่าเร็วอย่างปลอดภัยอะ เร็วแบบนี้พี่อยากทัวร์นรกหรอถามจริง
ปึก
“ไอน้องถึงแล้ว”
ห้ะ! ถึงแล้ว เร็วไปมั้ยครับพี่วิ่งถึงห้านาทีรึเปล่า โอ๊ยชีวิตกูผ่านมาได้ยังไง เมื้อกี๊ภาพที่พี่เขาขับแซงรถ แล้วซอกแซกตามช่องว่างระหว่างรถกระจกนี่ปาดกันไปปาดกันมายังติดตาผมอยู่เลย ตายๆไม่เอาแล้ว เหมือนเอาชีวิตมาผูกบนเส้นด้ายอะ ผมรีบวิ่งเข้ามาที่ร้านเค้กเพื่อเอาเทียนเป่าเค้กแล้วก็รีบวิ่งไป ร้านอาหารที่ไอเบสบอกไว้อย่างรวดเร็ว นั่นไงมันนั่งอยู่ตรงนั้น มันหันมาเห็นผมพอดีเลยส่งสัญญาณให้ผมเข้าไปทางหน้าร้านเพื่อเอาเค้ก
“ไงมึง มาพอดีเลยนะ กูก็นึกว่ามึงไม่มาซะแล้ว”
“ม้ากูจี้ให้กูมา กลัวเสียลูกค้า ฮ่าๆกูล้อเล่นกูวิ่งกลับไปเอาเทียนที่ร้าน แล้วมึงจะไปเซอร์ไพรซ์น้องเขายังไงวะ” ผมถามเผื่อมันมีแผนอะไรบ้าง
“เดี๋ยวกูจะถือเค้กไป มึงเอาโทรศัพท์ถ่ายรูปให้กูหน่อย” ผมเตรียมจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่าย แต่หาเท่าไหร่ก็หาไม่เจอสงสัยลืมไว้ที่บ้าน
“กูลืมโทรศัพท์ไว้บ้านวะ เอาของมึงมาดิ” มันส่งโทรศัพท์ผม ผมก็เดินไปบอกพนักงานแถวนั้นว่าเพื่อนผมจะเอาเค้กไปให้แฟนในวันเกิด เขาก็บอกว่าจะจัดการให้เนื่องในวันพิเศษ ไอเบสจุดไปในเค้กครบแล้วก็ส่งสัญญาณบอกผมผมเดินไปบอกพนักงานว่าเริ่มได้เลย ไฟในร้านก็เริ่มค่อยหลี่เบาลงจนมันเกือบมืดแต่มีแสงสว่างจะไฟนิด แล้วเบสมันก็เริ่มร้องเพลง
“ Happy birthday to you Happy birthday to you Happy birthday Happy birthday Happy birthday to you Happy birthday to you Happy birthday to you Happy birthday Happy birthday Happy birthday.... to....... you สุขสันต์วันเกิดครับที่รักJ”
“ขอบคุณนะพี่เบส เบลชอบมากจริง”
ผมมองภาพตรงหน้าอย่างมีความสุข ภาพชายหญิงที่ร้องเพลงวันเกิดและเป่าเทียน มันดูโรแมนติกจริงๆ ผมไม่ได้ถ่ายรูปไว้หรอก ผมถ่ายเป็นวีดีโอไว้ไว้ให้เบสมันดู ชอบตอนไหนก็แคปภาพไว้ เห็นแล้วก็อิจฉา นายอยากมีบ้างอะไรบ้าง อิจฉาโว๊ยยยย
“อิจฉาโว๊ย อยากมีบ้างอะไรบ้าง” ผมพูดลอยๆหวังจะให้เพื่อนตัวเองได้ยิน
