วีระบุรุษสยบมารสะท้านภพ

ลำดับตอนที่ #2 : ความหลังที่แสนลำเค็ญ

ม่านวิกาลคลี่คลุม  พิรุณพร่างพรมลูบไล้พสุธา
 เสียงลมกรรโชกยอดไม้จนอ่อนไหว
กอปรเป็นภาพที่น่าสะพรึงกลัวภาพหนึ่ง

บ้านทรงโบราณโดดเดี่ยวทางตะวันออกของเมืองโชวจิวหลังหนึ่ง
ที่หน้าบ้านมีพยัคฆ์คู่หนึ่ง ประตูลงลักสีแดง

ที่บานประตูมีห่วงทองเหลืองใหญ่ที่งอกจากปากมังกรอันหนึ่ง
ภายในบ้านตกแต่งอย่างประณีต มีเก่งอยู่สี่ทิศมีสระน้ำที่เก่งตะวันออก
แต่ละเก่งถูกล้อมลอบด้วยดอกไม้นานาพรรณ

สายวิชชุแลบผ่านม่านวิกาลเป็นความงามที่งามอย่างยิ่ง
งามอย่างลี้ลับ!
ที่ห้องด้านทิศเหนือของบ้านมีเงาร่างหนึ่งที่กำลังยืนไพร่หลังเหม่อมองสายพิรุณสาดซัด
เป็นบุรุษร่างสูงท่วมหน้าตาหล่อเหลา
ที่แท้เป็นผู้แซ่จ้อที่เจอเมื่อกลางวันนี้เอง

สายวิชชุแลบผ่าน
อดีตกาลเมื่อ 2 ปีก่อน เริ่มผุดขึ้นอีกแล้ว
 ณ ทางเขาเมืองโชวจิว  500 ลี้  ภูเขากิมทั่วซัว เสียงรถม้าห้อผ่านสนธยา ตัวรถตกแต่งอย่างวิจิตร ที่นั่งคนขับถูกนั่งไว้ด้วยสารถีชราคนหนึ่ง
 ที่หลังรถม้ามีล่อเทียมรถ 10 คันแต่ละคันบรรทุกสัมภาระหลายสิบชั่ง รอบๆขบวนมีม้าอยู่สิบห้าตัว แต่ละตัวบรรทุกนักบู๊คนหนึ่ง
แต่ละคนสวมอาภรณ์รัดกุม ที่แท้เป็นขบวนม้าของขุนนางเกษียณราชการท่านหนึ่ง  ที่ตกค้างแรม

ผ่านไปชั่วน้ำเดือด รถม้าจำต้องหยุดแล้ว หยุดให้กับมัจจุราชกลุ่มหนึ่ง!

เสียงม้าแผดร้องเนื่องจากความเจ็บปวดที่ถูกฉุดดึงอย่างแรง แววตาของสารถีชราทอประกายกังวล เพียงวูบเดียวก็เข้มแข้งดังเดิม
 เหล่านักบู๊รีบกรูมาคุ้มกันรถ

ทันทีทันใดนั้นมีเสียงชราภาพที่มีอำนาจดังออกมาจากรถ ว่า

"เฮี้ยงจงก้วงเส้นทางมีปัญหากระมัง "

เฮี้ยงจวงก้วงก็ตอบอย่างนอบน้อมว่า

"ใช่แล้วเล่าเอี้ยด้านหน้า 10 วา มีขวากหนามจำนวน 40 คน เล่าเอี้ยโปรดวางใจ ผู้ต่ำต้อยยังควบคุมได้"

พร้อมกับส่งรหัสให้นักบู๊รอบข้างเตรียมพร้อมเพื่อรอดูปฏิกิริยาจากฝ่ายตรงข้าม

เล่าอ้วนวั่วเฒ่าที่ถูกเรียกว่าเล่าเอี้ย ผู้มีค้าหน้าความเมตตาและความเที่ยงธรรม

ท่านผู้เฒ่ากำลังเพ่งตาอันฝ้าฟางมองดูกลุ่มโจรด้านหน้าอย่างสุดความสามารถ

แต่ก็มองเห็นไกลแค่สองสามวาเท่านั้น

ความเย็นยะเยือกของวิกาลเริ่มคลี่คลุม

ความอึดอัดเริ่มแผ่คุกคามจิตใจของฝ่ายเล่าอ้วนวั่วแล้ว

แล้วพวกโจรเล่ายังรอกระไร

"ฮ่า ฮ่า ปล่อยให้แขกผู้มีเกียรติรอนานแล้ว ต้องขออภัย ต้องขออภัย "

ทุกคนต่างตาลายไปวูบ พร้อมกับปรากฏคนคลุมหน้าคนหนึ่งที่เผยเห็นแค่ดวงตาเท่านั้น

ถึงตอนนี้ทุกคน ค่อยได้ยินเสียงกล่าววาจาของมันวิชาตัวเบาของมันใยมิใช่เร็วกว่าเสียงแล้ว!

