Fic หัวขโมยแห่งบารามอส ตอน รักหวานๆของเจ้าชายกับหัวขโมย

ลำดับตอนที่ #5 : จุมพิตเจ้าชาย # 2

"..ชั้น...จะช่วยเฟรินเอง"บุรุษฉายาเจ้าชายแห่งทริสทอร์เอ่ยเบาๆ สายตาจ้องมองไปยังบุรุษอีกคนเบื้องหน้า แววตาที่สบกลับมานั้นช่างไร้ความรู้สึก เย็นชา แต่ก้แฝงใว้ด้วยความเศร้าที่ลึกล้ำ



"งั้นก้เริ้มเลยเถอะ"บุตรชายของภูตแห่งสโนวแลนด์กล่าวด้วยน้ำเสียงห้วนสั้นเยือกเย็นอย่างที่สุด



สมาชิกทุกคนในป้อมอัศวินเงียบกริบ ไม่กล้าเอื้อนเอ่ยคำพูดใดๆ แม้แต่ครี้ดที่ปกติจะออกอาการคลายเครียดให้คนในป้อมเสมอๆก้ยังอยู่ในอารมณ์สงบเมื่อเจ้าตัวตระหนักได้ว่าเจ้าน้ำแข็งประจำป้อมไม่อยู่ในอารมณ์ที่แหย่เล่นได้มากกว่าปกติ



เจ้าชายขอทานเดินขนาบข้างกับทายาทกษัตริย์นักรบแห่งคาโนวาลตรงไปยังห้องที่อยู่ริมสุดอย่างเด็ดเดี่ยว โดยมีหมอโอเดลตามมาทางด้านหลัง และเมื่อทั้งคู่เดินมาหยุดอยู่หน้าห้องที่ประทับของเจ้าหญิงแห่งเดมอสคาโลก้ผลักประตูออกแล้วจึงเดินนำเข้าไป...












ดวงตาสีน้ำตาลกลมโตเหมือนกวางป่าเบิกกว้างกราดมองไปทั่วด้วยความตกใจ ทุกสิ่งช่างสว่าง สว่างมาก สว่างจนไม่อาจมองเห็นสิ่งใดได้ แม้กระทั่งมือของตนเองเธอก้ยังมองเห็นได้เพียงเลือนลาง ธิดาแห่งความมืดค่อยยันตัวลุกขึ้นนั่งช้าๆ ก่อนจะตะโกนสุดเสียง



"คาโลลลล!!" เงียบไม่มีเสียงใดๆตอบกลับมา



"คิลลลลล!!" เงียบไม่มีเสียงใดๆตอบกลับมา



"โรรรรรรร   มาทิลด้า    แองงจี้   ครี้ดดด    กัสสสส   ซีบิลลลล    วิเวียนนนนน    ท่านพ่อออ      ใครก้ด้ายยยยยยย.....ย!!" เงียบไม่มีเสียงใดๆตอบกลับมาอีกเช่นเคย



เสียงใสยังคงไม่ละความพยายามหากแต่สิ่งที่ตอบกลับมามีเพียงความว่างเปล่า ไม่มีแม้เสียงสะท้อน ว่างเปล่าและขาวสว่างแสบตาเท่านั้น



ความกลัวเริ่มครอบงำจิตใจของหญิงสาว พาลก้ให้นึกถึงใบหน้าของคนที่คุ้นเคย คนที่คอยช่วยเหลือเธอเสมอ ไม่ว่าจะเกิดเรื่องอะไร ร้ายแรงหนักหนาสาหัสเพียงไหน ไม่เคย ไม่เคยเลยที่มันจะทิ้งเธอ หากแต่ตอนนี้เล่า ตอนที่เธอโดดเดี่ยว คนผู้นั้นไปอยู่กับใครที่ไหนกัน แล้วจิตใจที่ว้าวุ่นก้พาหญิงสาวกลับไปเห็นภาพวันนั้นอีกครั้ง มันเด่นชัดกว่าทุกที เด่นชัดจนราวกับว่ามันเกิดขึ้นต่อหน้าต่อตาเธออีกครั้งในตอนนี้เวลานี้ ภาพของคนที่เธอรัก.....กำลังจุมพิตใครอีคนหนึ่ง เธอรู้จักผู้หญิงคนนั้น คนที่เธอคิดว่าไม่มีทางสู้ได้...เรนอน...















หยาดน้ำใสคลอหน่วงในดวงตาคู่สวย ปลดปล่อยความเศร้าออกมาอย่างเต็มที่ ก่อนที่ร่างบางจะส่ายหน้าสลัดภาพเบื้องหน้าให้หายไปราวกับต้องมนต์ เจ้าของร่างระหงกลับมาเข้มแข็งอีกครั้ง นัยตาของเธอแข็งกร้าว เธอจะต้องออกไปจากที่นี่ให้ได้ เพียงเพื่อให้มันได้รับรู้ในความรู้สึกนี้ เพียงเพื่อจะบอกมันอีกซักครั้งว่า เธอรักมันแค่ไหน........ไม่ว่ามันจะสามารถสนองความรู้สึกของเธอได้หรือไม่ก้ตาม........











"นี่ลุงหมอ..."น้ำเสียงยังคงความเย็นชาได้อย่างสม่ำเสมอ ขณะที่คนถูกเรียกหันไปมองด้านข้างของเจ้านาย คาโลพูดประโยคต่อมาโดยไม่แม้แต่จะหันไปมองคนข้างกาย



"ขอถามอะไรหน่อยสิ..."











