คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : บทที่ 2 โรงเรียนใหม่ที่แสนจะยินดีแอบร้าย
บทที่ 2 โรงเรียนใหม่ที่แสนจะยินดีแอบร้าย
“บอยเป็นไงบ้างลูก”
“ไม่เป็นไรแล้วครับ ดีที่พี่สาวไปช่วยทันครับ”
“หลอแล้วพี่สาวเราล่ะ”
“นั่นครับ”
“เบส เบส ตื่นได้แล้ว นี่มันจะเที่ยงแล้วน่ะ”โอ๊ยอะรายกันนักกันหนาเนี๊ยะฉันจะนอนแบบสบายไม่ได้เลยใช่มะ
“อะไรอีกเนียพึงจะได้นอนไม่กี่ชั่วโมงเอง เอาแม่”
“ใช่ แม่เอง เบสคิดว่าใคร”เกือบว่าแม่ตัวเองแล้วไหมล่ะเนีย
“ป่าวฮะ แล้วแม่มาถึงนานยังฮะ”
“ก็พึงมาถึงไม่นานหลอก แล้วเราล่ะมีเรื่องทำไหมไม่โทไปบอกแม่”
“มันก็ไม่มีไรมากนิฮะ”
“ไม่มากได้ไงเพื่อนของลูกแขนถูกใส่เฝือกทั้งสองข้าง แล้วน้องอีกใส่ทั้งแขนทั้งขาทำไหมว่ามันไม่มากอีล่ะเบส”มันไม่ตายสะหน่อย
“ฮะมากก็มาก แต่ถ้าเบสโทรบอกแม่แล้วแม่จะทำอะไรได้นอกจากแม่จะนั่งร้องไห้คำครวญ”
“แต่ว่าแม่แค่....”
“แม่ฮะเบสไม่อยากให้แม่ไม่สบายใจน่ะ ถึงได้ไม่โทรบอกแม่”
“แม่รู้ แต่ว่าลูกไม่รู้สึกอะไรหน่อยหลอ เราไปมีเรื่องกับเข้าน่ะ ”
“ไม่”
“เบส”
“เบสขอนอนหน่อยน่ะฮะ ง่วงมาก”เบื่อทำไหมใครๆเขาคิดว่าฉันหน้าตาไม่มีความรู้สึกทั้งที่มันก็ปกติ
“นอนเถอะถ้างันแม่ไม่กวนแล้ว เดียวแม่จะดูน้องเอง”
“ตามสบาย”
“แล้วเบสไม่มีแผลตรงไหนบ้างหลอ”
“ไม่”ถามอะไรหนักหนาเนี่ย แล้วแม่ก็ห่มผ้าให้
(ลูกยิ่งเป็นแบบนี้แม่ยิ่งเป็นห่วง ทำไหมลูกถึงได้เป็นคนไร้ความรู้สึกมากขนาดนี่น่ะ แม่อยากให้มีคนมาดูแลลูกแล้วก็รับกับการไร้ความรู้สึกของลูกได้น่ะ)
ฉันไม่ต้องการให้ใครมาดูแลฉันขอเป็นคนดูแลตัวเองดีกว่าชีวิตใครชีวิตมัน ฉันไม่อยากมีห่วงคองคอ
“เบสตื่นได้แล้วถึงเวลาไปเรียนได้แล้ว”เรียนอะไร
“เบสโดนไล่ออกแล้ว”
“โรงเรียนใหม่น่ะ เร็วๆจำเรื่องเมื่อคือที่พ่อกับแม่พูดเมื่อคืนไม่ได้หลอ”
“เรื่องไร”หวานึกไม่ออกง่วงนอน
“นี่เบสจะลุกหรือไม่ลุกหา”แม่ดุหลอ
“....”
