จิ้งจอกร้าย...มังกรรัก

ลำดับตอนที่ #5 : เจอกัน(อีกแล้ว)

     ตอนเช้า...

     วันนี้ฉันตื่นแต่เช้าเพราะจะต้องไปหาซื้อของใช้ ห้องส่วนใหญ่ทางคอนโดเค้าก็ตกแต่งไว้ให้อยู่แล้ว วันนี้ฉันจะไป Shopping ด้วยเลยแต่งตัวเหมือนตอนที่อยู่อเมริกา และวันนี้ฉันก็จะย้ายไปอยู่ที่นั่นด้วย

     ฉันใส่เสื้อเกาะอกกับกระโปรงสั้นเลยเข่า (ใส่สเตข้างในนะ) สีดำสนิทพอใส่ด้วยกันแล้วฉันจะดูเปรี้ยวไปเลย ฉันใส่เข็มขัดสีขาวอันใหญ่หัวเข็มขัดเป็นรูปจิ้งจอกจะได้เด่นและคลุมทับด้วยเสื้อกันหนาวที่มีฮู้ดสีดำลายจิ้งจอกเก้าหางสีขาวเพื่อจะได้ไม่โป๊มาก และตรงหน้าอกข้างขวาฉันก็ติดเข็มกลัดรูปจิ้งจอกเก้าหางไว้ที่เสื้อตัวนอกด้วย

     “ไปยังเพ่ (ภาษาวิบัติอีกต่างหาก -*-) เค้าเสร็จแล้วนะ” ไอ้น้องเวรนี่เข้ามาไม่เคาะประตูเลยนะ=_=

     แต่พอมันเห็นฉันเท่านั่นแหละ

    “*O*โอ้วววว” ดูมันทำหน้าตกใจสุกขีดเหมือนเห็นแมวกับหมากิ๊กกันงั้นแหละ

     “อะไรของแก” ฉันว่าแล้วก็หยิบสร้อยคอที่มีจี้รูปปลาโลมาสองตัว ตัวหนึ่งเขียนชื่อฉันไว้ serine สีเงินยาวลงมาถึงหน้าอกขึ้นมาใส่ ส่วนอีกตัวยังไม่มีชื่อใครทั้งนั้นแหละ

     “พี่ไม่ได้อยู่เม’กาแล้วนะ ทำไมแต่งตัวเหมือนไปกินมะนาวแป้น (เปรี้ยว) มาอย่างนั้นล่ะ” ดูมันเปรียบสิ โครตดีเลย มะนาวแป้น-_-;

     “แล้วทำไม” ฉันถามแล้วก็หยิบกำไลที่มีหัวรูปปลาโลมาตาสีฟ้าสดมาสวมที่ข้อมือข้างขวา

     “พี่กลัวไม่มีใครรู้หรอว่าพี่เป็นลูกสาวของหัวหน้าแก๊ง Fox Holocaust

อ่ะ ถึงแต่งตัวจนจะแปลงร่างเป็นจิ้งจอกได้อยู่แล้วเนี่ย” ดูมัน -_-

     “เออ ก็ฉันจะไป shopping นิ” ฉันพูดแล้วก็ชีดน้ำหอมกลิ่นกุหลาบที่ส่วนต่างๆของร่างกายและลุกขึ้นหันมาหาน้องชายตัวแสบ

     “เสร็จแล้วไปยัง ถึงแกจะบอกว่ายังฉันก็จะไป” ฉันว่าแล้วก็เดินมายังรถสปอร์ตสีบรอนเงินที่พ่อซื้อให้เพื่อขอบคุณที่ฉันกลับมา ไม่ต้องสงสัยเลยว่าทำไมฉันถึงชอบมันมากเพราะว่ามันเป็นรถสั่งทำตามสเป็คฉันน่ะสิ โฮะๆ พ่อถามว่าฉันอยากได้รถแบบไหนก่อนที่ฉันจะกลับมาที่ไทย

     ฉันก็เลยบอกไปว่ารถสปอร์ตสีบรอนเงิน เร่งสูงสุด 1200 กิโลเมตร/ชั่วโมง นั่งได้สี่คน มีเครื่องเล่นซีดีและสเตอริโอในรถ และที่สำคัญตัวรถและกระจกต้อง กันกระสุนด้วย (เว่อร์-_-;;) แต่อะไรก็เป็นไปได้เพราะนี่คือนิยาย Haๆๆๆ

