จักรยานซอยสี่(Mpreg)

ชื่อของผมคือ"จักรยาน"ผมเป็นหนุ่มน้อยอายุ18ปีที่มีความมั่นใจและมีความมั่นหน้ามั่นโหนกสูงมากอาศัยอยู่กับแม่2คนที่หมู่บ้าน"ปันสุข"ซอยสี่ ผมอยู่ที่นี่กับแม่มา18ปี เปิดร้านอาหารตามสั่งเล็กๆชื่อ"เจ๊ติ๋มไฟลุก" ติ๋มเป็นชื่อแม่ของผมเองครับ

ทุกคนในหมู่บ้านปันสุขมักจะชอบมาสั่งอาหารที่ร้านของแม่ผมบ่อยๆเพราะแม่ผมขายถูกจนน่าตกใจแถมรสชาติอร่อยจนเหาะขึ้นสวรรค์เพราะงั้นทุกๆวันลูกค้าก็จะเต็มร้านเลยครับผมเองก็ต้องช่วยแม่ทำงานทุกๆอย่างทั้งทำอาหาร ส่งอาหารให้ลูกค้า เสิร์ฟอาหาร คิดเงิน ล้างจาน ออกไปซื้อของซื้อวัตถุดิบต่างๆ มันเป็นอะไรที่เหนื่อยมากๆเลยครับแต่ผมก็อยากแบ่งเบาภาระแม่ ตั้งใจเรียนและช่วยแม่ทำงานถึงเหนื่อยแค่ไหนก็ไม่เป็นไรครับอีกอย่างแม่จะได้ไม่เหนื่อยเกินไปด้วย

อ่อ ผมลืมบอกไปเลยครับว่าวันนี้เป็นวันเสาร์วันที่ผมไม่ต้องไปโรงเรียนผมเลยตกลงกับแม่ไว้ว่าทุกวันเสาร์-อาทิตย์ ให้แม่พักผ่อนอยู่บ้านส่วนผมก็จะเข้ามาที่ร้านมาทำงานทุกอย่างแทนแม่เอง

"ไอ้ยานนนนนนนน!!!!!!!" อ่า....เสียงนี้มันไอเชี่ยต้นเพื่อนรัก(ชัง)ในวัยเด็กของผม จนถึงตอนนี้ก็ยังเป็นเพื่อนกันอยู่ไม่รู้ว่าทนคบกันไปได้ยังไงแถมเรียนอยู่โรงเรียนเดียวกัน ห้องเดียวกันอีก ผมจะบ้าตาย

"ยานบ้านมึงสิไอต้น กูบอกไปสามล้านรอบแล้วว่าให้เรียกกูว่า จักร ไม่ใช่ ยาน ไอเวร!!" ผมพูดออกไปด้วยน้ำเสียงที่ดูหงุดหงิดเล็กน้อยแต่ดูเหมือนว่าไอต้นมันจะไม่สนใจคำพูดของผมเลยแม้แต่นิดเดียว...

"ยานเพื่อนเลิฟคึ" มันเรียกผมว่ายานอีกแล้วแถมน้ำเสียงของมันยังทำให้ผมรู้สึกคันเท้า อยากถีบหน้าไอเชี่ยนี่แปลกๆ==

"มึงมาที่นี่ทำไม" ผมตัดสินใจถามไอต้นออกไป

"เอ้าา กูมาที่ร้านอาหารตามสั่ง มาซักผ้ามั้ง กูก็ต้องมาสั่งข้าวดิ"

"...."

"มึงจะแดกไร ไอสัส"

"กระเพราหมูสับ ไข่ดาวครับยานเพื่อนเลิฟ"

"x"

"กูบอกไปสามล้านรอบแล้วว่าให้เรียกว่าจักร เดี๋ยวกูฟาดด้วยตะหลิว!!"