“เบสตื่นเดี๋ยวนี่น่ะ”
“ฮะๆๆตื่นแล้วมีอะไรว่ามา”ฉันลุกขึ้นนั่ง
“นี่เราจำเรื่องเมื่อคืนไม่ได้เลยหลอ”
“เรื่อง!”เอ่อนั้นสิเรื่องอะไร
“เรื่องเรียนที่พ่อกับแม่ตกลงกับเบสเมื่อคืนไงล่ะจำได้บ้างหรือป่าวเนี๊ยะ”
“อ๋อ แล้วไงฮะ”
“ก็ไม่แล้วไง แต่ว่าตอนนี้เบสกำลังจะไปเรียนสายเข้าใจไหมแล้วอาจจะทำผิดข้อตกลงระหว่างเราคงไม่อยากไปอยู่ที่อเมริกาเป็นเพื่อนย่าใช่ไหม
“โอเคๆยอมแล้วๆ ไปเรียนแล้ว”
“ดีแล้วจำข้อตกลงไว้ให้ขึ้นใจน่ะ แล้วเมื่อไรที่น้องหายดีคงได้เข้าไปดูแลเราเข้าใจไหม”
“อื่ม”น่าเบื่อ ต้องทำเป็นเด็กเนอร์ดที่ฉันสุดแสนจะเกลียดเลย ฉันลุกขึ้นไปอาบน้ำ “ แม่ฮะแล้วชุดนักเรียนล่ะ”ฉันเดินออกมาถามแม่
“นี่ไงชุดนักเรียนของลูก”
“ฮ้า! ไม่ตลกน่ะแม่”
“แม่ไม่ได้ตลกน่ะเนี่ยแหละชุดนักเรียนที่โรงเรียนน้องล่ะ
“แต่ว่ามันเป็นกระโปรงที่สั่นมากน่ะแม่ ไม่ไหวหลอกฮ่ะ ขอเป็นกางเกงไม่ได้หลอ”
“จะบ้าหรือป่าว เราเป็นผู้หญิงจะไปใส่กางเกงได้ไง”
“มีกางเกงไหม”
“ไม่มีแต่แต่งตัวส่ะ”เฮ้ยให้ตายเถอะโรบินฉันต้องใส่ชุดนี่จริงๆหลอเนี่ย”เร็วพ่อรอไปส่ง”
“ทำไหมพ่อต้องไปส่งล่ะทุกทีไม่เห็นจะสนใจ”
“อย่าพูดแบบนี้น่ะ ใครบอกว่าพ่อเราไม่สนใจ ถ้าพ่อเราไม่สนใจจริงก็คงไม่ต้องมากระวนกระวายว่าลูกสาวจะไปมีเรื่องกับใครหรือว่าจะโดนใครทำร้ายหรือป่าวหล๊อกน่ะลูก”
“ไม่จริงหลอกค่ะแม่ ทุกครั้งพ่อก็กลัวว่าจะเสียหน้าที่มีลูกอย่าเบสเท่านั้นแหละ”
“เป็นงันไป ไม่ว่าลูกจะคิดอย่างไงแม่อยากบอกลูกว่าไม่มีพ่อแม่คนไหนที่รักตัวเองมากกว่าลูกหล๊อกน่ะ เชื่อแม่”เชื่อแม่ ฮึๆแล้วแม่ก็เดินออกไป ฉันก็รีบใส่ชุดนักเรียนที่แสนจะอุบาตร ทำไหมกระโปรงมันสั้นนักว่ะ ชั่งมันเถอะ ลงไปกินข้าวดีกว่ามันหิว
“ลงมาแล้วหลอลูก ว้าวแต่งแบบนี้ลูกแม่สวยมากเลย”ฮึๆสวยไม่เอาหลอกไม่ชอบ
“แม่ไม่ต้องมาชมหลอก หิวแล้ว”
“ไปนั่งสิ เดี๋ยวจะได้กินพร้อมกันเลยวันนี้แม่ทำสุดฝีมือเลย กินเยอะน่ะ”
“ฮะแม่”ฉันหันไปมองพ่อ แต่ท่านก็ไม่เห็นยอมมองฉันเลยนี่หลอที่แม่ว่าพ่อเป็นห่วงฉันไม่ทางเป็นไปได้หลอก