     “โอ้โห*O*!! เจ๋งว่ะพ่อไม่ซื้อให้เค้ามั้งเลยอ่ะ” ซันทำหน้าตาตกใจและสนอกสนใจกับรถของฉันมาก มันไม่เคยเห็นรึไง

     “พ่อซื้อให้แล้วแกขับเป็นหรอ-_-; ขึ้นสิ จะไปไม่ไปฉันไม่รอนะบอกให้” ฉันว่าจบก็นั่งประจำที่คนขับและมีน้องชายนั่งข้างๆเบาะคนขับอย่างตื่นเต้น และพอฉันขับรถออกมาจากบ้านนะไอ้น้องเวรนี่ก็จ้อไม่หยุดเลยเรื่องรถนี่แหละ

     “โหแรงเร่ง 1200 มีสเตอริโอด้วย!!” อะไรมันจะตื่นเต้นขนาดนั้น

     “ทั้งคันกันกระสุน” ซันทำตาโตกับคำพูดของฉัน

     “ขี้กลัวหรือรอบคอบดีล่ะพี่” ดูมันพูดน่าให้ตีนไปอมเล่นเนอะ-_-;

    เออ พูดแล้วนึกขึ้นได้

     “ซัน ถามไรหน่อย”

     “ว่า?”

     “ฉันรู้ว่าแกรู้จักไอ้หัวหน้าของพวกนักเลงนั้น รู้อะไรมั้งเล่ามาให้หมด”

    “อ๋อ มันชื่อดราก้อนอายุเท่าพี่นั่นแหละเป็นลูกชายคนโตของหัวหน้าแก๊งDragonHill พ่อกับแม่มันหย่ากัน แม่ไปอยู่ต่างประเทศส่วนพ่อแต่งงานใหม่มีลูกด้วยกันกับเมียใหม่คนนึงชื่อเดย์อายุเท่าเค้าอ่ะ แล้วมันกับน้องก็เรียนอยู่ที่เซนต์จีซัสฯมันเป็นหัวหน้าแก๊งอันธพาลของถิ่นนั้นด้วย แล้วพี่จะอยากรู้ไปทำไมชอบมันหรอ” เวร - -“

    “ก็น่าตาดีนี่หว่า” ฉันว่าแล้วก็เลี้ยวรถมาจอดที่ลานจอดรถวีไอพีของห้างชื่อ วิวเทนมอล และเดินลงจากรถตามมาด้วยเสียงของซัน

     “ซะงั้น=_=; ถ้าพี่ชอบเค้าจะไม่ขวางแต่เค้าเตือนพี่แล้วนะ” ซันวิ่งมาเดินข้างๆฉันแล้วพูดขึ้น แถบนี้ฉันชินแล้วล่ะเพราะว่าเคยมาบ่อยตอนเด็กๆยังไม่เปลี่ยนเลยแหะ

     “เออน่า” และทันทีที่เดินเข้ามาในห้างทุกสายตาของทุกคนในนั้นก็หัน radar มาทางฉันกันหมดเลย =_=

     “มันมองอะไรกันนักหนาว่ะ” คงไม่ต้องบอกนะค่ะว่าเสียงใคร

     “เกิดมามีพี่สวยก็ต้องทนเป็นจุดเด่นหน่อยนะไอ้น้องชาย ป่ะไปหาอะไรกินกันหิวแล้ว” ฉันว่าแล้วก็กอดคอลากไอ้น้องตัวแสบไปเดินหาอาหารกิน

     “กินอะไรดีไอ้น้องรัก” ฉันหันไปถามคนที่อยู่ข้างๆ

     “เค้าอยากกิน...” ซันพูดไม่ทันจบฉันก็ขัดขึ้นก่อน

     “แกอยากกินอะไรฉันไม่สน แต่ฉันอยากกินอาหารไทย คิดถึง>O<”

     “แงๆๆๆๆไม่เอาๆๆๆๆเค้าจะกินอาหารญี่ปุ่นอ่ะแงๆๆๆๆๆๆๆ” =_= ดูมัน

     “ไม่ฉันจะกินอาหารไทยและแกต้องไปกินกับฉัน!!” ว่าจบฉันก็ลากคอมันไปที่ร้านอาหารไทยโดยที่ไม่ได้ดูทางข้างหน้ามัวแต่สนใจไอ้น้องนี่อยู่จน...