"โห่ยยยย ยานเพื่อนเลิฟ ทำไมวันนี้มึงดูเกรี้ยวกราดจังวะ"

เห็นหน้ามึงแล้วหงุดหงิดไงไอเวรเอ้ยยผมได้แต่ก่นด่าไอต้นไปในใจมือก็ยังคงทำผัดกระเพราหมูสับให้ไอเพื่อนเวรที่มาสั่งอาหารจากร้านของผมกับแม่

"ยาน"

เฮ้ออออออ เอาที่มึงสบายใจเลยไอเชี่ยต้นจะเรียกห่าไรก็เรียกเลยกูขี้เกียจด่ามึงแล้ว

"เหี้ยไร"

"เมื่อวันก่อน กูไปซื้อของทำงานที่ห้างวิ้งๆวับๆมาเว้ยย"

"อ่าห้ะ...แล้วยังไงต่อ"

"แล้วกูก็ได้ไปเจอคนคนนึง..มึงรู้ป่าวว่าใคร"

"ไม่รู้"

"กูพูดได้ใช่มั้ย...."

"มาขนาดนี้แล้วก็พูดมาเถอะมึง"

"ยังไม่พูดดีกว่า ยานมึงตอบกูมาก่อนว่าช่วงนี้มึงได้คุยกับแฟนมึงบ้างมั้ย"

ทำไมไอต้นถึงเริ่มถามอะไรแปลกๆแล้วล่ะ???

"คุย แต่ไม่ได้คุยกันบ่อย เพราะพี่ดลเองก็งานเยอะเหมือนกันกูเลยไม่กล้ากวนพี่เขาเยอะมากนัก"

"หรอวะ...."

"พี่เค้าบอกมึงว่างานเยอะงั้นหรอ"

"ใช่ ทำไมอ่ะ"

"ก็เมื่อวันก่อน กูไปเห็นพี่เขาพาผู้หญิงคนนึงไปเดินห้างแถมเดินจับมือกัน ซื้อของให้กันอีก"

"...."

"เพราะกูรู้ว่าพูดปากเปล่ายังมึงก็ไม่เชื่อกู กูเลยถ่ายรูปมาให้มึงดูด้วย เผื่อมึงจะเชื่อกูแล้วจะตาสว่างขึ้นมาบ้าง"

ทันทีที่ต้นพูดจบก็หยิบโทรศัพท์มือถือของตนเองขึ้นมาและเปืดรูปที่ตนถ่ายไว้เป็นหลักฐานให้กับเพื่อนรักของตัวเองดู

"พี่ดล....."

"อืม...ใช่...คนในรูปคือพี่ดลของมึงอ่ะ"

"....."

นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันเนี่ย.....

ทำไมพี่ดลถึงทำแบบนี้กับผมล่ะ...

"ยาน"

"...."

"ไอยาน"

"...."

"จักรยาน!!!"

ผมสะดุ้งโหยงแล้วรีบตอบไอต้นเพื่อนชังของผมทันที

"หะ...ห้ะๆๆๆ"

"เหี้ยไรไอสัส"

"กอดมั้ยมึง"

"หื้ออออออออออออ!!!"

ตัวอะไรเข้าสิงไอต้นเนี่ย!!!! ผมรีบเอามือแตะที่หน้าผากของไอต้นเพื่อนชังของผมเพื่อเช็คดูว่ามันไม่สบายรึเปล่า

"._."

"เหี้ยไรเนี่ย ไอยาน"

"มึงไม่สบายรึเปล่าต้น อยู่ๆก็มาถามกันว่ากอดกันมั้ย ร้อยวันพันปีไม่เคยถาม"

"555"

"แต่กอดก็ได้..."

พูดจบผมก็รีบโผกอดไอต้นเพื่อนชังของผมทันที

"ถ้ามีอะไรที่อยากระบาย โทรมาหากูได้ตลอดเลยนะยาน"

"อืม"

"เรื่องที่รู้วันนี้เก็บไปคิด ไปคุยกันดูนะ

"อืม..."

"ว่าแต่ ผัดกระเพราหมูสับไข่ดาวกูเสร็จยัง"

"...."

"ยังไม่ได้ทำเลอ"

"...."

"กูจะฟ้องป้าติ๋ม"

"ไอสัสต้น"

"5555"

"เดี๋ยวกูรีบทำให้

โปรดติดตามตอนต่อไป

----------------------------------------------------------------------

ตัวละครและสถานที่เป็นเพียงสิ่งที่สมุติขึ้นมาเท่านั้น โปรดใช้จักรยานในการอ่าน เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ไรท์เขียนแบบบรรยายครั้งแรกสามารถติชมกันได้เลยนะคะ เพื่อที่ไรท์จะได้นำไปปรับปรุงแก้ไขในอนาคต????‍♀️