“รีบหาผัวสิมึง รออะไร” สาดดด อวยพรกูดีมากเลย
“เดี๋ยวเหอะมึง คนอุตส่าห์ช่วยแช่งกูอีก” กูงอนแล้วจริงด้วยช่วยขนาดนี้ มันยังแช่งผมอีกคิดดู กูงอนและงอนมาก
“ไม่งอนนะคะพี่นาย เบลขอให้พี่เจอคนที่ดีเร็วๆนะคะ” คนสวยพูดจาไพเราะถูกใจ
“ขอบคุณนะครับ พี่ละสงสารน้องเบลจริงๆที่เป็นแฟนกับไอเบส หน้ามันไม่เห็นจะหล่อกว่าพี่ กวนตีนกว่าพี่เยอะ เบลน่าจะเป็นแฟนพี่มากกว่านะ”
“อ่าวไอนี่เดี๋ยวโดนๆ แฟนใครเล่นให้รู้บ้าง”
ชิส์ ทีอย่างนี้แหละทำเป็นหวง ผมเบะปากใส่มันก้มดูนาฬิกาอีกทีนี่ก็ใกล้เวลาที่รถไปบีทีเอสจะปิดแล้วต้องรีบกับแล้ว
“กูกลับก่อนนะ บายเบล”
“ไปไหนก็ไปเถอะ กลับดีๆละ”
ไอเพื่อนไม่ดี ไม่ถามกูสีกคำว่ามืดแล้มึงจะกลับยังไง ไล่กูตลอดกูจะไม่ช่วยอะไรมึงอีกแล้วกูงอน ฮอลลลล (งอนมาเมนส์มาหรอลูก) ผมรีบวิ่งจากห้างตรงไปที่สถานีอย่างรวดเร็ว หวังว่ามันยังไม่ปิดนะไม่งั้นได้เดินหารถกลับแน่ ลำบากจริงๆเวลาไม่มีรถเนี้ย ผมรีบจ้ำอ่าวมาทันทีเมื่อเหลือบมองนาฬิกาว่าใกล้เวลาสถานีจะปิดแล้ว วิ่งสุดชีวิตแล้วตอนนี้นักวิ่งระดับโลกก็สู้ผมไม่ได้แล้ว ใครมาฉุดผมก็เอาไม่อยู่แล้ว นั่นประตูจะปิดแล้วพลังเฮือกสุดท้ายจงมา ย๊ากกกกกกกกก
พรึบ!
“โอ๊ยยยย ขะ...ขอโทษครับ”
ผมบอกขอโทษทุกคน ก็ในวินาทีสุดท้ายของชีวิตที่ประตูจะปิดผมสามารถแทรกตัวเข้ามาได้แต่ขาเจ้ากรรมดันไปสะดุดกับขอบประตู เลยทำให้ผมหน้าทิ้มไปโขกกับเสาร์ที่ไว้สำหรับจับ ชนเต็มๆหัวโนเลยครับ ชีวิตนายช่างลันทดจริงๆนิยายน้ำเน่าเรื่องไหนสนใจนำไปเขียนบ้าง (นั่งเขียนอยู่นี่ไง) ผมนั่งลงแล้วลูปหัวที่โนของตัวเองปอยๆ รู้สึกได้เลยว่ามันปวมมาก
-----------------ต่อครับ:)----------------
นั่งมาไม่นานก็ถึงสถานีที่ผมต้องลง ไฟในบางส่วนเริ่มดับลง ผมเดินลงมาตอนแรกกะว่าจะนั่งรถกลับแต่คิดไปคิดมาเดินดูเมืองไปด้วยน่าจะดีกว่า จะว่าไปตอนกลางคืนแบบนี้มันก็สวยดีนะ มีไฟประดับประดาเมือง เหมือนในเทพนิยายเลย ผมเพิ่งรู้นะว่าทางกลับบ้านผมมันก็เปลี่ยวเหมือนกัน มันเป็นช่วงที่มืดพอสมควร ถ้าผ่านตรงนี้ไปคงสว่างแล้วละ
