♂สาวใช้วัยใส กะนายคุณชายดงบัง♥

ลำดับตอนที่ #2 : ชีวิตรันทด ~_~" Oo_oO

“โอ้ย!!!! ฮือๆ ชีวิตนะชีวิต ทำไมซอนโซจินคนนี้ไม่เกิดมารวยเหมือนนอื่นๆบ้างน้า!!!!!”  ฉันตะโกนแหกปากร้องวีนสุดๆ แล้วทันใดนั้นฉันก็เริ่มรู้สึกร้อนขึ้นมาบนใบหน้าอันหนาด้านของฉัน เพราะสายตาคนที่อยู่ในสวนสาธรณะ จับจ้องมาอยู่ที่ฉันหมด นี่คงจะคิดว่าฉันเป็นบ้าละสิท่า~~~~ชิ!คนบ้าอาร๊าย!!!!จะสวยขนาดนี้ อิอิ
อ้อ…ลืมไป ฉันซอนโซจิน  สาวน้อยน่ารัก(โม้เอา อิอิ)วัย16ปี  เรียนอยู่ที่โรงเรียนมัธยมชื่อดังในเมืองแห่งนี้ ฉันเป็นคนมีนิสัยติ๊งต๊องบ้าบออารมณ์ดี ไม่ค่อยจะโกรธใครเป็นเท่าไหร่ ฉันใช้ชีวิตในวัยม.ปลาย ตามลำพังกับเพื่อนรัก2คน   เพราะพ่อแม่ฉันตายด้วยอุบัติเหตุเครื่องบินตก ฉันจึงต้องส่งตัวเองเรียนนะสิ  แล้วช่วงนี้ งานหายากมาก!!!!!!!!!!!ฉันล่ะอยากจะบ้าตาย จะมีที่ไหนที่มันทำงานสุจริต แล้วได้เงินเยอะๆมั๊ยฟ่ะ!!!!!!!!

“มองๆ เดี๋ยวเหอะ!!!!”  อย่าเพิ่งคิดไกลว่าฉันจะหาเรื่องคนอื่นนะค่ะท่านผู้อ่าน อิอิ ฉันพูดกับหมาต่างเล่า!!!!! อิอิ

“ฟู่~~~~ร้อนจัง”   ฉันรีบเดินออกมาจากที่สวนสาธารณะ(ทนอยู่ได้ไงล่ะ อายตาย) แล้วล้มตัวนอนลงบนหญ้านุ่มๆ ซึ่งปลอดผู้คนเยอะแยะวุ่นวาย   ที่ข้างบึงน้ำพุนางฟ้าสามตา

“ซอนโซจิน!!!!”  เอ๋…..อุตส่าห์โม้ว่าปลอดผู้คน แล้วใครมาเรียกฉันเนี้ย
“อ้าว!!! ไงแชอึน” แชอึน เพื่อนรักที่ฉันว่านั่นเอง แชอึนเป็นลูกคนรวยในย่านนี้ แต่เพราะแชอึนถูกไล่ออกจากบ้านตอนม.3 เหตุเพราะคุณเธอสอบตก ทำให้เสื่อมเสียชื่อเสียงวงษ์ตระกูล เฮ้อ!!!!!!ถ้าฉันเป็นแชอึนนะ ฉันไม่ยอมออกจากบ้านอันแสนสุขนั้นเด็ดขาด    แชอึนเป็นคนที่หน้าตาน่ารัก  แต่เธอมักจะทำตัวเองให้ดูเข็มแข็งเหมือนผู้ชาย ทุกอย่างในตัวเธอเพอร์เฟ๊กซ์มากกว่าฉันทู๊ก!!!!!!!!!!!อย่างเลยล่ะ
“นี่…ฉันว่าแล้ว ว่าเธอต้องอยู่นี้ มาขออะไรจากนางฟ้าสามตาอีกล่ะ”  ฟังจากคำว่าอีกล่ะ ก็คงรู้แล้วอะนะ ว่าฉันมาขอมากกว่า1รอบ อันที่20รอบแล้วด้วยซ้ำไป ~_~"
“ฮึๆ รู้ดีนักนะ….อืม….ฉันก็คงขอเรื่องเดิมๆนั่นแหละมั้ง ขอไปเรื่อยๆ เผื่อสักวันมันจะเป็นจริง……..อืม!!!วันนี้ฉันยังไม่ได้ขอเลย งั้นเรามาขอพร้อมกันนะ” ฉันและแชอึนจับมือกัน หลับตา ตั้งสมาธิแล้วอธิษฐาน
`ขอให้ฉัน…ได้งานทำ ได้ส่งตัวเองเรียนเพื่อพ่อกับแม่ ให้ฉันมีวามสุข..`

