Fic หัวขโมยแห่งบารามอส ตอน รักหวานๆของเจ้าชายกับหัวขโมย

ลำดับตอนที่ #6 : นักเรียนเข้าใหม่ในเอดินเบิร์ก 100%แล้ววววววววววว

"ตกลงว่าสุดท้ายนายก้จำไม่ได้เลยเรอะว่าใครทำร้ายนายน่ะ"คิลอุทานออกมาแบบตกใจสุดขีด นี่ถ้าไอ้เฟรินมันโดนแย่งอาหารไปมันจะจำหน้าคนแย่งได้ไหมเนี่ย(ก้ไม่แน่เนาะ-*-เฟรินอาจจำได้ดีกว่า หุหุ ถ้าเปนของกิน)



"ก้นะชั้นรู้สึกแค่ว่ามันวูบๆไปเองเท่านั้นเอง"เสียงของหัวขโมยประจำป้อมยังคงเรียบลื่นไร้ซึ่งความทุกข์ร้อนใดๆ หากแต่เมื่อคนที่เงียบอยู่นานได้เอ่ยปากบ้างเท่านั้นห้องทั้งห้องก้จำต้องเงียบกริบ เพื่อรับรู้ถึงสิ่งๆหนึ่ง...ความน่ากลัวของพ่อมดปีศาจแห่งคาโนวาล...



"ใครก้ตามที่มันทำแบบนี้ ขอแค่รู้เท่านั้นว่ามันเป็นใคร เพียงวันเดียวชั้นจะขุดลากเอามาฆ่าล้างตระกูลให้ไม่เหลือซาก..."



ภายในห้องนั่งเล่นป้อมอัศวินเงียบกริบ ไร้ซึ่งสรรพเสียงสำเนียงใดๆ หากแต่เจ้าตัวยุ่งก้สามารถรวบรวมความบ้ากลับมาแก้สถานการณ์ได้ก่อนใครเพื่อน



"แกก้เวอร์ไปน่าคาโล แค่มันทำให้ชั้นได้มีโอกาสพักผ่อนบ้างก้แค่นั้น ช่วงนี้พอดีอดหลับอดนอนซ้อมละครโต้รุ่งอยู่"เจ้าตัวดีเอ่ยถึงงานที่ยังไม่คืบหน้าของป้อมพร้อมเสริมคำบ่นกระปอดกระแปด ทั้งๆที่ตัวเองไม่ได้ลงแรงอะไรมากมายแต่อย่างใด ฝ่ายเจ้าชายน้ำแข็งไม่เอื้อนเอ่ยคำใดอีก คงใว้ซึ่งความเงียบไร้ที่ติแล้วจึงหันหลังเดินออกจากห้องไปด้วยท่วงท่าที่งามสง่าสมกับที่เป็นทายาทกษัตริย์แห่งคาโนวาล



................................................................................



ชายหนุ่มซุกหน้านิ่งกับวงแขนแข็งแรง ดวงตาสีฟ้าใสกระพริบเล็กน้อยก่อนหลุบลงต่ำ เขาไม่เคยใจร้อนอย่างนี้มาก่อนในชีวิต ไม่ว่าจะทำอะไรเขาก้มักจะทำได้อย่างเยือกเย็นและรอบครอบ หากแต่คราวนี้ เพียงเรื่องนี้เรื่องเดียวเท่านั้น ที่มิอาจยอมได้ แต่บางทีเขาเองคงต้องขอบคุณเจ้าคนที่ก่อเรื่องนี้เช่นกัน...ที่ทำให้เขารู้ว่าเธอ..มีค่ากับเขามากเพียงใด



"ก็อก ๆ ๆ"เสียงเคาะประตูดังขึ้นเบาๆสองสามครั้งบ่งบอกมารยาทที่นับครั้งได้ของผู้เคาะ หากเพียงเสียงเบาๆนั้นเล่าก้เพียงพอแล้วที่เจ้าชายผู้เงียบขรึมจะถูกกระชากออกจากห้วงภวังค์ได้