“เฮ้ยไอน้อง สวัสดียามมืด มาเดินทำไมคนเดียวในที่นี่ครับ” ผมเดินอยู่ดีๆก็มีชายร่างใหญ่กว่าผมยืนดักหน้าดักหลัง ย้ำนะว่าใหญ่มาก
“เออ ผมขอตัวนะครับ” ผมบอกปฏิเสธอย่างสุภาพ
“ได้ไงละ พี่ยังไม่ได้ของที่ต้องการเลย”
“น้องแต่งตัวดูดีนี่น่า มีเงินเยอะก็แบ่งกันใช้บ้างอย่าเก็บไว้คนเดียว”
ผมรู้และว่ามันต้องการอะไร โถ่ ผมนี่อยากตะโกนกลับไปว่า พี่ครับทุกวันนี้ผมก็เหมือนพี่นี่แหละครับเงินค่าขนมก็จะไม่มีอยู่แล้ว โดนหักเงินจนไม่เหลือแล้วทุกวันนี้ม้าผมให้แค่ยี่สิบบาทด้วยซ้ำ พี่ยังจะเอาอีกแล้วกูจะเอาเงินที่ไหนกลับบ้านนนน
“พี่ผมขอเถอะทั้งเนื้อทั้งตัวมีแค่สองร้อย ยังไม่รู้เลยว่าตังจะพอค่ารถกลับบ้านรึเปล่า นี่ผมก็มาส่งเค้กเพิ่งจะได้เงินพิเศษแค่ห้าสิบเองพี่ พี่สงสารผมเถอะนะผมยังต้องมีแม่ที่ป่วยหนักต้องรักษามีรถที่ต้องผ่อนจ่ายทุกเดือน ไหนจะค่าเล่าเรียนในมหา’ลัยผมอีก ผมต้องทำงานเช้าเย็นกว่าจะได้เงินมา ไอเสื้อผ้าดีๆพวกนี้เพื่อนไฮโซผมไม่ใส่แล้วก็ให้มาทั้งนั้น ผมไม่มีปัญญาไปซื้อมาหรอก อะนี่พี่ดูเลยทั้งเนื้อตัวมีอยู่สองร้อยอะ”
ผมแอบเอานิ้วไขว้ไว้ข้างหลัง ม้าครับผมขอโทษแต่ถ้าผมไม่อ้างแบบนี้ผมตายแน่
“พล่ามจบยัง?”
“ผมบอกหมดแล้วพี่ ยังจะเอาอีกหรอ” โหนี่กูอุตส่าห์ลงทุนพูดแช่งแม่ตัวเองขนาดนี้มึงช่วยเชื่อกูหน่อยได้มั้ย
“มึงอย่ามาโกหก วันก่อนกูยังเห็นมึงยังขับรถหรูอยู่เลยอย่านึกว่ากูไม่รู้นะ!” ชิบหายแล้ว มันรู้ตัวแล้ว
“เออ จริงหรอตัวเห็นเค้าด้วยหรอ?”
“เออกูเห็น!”
“เออ...แหะๆ งั้น....เขาไปก่อนนะไอ้เหี้ย พลั่ก” ยืนรอใครตัดริบบิ้นละครับ เอ๋วิ่งสิเอ๋วิ่ง!(หวังว่ามันคงจะไม่ไปโดนชื่อนักอ่านนะคะ)
“เฮ้ย อย่าหนีนะมึง!”
เอ้า ไอพวกนี้กูไม่วิ่งกูก็ตายอะดิ ยืนอยู่ให้โง่หรอ ย๊ากกกก วิ่งหนีกูวิ่งกี่รอบแล้วเนี้ย กูวิ่งจนจะไปแข่งวิ่งมาราธอนได้แล้ว กลับไปนายบอกเลยว่าจะฟ้องม้าให้ม้าจัดการ แง่ๆพ่อแก้วแม่แก้วช่วยลูกด้วยT^T ไม่น้า าาามือมันจะจับคอเสื้อผมได้แล้วอะ ตายแน่ๆม้าช่วยนายด้วย ฮือๆ
พรึบ!
