แสบเรียกพี่

ลำดับตอนที่ #2 : เหตุเกิด

บทที่ 1 เหตุเกิด

“นี้แกจะทำให้ฉันเดือดร้อนไปถึงไหนฮะ”

“หนูไปทำอะไรให้พ่ออีกละ”

“ก็แล้วที่แกไปมีเรื่องกับชาวบ้านชาวช่องเขาอยู่ทุกวันนั้นไง”

“ก็แล้วไงละ”

“ก็แล้วไงงันหลอ แล้วที่แกย้ายโรงเรียนเป็นว่าเล่นจนจะหมดโรงเรียนที่มีในเมืองแล้วน่ะ แกยังว่าแล้วไงงันหลอ”

“ก็ไม่ต้องให้หนูเรียนสิ”

“เบสนี่แกจะดื้อไปถึงเมื่อไร ฉันเหนื่อยแล้วน่ะ”

“เมื่อไรก็เมื่อนั้น”แล้วฉันก็เดินออกมาเลยเบื่อที่จะทะเลาะกับตาแกแล้ว

ไปหาอะไรแด๊กดีกว่า

“อ้าว!แม่มาทำอะไรตรงนี้”

“เบสแม่ขอได้ไหม  ลูกอย่าไปมีเรื่องอะไรอีกเลยน่ะแม่ขอร้อง แม่มีลูกสาวคนเดียว  กลับมาตั้งใจเรียนเหมือนเดิมไม่ได้หลอ”

“แม่ค่ะ”โอยอะไรอีกเนี๊ยะแม่มาร้องไห้อีกแล้วก็รู้อยู่ว่าแพ้น้ำตา

“น่ะลูก  ไปเรียนเถอะน่ะ ลูกอยากให้แม่ร้องไห้ทุกวันอย่างนี้หลอ”

“หนูถูกเชิญออก ไม่สิไล่ออกแล้วค่ะ”แค่ต่อยอาจารย์เองน่ะถึงกับไล่ออกเลยไม่ยุติธรรมเลย อาจารย์นั่นมันสารเลวมากเลย ผอ.ก็ไม่ยอมฟังฉันเฮ้ยเซ้ง

“ถ้าลูกสัญญาว่าจะเรียนแม่ก็จะหาที่เรียนให้หนูใหม่น่ะ”หึ้ย

“ก็แล้วแต่แม่ หนูยังไงก็ได้อยู่แล้ว”

“โอเค   เอ่อแล้วนี้จะไปไหน”

“ไปหาอะไรกินฮะ”

“อย่ากลับดึกละ”

“ฮะ”  แล้วฉันก็หอมแก้มแม่   แล้วฉันก็ออกมาเลย

“ไปหาอะไรกระแทกปากที่ไหนดีว่ะ

   รับโทรศัพท์ด้วยทาสมึงโทรมา     รับโทรศัพท์ด้วยทาสมึง

“ฮัลโลว่าไง”(มาถนนxxxด่วนเลยตอนนี้น้องของมึงกำลังโดนรุม)

“สัตย์เอ่ย  แล้วมึงดูน้องกูยังไงว่ะ”

(มึงอย่าพึ่งว่าดิ   มึงมาดูสภาพกูแล้วมึงจะรู้)ไอ้ห่าถ้าน้องกูเป็นไรไปกูฆ่าแลก

“เอ่ออีก10  นาที  เดียวกูไปถึงอดทนก่อน  แล้วก็อย่าให้น้องกูเป็นไรไปนะเว้ย

(เร็วๆกูไม่ไหวแล้วโคตรหมาหมู่  เลย)

“อีก10   นาทีแค่นี้ก่อนนะ”

(เอ่อโอ้ย  บ้าเอ๋ยตีมาได้   ติ้ดๆ)  

บอยอย่าพึ่งเป็นไรนะ  เดี๋ยวพี่ไปช่วยแล้ว  รอแป๊ปหนึ่งนะ

  ติ๊ด      บรื้น ๆ ๆ ๆ
 

เอี๊ยด ด ด ด ด ด. . . .

 “มาแล้วหลอ รันแห่งเทมะ”

“เอ่อ  ก็อย่าที่เห็น  ถ้าไม่มาคงไม่เห็นหลอก    มึงมีอะไรว่ามา  อย่าเลียเวลา ฉันมีเวลาไม่มาก”

“ใจ เ เย็นสิ” แล้วมันก็หันไปเรียก”  เฮ้ยเอาไอ้บอยกับไอ้ซีมาดิ”    “ครับ”

“พวกมึงนิหมา หมู่ไม่เคยเปลี่ยนเลยจริงๆสิ นะ”

“แล้วไง  แล้วแกคิดว่าแกมาคนเดียวจะสู้พวกฉันได้หลอ  เปลี่ยนใจยังทันน่ะ  แกก็ใช่ว่าขี้เร่น่ะ 5555+” หึเล่นเกมส์  กับฉันหลอ ช้าไปแล้วเพื่อน