นี่คือคำขอที่ฉันขอจากนางฟ้าสามตาทุกวัน ฉันทั้งขอ ทั้งทำเทียนหอมสูตรไล่ยุงที่ฉันเรียนมามาให้ (อิอิ กลัวนางฟ้าสามตาโดนยุงกัด เดี๋ยวเป็นไข้เลือดออกแล้วจะแย่)
“แชอึน….เธออยากทำงานอะไร…หลังจากที่ตกงานทำเทียนหอมนี้แล้วอะ”  ฉันเม้มปากถามแชอึน
“ฉันเหรอ……ฉันอยากเป็นดีไซน์เนอร์ อยากออกแบบชุดให้กับนางแบบชื่อดัง”  แชอึนก้มหน้าลงซุกหัวเข่า (ทำมิวสิควีโอ อิอิ) แววตาเหม่อลอย
“อืม….อย่าเศร้าเลยนะแชอึน สักวัน พ่อกับแม่เธอต้องอภัยเธอแน่ๆ เพราะความผิดเธอแค่ครั้งเดียวเองนะ แล้วพ่อแม่เธอยังไม่รู้เลยนะว่า เกรดเฉลี่ยนม.4เทอมแรกของเธอน่ะ ดีแค่ไหน”  ฉันเอาหัวซุกกับไหล่แชอึน แล้วกอดเข่า
“นี่….เเล้วโซจินล่ะ เห็นบ่นว่าอยากเป็นเจ้าของแม๊กกาซีนดาราไม่ใช่เหรอ”  แชอึนเงยหน้าขึ้น เอามืออันบอบบางมาบีบจมูกฉันแล้วหัวเราะคิกคัก (ไม่ตลกเลยย่ะ)
“นี่…ไม่ตลกเลยนะแชอึน” ฉันทำตาค้อนใส่แชอึน
“อืม…เอางี้ เย็นนี้ฉันเลี้ยงข้าวต้มเธอเอง”  แชอึนทำหน้าคิดอยู่นานสองนานสามนานสี่นาน เออๆพอแแระ แล้วพี่แกก็เสนอเลี้ยงข้าวต้มฉัน
“อืม…โอเค แล้วกินเสร็จแล้ว เราก็กลับห้องไปทำรายงานส่งอาจารย์กันต่อ”   ฉันกับแชอึนลุกขึ้นแล้วจูงมือกันกระโดดโหย่งๆไปร้านข้าวต้มใกล้