“ชู่ววว! เงียบ” หงึกๆ
“เฮ้ย มันไปไหนแล้ววะ ทางโน่นเปล่าไปดูดิ” ฝูวววว โล่งอกไปทีโล่งอกนะแต่ผมไม่โล่งตัว
“มันไปแล้วปล่อยดิ กอดหาไรนักหนา”
ผมสบัดไอคนตรงหน้าออกไปจากตัวและออกมาจากตรอกแคบๆแต่ผมก็ต้องกลับเข้าไปเมื่อพวกมันกลับมาอีก
“เจอมันบ้างมั้ย ไวชิบกลับไปที่เดิมมั้ยเผื่อเจอมัน” อย่าๆนะมึงอย่ามา
“เออก็ดีปะ..”
พอได้ยินฝีเท้าที่เริ่มใกล้เข้ามาผมก็เกิดความกลัวขึ้นมาจนเผลอเข้ากอดคนตรงหน้าอย่างลืมตัว ผมยิ่งดันให้ลึกเข้าไปอีกเมื่อพวกมันเดินผ่าน เกิดมาผมไม่เคยเจอการจี้ปล้นแบบนี้มาก่อนตั้งแต่ออกจากท้องม้ามา มันน่ากลัวมา เรื่องนี้ต้องถึงหูม้าไม่งั้นนายไม่ยอมจริงๆด้วย ฉี่กูแทบเล็ด ฮอลลล
“หึ มันไปแล้วก็ปล่อยดิ กอดอะไรนักหนา”
สัส ย้อนคำกู ผมรีบพลักมันทันทีที่มันพูดจบถ้าไม่จนมุมจริงๆผมก็ไม่อยากยุ่งกับคนอย่างมันหรอก ไอพี่เรย์ก็มองอย่างหยามๆ กูอยากกอดมึงตายละ แค่เห็นหน้ายังอยากจะอ้วก ผมเดินออกมาจากตรอกแคปนั่นโดยไม่มีคำขอบคุณใดๆทั้งสิ้น ใครจะมองผมอย่างไงก็ช่างแต่สำหรับผมสิ่งที่พี่มันทำมันลบล้างคำว่าขอบคุณเกลี้ยงเลย
“ขอบคุณสักคำยังไม่มี คิดถูกคิดผิดวะที่ช่วย”
“ใครของให้มึงช่วยกูละ” ผมย้อน
“สัมมาคารวะมีบ้างมั้ย ช่างเถอะคนอย่างมึงคงไม่มี”
ผมไม่ตอบแค่มองหน้ามันแล้วก็รีบหันหลังเดิน เจอกันทีไรผมซวยทุกที ถ้าถามว่าอะไรคือสิ่งที่ผมเกลียดมากที่สุดในตอนนี้ ผมตอบได้เลยไอพี่เรย์นี่แหละที่ผมทั้งเกลียดขี้หน้ามันยิ่งกว่าอะไรทั้งสิ้น
“แล้วนั้นจะไปไหน ไม่กลัวพวกมันมาอีกรึไง”
“เรื่องของกู” ผมไม่ได้หันไปตอบแค่พูดแล้วยังเดินต่อไป
“เดี๋ยวกูไปส่ง อย่าดื้อ”
ผมสะบัดมือมันออกจากแขนผม กูยอมโดนพวกมันจี้เอาเงินไปหมดดีกว่าต้องไปนั่งในรถที่มีแต่ผมกับพี่มันหรอก แค่คิดก็อึดอัดตายให้ไปด้วยไม่เอาหรอก
“เรื่องของมึงเถอะ ถ้าโดนมันฉุดไปกูไม่ยุ่งด้วย”
เหอะ เคยขอหรอ ผมก็ยังเดินต่อไม่ได้สนใจว่าพี่มันยังอยู่หรือไปแล้ว ถามว่าผมกลัวที่จะเจอพวกมันอีกมั้ย...บอกได้เลยกลัวสุดขีดอะ ผมเดินไปก็ภาวนาไปขอให้พี่มันกลับไปแล้วผมจะได้เดินย้อนกลับไปนั่งแท็กซี่ ทำไมวันนี้มันดูเหนื่อยขนาดนี้เนี้ย
หมับ
“เฮ้ย!?”