“รีบกินเดี๋ยวฉันไปส่ง”นี่แหละคำพูดที่พ่อกับฉันพูดกัน
“คุณค่ะจะพูดกับลูกดีบ้างไม่ได้ เป็นห่วงลูกก็บอกพูดดีให้ลูกมันรู้สึกดีบ้างไม่ได้หลอ”
“ชั่งเถอะพูดไงก็ชั่ง”แล้วฉันก็รีบกิน วันนี้แม่ทำข้าวต้มหมูที่ฉันชอบ
“วันนี้ตอนเย็นพ่อไปรับที่โรงเรียนน่ะ”
“ฮ้า...”เมื่อตะกี้พ่อพูดว่าอะไรน่ะ “พ่อ”หลอวันนี้หิมะตกที่ไทยแน่เลย พระเจ้าฉันหันหน้าไปมองแม่ แม่ก็แค่พยักหน้า แล้วฉันไปมองพ่อ ท่านก็ยังกางหนังสือพิมพ์อ่านไม่ยอมลดหนังสือพิมพ์ลงเลย
“อิ่มแล้วฮะแม่”ฉันบอกแม่
“ไปแม่ไปส่งที่รถ”แล้วแม่ก็ลุกขึ้นมาส่ง
“แม่ไม่เห็นต้องมาส่งเลย เบสไม่ได้ไปเรียนครั้งแรกสะหน่อย”
“นาแม่มีความสุขของแม่ แล้วเราอย่าลืมที่สัญญาล่ะ พ่อยอมเราก้าวหนึ่งแล้วเราก็ยอมท่านก้าวหนึ่งเท่าๆกันบ้าง พ่อมีความหวังกับลูกมากน่ะอย่าทำให้ทั้งพ่อทั้งแม่ผิดหวังล่ะ”
“อยากบอกแม่ว่าอย่าหวังกับเบสมาก”
“แม่เชื่อใจลูก”แล้วแม่ก็กอดฉัน “ไปได้แล้วเดี๋ยวไปถึงโรงเรียนสายน่ะ”
“ฮะ”ฉันเดินไปขึ้นรถที่พ่อรออยู่ที่รถแล้ว
อึดอัดว่ะไม่เคยนั่งรถกับพ่อแค่สองคนเลย
“ทำไหมไม่ให้เบสขึ้นรถไปเรียนเองล่ะ”
“ฉันเอ่อ.. ฉัน...”พูดอยากจังว่ะ
“ไม่ต้องพูดหลอก มันไม่สำคัญอะไร”แล้วฉันก็หันไปมองทางหน้าต่างมองท้องถนนที่แสนวุ่นวาย
“ไปเรียนก็ตั้งใจเรียนล่ะ”
“อื่ม”แล้วก็เงียบจนมาถึงโรงเรียนใหม่ที่ตั้งแต่นี้ต่อไปฉันจะต้องเรียนที่นี้ แต่ว่าโรงเรียนมันคุ้นๆๆว่ะเหมือนเคยมาที่นี้มาก่อน นึกดิว่ะ นึกๆๆๆ
“ถึงแล้ว ไปเรียนก่อนน่ะ”แล้วฉันก็ลงจากรถเลย
อีกด้านหนึ่ง
“ตั้งใจเรียนน่ะลูก พ่อเป็นห่วงลูกแต่พ่อพูดไม่ออก”
“ท่านหน้าจะเปิดใจคุยกับคุณหนูดีน่ะครับ”
“อย่างกับคุณหนูนายเนี๊ยะพูดง่ายน่ะ”
“ท่านครับยังไงคุณหนูก็ต้องฟังท่านแน่ไม่งันคงไม่ยอมทำตามท่านอย่างงี้หลอก”
“เขาแค่ไม่อยากไปอยู่กับย่าของเขาน่ะ”
“ไม่จิงหลอกครับ ท่านลองมองสายตาของคุณหนูดีๆน่ะครับ ผมรู้สึกว่าคุณหนูดีใจที่ท่านพูดดีๆด้วย แต่คุณหนูแค่ไม่แน่ใจเท่านั้นแหละครับ”
