คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : บทที่ 3 เริ่มต้นกับจุดเปลี่ยน 55%
บทที่ 3 เริ่มต้นกับจุดเปลี่ยน
“นี่เธอตื่นได้แล้ว เป็นไรหรือป่าวว่ะ ตัวก็ไม่ร้อนนิหว่า” “หน้าตาคล้ายรันแห่งเทมะเลยแต่ว่าไม่น่าจะใช่เพราะเขาว่ารันแห่งเทมะไม่ชอบใส่กระโปรงแล้วยายบ้านั้นก็ออกจากโรงเรียนเก่าแล้ว แล้วยายบ้านั้นน่ะคงไม่น่าจะมาเรียนที่นี้น่ะเพราะศัตรูยายบ้านั้นน่ะเยอะจะตาย
“...”ใครว่ะมาบังอาจปลุกฉัน แล้วไอ้บ้านี่มันเป็นใครว่ะมานั่งมองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้า
“แต่ว่าสวยชะมัด หุ่นดีด้วยซ้อนรูป สงสัยนักเรียนใหม่แงๆไม่งั้นคงไม่รอดสายตาฉันหลอก”
“นายมองอะไร”ฉันลุกขึ้นนั่งจองมองคนบ้าที่นั่งมองฉัน
“ป่าว เธอเข้าในห้องพยาบาลเมื่อสองชั่วโมงที่แล้วใช่ม่ะ”
“ใช่แล้วทำม่ะ เข้าไม่ได้?”มีอะหลอว่ะ
“ได้แต่เธอห้ามเอาเรื่องที่มาเจอฉันในนี้ไปบอกใครเด็ดขาดแล้วอย่าหาว่าฉันไม่เตือน”กลัวจัง
“แล้วทำไหมฉันต้องบอกใคร นายไม่มีสิทธิ์มาสั่งฉัน นายเป็นใคร อย่าเสลอมาสั่งฉัน”พูดเสร็จฉันก็เดินออกมาเลย ผู้ชายบ้าอะไรว่ะ
“นี่เธอกล้าว่าฉันขนาดนี่เลยหลอก เธอไม่รู้หรือไงว่าฉันเป็นใคร”บะไอ้บ้านิ
“บ้าหรือป่าว นายไม่รู้ว่านายเป็นใครแล้วฉันจะไปตรัสรู้หลอ ฉันไม่ใช่พระเจ้า ไอ้บ้า”
“เธอ เธอ ..”สงสัยหาคำว่าฉันไม่เจอแล้วฉันก็เดินออกมาเลย ดีที่มันไม่ตามฉันมา สงสัยต้องเข้าเรียนแล้วและไม่งันเรื่องถึงแม่แน่เลย เอ่อจิงดิเขาพักเที่ยงกันนี่หว่า
ติ๊ดๆๆ
(ฮัลโล ว่าไงมีอะไรอีกคร้าบแล้วโรงเรียนใหม่เป็นไงบ้าง)
“ก็ดีแต่ว่ากูยังไม่เข้าเรียนเลย”
(ทำไหมว่ะ)
“กูโดนไล่ออกจากห้องเรียนตั้งแต่ชั่วโมงแรกแล้ว”
(ประเสริฐเถอะเพื่อนฉัน)
“นี่อย่าพึ่งถามมากแกซื้อข้าวมาให้ฉันกินหน่อย”
(ทำไหมไม่ไปกินที่โรงอาหารว่ะ กูยังเจ็บแขนอยู่น่ะเว้ย)
“คนมันเยอะ”
(แกก็เปลี่ยนนิสัยบ้างดิว่ะ หัดพูดคุยกับคนอื่นบ้างดิว่ะ ตอนนี้กูไม่รู้ว่ามึงตกลงอะไรกับพ่อแม่แต่ว่าสิ่งที่มึงต้องทำคือต้องเรียนให้จบนะเว้ย)
“เอ้อกูรู้ จะมาไม่มาไอ้ซี”
(ก็ไปสิคร้าบ รอ 20นาทีเดี่ยวไอ้ซีคนนี่จัดให้)
“ขอเหมือนเดิม”
(คร้าบบบ แม่งใช้ได้แม้กระทั่งคนป่วย)เอ้ยเซ้งมันว่ะมีมันคนเดี่ยวที่สามารถว่าฉันได้เพราะเรารู้จักกันมานานมาก
ไปนั่งใต้ร่มไม้นั่นดีกว่า ทำไหมมีแต่คนมองว่ะ ไม่เคยเห็นคนหรือไงว่ะ นั่งตรงนี้แหละเย็นดี
“ขอโทษน่ะครับมีแฟนยังคะ..”