“มานี่”
ไม่ใช่ใครที่ไหนที่ลากผมนอกจากไอพี่เรย์ครั้งนี้ผมไม่ได้สะบัดหรือเดินหนีพี่มันปล่อยให้พี่มันลากไปที่รถ ผมเหนื่อยที่จะต้านแรงพี่มันแล้ว ไม่มีแรงแล้วพลังงานใช้หมดเกลี้ยงวิ่งตั่งแต่เช้าจรดเย็นนี่มันโคตรสูบพลังงานผมไปเกือบหมด อยู่ในรถผมก็ไม่ได้พูดอะไรกับพี่มันเลย พี่มันก็รู้เส้นทางไปบ้านผมก็ไม่จำเป็นที่จะต้องบอก พอมาถึงบ้านผมก็ถือวิสาสะลงมาโดยไม่บอกพี่มัน เดินเข้าบ้านอย่างเหนื่อยๆ ม้ากับป๊าก็ดูละครอยู่ที่ห้องรับแขกผมไม่ได้ทักอะไรได้แต่เดินตรงไปยังห้องนอน อาบน้ำและสอดกายลงบนที่นอนที่นุ่มนิ่มแล้วเข้าสู่ห้วงนิทราในยามค่ำคืน
---------------ต่อจ้า:)--------------
“ม้าาาาาา เมื่อไหร่จะให้รถผมคืนอ่า ผมอยากได้คืนแล้วอะทำอะไรก็ลำบาก” ตอนนี้ผมกำลังอ้อนมาม้าอันเป็นที่รักอยู่ให้เอารถคืนแต่ดูแล้วมันจะไม่ได้ผล
“ไม่ได้ ไม่งั้นมันไม่เด็ดขาดแกเคยได้ยินมั้ยรักวัวให้ผูกรักลูกให้ตี รักควายให้ยึดรถ”
“เดี๋ยวๆม้าควายมาไง ม้าอ่าหลอกด่านายอะตลอดเลย”
ผมไม่อยากไปขึ้นบีทีเอสแล้วอะคนมันเยอะแถมเบียดอีก จนสุดท้าย.....ผมก็ต้องนั่งบีทีเอสมาเหมือนเดิม วัยรุ่นเซ็ง!
“ไงมึงหน้าบูดเป็นตูดลิงมาเลยนะ”
“มึงก็หน้าบานเป็นจานดาวเทียมมาเลยนะ” หน้าผมมกับหน้ามันต่างกันมากเลยมันยิ้มมีความสุขต่างกับผมที่อะไรๆก็ขัดใจไปหมด
“ว่าแต่มึงเหอะ ไปทำอะไรมาหน้าหงิกแบบนี้”
“ก็เมื่อคืนกูโดนโจรปล้นมาไง แต่มึงไม่ต้องห่วงกูจัดการต่อยพวกมันสลบคาที่ไปละสบายใจได้” เรื่องโม้ขอให้ยกให้ผมเก่งเป็นที่หนึ่ง
“ขนาดนั้นเลย...”
“ไอนายเมื่อวานมึงไปไหนมาห้ะ ทำไมไม่ไปตามนัด โทรไปก็ไม่รับนี่มึงตั้งใจจะไม่ทำใช่มั้ย มึงบอกกูดีๆดิไม่ใช่ชิ่งหนีไปแบบนี้รู้มั้ยกูโดนอะไรบ้าง!!”