“ฉันก็อยากให้เป็นแบบนั้นแหละน่ะ ฉันอยากได้ยินลูกเรียกฉันว่า พ่อ อีกครั้ง”
อีกด้านหนึ่ง
“ฉันก็อยากพูดกับเขาดีๆน่ะแต่ว่าตั้งแต่ไหนแต่ไรฉันก้อพูดแบบนี้ จะให้ฉันทำไงล่ะ เฮ้ย”
โทรหาหาไอ้ซีดีกว่ามันเป็นไงบ้าง
ตื้ด ๆ ๆ ๆ
(ฮัลโลว่าไงโทมาทำไหมแต่เช้าว่ะ คนยิ่งเจ็บๆแขนอยู่)
“กูโทมาบอกว่าตอนนี้กูมาเรียนที่โรงเรียนน้องกูแล้ว”
(ฮา มึงไปเรียนที่นั้นจริงหลอว่ะมึงจะไม่โดนพวกสตรีชินยังรุมทึงหรือไงว่ะ มึงไปทำอะไรเขาไว้มึงจำไม่ได้หลอว่ะ)
“กูไปทำไรไว้ว่ะ จำไม่ได้ว่ะ”
(น้องเชอรี่ไงจำได้ไหม)เชอรี่หลอ นึกไม่ออกอะ
“อย่าพึ่งเรื่องนั้น มีเรื่องสำคัญกว่านั้น มึงรีบย้ายโรงเรียนมาเรียนเป็นเพื่อนกูเลย”
(อะไรทำไหมกูต้องไป)
“แล้วมึงจะย้ายไม่ย้าย”
(เอ่อ กูย้ายก็ได้ว่าแต่แกทำไหมถึงยอมไปเรียนที่โรงเรียนนั้นล่ะว่ะ)
“เอ่อนามึงรีบทำเรื่องย้ายเถอะเดี๋ยวกูเล่าให่ฟังมันเป็นเรื่องที่แสนจะน่าเกียด แล้วที่สำคัญฉันเกียดชุดนักเรียนโรงเรียนนีชมัยาดเลยว่ะ”
(แต่ว่าฉันรู้มาว่าชุดนักเรียนโรงเรียนนั้นสวยมากเลยโดยเฉพาะชุดนักเรียนหญิง กระโปรงสั้นๆ เอ่อจริงดิแกใส่ชุดนักเรียน โอ๊ยกูจะรีบไปโรงรียนเลยล่ะมึงกูอยากเห็นมึงใส่ชุดนักเรียนโรงเรียนนั้นวะ”
“ถ้ามึงหล้อกูมึงไม่ตายดีแน่”
(น่ากูไม่หล้อว่าแต่แกเถอะผู้ชายไม่คอเค็ดแย่หลอว่า”
“ทำไหมว่ะ”
“อ้าว ก็แลหลังมองตามมึงไง ฮึๆ”
“ไม่ตลกหลอกมึง จะมองทำไหม”
(อ้าวมึงไม่รู้อะไรเลยหรือไง ว่ามีแต่คนชมมึงว่าสวย น่ารักหน้าตาหน้าทนุทุนอม)
“ไม่จริงหลอก”
(ไม่เชื่อก็ชั่งฉายยามึง สวยดุเพลอตาย แล้วเพชฌฆาตหน้าหวาน...)
“ไม่ต้องพูดแล้ว รำคาญกูต้องเข้าห้องเรียนแล้ว แค่นี้ก่อนน่ะเว้ย”
(เอ่อ พรุ่งนี่เจอกัน)
“เอ่อ หายเจ็บไว้ๆล่ะกัน ”
(เอ่อเว้ยคนอย่างมึงรู้จักเป็นห่วงคนอื่นด้วย กูคงหายดีเป็นปริดทิ้งเลยล่ะ)ส้นตีนจิงมีกัดก่อนวางอีกแล้วฉันก็วางสายเดินมาตั้งนานแล้วห้องไหนล่ะว่ะเนี๊ยะ นั้นไงเกรด 12 ห้อง B
“เอ่อนั้นใช่นางสาวเกวลิลหรือเปล่า”