“ไม่มีไปไกลๆฉันไม่ชอบ”ฉันหันไปมองเขาทำหน้าตาตกใจ “เดียว”
“ครับ”ฉันรู้สึกว่ามีคนกำลังมองฉันอยู่ หลายคู่เลยทีเดี่ยวคงเป็นเพื่อนนายคนนี้มัง
“ฝากบอกเพื่อนนายที่กำลังมองฉันด้วยว่าอย่ามองฉันมันหน้ารำคาญ”แล้วนายคนนี้ก็หันไปมองเพื่อนตัวเอง
“เอ่อครับเดี่ยวบอกให้”แล้วก็วิ่งไปเลย ในสายตาของเขาเหมือนสงสัยว่าฉันรู้ได้ไงทั้งที่ยังไม่หันไปมองเลย
“เอ่อขอโทษค่ะ”อะไรอีกว่ะ อ้าวน่ารักว่ะ
“มีไร”
“พี่มีแฟนยังค่ะ”คำถามเดิมๆสากๆ”
“ยัง ทำไหม”
“พี่เท่มากๆเลย พี่เป็นฟะ..”
“เป็นแฟน?”
“ค่ะ”
“คบกันเชยฉันพอไว”
“ค่ะคบกันเชยๆ”
“อืม”
“ได้ค่ะพี่เบส”เอาจิงดิ
“งันเอาเบอร์ไว้แล้วฉันจะโทหา”
“ค่ะ”แล้วเขาก็เอากระดาษมาจดๆแล้วก็วางไว้แล้วยิ้มแก้มปริวิ่งออกไปเลย ใครมาอีกแล้วว่ะ
“มีไรอีก กลับไปสะ”ฉันพูดแบบเก็บอารมณ์สุดๆแล้วมันจะอะไรกันนักกันหนาหว่า
“เป็นไรของมึง”
“อ้าวแกเองหลอ”
“ก็เออดิว่ะมึงคิดว่าใคร”
“พวกไร้สาระน่ะ”
“หลองันฉันกลับละมึงไล่กูแล้วนิ”
“อย่ามาตลกกูไม่ได้ไล่มึง เร็วกูหิว”มันซื้อของกินมาเยอะเหมือนกันนี้หวา อร่อยแน่
“แล้วตกลงมึงจะเล่าให้กูฟังได้ยัง”
“เดี๋ยวกูเหล่าให้ฟัง กินก่อนหิว”
“เอ่อ กูอยากให้คนอื่นเห็นมึงในด้านนี้บ้างจังว่ะ เห็นแต่ด้านที่เลิศเลอ เย็นชาไม่มีความรู้สึกเงียบ เลว”
“ไอ้แรกๆก็ดีน่ะแต่ว่าคำสุดท้ายรู้สึกว่าใส่ฟิวลิงมากไปหน่อยน่ะ”
“ฟิวล์ลิงค์เว้ยไม่ใช้ฟิวลิง”
“เอ่อนั้นแหละมันเหมือนกัน”อร่อยดีว่ะขนมที่รักจงมาลงท้องฉันสะเถอะ
“หยุดกินก่อนดิว่ะ เล่าให้ฟังก่อน”อะไรว่ะกำลังอร่อยเลย
“เอ่อเล่าก็ได้ ก็วันที่แกกับน้องชายฉันโดนยำ พอฉันกลับบ้านพร้อมแม่ แม่กับพ่อฉันก็ทำสัญญากับฉันว่า
“พ่อกับแม่ตกลงกันแล้วว่าจะให้เราไปเรียนกับน้อง”
“อื่มเรียนที่ไหนก็ได้”
“แต่ว่าพ่อกับแม่มีข้อตกลงเกี่ยวกับเรื่องนี่”
“ว่ามาอะไรก็ได้”
“1คือเบสต้องเป็นเด็กดี ไม่ไปมีเรื่องกับใครห้ามมีการเรียกผู้ปกครองไม่ว่ากรณีใดทั้งสิ้น”
“ฮ้า”
“ยัง2นั้นคือเบสต้องมีผลการเรียนที่ดีขึ้น”
“โฮ”
“ยังไม่จบต้องเรียนที่นี่จนกว่าจะจบ ห้ามถูกไล่ออกเด็ดขาด”
“มันจะเป็นไปได้หรือคุณ”
“ถูกของคุณ”