ขณะที่ผมคุยกับไอเบสพี่นนท์ก็เข้ามาพูดแทรก พูดเร็วจนแทบจับใจความไม่ได้แต่ที่แน่ๆเมื่อวานกูลืมนัดพี่มัน ตายห่าละกู
“พี่นนท์ๆใจเย็นนะ ผมไม่ได้ตั้งใจจะลืมแค่ต้องรีบไปส่งเค้กให้ไอนี่มัน” ผมอธิบาย
“เค้กนี่มันสำคัญกว่าธุระของกูอีกหรอวะ มึงถึงเบี้ยวนัดกูอะ” พี่มันก็ยังคงตวาดลั่นเหมือนเดิมจนไอเบสทนไม่ไหวพูดแทรกขึ้นมา
“ก็สำคัญที่จนไอนายต้องเอามาส่งก็แล้วกัน” ไอเบสว่าเสียงเย็น
“มึงเสือกอะไรด้ว...ย”
กึก
“ก็บังเอิญเค้กที่มันไปส่งคือเค้กของผม จะไม่ให้ผมเดือดร้อนได้ไงครับ”
“ไอเบสช่างเถอะ กูผิดเองที่ลืมนัดพี่เขาวะ” ความผิดมันก็เกิดที่ผมเนี้ยแหละที่ดันไปลืมนัดพี่นนท์ไว้ ไหนจะลืมเค้กอีก
“หึ ถ้าพี่รหัสกูเป็นแบบนี้นะ กูฆ่าหมกป่าไปนานแล้ว” ไอนี่ก็น่ากลัวเกิน
“ไว้เย็นนี้ ผมมาแน่นอนพี่ไม่เบี้ยวแล้วๆ ปะเบสขึ้นเรียน”
ไอห่านี่ก็จ้องพี่เขาแบบกินเลือดกินเนื้ออยู่นั่นแหละ จะโกรธไรนักหนากูสิต้องโกรธ วุ๊ย วุ่นวายไปหมด
ตกเย็นผมก็มาตามนัดที่เคยนัดไว้กับพี่นนท์ นั่งรอสักพักพี่มันก็มากับ...
“เหี้ย!” เออ ไม่ได้หมายถึงพี่มันเดินจูงตัวเตี้ยมามันมากับพี่เรย์ พระเจ้าไม่นะ
“อ่าวไงมาตรงเวลาดีนี่มึง นี่ไงคนที่มึงต้องไปเป็นคนใช้มันหนึ่งเดือน”
“O_Oห้ะ!” นี่กูหูฝาดหรือพี่นนท์มันสมองกลับกันแน่วะ ให้ผมไปเป็นคนใช้ไอบ้าเนี่ยอะนะ ไม่เอา
“มึงไม่ต้องตกใจคนกันเองทั้งนั้น”
“คนกันเองบ้านพี่ดิ ผมไม่ทำเป็นตายร้ายดียังไงผมก็ไม่ทำ” ผมปฎิเสธเสียงแข็ง
“ได้ไงวะ แกรับปากแล้วนะว่าจะทำ สัญญาแล้วด้วยว่าจะช่วยทุกอย่างที่พี่ขออะ”
“เรื่องอื่นได้ แต่เรื่องนี้ผมไม่เชิญพี่ไปทำเองเถอะ”
“ป๊อดวะ” ป๊อด? ใครป๊อด
“มึงว่าใครป๊อดวะ พูดให้เคลียร์ดิ”
“กูก็ว่ามึงไงป๊อด แค่มาทำงานบ้านให้กูแค่นี้ทำเป็นป๊อด” หึ คิดจะเอาเรื่องนี้มาขู่ให้กูทำละสิ กูรู้นะเว้ย ไม่มีทาง
“ป๊อดก็ป๊อดดิ แล้วไงไม่ทำซะอย่าง” ผมพูดอย่างไม่หยี่ระ เรื่องแค่นี้ผมไม่มาถือหรอกว่าป๊อดไม่ป๊อดอะ