เหล่าโจรพอเห็นคนชุดดำปรากฏตัวต่างทำคาวมเคารพอย่างนอบน้อมพร้อมกับกล่าวว่า

"คารวะไต้อ๋อง"

คนชุดดำที่ถูกเรียกไต่อ๋องโบกมืออย่างโอหัง พร้อมกับพุ่งเกาทัณฑ์สายตา ไปที่เล่าอ้วนวั่วที่ชะโงกหน้าออกมา

จากม่านรถ พร้อมกับกล่าวว่า

"เราไต้อ๋องต้องชาเย็นต่อเล่าอ้วนวั่วแล้วหวังว่าท่านคงให้อภัย"

เล่าอ้วนวั่วกล่าวว่า

"เฮอะ เราแม้แก่ชราแล้ว แต่ยังไม่ใช่ตะเกียงขาดน้ำมัน หัวหน้าโจรท่านมีกระไรก็พูดมาเถอะ"

ไต้อ๋องกล่าวว่า

"สบใจ สบใจฟังคำร่ำลือมิสู้พบหน้า เล่าอ้วนวั่ว ท่านรวบรัดนัก เราไต้อ๋องก็ไม่อ้อมภูเขาเช่นกัน เรามาเพราะม้วนภาพเทพประยุทธ์พิชิตมาร!"

ถึงตอนนี้เล่าอ้วนวั่วต้องตกใจแล้ว

เรื่องนี้ป็นความลับของตระกูลกงซุนหลายชั่วคน!

แล้วมันแพร่งพรายได้อย่างไรกัน!

หรือความลับไม่มีในโลก?

ย่อมใช่...ความลับไม่มีในโลก

คนเล่าใยถึงชอบทำให้เกิดความลับทั้งที่รู้แน่ ว่าสักวันต้องเปิดเผย

แล้วผลจากความลับถูกเปิดเผยเล่า?

ตอนนี้ เล่าอ้วนวั่วทราบแล้ว!

ตอนนี้ท่านต้องตัดสินใจแล้ว ระหว่างชื่อเสียงหรือครอบครัว

สายลมพัดผ่าน ฉากบังรถเพาะเป็นบรรยากาศหนาวยะเยื่อกคุกคามจิตใจ

เล่าอ้วนวั่วต้องทรมานในความคิดแล้ว นี้เป็นปัญหาใหญ่ ปัญหาที่เดิมพันด้วยชีวิต!

สายตาของท่านกวาดผ่านหน้าภรรยาและบุตรีหลายครั้ง ภายในแววตาปรากฏความสำนึกเสียใจและกังวลขึ้น

ผ่านไปชั่วน้ำเดือดบรรยากาศตรึงเครียดถึงขีดสุดแล้ว

ในที่สุดเล่าอ้วนวั่วตัดสินใจแล้ว

"ใช่เรามีมีม้วนภาพนี้จริง  แต่ เฮอะน่าเสียดายที่เราให้เจ้าไม่ได้"

"เฮอะๆ ๆ ท่านกลับดื้อด้านนักตาแก่อย่างท่านสมควรไปพบยมพบาลได้แล้วเด็กๆ ชิงม้วนภาพมาให้เรา"ไต่อ๋องตวาดสั่งลูกน้องด้วยความเดือดดาลถึงขีดสุด

เสียงชักอาวุธดังระงมทั่วบริเวณ รังสีอำมหิต แผ่คุกคามรอบบริเวณบรรยากาศรอบด้านอึดอัดหายใจ

ทุกสรรพสิ่งรอบข้างถูกหยุดชะงักราวกับกาลเวลาถูกหยุดไว้

การฆ่าฟันเริ่มต้นขึ้นแล้ว!