     พลั่ก!!

     “ว๊าย!!/เฮ้ย!!” ฉันเดินชนเข้ากับใครคนนึงอย่างจังและร้องออกมาพร้อมกัน

     “ขอโทษค่ะฉันไม่ได้ตั้งใจขอโทษจริงๆค่ะ” ฉันกล่าวขอโทษและโค้งหัวเป็นการใหญ่เพื่อขอโทษโดยที่ไม่ได้ดูว่าฉันชนใคร จนซันสะกิดแล้วพูดว่า...

     “พี่พอเหอะ จะไปขอโทษมันทำไมกัน” เสียงซันดูไม่ค่อยสบอารมณ์เลย

     “เฮ้ย!! นาย!!” ฉันเงยหน้าขึ้นมาก็เจอกับดราก้อนที่ยืนยิ้มอยู่ข้างหน้ากับเพื่อนเค้า(มั้ง) อีกสองคน (น่าตาดีซะด้วย^^) นี่ฉันคงไม่ได้...

     “เธอเดินชนฉันอย่างจังเลยนะครับ คุณผู้หญิง^^” ดราก้อนพูดกวนเบื้องล่างแล้วยิ้มเหมือนดีใจอะไรสักอย่าง

     “แล้วไงก็ขอโทษไปแล้วนิ จะเอาอะไรอีก” ฉันถามเสียงหวนๆ

     “ขอโทษแล้วฉันหายเจ็บมั้ยจ้ะ เธอต้องรับผิดชอบที่เดินชนฉันนะแม่จิ้งจอก”

อะไรว่ะ!! สงสัยอยากจะหาเรื่องมากกว่ามั้ง ถึงฉันเป็นจิ้งจอกแต่ฉันยังไม่มีลูก!! ไม่ต้องมาเรียกแม่ (คนแต่งมีสมองคิดมุขได้แค่นี้หรอ -_-)

     “อะไรว่ะ!! ฉันเดินชนนายนะไม่ได้ไปทำนายท้องสักหน่อยทำไมต้องรับผิดชอบด้วย” ฉันพูดอย่างฉุนๆ

     “เฮ้ย!! ดราก้อนเด็กแกหรอสวยแต่ดุโครตเลยว่ะ*O* ไปได้มาจากไหนว่ะแบ่งมั้งดิ๊” เพื่อนของเค้าที่ใส่เสื้อเชิตสีขาวพูดขึ้นเป็นชุด ซันทำท่าจะเดินเข้าไปต่อยหน้าไอ้หมอนั่นที่ดูถูกฉันแต่ฉันห้ามไว้ซะก่อน เพราะ...

     ผลั่ก!!

     ฉันยกขาอันเรียวสวยที่ใส่กระโปรงสั้น (ที่มีสเตข้างใน) ขึ้นถีบท้องมันจนกระเด็นไปไกลสามร้อยหลา (เว่อร์อ่ะ) ท่ามกลางสายตาอึ้งๆของคนข้างๆและคนรอบข้าง

     “จำไว้นะ!! ฉันไม่ใช่ผู้หญิงในซ่องที่แกรู้จัก อย่ามาพูดจาหมาๆแบบนี้อีก เดี๋ยวได้ตายเพราะตีน” ฉันชี้หน้าด่าไอ้หมอนั่น จุกมั้ยค่ะ!!

     “โอ๊ยยย ผู้หญิงอะไรว่ะทำไม...”

     “ทำไมหน้าฉันเหมือนญาติป้าแกหรอ” พูดแล้วทำหน้ากวนประสาทใส่มัน

     “อีกแล้วนะเธอ เล่นงานพวกฉันอีกแล้วนะ คราวก่อนก็ลูกน้องฉัน และยังจะมาเพื่อนฉันอีกนะ” ดราก้อนว่าแล้วเดินสาวเท้าเข้ามาหาฉันและจับข้อมือฉันไว้          

     “เธอต้องรับผิดชอบด้วยการ...เลี้ยงข้าวฉันมื้อนึง^^” กรรม!! เวร!! นรก!!