“เฮ้อ ใครวะที่มันติดหนีบุญคุณที่ไปช่วยมันจากโจร คำขอบคุณสักคำก็ยังไม่มี ไม่ขอบคุณอย่างน้อยก็ช่วยไปเป็นคนใช้ดูแลบ้านก็ยังดี” คิดจะทวงบุญคุณกับกูหรอ ได้อย่างได้มากใช่มั้ยไอคำขอบคุณ เดี๋ยวจัดให้
“เออ กูขอบคุณที่ช่วย พอใจมึงยัง ถ้าพอใจแล้วกูจะได้ไป”
“กูไม่อยากได้คำขอบคุณจากมึง กูจะเอาอย่างอื่น” เอาห่าไรอีก เรื่องมากชิบ
“มึงจะเอาอะไรว่ามาเสียเวลาทำมาหากินกูหมด”
“ไปเป็นคนใช้กูหนึ่งเดือน แล้วหลังจากนั้นกูจะไม่ยุ่งกับมึงเลยเลย ไม่ว่าจะเรื่องมิวก็ตามตกลงมั้ย?” ข้อเสนอมาอีกละ เจอคนแต่ละคนต้องมีข้อเสนอให้กูได้คิดอีกละตั้งแต่ไอพี่นนท์ละ
“แน่นะ งั้นเริ่มทำงานเมื่อไหร่ว่ามา”
“Yes!” ผมแอบเห็นพี่นนท์มันกำหมัดแน่นแล้วร้องว่าเยสออกมาเหมือนสำเร็จแล้ว
“อาทิตย์หน้าเริ่มงาน ที่บ้านกูได้เลย”
กูนี่หาเรื่องใส่ตัวตลอด แล้วชีวิตมหา’ลัยกูจะสงบสุขมั้ยห้ะ
“กลับมาแล้วครับบบบ”
“ลูกนายกลับมาแล้วหรอจ๊ะ มาหาม้าสิลูก” ทำไมวันนี้มู้ดูแปลกๆวะ ได้กลิ่นไม่ชอบมาพากลซะแล้วสิ
“มีอะไรครับม้าคนสวยเรียกนายซะเสียงเพราะเลย จะคืนรถให้นายหรือ?”
ผมพูดอย่างมีความหวัง ป๊าก็นั่งอยู่ตรงนี้เช่นกัน นั่งพร้อมหน้าพร้อมตากันแบบนี้แสดงว่ามีเรื่องแน่ นายสัมผัสถึงสิ่งนั้นได้
“คืองี้นะลูก พรุ้งนี้ม้ากับป๊าจะไปฮันนีมูนกันสัเดือนนึงอะจะ” งี้นี่เอง
“ไปเถอะม้า เอาป๊าไปพักบ้างทำงานเยอะแล้ว”
อันนี้ผมพูดจริงๆป๊าทำงานเยอะมากต้องไปดูสาขานู้นสาขานี้ คอยปรับปรุงร้านหาสูตรตลอด ดีที่สาขาใหญ่มีผมกับพี่นิดคอยดูแลอยู่ป๊าเลยไม่ต้องเป็นห่วง ผมรู้ว่าป๊าทำงานหนักเห็นผมงี้ผมก็รู้นะครับว่าป๊าม้าทำงานก็เพื่อผมอะ ปล่อยให้ท่านไปพักเถอะ อีกอย่างผมจะได้เอารถไปใช้ด้วย อิอิ
“ขอบใจนะที่ลูกเข้าใจอะ แต่ม้ายังไม่คืนรถให้ลูกใช้นะ” หมดกัน เลิกกอดม้าเลย “อีกอย่าง ม้าอยากให้ลูกไปอยู่คอนโดสักเดือนกว่าๆนะ เพราะม้าจะให้ป้าแจ๋วกับพี่จ๋าจัดบ้านและเตรียมห้องให้นิวด้วย”