ประตูถูกเปิดออกอย่างถือวิสาสะ ผู้ที่ก้าวเข้ามาเป็นหญิงสาวร่างบางระหง ผู้มีผมยาวสลวยสีน้ำตาลทิ้วตัวลงกลางหลัง รับกับนัยตาสีน้ำตาลอ่อนที่แลดูอ่อนโยนกว่าครั้งใดๆ หากมันทำตัวเป็นหญิงแล้ว เขาก้เกินจะห้ามใจมิให้แตะต้องร่างนั้นเสียจริง



ร่างเล็กค่อยๆเดินเข้าใกล้เจ้าชายที่ยังคงนิ่งเงียบช้าๆอย่างระวังอารมณ์ชายหนุ่มที่อาจยังคงคุกรุ่นจากเหตุการณ์ในห้องนั่งเล่นเมื่อครู่ หากแต่เมื่อขยับมาใกล้จนเห็นแววตาสีฟ้านั้นชัดถนัดนั้น ก้สายเกินจะหันกลับเสียแล้ว นัยตาสีฟ้าฉายชัดถึงความเจ้าเล่ห์ของคนตรงหน้าจนปิดไม่มิด และในจังหวะที่เฟรินจะหันกลับนั้นเอง ก้ถูกมือใหญ่ของเจ้าชายหนุ่มคว้าเอาใว้แน่น แล้วรั้งร่างเล็กแบบบางนั้นมาใว้ในวงแขนแข็งแรงแนบแน่น...



"เฮ้ยไอ้คาโลบ้าปล่อยนะเฟ้ย"ทันทีที่เสียงใสในประโยคที่ฟังไม่เข้าหูหลุดออกมาจากปากเจ้าตัวดีบนตัก คาโลก้ก้มลงแนบริมฝีปากลงบนริมฝีปากแดงอวบอิ่มของเจ้าคนช่างโวยทันที ลิ้นสากสอดเข้าไปหาความหอมหวานจากคนตัวเล็กจนอีกฝ่ายหน้าร้อนผ่าว แม้จะเขินอายเพียงใดแต่ก้ไม่อาจต้านทานความต้องการของตนเองได้ จึงยอมตอบรับการรุกเร้าของชายหนุ่มแต่โดยดี



คาโลไล้ริมฝีปากเรื่อยลงจนถึงลำคอระหงสีขาวนั้น ส่วนมือก้ค่อยๆดึงแขนเสื้อของคนตัวเล็กให้ตกลงที่ไหล่อย่างชำนาญ (เวร จะกลายเป็นนิยายลามกแล้ว-*-แล้วทามไมคาโลชำนาญงี้ฟร่ะ) คนตัวเล็กกว่าครางออกมาเบาๆอย่างเผลอไผล









"เฮ้ยยยย คาโลปราชญ์เลโมธีเรียกนายน่ะ"เสียงขัดจังหวะดังขึ้นที่วงกบประตู เรียกให้เจ้าชายหนุ่มที่ก้มลงเหนือร่างหญิงสาวต้องเงยหน้าแดงๆขึ้นมอง ส่วนฝ่ายที่ถูกล่วงเกินเมื่อครู่ตั้งสติได้ก่อนจึงถีบคนที่คร่อมตัวเองอยู่ด้วยแรงมหาศาล...หากแต่ก้ยังคงช้าเกินไปหากต้องการจะทำให้นักฆ่าตรงหน้าเชื่อว่าเธอไม่ได้สมยอมไปกับคนที่ถูกถีบเมื่อครู่!!!



ตึง~เสียงร่างเจ้าชายหนุ่มกระแทกพื้นอย่างจัง



"ฮะ...เฮ้ย..คาโลแกรีบไปสิเดี๋ยวเลโมธีรอนาน"เจ้าตัวยุ่งประจำป้อมออกปากไล่ แล้วจึงรีบยันตัวขึ้นจัดแจงเสื้อผ้าที่ยับย่นให้เข้าที่แล้ววิ่งหนีปัญหาออกไปจากห้องได้รวดเร็วตามแบบฉบับตระกูลเดอร์เบอโรว ก้ให้ขืนอยู่ต่อสิเจ้าคิลต้องพูดอะไรแปลกๆชัวร์



..............................................................