“สุดท้ายถ้าลูกทำไม่ได้แม่จะให้ไปอยู่กับย่าที่อเมริกาทันที”
“ไม่มีทาง หนูยอมทำตามข้อตกลงทั้งหมด”
“ลูกยอมรับเองน่ะ มั่นใจน่ะ”
“ฮะ”
“โอเคเริ่มสัญญาน่ะบัตรนี่ คุณปิดเครื่องบันทึกเสียงยัง”
“ปิดแล้ว”
“นี่คุณกับแม่ทำอะไรกันเนี๊ยะ”
“เป็นพยานไงลูกจะได้ไม่ทำผิดสัญญา แต่เมื่อไรที่ผิดสัญญาลูกจะต้องบินไปอเมริกาทันทีเข้าใจ”
“เดี่ยวนี้แม่เปลี่ยนไปน่ะ”
“มันก็ต้องตามลูกให้ทัน แม่ยอมเรามามากแล้วต่อแต่นี่ไปแม่ไม่ยอมเราแล้วจำไว้ลูกรัก”
“ซวยไหมล่ะมึง”
“เอ่อว่ะซวยจิงๆแต่ก็ดีที่ฉันมีโอกาสได้เห็นแกใส่กระโปรง หุ่นแกใช่ได้เลยว่ะเบส”
ป้าบ!!“หุบปาก”
“พูดจิงน่ะเว้ยดูพวกผู้ชายพวกนั้นดิมองมาทางแกตั้งแต่ฉันมาแล้วก็มองตาละห้อยเลยหันไปยิ้มให้เขาหน่อยสิ”
“กูบอกให้มึงหุบปาก”
“โอ๊ะอย่าๆพึงโกรธ เอ่อใช่พรุ่งนี่ฉันจะมาเรียนแต่ไม่แน่ใจว่ะจะได้อยู่ห้องเดี่ยวกันกับแกหรือป่าว”
“ชั่งเถอะขอแต่แกมาเรียนเป็นเพื่อนฉันก็พอแล้ว”
“แล้วเบอร์นี้ขอได้ไหมว่ะ”
“เซฟให้กูก่อนแล้วมึงค่อยเอาไป”ตาไว้เป็นบ้าเลยไอ้บ้านิ
“หวงชะมัด”
“ไม่ได้หวงแต่ว่าน้องเขาพึ่งมาคบกับกูเมื่อกี้ก่อนมึงมาแป๊ปเดี่ยว”
“อ๋อหลอคร้าบพ่อหนุ่มเนื้อหอม”บะไอ้นี้นิ”เอ่อใช่มึงเจอน้องเชอรรี่ยังว่ะ”
“เชอรรี่ไหนว่ะ”
“ห้วยคนที่แกคบด้วยเมื่อเดือนที่แล้วไง”ใครว่ะเดือนที่แล้ว
“จำไม่ได้ว่ะ”
“ชั่งเถอะ แต่ระวังให้ดีน่ะระวังความลับแตก”
“เอ่อนาไม่ต้องห่วง พรุ่งนี่อย่าลืมโอเค”
“ฉันไปก่อนน่ะว่าจะไปล่อเยื่อสะหน่อย”แล้ว
“เอ่อใช่ แขนเป็นไงหายแล้วหลอถึงได้ซ่าขนาดนั้น”
“ก็ยังแต่ถอดเฝือกได้แล้วอย่างที่เห็น”
“อืมแกจะไหนก้ไปเถอะ”
“แกก็ตลอดหมดประโยชน์ก็ไล่ ส.ต.จิง”แล้วมันก็เดินออกไปเลย โชคดีตามทางเว้ยเพื่อน กินนมต่อดีกว่า
"นี่ๆๆ เธอ ชื่ออะไรอ่ะ"
"เบส"
"เราชื่อหนุ๋ยน่ะ เราอ่ะ.."
"กลับไปซะ อย่ามายุง"
"เอ่อ..."
"กลับไป"
"โอเค" น่ารำคาญจริงๆเลยพวกนี้
เมื่อเข้าเรียนตอนบ่าย ฉันเลยต้องพยายามอย่างยิ่งในการที่จะนั่งเรียนให้ไม่หลับ แต่มันไงไม่เห็นจะรู้เรื่องเลยอ่ะ ตอนนี้เริ่มรู้สึกว่าชะตาชีวิตเริ่มมีรางร้ายเข้ามาแล้วสิ
ความคิดเห็น