“นิวจะมาหรอครับ ดีใจจังเลย แล้วม้ามีอะไรอีกมั้ยไม่มีผมขึ้นขึ้นก่อนนะ” ผมพูดจบก็เตรียมตัวจะขึ้นห้องไปคุยกับนิวสักหน่อยว่าจะมาทำไม่บอกกันบ้าง
“มีอีกอย่าง อาทิตย์หน้าเพื่อนม้าจะมีงานเลี้ยงไปแทนม้านะ”
“เพื่อนม้าม้าก็ไปเองดิ” ผมบอก ม้าก็รู้ว่าผมไม่ชอบงานสังคมยิ่งมีแต่พวกแก่ๆนะไม่เอาอะ ไม่ไป
“โอ๊ย โอ๊ย...” อยู่ดีๆม้าก็ร้องโอดโอ๊ยขึ้นมาทำให้ผมตกใจรีบวิ่งลงมาดู
“ม้าเป็นอะไรอะบอกนายมา”
“คุณเป็นอะไร เดี๋ยวจะโทรเรียกรถพยาบาล” มือผมรีบล้วงโทรศัพท์เตรียมขึ้นมาโทรหาหมอ ม้าไม่เคยเป็นอะไรหนักจนร้องโอดโอ๊ยแบบนี้ ในขณะที่ผมจะโทรก็ต้องเป็นอันต้องหยุดเพราะประโยคนี้
“เจ็บแผลที่คลอดแกมา” ห้ะ
“อะไรอะม้า เล่นอะไรของม้าเนี้ยตกใจหมด”
“เจ็บจริงๆนะม้ายอมอุ้มท้องตั้งเก้าเดือนยังไม่บ่นสักคำ กะอีแค่ไปงานเลี้ยงแทนม้าหน่อยก็ไม่ได้ ไม่เป็นไรช่างเถอะ” ม้าอะ มามุขนี้นี้ตลอด ผมกับป๊ามองหน้าเข้าใจกันป๊าพยักหน้าทำนองตอบตกลงม้าไปเถอะเดี๋ยวมันจะดราม่าไปกว่านี้
“ก็ได้ม้า แต่คราวหลังห้ามเล่นแบบนี้อีกแล้วนะ” ใจหายใจคว่ำหมด
“จริงนะ ม้ารักลูกที่สุดมาหอมทีมา ฟอด ฟอด ฮาชื่นใจ ม้าไปเก็บกระเป๋าก่อนนะ” ได้ทีนี่แบบตลอดอะม้า
“ป๊าก็เห็นใจแกนะ แต่ก็ต้องตามใจม้าเขาละ”
ผมพยักหน้าอย่างเข้าใจ ไม่มีอะไรที่ม้าผมอยากได้แล้วไม่ได้ ผมรู้จักม้าดี แต่กูอยากจะร้องไห้วะ นี่มันอะไรกันวะเนี้ยยยย ไหนจะไม่มีรถ ไหนจะต้องไปอยู่คอนโด ไหนจะไปงานเลี้ยงอีก อีอันสุดท้ายนี่หนักสุดอะ ต้องไปเป็นคนใช้บ้านพี่เรย์อีก โอ๊ย ไอนายอยากตาย กูลาตายแปปU_U
___________TBC
อัพนะฮะ 100%นะ ฮ่า รู้แล้วนะคะว่าเจ้านายของนายคือใคร อยากจะปฎิเสธ แต่จะทำไงได้ดันไปตกปากรับคำแล้วเนอะ หลังจากนี้ก็มาดูอินายเรามาเป็นแม่บ้านแม่ศรีเรือนกันดีกว่าคะ
ไปแล้วนะคะ บ่นเยอะแล้ว แหะๆ รักนักอ่านรักรีดเดอร์ทุกคนเด้ออ
ความคิดเห็น