"ต้องรบกวนแล้วนะ ฝากด้วยล่ะ"เสียงแหบพร่าจากวัยไม้ใกล้ฝั่งเอ่ยกับผู้ที่เยาว์วัยกว่าอย่างฝากฝัง



"ครับ"เจ้าชายหนุ่มเอ่ยเรียบๆหลังจากฟังเรื่องราวทั้งหมดเสร็จสิ้น แม้อาจจะกำลังเกิดเรื่องที่จะทำลายความสงบในชีวิตการเรียนของเขาอีกแล้ว แต่สีหน้าของเขาก้ยังคงเรียบเฉย ถ้าเขาไม่เจอมันชีวิตเขาคงจะไม่ต้องวุ่นวายปานนี้กระมัง คิดได้แค่นั้นก้ต้องอมยิ้มน้อยๆ

แต่ถ้าไม่เจอมันเขาเองก้คงต้องอยู่ในโลกอันหนาวเหน็บเพียงลำพังตลอดไป



........................................................


เหล่านักเรียนป้อมอัศวินต่างกรูกันเข้ามาออในห้องนั่งเล่นรวมจนห้องที่เคยแลดูใหญ่บัดนี้แลดูแคบไปถนัดตา ทั่วทั้งห้องดังระงมไปด้วยเสียงกระซิบคาดการณ์ต่างๆนานาของเหล่าลิงทะโมนประจำป้อม


แต่เมื่อร่างๆหนึ่งปรากฏขึ้นที่หน้าประใหญ่ทุกสรรพเสียงก้ชะงักเงียบลงในทันที เจ้าชายแห่งคาโนวาลในตำแหน่งหัวหน้าป้อมเดินนำเข้ามาก่อน ตามด้วยหญิงสาวนางหนึ่ง


เธอมีเส้นผมสีขาวบางเบาราวกับใยไหมทิ้งตัวลงกลางหลัง มีผิวพรรณทีผุดผ่องจนยากจะหาที่ติ นัยตาสีเทาสวยจมูกโด่งงดงามและริมฝีปากปางสีแดงชาด ทั้งห้องต่างจ้องมองนางเป็นตาเดียวด้วยสายตาตื่นตะลึง


"นี่คือนักเรียนใหม่ที่ย้ายเข้ามาระหว่างเทอม จะเข้ามาร่วมศึกษากับเราในชั้นปีนี้จนจบการศึกษา" คาโลพูดแนะนำหญิงสาวหน้าใหม่สั้นๆก่อนที่หล่อนจะพูดขึ้นมาบ้าง


"ชั้นชื่อฟีโอรีน ฮัลมินลาร์ เดอะ ปริ้นเซส ออฟ ริเวนเดล เป็นพระคู่หมั้นของเจ้าชายคาโล ยินดีที่ได้ร่วมศึกษากับทุกคนนะคะ" สิ้นคำพูดเอ่ยอ้างตัวของหญิงสาวเจ้าตัวป่วนประจำป้อมก้เด้งตัวขึ้น สายตาผิดหวังฉายชัดไปที่เจ้าชายแห่งคาโนวาล หากแต่คนผู้นั้นกลับมองตอบมาด้วยสายตาเย็นชา


ทั้งห้องต่างมองหัวขโมยตัวป่วนเป็นตาเดียวอย่างคาดการณ์สิ่งที่คนตรงหน้าจะกระทำต่อไป หากแต่เจ้าตัวป่วนกลับยิ้มสมเพชเจ้าชายรัชทายาทแห่งคาโนวาลน้อยๆ ก่อนจะหลังวิ่งหนีออกจากห้องนั้นไปโดยไม่มีใครห้ามได้


....................................................................

จบแล้วคร่าขึ้นตอนใหม่แล้วขึ้นตอนใหม่ซักที เฮ้อออออ
เวงแล้วมีคู่หมั้นก้ไม่บอกคาโลเนี่ย แล้วจะเปนงัยต่อว้า เฟรินงอลไปแล้ว ไปตามสิเฟ้ยยยยยมัวเอ๋อไรอยุ




mimi_ mimi mimi_ mimi mimi_ mimi