คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : จุดเปลี่ยน!
เคยได้ยินมาว่า ในชีวิตของแต่ละคนมักมีจุดเปลี่ยนเกิดขึ้น แต่ไม่เคยคิดว่าจะเกิดกับตัวเองแบบรวดเร็วและพลิกหน้ามือเป็นหลังเท้าได้ขนาดนี้...
จากนักศึกษาภาควิชาบรรณารักษศาสตร์ ที่ใจไม่รักห้องสมุด แถมอาร์ตมาก กับความฝันที่วาดไว้ว่าอยากเรียนต่อด้านศิลปะ อยากเปิดร้านขายจิวเวลรี่ และเรียนปริญาโทด้านแฟชั่น ต้องโดนทิ้งก่อนเรียนจบแค่เทอมเดียว ตั้งแต่เริ่มคบกับคนๆนึง 5ปีกว่าที่ เป้าหมายทุกอย่างในชีวิตของเรา เป็นไปในทิศทางเดียวกับเขาตลอด ไม่ว่าจะเป็น เราจะเรียนด้วยกัน ทำงานด้วยกัน เปิดร้านด้วยกัน แต่วันหนึ่งเหมือนโลกทั้งใบถล่มลงต่อหน้า เพราะคำสั้นๆไม่กี่คำ "เค้าคิดว่าเค้าไม่รักตัวแล้ว" แล้วไง? เคว้งสิครับ เป็นช่วงที่ทรมานที่สุดในชีวิต ต้องทำตัวให้เป็นปกติ ทำสารพัดรายงานเพื่อเตรียมจบ แล้วที่ยากที่สุดคือ ทำใจ เพราะที่ผ่านมาไม่ว่าจะไปไหน ชีวิตมีคนอีกคนตลอด ตอนนี้ไม่มีอีกแล้ว อาร์ตที่อยากเรียนไม่ต้องพูดถึง ตอนนี้"อาร์ตตัวแม่"มาเอง โลเลเปลี่ยนใจวันละหลายสิบรอบ เดี๋ยวจะทำงาน เดี๋ยวจะเรียน หนักที่สุดคือ หนี! อยากไปเมืองนอก ไม่อยากเห็นอะไรที่นี่อีกแล้ว...
จะเรียกว่า เป็นโชคชะตาฟ้าลิขิตหรือพระเจ้าลงโทษยังไม่แน่ใจ แต่ที่มหาวิทยาลัย มีเพื่อนสาวกลุ่มนึงที่มีความมุ่งมั่นตั้งใจว่า อยากเป็นนางฟ้าอย่างชัดเจน นั่งฟังเพื่อนพูดบ่อยๆเริ่มคิด "อิจฉาว่ะ แต่หน้าอย่างตูเนี่ยนะ... รองเท้าส้นสูงไม่เคยใส่ แต่งหน้าไม่เป็น ความมั่นใจในตัวเองไม่เคยมี ไอ้ทฤษฎีน่ะพอรู้ เพราะหม่อมแม่เคยส่งไปเทรน แต่ครูสอนนางงามยังเปลี่ยนไอ้กิ๊บไม่ได้เลย! หมดหวัง..." แล้ววันหนึ่ง เพื่อนสาวทั้งหลายก็ชวนเราไปเป็นเพื่อน พรีสกรีนที่สถาบันแห่งหนึ่งที่สอนการเตรียมตัวให้พร้อมสมัครแอร์ ตอนที่ไปก็คิด เออ อะไรก็ได้ ดีกว่านั่งเฉยๆ เบื่อฟุ้งซ่าน อย่างไรซะหน้าอย่างเรา คงตกมันตั้งแต่รอบแรก ฮ่าๆ
พอไปถึงที่สถาบัน โอ้แม่เจ้า จะสวยกันไปไหนค้า ทุกคนหุ่นดี ขาว สูง สวย ผมยาว ในชุดกระโปรงหวานสุดๆ ย้อนมามองตัวเอง แล้วบอกเพื่อน "เรากลับก่อนได้มั้ย อายอ่ะ" สภาพตอนนั้นคือ ผมซอยสั้นทรงก้อย รัชวิน เสื้อยืดลายกราฟฟิค และกางเกง3ส่วน รองเท้าแตะ... เพื่อนบอกไม่ได้ จองแล้ว เดี๋ยวเสียเครดิต...ผลคือต้องอยู่ พอเข้าห้องไปเจออาจารย์ที่สอน อึ้ง ตะลึง อาจารย์เป๊ะมาก บุคลิกดี สวย แถมพูดตรงๆสุด คิดอยู่ในใจ "เอาตัวเองมาให้เค้ายำทำไมเนี่ย" เราคิวที่8 ระหว่างนั้นก็นั่งดูคนอื่นสกรีน เริ่มต้นด้วยการถามคำถามพื้นๆเป็นภาษาอังกฤษ และดูตัว... ดูตัวจริงๆนะ ตั้งแต่หน้าตา ผิวพรรณ มีสิวมั้ย หน้าเป็นหลุมเป็นบ่อรึเปล่า ขาโก่งมั้ย ฟันสวยรึป่าว และอื่นๆอีกมากมาย ที่เล่นเอาคนนั่งดูใจหลุดลอยหนีไปนานแล้ว!เพราะก่อนหน้าเรา7คน ผ่านแล้วได้รับอนุญาตให้ลงเรียนแค่ 2 คน 2 ใน5ที่ตกก็คนที่ลากเรามานี่ล่ะ...