“อ๋อหลอ แต่ว่าขอบใจน่ะที่ชมแล้วให้โอกาสกูแต่ว่ากูรู้มาตั้งนานแล้วว่ากูหน้าตาดี  แล้วกูจะบอกว่าถ้ากูไม่แน่พอกูคงไม่อยู่ถึงทุกวันนี้หลอไอ้หมาหมู่เอ๋ย”

“ฮึๆปากดีนักน่ะ รสชาติจะดีด้วยหรือป่าว”

“อย่ามาลามปาม  ไอ้พวกเศษสะว่ะ”

“เอะไอ้นี่หนิถ้ากูเศษสะว่ะมึงก็เหมือนกันว่ะ”

“เอ่อหลอพอดีฉันกลัวคงไม่มา  พวกที่กลัวแหละชอบเป็นหมาหมู่”

“นี้มึงกล้าว่ากูงันหลอ”

“ไม่กล้ามังขนาดนี้แล้ว”   หน้าแดงเลย.

“แกไอ้รัน    เฮ้ยพวกเราลุย”   เห็นม่ะจิตวิทยาฉันดีเลิศ.  ยังไงไม่มีทางสู้ฉันได้หลอก

“เอ่อหลอ    งันเข้ามาสิกำลังรออยู่พอดีเลย”

“พวกเราไม่ต้องออมมือเต็มที่”ย้าก ก ก ก ก ก......

  “มาเลย” เฮ้ยนั้นไอ้บอยกับไอ้ชี่นิทำใมสภาพมันยับเยินขนาดนั้น

“พวกมึงทำแบบนี้ได้ไงว่ะ   ทำแม้กระทั่งคนไม่มีความสู้”

“ช่วยไม่ได้ มันไม่บอกเองว่าแกอยู่ไหน”

“ไอ้พวกบ้าเอ๋ย ตายไปชะเถอะ”  ตุ๊งๆ  ตับ ๆ   พลิ้ก  ตุ๊บๆๆตับๆ  พลัก
 

10            นาทีผ่านไป

“ พวกมึงจะไปดีๆ  หรือรอไห้พวกกูมาลากมึงไปฮ้า”  พวกมึงก็พากันลนลานคลานหนีไปคนละทิศคนละทางหึ

กระจอกขนาดนี้ยัง  กล้ามาท้า รันแห่งเทมะอย่างฉันไปฝึกมาให้มากกว่านี้แล้วกันน่ะ  ไอ้ลูกหมา

“บอยเป็นไงบ้าง”ฉันเดินเข้ามาใกล้ๆน้องฉัน กับไอ้ซี

“ไม่เป็นไรครับพี่   เฮยแย่จังผมไม่เคยปกป้องพี่ได้เลย มีแต่พี่ที่คอยปกป้องผม ผมมันไม่เอาไหนเลยจิงๆ”

“เอาจะร้องให้ทำไหม”เอายิงร้องให้มากกว่าเดิมอีก โอ๊ยก็รู้ๆกันอยู่ว่าฉันแพ้น้ำตาก็ยังที่จะมาร้องไห้ให้เห็นอีก

“นี่จะหยุดร้องไหมฮ้า บอยก็รู้ว่าพี่ไม่ชอบคนร้องให้”

“ผมรู้ครับแต่ผมเสียใจ”โอ๊ยยังไม่หยุดอีกเดี่ยวแม่งสัดสักทีเลย

“หยุดร้องไห้เลยน่ะ  พี่บอกให้หยุดร้องไงเหล่า  นายเป็นน้องของรันแห่งเทมะน่ะจะมานั่งร้องไห้แบบนี้ได้ไง นายต้องเข้มแข็งดิ ไม่ให้ใครเห็นน้ำตาได้ง่ายๆเขาใจมะ”บอยพยายามไม่ให้แต่ว่ายังสะอึกสะอื่นอยู่นิดๆ

“ครับเข้าใจแล้วครับ ต่อแต่นี้ไปผมจะเป็นคนที่เข้มแข็งเหมือนพี่ให้ได้  ผมจะไปเรียนการต่อสู้ให้มากกว่าเดิม ผมจะได้เก่งเหมือนพี่”เฮ้ย อยากทำไรก็ทำไปเถอะ

“นี่พวกแกอย่างทำเหมือนว่ามันมีพวกแกแค่สองคนได้ไหมว่ะ”เสียงใครว่ะ

“อ้าวแกก็อยู่หลอ”

“ อ้าวทำไหมพูดหมาๆแบบนี้ว่ะเพื่อน ตูจำได้ว่าตูเป็นคนที่โทรไปบอกมึงน่ะ”

“หลอจำไม่ได้ว่ะ โทษทีว่ะ”โทรไปบอกตอนไหนว่ะ

“ไอ้รัน”จะเสียงดังทำไหมว่ะ

“เอ่อเป็นว่าสมมติฉันจำได้แล้วกันน่ะ”มันทำหน้าเอเก

“กูโคตรเซ้งมึงเลยว่ะ”อ้าวมาเซ้งฉันทำไหมอีกล่ะเนีย

“เออ ไม่ต้องพูดมาเลยเดียวตูพาไปหาหมอ”