“ใช่”อาจารย์หรือป่าวไม่รู้หันมามองเหมือนไม่พอใจ หน้าตายังเด็กอยู่เลย
“ฉันเป็นอาจารย์ประจำคลาสของเธอ พูดให้เพราะหน่อย”
“-_-“ ฉันพยักหน้า
“ฉันให้เธอพูด”อะไรว่ะ
“ฮะ”
“ไม่ใช่เธอเป็นผู้หญิงน่ะ”เรื่องมากชิบ
“ค่ะอาจารย์”
“ดีมาก เข้าไปฉันจะได้แน่นำเธอกับเพื่อนๆ”แล้วอาจารย์หน้าสวยดุก็เดินนำเข้าไปในห้อง
“เอาๆๆเงียบๆๆวันนี้เรามีเพื่อนใหม่มาแน่ะนำ”
“ผู้หญิงผู้ชายค่ะอาจารย์”เสียงเล็กๆแหลมถามอาจารย์
“ผู้หญิงจ้ะ”
“โฮ้ย/เย้ย”เสียงนักเรียนร้องประสานกัน
“เอาเขามาสิเกวลิล”เรียกฉัน ฉันต้องเขาไปหลอ (ก็เอ่อดิจะยืนบือทำไหม)แล้วฉันก็เปิดประตูเดินเข้าไปในห้อง
วี้ดวิ้วๆวิ้วๆๆ
“เด็กใหม่สวยว่ะ มึงว่าไหม”
“ใช่ขาขาวมากเลย สูงยาวเข่าดี”
“มีแฟนยังจ้ะ”
“เงียบ”แล้วทั้งหน้าก็เงียบกริบอาจารย์คนนี้หน้ากลัวขนาดนั้นเลยหลอ”แนะนำตัวสิ”
“เอ่อวัดดีเราชื่อ เกวลิล ชื่อเล่นชื่อเบส”
“ชื่อน่ารักด้วย”มีผู้ชายที่นั่งท้ายติดริมหน้าต่างพูดแต่ไม่ได้หันมามองฉันเลย
“เอาไปนั่งตรงนั่นสะ”แล้วมีผู้หญิงคนหนึ่งยกมือขึ้นอาจารย์ก็พยักหน้าเชิงว่าถามมา
“เธอใช่รันแห่งเทมะหรือป่าว”แล้วเสียงในห้องก็ฮือฮ้าขึ้น
“ไม่ใช่ แล้วรันแห่งเทมะคือใคร”
“นั้นไงฉันบอกแล้วว่าไม่ใช่ เธอไม่เชื่อรันไหนจะเป็นอย่างงี้”เป็นอย่างงี้แล้วมันอย่างไหนกันว่ะมาตัวต่อตัวไหม
“ไปๆๆนั่งที่ได้แล้วจะได้เริ่มเรียนวิชาแรกกัน” แล้วฉันก็เดินไปนั่งที่ ฉันนั่งอยู่หน้าคนที่ชมว่าชื่อฉันน่ารักดี ที่นั่งฉันถูกใจว่ะรอด้านหลังติดหน้าต่างอย่างงี้ค่อยหน้าเรียนหน่อย
“เอ่าเปิดหนังสือหน้า159น่ะ”จะเปิดไงว่ะยังไม่มีหนังสือ ใครมาสะกิดหลังว่ะ อ้าวไอ้หน้าละอ่อนนั้นนี้หว่า ฉันหันไปมองเขา เขายื่นหนังสือมาให้
“ฉันให้ยืม”มันไม่จำเป็นสำหรับฉันเลยอยากจะบอกเหลือเกินแต่ว่าความไว้ใจของแม่สู้เพื่อแม่มัง
“อื่ม”
“เธอน่ารักมากเลยน่ะ”
“....”มันเป็นไรมากไหมเนียชมอยู่นั้นแหละ
“จริงๆน่ะเธอสวยมาก หุ่นก็ดีมากด้วย”อ่อแบบนี้นี่เองผู้ชาย
“..”
