Fic หัวขโมยแห่งบารามอส ตอน รักหวานๆของเจ้าชายกับหัวขโมย

ลำดับตอนที่ #3 : บทบรรยายโดยเจ้าชายแห่งคาโนวาล

ผมมองไปยังใบหน้าของสตรีเบื้องหน้า สตรีที่ผมรัก รักมาก รักสุดขั้วหัวใจ แต่เธอจะรู้มั๊ยนะว่าผมรักเธอมากแค่ไหน ตั้งแต่ที่ได้พบกับเธอครั้งแรกผมก้รู้สึกได้ถึงความรู้สึกที่ผมไม่เคยรู้สึกมาก่อนในชีวิต เธอจะรู้ไหมนะ ผมอยากให้เธอรู้จริงๆ



"ชั้นรักนาย..."












"คัททททททททททททททททททททททททททททท!!!!!!!!!!"



"อะไรคัททำไมกำลังได้อารมณ์เลย"ครี้ด ธันเดอร์ท้วงทันทีที่เจ้าหญิงแห่งอเมซอนสั่งคัทดังลั่น



"คาโลชั้นบอกนายแล้วใช่มั๊ยว่าต้องพูดว่า ชั้นรักเธอ ไม่ใช่ชั้นรักนาย เข้าใจมั๊ยเนี่ย ชั้นจะบ้าตาย เริ่มใหม่หมดเลยนะ "สิ้นประกาศิตสาวใหญ่ประจำป้อมคู่พระนางก้ต้องประจำที่ซ้อมฉากเดิมอีกรอบ (ที่20)



ผมถอนหายใจเล็กน้อยเมื่อรู้ว่าต้องพูดคำๆนั้นที่ปกติผมไม่ค่อยจะได้พูดเท่าใดนักซ้ำเป็นรอบที่ 21 ของวันแล้ว ไม่รู้ว่าผมคิดผิดรึเปล่าที่เสนอมาเป็นพระเอกเองอย่างนี้



ผมค่อยๆเดินไปหาสตรีนางเดิมอีกครั้ง เธอจ้องหน้าผมนิ่งนาน ไม่มีแววใดๆในสายตา



"ชั้นรัก...เธอ"ในที่สุดคำพูดนั้นก้หลุดออกจากปากของผมไปจนได้ ผมรู้สึกว่าโลหิตฉีดพล่านบนใบหน้า ส่วนคนตรงหน้าผมเล่ากลั้นหัวเราะจนตัวงอไปแล้ว!!!



"ค้าทททททททททททททททททท!!!"



"นี่กะอีแค่ฉากจบนี่เล่นให้มันดีๆไม่ได้รึงัยฮะ แล้วเฟรินล่ะมารึยัง ชั้นทนให้คาโลมันซ้อมบอกรักกับครี้ดไม่ได้แล้ว ขนาดชั้นเป็นแค่ผู้กำกับยังทนดูไม่ได้ ไม่รู้คาโลทนบอกรักมันไปได้ไงตั้งยี่สิบกว่ารอบ ไป ไปตามตัวเฟรินมาให้ได้เลยนะ" สิ้นเสียงมาทิลด้าครี้ดในชุดกระโปรงสีชมพูฟูฟ่องก้วิ่งออกไปปฎิบัติตามคำสั่งทันที



ผมถอนหายใจโล่งอก รู้สึกอยากคายของที่กินเข้าไปเมื่อตอนเที่ยงออกมาหมดสิ้น หลังจากที่บอกรักกับเพื่อนชายไปกว่ายี่สิบรอบ ในใจนึกไปถึงแม่นางเอกตัวจริงของเรื่องที่ไม่รู้หนีไปซ่อนตัวอยู่ที่ไหน










"ชั้นจะไปช่วยครี้ดหาเฟรินนะ"ผมพูดตีสีหน้าเรียบเฉยเป็นปกติ ทั้งๆที่ในใจเป็นห่วงเจ้าตัวยุ่งแทบแย่ นี่ก้ผ่านมาตั้งหลายชั่วโมงแล้วนะ ครี้ดก้ยังไม่กลับมาสักที พูดจบผมก้รีบเดินออกไปทันทีไม่รอให้มาทิลด้าทักท้วงอะไรอีก