……………กรี๊ด!!!!!!!กรี๊ด!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
“โซจิน เค้ามุงดูกรี๊ดกร๊าดอะไรกันน่ะ”  แชอึนสะกิดไหล่ฉันให้ไปมองกลุ่มเสียงเปรต เอ๊ย!!!!เสียงคนกรี๊ดกร๊าดวี๊ดว๊าย!!! อยุ่ที่หัวมุมร้านข้าวต้ม
“เอ….ดาราอีกล่ะมั้ง เธอยังไม่ชินอีกเหรอ” ฉันเปรยตามองกลุ่มคนพวกนั้นแบบไม่รู้สึกตื่นเต้นอะไร  ในความรู้สึกของฉันก็เฉยๆ ก็มันชินแล้วนี่นา….ทั้งดารานักร้อง ทั้งฉันและคนในเมืองนี้เจอบ่อยมากๆ แต่ฉันไม่เคยคิดพิสวาสอยากจะกรี๊ดกร๊าดขอลายเซ็นใครเลยซักนิด
“ก็ชินอะนะ…แต่…ถ้าเป็นกรี๊ดกร๊าดโอเว่อร์ขนาดนี้…..ฉันว่าคงเป็นใครไปไม่ได้ นอกซะจาก……..กรี๊ด!!!!!!!หนุ่มๆดงบังของฉันแน่ๆเลย”  น่าน….หลังจากที่แชอึนวิเคราะห์อยู่นาน พี่แกก็เริ่มกรี๊ดกร๊าด เพราะมั่นใจว่าจะเป็นหนุ่มๆบ้าบอดงบังชินกิอะไรนั่น
“งั้น…โซจิน….ฉันไปขอลายเซ็นก่อนนะ” หา!!!!!!!!!นี่..ขออีกแล้วเรอะ เจอเมื่อไหร่ขอเมื่อนั้น นี่คุณเธอมีลายเซ็นพวกtvxqกี่ร้อยลายเซ็นแล้วล่ะเนี่ย
“แชอึน…..เดี๋ยว”  ไม่ทันพูดพร่ำทำเพลงบรรเลงใจ แชอึนก็วิ่งตรงปรี่ไปยังคนกลุ่มใหญ่นั่น
“เฮ้อ…ช่วยไม่ได้ ถ้าฉันกินข้าวต้มเยอะ แล้วเธออย่ามาบ่นก็แล้วกัน”  ฉันกำลังจะก้าวเข้าไปในร้านข้าวต้ม แต่ยัยแชอึนก็มาดึงมือฉันไปด้วย
“มาเหอะน่าโซจิน….หนุ่มๆดงบังน่ารักออก”  หลังจากที่ฉันทำตาค้อน แชอึนก็ทำหน้าอ้อนทันที
“โอเคๆ เอาเป็นว่า มื้อเย็นนี้ ต้องกลับไปกินบะหมี่ซองที่ห้องอีกใช่มั๊ย!ย่ะ” ฉันเดินตามแชอึนไป
“เอาไว้วันหลังน้าๆ…..พลีส”  แชอึนทำหน้าอ้อนปนหน้าผี (เง้อ!!!!!)แล้วลากมือฉันฝ่าฝูงชนกลุ่มใหญ่ที่กำลังรุมล้อมขอลายเซ็น แหวกว่ายเข้าไป แทรกเข้าไป พูดง่ายๆ แชอึนพยายามจะเข้าไปให้ใกล้ที่สุด แบบว่าใกล้จนเห็นรูขุมขน ก๊าก!!!!!
“กรี๊ด!!!!!!!!!!!!!!!!!!มิกกี้ๆๆๆ   กรี๊ด!!!!!!!เซียๆๆๆ  อ๊าย!!!!!แจุจง ชางมินสุดหล่อ ยุนโฮ น่าร๊าก!!!!!!!!!!!!!”  อืม….แบบว่า จะลากฉันเข้ามาด้วยทำไม ร้อนก็ร้อน แถมยังเหม็นเต่าคนอีกด้วย อิอิ  แชอึนทั้งจับทั้งกอดพวกนายแจจุงอะไรนั่น แบบว่ายังกะคนรู้จักกัน….ส่วนฉัน ก็ขอยอมจำนน ค่อยๆก้าวหนีออกจากฝูงชนมรณะกลุ่มนี้ แล้วเดินออกมารอแชอึนแถวๆนั้น
……ฉันยืนทำหน้าตายสุดๆ  แบบว่าเซ็งอะนะ น่าบื่อหลุดโลก
“นี่…ไม่อยากได้ลายเซ็นผมบ้างเหรอ”  เอ๋….ใคร ใครจะมาให้ลายเซ็นฉัน ไม่เอาโว้ย!!!!!!
“เอ่อ….ๆ ……” ฉันถึงกับอึ้ง พูดไม่ออก เหมือนมีใครเอาขี้มาอุดปากไว้ ก็นายเซียอะไรประมาณนี้อะ จู่ๆก็มาถามฉันว่าไม่อยากได้ลายเซ็นเหรอ? แล้วคนที่ขอลายเซ็นเขาก็มีตั้งเยอะแยะไป  เอ….แล้วเขา…ฝ่าฝูงชนทรหดกลุ่มนั้นออกมาได้ไง  ทั้งๆที่มีคนลุ้มล้อมเต็มไปหมด เออ..งงจริง
“นี่…ไม่ต้องงมองซ้ายขวาขนาดนั้นหรอก  พอดีฉันแอบหลบออกมาน่ะ”  เหรอ…เหอๆ เอาเหอะ ฉันยังงอยู่ดี
“เอ่อ…เหอะๆ ค่ะๆ…..”  ฉันได้แต่เกาหัวหงึกๆ แต่ไม่มีเหานะ
“ยืนมือมาสิ ผมจะเซ็นให้” ทั้งๆที่เขาบอกให้ฉันยืนมือ แต่เขากลับเป็นคนดึงมือฉันไปเซ็นเอง >O<
“ขอบใจนะ…..” นี่…นายจะมาขอบใจฉันเพื่ออะไรเนี่ย…นายเป็นคนบังคับขู่เข็ญให้ฉันเอาลายเซ็นนายเองนะ

“เซีย!!!!เฮ้!!!!!!จุนซู…ไปทำอะไรตรงนั้นมาเร็ว” รู้สึกว่าเฮียคนนี้ที่ตะโกนเรียกนายจุนซูเนี่ย….จะเป็นผู้จัดการส่วนตัวมั้ง เหอๆ เดาเอา
“ผมไปก่อนนะ” ไปสิ! ฉันไม่ได้จับขานายไว้ซักหน่อย
“ฮึๆ ว่าไปก็ตลกดีแหะ….” ฉันคิกคักอยู่คนเดียว

………….ฉันรอแชอึนเป็น10นาน20นาน คุณเธอก็ยังไม่มาซักที ฉันเลยตัดสินใจเดินกลับห้องคนเดียว….
………….ระหว่างทางฉันแอบยกมือขึ้นมาดูลายเซ๊นนายจุนซู แล้วแอบอมยิ้มเล็กน้อย  เฮ้อ!!!!มีใจเต้นด้วยเหรอเรา……….

                                     ……จะมาอัพต่อน้า…..