พอถึงเวลาขึ้นเขียง...บทสนทนาระหว่างเรากับอาจารย์ก็เริ่มขึ้น
A: Why do you want to be a flight attendant?
B: Bacause I think i will get really good experience and get a chance to see the world. (ความจริงคือ...ตามเพื่อนมาและมาเป็นเพื่อนคนอื่นค่ะ T^T)
เอาเป็นว่า มีหลายคำถามมากมายที่เราแถไปเรื่อย ตลอดเวลาคำวิาจารณ์ที่ตรงและบาดหัวใจของอาจารย์มีดังต่อไปนี้
- นี่ผมทรงอะไรเนี่ย!
- ยิ้มแล้วมุมปากเบี้ยวไปนิดนึง ต้องกลับไปฝึกยิ้ม
เอ่อ...จริงเหรอคะ ตอนนั้นอึ้งมาก มีอีกมากมายที่โดนติ แต่แล้ว ตอนจบ
"พร้อมจะเรียนเลยมั้ย?"
"ขอกลับไปบอกแม่ก่อนนะคะอาจารย์"
ตอนนั้นอึ้ง...ทำไมเป็นเราไปได้ ตูเนี่ยนะ!
หลังจากเล่าเรื่องราวต่างๆให้แม่ฟัง แม่ตกลงเดินหน้า ส่งลูกสาว(ที่ไม่ค่อยเหมือน) เข้าสถาบันจริงๆ เป็นความทุ่มเทที่ไม่รู้จะอธิบายว่าอะไรดี เพราะได้เจอคนหลายคนมากๆที่กำลังทำเพื่อความฝัน มุ่งมั่น ในขณะที่เรา สิ่งนี้คือ หนทางหนีจากสิ่งที่ไม่อยากเจอ แต่สิ่งที่ทำให้เรามีแรงผลักดันคือ ความอยากรู้ อยากเอาชนะ ถ้าคนอื่นยังเชื่อในตัวเรา อาจารย์เชื่อ พ่อแม่เชื่อทำไมเราจะไม่เชื่อ
ชีวิตเกิดมา 21 ปี ไม่เคยต้องตื่นเที่ยงคืนไปแต่งหน้า ทำการบ้านแล้วท่องตลอดเวลา ต้องหัดยิ้ม ยิ้มจนปวดแก้ม ต้องฝึกใส่รองเท้าส้นสูง ต้องให้พ่อกับแม่มาเป็นพี่เลี้ยงเฝ้ารับส่งป้อนข้าวป้อนน้ำและตามไปทุกที่ๆสมัคร พอกลับบ้านก็หลับทั้งๆที่ยังนั่งกินข้าว เหมือนฟิวส์ขาด... กว่าจะส่งให้เด็กกะโปโลคนหนึ่งได้ขึ้นบันไดไปเป็นนางฟ้า ต้องขอบคุณแรงผลักดันมากมาย แอบกระซิบว่า เงินที่พ่อกับแม่ลงไปทั้งหมด เพื่อถีบ ผลัก ดัน เราให้ได้สิ่งที่อยากได้นั้น ซื้อรถญี่ปุ่นคันย่อมๆได้เลยล่ะ ส่วนแรงไม่ต้องพูดถึง ลูกตื่นเที่ยงคืน พ่อกับแม่ตื่น5ทุ่ม ลูกหลับไปตอนไหนไม่รู้ แต่แม่กับพ่อนอนทีหลัง พอคิดได้แบบนี้ เหนื่อยแค่ไหนก็เป็นเรื่องเล็กมากจริงๆ
ต้องขอบคุณฟ้า ที่เห็นความพยายาม ให้เราสอบได้เป็นนางฟ้าสมใจ ที่สายการบินในประเทศเล็กๆแถบตะวันออกกลางแห่งหนึ่ง ซึ่งชีวิตเราจะเปลี่ยนไปแบบไม่มีวันเหมือนเดิมอีกเลย....
ความคิดเห็น