ผมเดินออกไปด้านหลังป้อม กวาดสายตามองซ้ายขวา สายลมพัดผ่านมาปะทะกับใบหน้าของผมเบาๆ พลางในใจก้นึกไปถึงคำพูดประโยคหนึ่งที่ใครคนหนึ่งเคยพูดให้ฟัง 'ขโมยต้องเป็นดังสายลมที่อิสระเสรีจนไม่มีใครจับได้' นึกถึงประโยคนั้นผมก้ต้องอมยิ้ม แต่ในขณะที่ผมกำลังหันหลังกลับนั้นเอง สายตาของผมก้ปะทะเข้ากับร่างๆหนึ่งที่นอนสงบนิ่งอยู่บนพื้นใต้ต้นแอปเปิ้ล



เรือนผมยาวสลวยสีน้ำตาลสะท้อนกับแสงตะวันที่สาดลงมา ใบหน้ารูปไข่ประดับด้วยเครื่องหน้าที่งดงาม ผิดของเธอขาวสะอาดแลดูนวลเนียนน่าสัมผัส ผมเดินเข้าไปใกล้ๆเธอช้าๆ เมื่อถึงตัวเจ้าตัวยุ่งจึงเอื้อมมือไปเขย่าร่างเล็กนั้นเบาๆ แต่ไม่เป็นผลเมื่อลมหายใจของคนที่นอนอยู่ยังคงสงบนิ่ง



"เฟริน"ผมพูดขึ้นเบาๆแล้วดวงตาก้ต้องเบิกกว้างด้วยความตกใจสุดขีด ผมเอื้อมมือที่เริ่มสั่นเทาอย่างไม่เคยเป็นมาก่อนแตะที่จมูกเธอเบาๆ แต่กลับไม่มีความรู้สึกใดๆที่ปลายนิ้ว เธอไม่หายใจ!!!



"คฑาพิพากษา"ผมพูดเสียงดัง ฉับพลันนั้นคฑาสีดำสนิทที่มีหัวเป็นลูกแก้วสีขาวขุ่นก้ปรากฎขึ้นในมือ "ลุงหมอออกมาที" ผมไม่รอช้ารีบเรียกลุงหมอออกมาอย่างร้อนรน เกิดควันสีขาวลอยพวยพุ่งออกมาจากคฑาพิพากษา และไม่นานนักชายขราท่าทางใจดีที่มีร่างเป็นควันขาวราวน้ำนมก้ปรากฎแก่สายตา



"มีอะไรให้ช่วยหรือนายท่าน"ลุงหมอพูดเป็นพิธีแต่ก้ก้มลงไปดูอาการนายหญิงของตนอย่างรู้หน้าที่ ก้ได้ออกจากคฑาทีไรจำต้องรักษาให้นายหญิงทุกทีสิน่า



ผมทรุดกายลงข้างๆยัยหัวขโมยตัวยุ่งที่แอบขโมยหัวใจของผมไป แล้วจึงมองไปทางลุงหมอ "เฟรินเป็นอะไร" ผมถามสั้นๆ



"นายท่าน นายหญิง..."












.........................................................................................


งืมๆ เฟรินเป็นอะไรไปแล้วล่ะเนี่ย ตอนนี้ก้ไม่มีบทหวานอีกแระแต่ก้ได้เห็นถึงความรักของคาโลนิดหน่อย ส่วนโรขอออกตอนหน้านะจ๊ะ เพราะคนที่รู้วิธีที่จะช่วยเฟรินได้มีแต่โรเท่านั้นแหละ เฟรินเป็นอะไร ใครอยู่เบื้องหลัง ติดตามตอนหน้านะ เม้นด้วยนะข้าน้อยจะได้มีกำลังใจมาอัพต่อเร็วๆ งิงิ☻☻☻









mimi_ mimi mimi_ mimi mimi_ mimi