"...เฟริน."หญิงสาวหันกลับไปทันทีที่ได้ยินเสียงเรียกอันคุ้นเคย



"นายนั่นเอง!!! ค่อยยังชั่ว"มือบางเล็กยกมือขึ้นหมายจะแตะคนตรงหน้าให้แน่ใจว่าตนไม่ได้เห็นภาพหลอนอีก



"ชั้นจะช่วยนายเอง"พูดจบผู้พูดก้ก้มลงประทับรอยจูบบางเบาบนริมฝีปากสีแดงสดของหญิงสาว ร่างบางพยายามผลักไสร่างใหญ่ออก แต่มือหนาโอบรอบเอวเล็กใว้เพื่อต้านแรงขัดขืนนั้น จนเมื่อริมฝีปากกร้านเริ่มรุกหนักขึ้นหญิงสาวจึ้งเคลิ้มไปกับสัมผัสนั้น และเริ่มสนองตอบอย่างรู้หน้าที่












ธิดาแห่งความมืดค่อยๆเผยอเปลือกตาขึ้น จนในที่สุดดวงตาสีน้ำตาลก้สามารถจับภาพทุกอย่างได้ชัดเจน และสิ่งแรกที่เธอเห็นก้คือใบหน้าอันคุ้นเคยของคนที่โหยหามาแสนนานในความฝัน หากแต่นี้ไม่ใช่ความฝัน เธอตื่นขึ้นมาจากฝันร้ายแล้ว ทุกสิ่งที่นี่เป็นความจริง ทั้งเขา ทั้งเธอ แล้วก้ห้องๆนี้ ห้องนอนของหัวหน้าชั้นปีของป้อมอัศวิน เธอจำทุกรายละเอียดได้ดีแม้จะรู้สึกราวกับไม่ได้พบเขามาเป็นปีๆ...






คาโล วาเนบลี เดอะ ปริ้นส์ ออฟ คาโนวาล











ย้อนกลับไป 5 นาทีก่อน



"ไม่มีปัญหานายท่าน ไม่มีปัญหา"หมอเทวดาตอบ พลางทำหน้างงงวยกับสิ่งที่เจ้าชายน้ำแข็งแห้งถาม



"ถึงจะเป็นจูบทางอ้อมก้ใช้ได้ใช่ไหม"น้ำเสียงเดิมถามย้ำ แต่ใบหน้าผู้พูดยังคงเรียบเฉยไร้อารมณ์



"แน่นอนนายท่าน"โอเดลย้ำคำตอบเดิมอีกครั้งอย่างมั่นใจ



"งั้นก้ดี"คาโลพูดยิ้มมุมปากเล็กน้อยอย่างที่ยากจะได้เห็นจากเจ้าชายแห่งคาโนวาล ก่อนจะดึงคอเสื้อของท่านขอทานกิติมศักดิ์เข้ามา แล้วประทับรอยปากอย่างรวดเร็วปานฟ้าแล็บ



ดวงตาสีเขียวมรกตเบิกกว้าง ใบหน้าสีขาวแดงซ่านจากเลือดที่สูบฉีดอย่างรวดเร็ว



พอเสร็จธุระกับปากของเจ้าชายแห่งทริสทอร์ คาโลก้ผลักร่างที่เริ่มอ่อนปวกเปียกจะล้มมิล้มแหล่ออกไปอย่างสุดทนทันที แล้วจึงหันไปยังเตียงของแม่ยอดยุ่ง ร่างสูงเดินเข้าไปใกล้เตียงช้าๆ ก่อนจะค่อยๆก้มศีรษะลง แล้วประทับรอยจูบบางเบาบนริมฝีปากสีแดงสดของหญิงสาว....เนิ่นนาน...



จนในที่สุดปากกร้านก้รับรู้ได้ถึงแรงขัดขืนน้อยนิดนั้น ชายหนุ่มจึงเริ่มรุกหนักขึ้น ริมฝีปากเล็กขัดขืนได้ไม่นานก้เริ่มคล้อยตามริมฝีปากใหญ่ จนเมื่อเขาถอนริมฝีปากออกเท่านั้น เปลือกตาของหญิงสาวก้เริ่มขยับเปิดออกเผยให้เห็นดวงตาสีน้ำตาลที่ผู้จุมพิตปรารถนาจะเห็นอีกครั้งอย่างสุดขั้วหัวใจ...












.............................................................................

หุหุ สงสารโรอยุหรอกนะ  แต่ข้าน้อยรักคาโลมากกว่า แต่แค่เฟรินฟื้นก้โอแล้วล่ะเนาะ อิอิ ตอนต่อไปจะเป็นยังงัยต้องติดตามนะ ยังมีปริศนาอีกมากมายทั้งเรื่องบุคคลปริศนาในร้านเหล้า-*-ยังไม่ลืมกันใช่ป่าว ข้าน้อยเองเกือบลืมไปแล้ว แล้วก้เรื่องคนที่ทามร้ายเฟริน แล้วยังละครป้อมอีกจะจบยังงัยติดตามด้วยนะขอรับ อย่าลืมเม้นเยอะๆจะได้มีกำลังใจอัพมากๆ ไม่เม้นข้าน้อยหมดกำลังจายพอดี


                        เม้นคนละนิด จิดแจ่มใส กำลังใจมาเปนร้อยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

สุดท้ายนี้ขอหั้ยเอ็นติดถ้วนหน้าสาธุ







mimi_ mimi mimi_ mimi mimi_ mimi