“นี่เบส ฉันพูดกับเธออยู่น่ะ”อะไรว่ะ ไอ้บ้าเอยบังอาจมาขึ้นเสียงกับฉันเดี๋ยวแม่งสัดให้มอบเลย บังอาจมาก
“ฉันเรียน”นี่คือคำที่ฉันพูดหลอได้แค่นี้หลอเซ้ง
“เอ่อ”แล้วทีนี้ไอ้บ้านั้นก็เงียบไปดีหนอกหูอยู่ได้ อาจารย์หน้าห้องก็สอนอะไรไม่รู้หน้าเบื่อเป็นบ้า วิชาคณิตเซ้ง นอนดีกว่า ฟุบ
“นางสาวเกวลิลออกมาทำเลขข้อนี้สิ”ฮาทำเลขนี้น่ะทำไงว่ะ คนในห้องหันมามองกันเต็มเลย อะไรว่ะอาจารย์บ้านี่
“ค่ะ”ฉันเดินไปเกาหัวไปทำได้ไหมว่ะแล้วเขาใช้สูตรอะไรว่ะ ทำตามความเข้าใจนี้แหละว่ะ เอาอันนี้คูณอันนี้ เอาอันนั้นบวกอันนั้น แค่นี้ก็จบ ฉันหันไปมองคนในห้อง เหมือนพวกเขาจะอึ้งๆ
“เกวลิลเธอทำได้ไง”
“ทำไหมหลอ”
“เธอไม่ทำตามสูตรแต่เธอทำแล้วได้คำตอบที่ถูก แล้วใช้เวลาแค่นิดเดียว”
“หลอไม่รู้”แล้วฉันก็เดินมานั่งที่โต๊ะ มันหน้าตื่นเต้นขนาดนั้นเลยหลอ
“นี่ๆเธอเจ๋งมากเลยว่ะทำให้อาจารย์อึ้งได้ ขนาดเด็กแว่นแถวหน้าที่เป็นลูกรักของอาจารย์ยังคิดไม่ออกเลย”
“หลอ”ผู้ชายห่าอะไรพูดมากชิป ตอบไอ้อ่อนที่อยู่ด้านหลังเสร็จฉันก็ฟุบลงกับโต๊ะเรียนวันแรกทำไหมมันหน้าเบื่อจังว่ะ พรุ่งนี้ขอให้ไอ้ซีมาเรียนทีเถอะจะได้มีอะไรสนุกๆทำ
“เกวลิน”
“........”
“เกวลิน ตืนเดี่ยวนี้น่ะ”
“อะไรอาจารย์”
“เกวลิลเธอแน่มากที่กล้านอนในคาบเรียนฉัน”อะไรว่ะฉันพึ่งนอนเมื่อกี้เอง
“มีไรอาจารย์”ฉันยืนขึ้นมันจะอะไรกันนักกันหนาเนี๊ยะ
“เกวลิล”
“ไรอีกล่ะ”
“ออกไปนอกห้องเดี่ยวนี้”
“ขอบคุณขี้เกียจเรียนพอดีค่ะ”ฉันกระแทกเสียงตรงคำว่าค่ะแล้วก็เดินออกไปนอกห้องเลย ฉันเป็นนักเรียนที่เจ่งมากมาเรียนวันแรกชั่วโมงแรกก็โดนอาจารย์ไล่ออกนอกห้องเรียนสะแล้ว โครตเซียนเลย ไปห้องพยาบาลดีกว่า
(แกๆคนนั้นใช้นักเรียนใหม่หรือป่าว ทั้งสวยทั้งเท่เลยเนอะ)
(ใช่ๆแกรวยมากด้วยน่ะแก)
(ถ้าชอบผู้หญิงน่ะฉันจะไปจีบเขาคนแรกเลยล่ะ)ผู้หญิงพวกนี้จะนินทาอะไรทำให้มันเบาหน่อยไม่ได้หรือไง ชั่งเถอะใครทำอะไรชั่งขออย่ามายุ่งกับฉันเป็นพอ ทำไหมห้องพยาบาลมันอยู่ไกลจังว่ะ เอ่อนั้นไงเจอแล้ว
แอ๊ดดดด
“ไม่มีอาจารย์ สะดวก”ไปนอนเตียงสุดท้ายแล้วกัน
ตึก ตึก ตึก
“พี่ค่ะมีคนมา”
“ไม่เป็นไรหลอกหนาไม่มีใครกล้าว่าอะไรหลอก”ให้ตายเถอะโรบินทำไหมกล้าทำที่โรงเรียนว่ะแม่งไม่อายบ้างเลย ชั่งเถอะทำไรก็ทำแต่อย่ามายุ่งเวลาฉันนอนเด็ดขาด
“พี่แล้วถ้าเขาเอาไปพูดกันละ ฉันจะเสียหายน่ะ”
“ไม่ต้องกลัว ไม่มีใครกล้าพูดเรื่องของพี่หลอก”แล้วฉันก็ไม่ได้ยินเสียง สองคนนั้นเลย ดีแล้วจะได้ไม่ต้องรบกวนฉัน นอนดีกว่า
และแล้วตอนที่ 2 เสร็จแฮ้.....
อ่านแล้วเป็นไงเม้นบอกด้วยนา
ดีไม่ดียังไงเราจะได้แก้ไข
พูดคุยทักทายกันได้น่ะ เสนอแนวคิดอะไรพวกนี้..
ความคิดเห็น