“ไปดิคิดว่าแกลืมว่าต้องพาไปหาหมอสะแล้ว”

“พูดมากเดียวกูได้ทำให้ไปทัวร์นรกก่อนเวลาสมควรหลอกมึง”

“เอ่อไป เจ็บจะตายอยู่แล้ว”คนอย่างมันเจ็บเป็นด้วยหลอพึ่งรู้น่ะเนีย

  แล้วฉันก็พาบอยกับไอ้ซีไปที่โรงพยาบาลใกล้แถวนี่ทั้งหมอทั้งพยาบาลต่างก็ตกใจกันเป็นแถว คิดเอาล่ะกันว่าหนักไหม

“คุณเป็นญาติของคนไข้หรือป่าวครับ”

“ใช่  มีไร”ฉันหันไปตอบผู้ชายใส่ชุดกราวสีขาว ท่าทางจะเป็นหมอมัง

“เอ่อคือว่า ทำใจดีๆน่ะครับ”เอามีอะไรทำไหมไม่บอกเลยมาให้ทำใจอีก

“มีอะไรมันจะตายหลอ” ฉันถามออกไปเหมือนหมอจะตกใจนิดหน่อย

“ป่าวครับแต่ทั้งสองคนต้องใส่เฝือก คนที่ตัวเล็กต้องใส่เฝือกขาซ้ายกับแขนขวาน่ะครับ  แล้วอีกคนต้องใส่เฝือกที่แขนทั้งสองข้างเลยครับ”

“หลอ จะทำอะไรก็ทำไปเถอะก็ขอให้น้องกับเพื่อนฉันปลอดภัยก็พอ”เหมือนหมอจะพูดอะไรแต่ก็ไม่พูด

“คะ ครับ”แล้วหมอก็เดินเข้าไปในห้องอีกครั้ง

    2 ชั่วโมงผ่านไป

“คุณครับตื่นได้แล้วครับ”เสียงใครว่ะไม่รู้หรือไงว่ะว่าคนกำลังนอน

“..อื่ม..”

“คุณครับตื่นเถอะครับ”โอ๊ยไอ้บ้านิจะกวนไปถึงไหนว่ะคนกำลังนอน

“  เอ่อรู้แล้วตื่นแล้ว ทีหลังมีมารยาทบ้างควรรู้ไว้บ้างว่าปลุกฉันแบบนี้มีสิทธิ์ตายได้น่ะ”ฮาวง่วงชะมัด

“ถ้าคุณตื่นแล้วกรุณาลืมตาขึ้นก่อนได้ไหมครับ  แล้วคุณก็ไม่มีทางทำให้ผมตายได้ด้วย”

“๑-๑”โทโว้ยจะกวนฉันทำไหม ไม่มีอะไรทำหรือไง”ตาสว่างเลยฉัน

“มีครับ แต่ต้องปลุกคุณก่อน”บะ

“นายเป็นใคร”

“ผมเป็นคนครับ”อะยะ

“อ่อ นึกว่าเป็นหมา ถึงฟังภาษาคนไม่รู้เรื่อง”แล้วฉันลุกเดินไปที่เคาเตอร์

“คุณนี่ปากดีใช่ย่อยเลยน่ะ  ไม่เหมาะกับหน้าตาสวยๆอย่างคุณเลย”

“ขอบคุณที่ชม”  “พี่ฮะเพื่อนฉันทั้งสองคนที่เข้าห้องฉุกเฉินเมื่อประมาณ 2 ชั่วโมงที่แล้วตอนนี้อยู่ไหนฮะ”ฉันถามคุณพยาบาล

“เอ่อ ตอนนี้อยู่ที่ห้องพักแล้วค่ะ”

“หลอแล้วอยู่ห้องไหนฮะ”

“อยู่ที่ห้อง0406998ค่ะ”

“ขอบคุณ”

“ไม่เป็นไรค่ะ”แล้วพยาบาลก็เดินไปต่อ

“นี่คุณ คุณไม่รู้สึกเป็นห่วงน้องบ้างเลยหรือไง”

“เอ่าแล้วมันเรื่องอะไรของนายล่ะ ไม่ต้องมายุง เราเคยรู้จักกันด้วยหลอ จุ้นจิงๆ”แล้วฉันก็เดินไปขึ้นลิฟต์

“เย็นชาสมความล่ำลืนกันจิงๆด้วย ไม่สนใครเลย  พูดนิ่งๆแต่กันเจ็บถึงในสรวงเลย  ไม่ผิดที่เขาว่ากันรันแห่งเทมะ  เราคงได้เจอกัน”

“พูดบ้าอะไรของมันว่ะ”



ลงแล้วตอนที่ 1

"ถ้ามีอะไรผิดผลาดอะไรตรงไหนบอกหน่อยน่ะค่ะ  จะได้แก้ไข"
 บอกหน่อยน่ะ จะได้แก้ไข....